بر سر آنم که گر ز دست بر آید

بر سر آنم که گر ز دست بر آید
دست بکاری زنم که غصه سر آید
خلوت دل نیست جای صحبت اضداد
دیو چو بیرون رود فرشته درآید
صحبت حکّام ظلمت شب یلداست
نور ز خورشید جوی بو که برآید
بر در ارباب بی‌مروّت دنیا
چند نشینی که خواجه کی به درآید
ترک گدائی مکن که گنج بیابی
از نظر رهروی که در گذر آید
صالح و طالح متاع خویش نمایند
تا که قبول افتد و که در نظر آید
بلبل عاشق تو عمر خواه که آخر
باغ شود سبز و شاخ گل ببر آید
غفلت حافظ در این سراچه عجب نیست
هر که بمیخانه رفت بیخبر آید

۲



۴



۶



۸