شکرپاره

شِکَرپاره نوعی شیرینی است که امروزه بیشتر در افغانستان و پاکستان[1] تهیه و مصرف می‌شود. در افغانستان به گویش محلی آن را شکرپیره یا شیرپیره می‌نامند.

شکرپاره.

این شیرینی در قدیم در ایران نیز رواج داشته و با نام‌های شکربیزه، شکربوره، شکربوزه، شکربورک، شکربره، شکربرگ،[2] شکرپیره، شکرباره، سنبوسه قندی، اگردک،[3] سکری وسکران[4] شناخته می‌شده و در اشعار فارسی از آن زیاد نام برده شده‌است.[5]

برای تهیهٔ شکربیزه در درون قطعاتی کوچک از خمیر آرد گندم، شکر و مغز بادام و پستهٔ نیم‌کوفته انباشته و می‌پزند.[6]

طرز تهیه آن چنین است که مقداری روغن را داغ کنند و بقدری آرد در آن ریزند که مثل ترحلوا شود. آن وقت آن را کنار گذارند تا سرد گردد. سپس در میان سینی ریزند و خوب بمالند تا سفید شود و بعد مقداری شکر را قوام آورند، سپس آن را تکان دهند تا سفت و سرد شود. آنگاه آنرامخلوط کنند و ته سینی را دارچین پاشند و پهن کنند ویک دو سیر هم قند کوبیده روی آن پاشند.[7]

در ادبیات فارسی از نام‌های گوناگون ذکرشده در بالا برای اشاره به این شیرینی استفاده شده، برای نمونه نظامی گنجوی می‌گوید:[8]

شکربوزه با نوک دندان به راز

شکرخواره را کرده گردن دراز.