کنار آب و پای بید و طبع شعر و یاری خوش

غزلی با مطلع «کنار آب و پای بید و طبع شعر و یاری خوش»، غزل شمارهٔ ۲۸۸ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

کنار آب و پای بید
زبانفارسی
شاعرحافظ[1]
شمار ابیات۷
بحرهَزَج مثمن سالم
مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن
متن

کنار آب و پای بید و طبع شعر و یاری خوش
معاشر دلبری شیرین و ساقی گلعذاری خوش
الا ای دولتی طالع که قدر وقت میدانی
گوارا بادت این عشرت که داری روزگاری خوش
هر آنکس را که در خاطر ز عشق دلبری باریست
سپندی گو بر آتش نه که دارد کار و باری خوش
عروس طبع را زیور ز فکر بکر می‌بندم
بود کز دست ایّامم بدست افتد نگاری خوش
شب صحبت غنیمت دان و داد خوشدلی بستان
که مهتابی دلفروزست و طرف لاله‌زاری خوش
میی در کاسهٔ چشمست ساقی را بنامیزد
که مستی میکند با عقل و می‌بخشد خماری خوش
بغفلت عمر شد حافظ بیا با ما بمیخانه
که شنگولان خوشباشت بیاموزند کاری خوش




۲



۴



۶


نسخهٔ مبنا: تصحیحِ محمّد قزوینی و قاسم غنی
⇒
⇐

در دیگر آثار هنری

در نسخه‌ای مصور از دیوان حافظ کتابخانهٔ کاخ گلستان (شمارهٔ ۳۶۳) به‌سال ۹۶۳ ه‍.ق/۱۵۵۶ م و کتابت‌شده توسط حسن کاتب در شیراز است، نگاره‌ای با عنوان «مجلس بزم» بر مبنای این غزل موجود است.[2]

پانویس
  1. حافظ، دیوان حافظ، ۱۹۵.
  2. سمسار، «حافظ و هنر»، دائرةالمعارف اسلامی، ۱۹:‎ ۷۲۸.

منابع
  • آذرنوش، آذرتاش؛ اینجنیتو، دومینیکو؛ باقری، بهادر؛ بلوکباشی، علی؛ بیات، علی؛ پاکتچی، احمد؛ خرمشاهی، بهاءالدین؛ دادبه، اصغر؛ ساجدی، طهمورث؛ سجادی، صادق؛ سمسار، محمدحسن؛ شمس، اسماعیل؛ عبدالله، صفر؛ کردمافی، سعید؛ کیوانی، مجدالدین؛ مسعودی آرانی، عبدالله؛ میثمی، حسین؛ میرانصاری، علی؛ نکوروح، حسن؛ هاشم‌پور سبحانی، توفیق؛ بخش هنر و معماری (۱۳۹۰). «حافظ». در سید محمدکاظم موسوی بجنوردی. دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. ۱۹. تهران: مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. شابک ۹۷۸۶۰۰۶۳۲۶۰۴۷.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.