گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد
غزلی با مطلع «گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد»، غزل شمارهٔ ۱۶۸ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.
گداخت جان که شود | |||
---|---|---|---|
زبان | فارسی | ||
شاعر | حافظ[1] | ||
شمار ابیات | ۹ | ||
بحر | مجتث مُثَمَّن مَخبون محذوف مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن | ||
متن | |||
نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی | |||
⇒ ⇐
|
در اجراها
قوامی در برنامهٔ شمارهٔ ۴۵ از مجموعهٔ گلهای تازه این غزل را به همراه غزل دردم از یار است و درمان نیز هم، در دستگاهِ سهگاه اجرا کردهاست.[2]
پانویس
- حافظ، دیوان حافظ، ۱۱۴.
- دادجو، «خوشخوانیهای شعر حافظ»، دانشنامهٔ حافظ، ۲: ۱۰۰۰.
منابع
- دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوشخوانیهای دیوان حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظپژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.
- حافظ شیرازی، شمسالدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.