محمد مارمادوک پیکتال

او در یک خانواده مسیحی در ۱۸۷۵ در یکی از روستاهای انگلستان به دنیا آمد.[1] پدر و پدربزرگ وی هر دو کشیش بوده و خود او نیز تحت نظر آنان آموزش‌های مقدماتی مسیحیت را دیده بود. او در کودکی در مدرسه کشیش‌های مسیحی چیلز فورد [2] تحصیل کرد. پس از فوت پدرش در ۱۸۸۱ به همراه مادرش به شهرکی در نزدیکی لندن مهاجرت کرد. آموزش ابتدایی او در سالهای ۱۸۸۹ تا ۱۸۹۰ در هاروهیل بود.

او برای تقویت زبان ایتالیایی و فرانسوی مدتی به فلورانس و نوشاتل رفت. سپس مادرش برای آشنایی با ادیان مختلف، او را به فلسطین فرستاد. در آنجا با زبان عربی آشنا شد، و زبان و ادبیات عربی را فراگرفت. در آنجا با مسلمانان زیادی آشنا شد و با آن‌ها به سفر و سیاحت در لبنان و سوریه پرداخت. در همان سال‌ها در حالیکه او ۲۰ ساله بود وزارت امور خارجه انگلستان پیشنهاد سرکنسولی شهر حیفا را به او داد اما پس از مدتی او از این کار منصرف شد.

در طول اقامتش در فلسطین، علاقه‌مند به اسلام شد و در یکی از سفرهایش به سوریه نزد امام جماعت، مسجد جامع اموی دمشق رفت و به دین اسلام گروید. پس از بازگشت از فلسطین در سپتامبر ۱۸۹۶ با ماریل اسمیت[3] ازدواج کرد. در همان سال نویسندگی را آغاز کرد. داستان‌های کوتاه و بلند او در خلال سال‌های ۱۹۰۳ تا ۱۹۲۱ شهرت نسبی برای او آورد. کتاب «قصه‌های مرد ماهی گیر»[4] که در ۱۹۰۳ منتشر شد شهرت بسیار خوبی برای وی کسب کرد.

پیکتال همراه ترکان جوان در عثمانی

قبل از شروع جنگ جهانی اول در انگلستان، پیکتال به ترکیه رفت و در آنجا شاهد توطئه ابر قدرت‌ها برای نابودی امپراتوری عثمانی بود. او در آن کشور «انجمن دوستی بریتانیا و ترکیه» را تشکیل داد و در ماه اوت ۱۹۱۴ هنگامی که انگلستان به‌طور رسمی به ترکیه اعلام جنگ کرد، بی‌طرفی خود و سازمانش را اعلام کرد. از همین زمان اعتراضش را علیه سیاست‌های استعمارگونهٔ بریتانیا و فرانسه آغاز کرد، و به‌شدت با «موافقت‌نامه Sykes - picot» که در سال ۱۹۱۶ بین فرانسه و بریتانیا به امضا رسید مخالفت نمود. بر اساس این موافقت‌نامه و پس از شکست امپراتوری عثمانی، سرزمین‌های عربی بین دو کشور فرانسه و بریتانیا تقسیم شد. به دلیل همین مخالفت‌ها بود که مارک سیکس[5] وزیر خارجه وقت بریتانیا برایش نوشت: «برای شما شایسته نیست که با دشمن امپراتوری طرح دوستی بریزید».[6]

پس از شکست امپراتوری عثمانی، پیکتال شروع به ایراد یک سلسله سخنرانی در مجامع علمی و ادبی آن وقت در انگلستان تحت عنوان «اسلام و پیشرفت» کرد، او نهایتاً در تاریخ ۲۹ نوامبر سال ۱۹۱۷ به دین اسلام مشرف شد و به‌طور علنی نیز آن را اعلام و نام «محمد» را نیز برای خود انتخاب کرد.

پیکتال به‌زودی به‌عنوان رهبر مسلمانان انتخاب شد و در یکی از مساجد لندن به امامت جماعت منصوب گردید.

در سال ۱۹۲۰ هنگامی که مولانامحمد علی از شبه قاره هند به انگلستان آمد، او به استقبالش رفت و به افتخار وی میهمانی شکوهمندی بر پا نمود و پس از ملاقات با مولانا محمد علی، به هندوستان رفت و سردبیر روزنامه بمبی کرونیکال[7] شد. در آنجا شروع به ایراد سخنرانی و برپایی میزگردهای مختلف کرد و بر خلاف میل نایب‌السلطنه انگلیس به مخالفت خود با جلوه‌های گوناگون استعمار پرداخت. در سال ۱۹۲۵ و بر اثر یک سلسله اختلافات با صاحبان روزنامه بمبی کرونیکال، از کار خود استعفا کرد، و مدیریت دبیرستانی در حیدر آباد دکن را پذیرفت. پس از چندی او به سمت سردبیر مجله فرهنگ اسلامی[8] در دانشگاه عثمانی انتخاب گردید.[9]

در سال ۱۹۲۸ توسط خانواده نظام مأمور به ترجمه قرآن به زبان انگلیسی شد. در واقع او اولین مترجم قرآن به زبان انگلیسی بود. او اعتقاد داشت که قرآن نمی‌تواند به زبان دیگری ترجمه شود و به همین دلیل ترجمه خود را معنی و مفهوم قرآن مجید نامید. در خلال ترجمه قرآن او بارها با علمای دانشگاه الازهر مصر به بحث و گفتگو و تبادل نظر می‌پرداخت.

پیکتال پس از ترجمه قرآن در سال ۱۹۳۳ به انگلستان بازگشت و در ۱۹ مه ۱۹۳۶ درگذشت و امام جماعت مسجد بروک وود[10] بر جنازه او نماز خواند. او در قبرستان مسلمانان این شهر به خاک سپرده شد.[11]

• ماهیگیر گفت (1903)
• انید (1904)
• برندل (1905)
• خانهء اسلام (1906)
• نزدیک بین ها (1907)
• فرزندان نیل (1908)
• دره پادشاهان (1909)
• دیگ سال آتش (1911)
• علفزار شوخی (1912)
• خانه در جنگ (1913)
• با ترک‌ها در زمان جنگ (1914)
• قصه‌هایی از پنج دودکش (1915)
• زنان محجبه (1916)
• شوالیه‌های عربی (1917)
• برخورد شرقی (1918)
• سر لیمپیدوس (1919)
• ساعات اول (1921)
• ترجمه قرآن پرشکوه: ترجمه تفسیری (1930)