بالابلند عشوه‌گر نقش‌باز من

بالابلند عشوه‌گر
بالابلند عشوه‌گر
زبان	فارسی
شاعر	حافظ[1]
شمار ابیات	۱۰
بحر	مُضارع مثمن اَخرَب مکفوف محذوف; مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن
متن
بالا بلند عشوه‌گر نقش‌باز من; کوتاه کرد قصّهٔ زهد دراز من; دیدی دلا که آخر پیریّ و زهد و علم; با من چه کرد دیدهٔ معشوقه‌باز من; می‌ترسم از خرابی ایمان که می‌برد; محراب ابروی تو حضور نماز من; گفتم بدلق زرق بپوشم نشان عشق; غمّاز بود اشک و عیان کرد راز من; مستست یار و یاد حریفان نمی‌کند; ذکرش بخیر ساقی مسکین‌نواز من; یا رب کی آن صبا بوزد کز نسیم آن; گردد شمامهٔ کرمش کارساز من; نقشی بر آب میزنم از گریه حالیا; تا کی شود قرین حقیقت مجاز من; بر خود چو شمع خنده‌زنان گریه میکنم; تا با تو سنگدل چه کند سوز و ساز من; زاهد چو از نماز تو کاری نمی‌رود; هم مستی شبانه و راز و نیاز من; حافظ ز گریه سوخت بگو حالش ای صبا; با شاه دوست‌پرور دشمن‌گداز من	; ; ; ۲; ; ; ; ۴; ; ; ; ۶; ; ; ; ۸; ; ; ; ۱۰
	⇒ ⇐

غزلی با مطلع «بالابلند عشوه‌گر نقش‌باز من»، غزل شمارهٔ ۴۰۰ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

در اجراها

ایرج در برنامهٔ شمارهٔ ۴۹۱ از مجموعهٔ گل‌های رنگارنگ این غزل را در دستگاهِ ماهور اجرا کرده است.[2]

حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.
دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوش‌خوانی‌های شعر حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.