محمدصادق سعیدی

وی در روستای فرشه از توابع کاشمر زاده شد. پدر وی شیخ غلامحسین سعیدی از واعظان و علمای تراز اول کاشمر و مادرش نیز حاجیه زینت‌الله سعیدی از وعاظ مجالس زنانه بود.[1]

از کودکی تا سن سیزده سالگی، خواندن و نوشتن، خواندن قرآن، حفظ ادعیه مأثور، فراگیری نصاب الصبیان و قدری از علم صرف و نحو را در زادگاه و نزد پدر فراگرفت. سپس جهت ادامه تحصیل نزد برادر بزرگش به کاشمر هجرت نمود.

از سال ۱۳۲۵ طی مدت ده سال اقامت در کاشمر به فراگیری ادبیات، سطوح کامل فقه و اصول پرداخت. علاوه بر آن، علوم جدید همچون فیزیک، شیمی، جبر، هندسه و مثلثات را تا حد دیپلم متوسطه فراگرفت. در همین مدت نیز به تدریس ادبیات و علوم جدید پرداخت. سپس از سوی امامی نوری، ریاست حوزه علمیه کاشمر راهی نجف شد.

از سال ۱۳۳۵ طی مدت هشت سال اقامت در نجف اشرف از محضر سید ابوالقاسم خویی خارج فقه و اصول و در نزد سید عبدالأعلی سبزواری تفسیر را فراگرفت. همچنین از محضر میرزا باقر زنجانی و علامه فانی اصفهانی نیز بهره برده است. در همین مدت از آقابزرگ تهرانی اجازه روائی می‌گیرد. سپس برای تجدید دیدار به دیار خود بازمی‌گردد و به اصرار امامی نوری در کاشمر ماندگار می‌شود.

از سال ۱۳۴۳ طی مدت نوزده سال اقامت در کاشمر، تدریس تفسیر را به عنوان اشتغال اصلی برمی‌گزیند و تا پایان عمر به آن متعهد می‌ماند. حضور وی هر سه مدرسه علمیه کاشمر را رونقی تازه می‌بخشد. در این مدت علاوه بر پرداختن به امور علمی و نگارشی، حدود سی بنای خیریه، اعم از مسجد، مدرسه، حسینیه، درمانگاه و صندوق قرض الحسنه می‌سازد. سپس برای همیشه به مشهد هجرت می‌کند.

از سال ۱۳۶۲ طی مدت سیزده سال اقامت در مشهد که تا پایان عمر خویش ادامه داشت، به تدریس رسائل و مکاسب و کفایه در کنار تفسیر پرداخت که مورد توجه طلاب جوان قرار گرفت. وی بنیان‌گذار مدرسه علمیه امام حسن مجتبی علیه السلام می‌باشد.

در مسجد امام صادق واقع در خیابان کلاهدوز بعد از نماز مغرب و عشا برای جمعی از طلاب بخش‌هایی از فقه را تدریس کرد. که این تدریس به توصیه سید عزالدین زنجانی بود.

پس از گذشت ۶۲ سال در ظهر چهارشنبه ۱۹ ذیحجه ۱۴۱۶ (قمری) برابر با ۱۹ اردیبهشت ۱۳۷۵ (خورشیدی) در مشهد درگذشت و در رواق دارالزهد حرم علی بن موسی الرضا به خاک سپرده شد.[2][3]