روزگاری‌ست که سودای بتان دین من است

روزگاری‌ست که سودای بتان
روزگاری‌ست که سودای بتان
زبان	فارسی
شاعر	حافظ[1]
شمار ابیات	۸
بحر	رَمَل مُثَمَّن مَخبون محذوف; فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
متن
روزگاریست که سودای بتان دین منست; غم این کار نشاط دل غمگین منست; دیدن روی ترا دیدهٔ جان‌بین باید; وین کجا مرتبهٔ چشم جهان‌بین منست ; یار من باش که زیب فلک و زینت دهر; از مه روی تو و اشک چو پروین منست ; تا مرا عشق تو تعلیم سخن گفتن کرد; خلق را ورد زبان مدحت و تحسین منست ; دولت فقر خدایا بمن ارزانی دار; کین کرامت سبب حشمت و تمکین منست ; واعظ شحنه‌شناس این عظمت گو مفروش; زانکه منزلگه سلطان دل مسکین منست ; یارب این کعبهٔ مقصود تماشاگه کیست; که مغیلان طریقش گل و نسرین منست ; حافظ از حشمت پرویز دگر قصّه مخوان ; که لبش جرعه کش خسرو شیرین منست	; ; ; ۲; ; ; ; ۴; ; ; ; ۶; ; ; ; ۸
	⇒ ⇐

غزلی با مطلع «روزگاری‌ست که سودای بتان دین من است»، غزل شمارهٔ ۵۲ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

در اجراها

محمود محمودی خوانساری در برنامهٔ شمارهٔ ۹۲ از مجموعهٔ برگ سبز این غزل را در دستگاهِ سه‌گاه اجرا کرده است.[2]

حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.
دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.