نماز شام غریبان چو گریه آغازم

نماز شام غریبان
نماز شام غریبان
زبان	فارسی
شاعر	حافظ[1]
شمار ابیات	۹
بحر	مجتث مُثَمَّن مَخبون محذوف; مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن
متن
نماز شام غریبان چو گریه آغازم; بمویهای غریبانه قصّه پردازم; بیاد یار و دیار آنچنان بگریم زار; که از جهان ره و رسم سفر براندازم; من از دیار حبیبم نه از بلاد غریب; مهیمنا برفیقان خود رسان بازم; خدایرا مددی ای رفیق ره تا من; بکوی میکده دیگر علم برافرازم; خرد ز پیری من کی حساب برگیرد; که باز با صنمی طفل عشق می‌بازم; بجز صبا و شمالم نمی‌شناسد کس; عزیز من که بجز باد نیست دمسازم; هوای منزل یار آب زندگانی ماست; صبا بیار نسیمی ز خاک شیرازم; سرشکم آمد و عیبم بگفت روی‌بروی; شکایت از که کنم خانگیست غمّازم; ز چنگ زهره شنیدم که صبحدم میگفت ; غلام حافظ خوش لهجهٔ خوش آوازم	; ; ; ۲; ; ; ; ۴; ; ; ; ۶; ; ; ; ۸
	⇒ ⇐

غزلی با مطلع «نماز شام غریبان چو گریه آغازم»، غزل شمارهٔ ۳۳۳ از دیوانِ حافظ در تصحیحِ محمد قزوینی و قاسم غنی است.

در اجراها

محمودی خوانساری در برنامهٔ شمارهٔ ۱۹ از مجموعهٔ گل‌های تازه این غزل را در آوازِ افشاری اجرا کرده‌است.[2]

دادجو، درّه (۱۳۹۷). «خوشخوانی‌های دیوان حافظ». در بهاءالدین خرمشاهی. دانشنامهٔ حافظ و حافظ‌پژوهی. ۲. تهران: نخستان پارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۹۹۷۶۴-۴-۷.

حافظ شیرازی، شمس‌الدین محمد بن بهاءالدین محمد. قزوینی، محمد؛ غنی، قاسم، ویراستاران. دیوان حافظ. تهران: سینا.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.