قارعه

بعد از سوره قریش، در مکه در اوائل بعثت نازل شده‌است.

این سوره بطورکلی از معاد و مقدمات آن سخن می‌گوید، و انسان‌ها را به دو گروه تقسیم می‌کند:

• گروهی که اعمالشان در میزان عدل الهی سنگین است: پاداششان زندگانی سراسر رضایتبخش در جوار رحمت حق
• گروهی که اعمالشان سبک و کم وزن است و سرنوشتشان آتش داغ و سوزان جهنم.

قارعة یعنی کوبیدن چیزی بر چیزی

هاویة یعنی سقوط

حامیة یعنی شدت گرما[1]

فراش مبثوث یعنی ملخ‌های متفرق

عهن یعنی پشم رنگارنگ

منفوش یعنی حلاجی شده یا زده شده (پشم زده شده)[2]

در این سوره حتی به پیامبر می‌گوید تو نمی‌دانی ان حادثه کوینده (روز قیامت) چیست (به خاطر عظمت ان واقعه)

مشخص نیست منظور از کوبنده بودن قیامت حوادث پایان دنیا است یا مرحله زنده شدن مردگان که ترس و وحشت باعث کوبیده شدن دلها می‌شود که هر دو البته وحشتناک است[3]

از پیامبر نقل شده‌است وقتی روحح مؤمن از جسمش خارج می‌شود بندگان اهل رحمت الهی که قبل او مرده‌اند به دیدنش می ایند و بعد از خستگی در کردن می‌پرسند فلانی چی شد و فلانی آیا ازدواج کرد و احوالپرسی می‌کنند و وقتی حال شخصی را بپرسند و او بگوید فلانی خیلی وقته مرده می‌گویند انا لله و انا الیه راجعون او را به جهنم نزد مادرش هاویه بردند.[4]

این معنا از انس بن مالک و از حسن و اشعث بن عبداللّه اعمی از محمد روایت شده‌است.

• در حدیثی از محمد باقر آمده‌است:

کسی که سوره قارعه را بخواند خداوند متعال او را از فتنه دجال و ایمان آوردن به او حفظ می‌کند، و او را در قیامت از چرک جهنم دور می‌دارد. انشاالله.

• قرآن
• سوره‌های مکی

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ قارعه موجود است.

• متن سوره قارعه
• تفسیر سوره قارعه (تفسیر نور)
• ترجمه صوتی سوره قارعه (فارسی)

• برگزیده تفسیر نمونه، جلد ۵، آیت‌الله ناصر مکارم شیرازی
• آشنایی با سوره‌ها (شناخت سوره‌های قرآن)، جواد محدثی، ۱۳۷۴، قم، دفتر تبلیغات اسلامی