بهائیان ایرانی

تصویری از سلیمان‌خان تبریزی، یکی از بابیان، در حالی که شمع‌آجین شده‌است

در دوران قاجار، فساد و عقب ماندگی فرهنگی و اقتصادی و سیاسی و اجتماعی و نیز هرج و مرج و دخالت کشورهای بیگانه، وجود داشت. این آشفتگی‌ها وضعیت زندگی بهائیان (و بابیان) را بدتر کرده و باعث تجاوز به حقوق و پایمال شدن دارایی‌ها… یشان از سوی حکومت قاجاریه می‌شد.[7]

بر اثر تحریک ملاها و فقیهان اسلامی، زندگی بهائیان (مانند بابیان)، بسیار تلخ و ناگوار شده و به دردناک‌ترین شیوه‌ها کشته می‌شدند و خانواده‌هایشان نابود می‌شد.[8]

در دورهٔ قاجاریه، برخی از زرتشتیان و یهودیان[9] و مسلمانان، از جمله، شماری از فقیهان و مبلغان اسلامی، بابی شده و البته بسیاری‌شان بعدها بهائی شدند.

دربارهٔ شمار بابیانِ قتل‌عام شده، عدد دقیقی در دست نیست؛ یکی از پژوهش‌های متأخر، این عدد را کمی بیش از «۳٫۰۰۰ (سه هزار)» نفر، برآورد کرده‌است که بیشترشان در درگیری‌های طبرسی، نیریز و زنجان، کشته شدند. تعداد، احتمالاً از این مقدار، بیشتر است، به ویژه به دلیل اینکه نام‌ها و مسئلهٔ اعدام بابیانی که در سال ۱۸۵۲ کشته شدند، در جایی ثبت نشده‌است. بیشترِ کشته‌شدگان، مرد بودند؛ البته به فهرست کشته‌شدگانِ مورد نظر، آن دسته از زنان، کودکان و سالمندانی که از سختی و گرسنگی، درگذشتند نیز باید افزود. در منابع بهائی، عدد کشته‌شدگان را کم و بیش، «۲۰٫۰۰۰ (بیست هزار)» تن، اعلام شده‌است.[10][11] برخی از افراد قتل‌عام شدهٔ پیش‌گفته، بهائی بودند.

پس از تیرباران سید علی‌محمد باب در سال ۱۸۵۰، پیروانش که به «بابی»، مشهور بودند، بر پایهٔ گفتهٔ باب در کتاب بیان، در پی موعود آیین بابی-که در کتاب بیان با عنوان «من یظهره الله» از او شده‌است-می‌گشتند.[12] در سال ۱۸۶۳ بهاءالله، برادر بزرگ‌تر میرزا یحیی نوری، خود را «من‌یظهره‌الله»، موعود کتاب بیان، معرفی کرد؛[13] بیشتر بابیان به او باورمند شده و بهائی نامیده شدند؛[14] با این حال، گروه اندکی که به پیروی از میرزا یحیی نوری (معروف به صبح ازل) بابی ماندند، ازلی نام گرفتند. ازلیان با پنهان کردن هویت دینی خود، عملاً در جامعه اسلامی، حل شدند.[15]

مونا محمودنژاد یکی از بهائیانی بود که پس از انقلاب ۱۳۵۷، در هفده سالگی در ایران، اعدام شد. ده‌ها زن بهائی نیز با او اعدام شدند.

ویران کردن گورستان بهائیان در یزد توسط جمهوری اسلامی

حقوق انسانی بهائیانِ حتی کودک[17] در نظام جمهوری اسلامی ایران، به گونهٔ سازمان‌دهی‌شده،[18] نقض می‌شود.[19][20][21][22] سرکوب اقلیت‌های دینی (زرتشتیان، یهودیان، مسیحیان و بهائیان…) در ایران، باعث کاهش بسیار شدید پیروان آن‌ها در ایران شده‌است.[23]

بهائیان در نظام جمهوری اسلامی ایران، از حقوق شهروندی و انسانی، محروم بوده و سرکوب و کشته می‌شوند.[24][25][26][27] آن‌ها معمولاً به دو شیوه، کشته می‌شوند، یا به حکم دادگاه انقلاب یا به دست مأموران حکومتی (بدون صدور حکم دادگاه).[28]

1. اختر ثابت؛ خانه و مغازهٔ خانواده‌اش و نیز خانه‌ها و مغازه‌های بهائیانی دیگر، به دستور مجتهدی به نام سید عبدالحسین دستغیب (امام جمعه و نمایندهٔ ولی فقیه)، چپاول شده و آتش زده شد. او و خانواده‌اش همانند بیش از ۵۰۰ (پانصد) بهائی دیگر شیراز، بی‌خانمان و آواره شدند. وی به همراه بیش از ۴۰ (چهل) بهائی دیگر، به دست برخی از مأموران سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، دستگیر و بازجویی و شکنجه شد و سرانجام، به همراه ۹ زن بهائی دیگر، حلق‌آویز شد.[29]
2. مونا محمودنژاد؛ نوجوانی ۱۷ ساله[30] وی متولد ۱۹ شهریور ۱۳۴۴ برابر با ۱۰ سپتامبر ۱۹۶۵ است. او در زمان اعدام ۱۷ سال داشت.[31][32][33] که در ژوئن ۱۹۸۳ (خرداد ۱۳۶۲)، به همراه چند تن از دختران و زنان بهائی، اعدام شد. اتهام آن‌ها تدریس در کلاس‌های کودکان بهائی (معادل مدرسه یکشنبه‌ها در غرب) بود. زنان بهائیِ پیش‌گفته، در معرض فشارهای جسمی و روانی شدید، قرار گرفتند تا اعتقاد دینی خود را انکار کنند؛ ولی چنین نکردند و اعدام شدند.[34][35]
3. نورانیه یارشاطر؛ به دست گروهی، به گونه دلخراش کشته شد.[29]
4. سیروس روشنی اسکویی؛ پزشک و متخصص بیهوشی که در زمستان سال ۱۳۶۰، تیرباران شد.[36][37][29]
5. ژینوس نعمت محمودی؛ (ویژگی‌هایش در بخش فلسفه و علم این مقاله، یادآوری شد) او یک سال پس از اعدام همسرش یعنی هوشنگ محمودی، اعدام شد.[38][29]
6. علی‌مراد داوودی؛ نویسنده بیش از ۹۰ نوشتار، استاد فلسفه در دانشگاه تهران (نخستین فارغ‌التحصیل دکتری فلسفه در ایران)، نویسنده، پژوهشگر و مترجم (آثاری همچون: عقل در حکمت مشاء، دربارهٔ نفس، فلسفه در دورهٔ انتشار فرهنگ یونانی و دورهٔ رومی، روح فلسفه در قرون وسطی)[39] و نیز یکی از کشته‌شدگان در جریان قتل‌های زنجیره‌ای ایران.[40][41][42][40][29]
7. سیمین صابری؛ که به همراه ۱۶ بهائی (مرد، زن و دختر نوجوان) دیگر، پس از شکنجه و به دلیل بهائی بودن، توسط جمهوری اسلامی ایران، به دار آویخته شد.[43][44][29]
8. اعضای نخستین محفل روحانی ملی بهائیان ایران (پس از انقلاب ۱۳۵۷) که به همراه اعضای دیگر محفل روحانی ایران یعنی عبدالحسین تسلیمی،[45] هوشنگ محمودی، ابراهیم رحمانی، حسین نجی، منوچهر قائم مقامی، عطاالله مقربی، یوسف قدیمی، بهیه نادری و کامبیز صادق‌زاده و نیز دو تن از معاونان مشاورهٔ قاره‌ای یعنی یوسف عباسیان و حشمت‌الله روحانی نیز برای همیشه، ناپدید شد.[46]
9. کامران صمیمی؛ یکی از اعضای دومین محفل روحانی ملی بهائیان ایران (پس از انقلاب ۱۳۵۷) که به همراه اعضای دیگر محفل یعنی ژینوس نعمت محمودی، محمود مجذوب، جلال عزیزی، مهدی امین، عزت‌الله فروهی بروجنی، سیروس روشنی اسکویی و قدرت‌الله روحانی، در دی ۱۳۶۰، تیرباران شد.[47]
10. فرید بهمردی؛ یکی از اعضای سومین محفل روحانی ملی بهائیان ایران (پس از انقلاب ۱۳۵۷) که به همراه اعضای دیگر محفل یعنی جهانگیر هدایتی، شاپور مرکزی، فرهاد اصدقی، اردشیر اختری و امیرحسن نادری، اعدام شد.[48]
11. بازداشت و اعدام اعضای محفل روحانی بهائیان تهران؛[49]
12. بازداشت و اعدام اعضای محفل روحانی بهائیان تبریز؛[50]
13. بازداشت و اعدام اعضای محفل روحانی بهائیان همدان؛[51]
14. بازداشت و اعدام اعضای محفل روحانی بهائیان قزوین؛[52]
15. بازداشت و اعدام اعضای محفل روحانی بهائیان یزد؛[53]
16. خسرو مهندسی؛ مترجم، نویسنده و دارای گواهی‌نامه دکتری در رشته فلسفه و علوم تربیتی که به همراه فتح‌الله فردوسی، اسکندر عزیزی، کوروش طلایی، شیوا محمودی (اسدالله‌زاده) و شیدرخ امیرکیا (بقا)، به دلیل بهائی بودن، توسط نظام جمهوری اسلامی ایران اعدام شد.[29]
17. فرهنگ امیری، ۶۳ ساله، یکی از قربانیان نفرت‌پراکنی بر ضد بهائیان بود که در سال ۱۳۹۵ در یزد، به دست دو تن، کشته شد.[54][55] قاتلان اعتراف کردند که به دلیل سخنان روحانیانی که بهائیان را ضداسلام، معرفی می‌کردند به انجام قتل، ترغیب شده بودند. قاتلان، بعدها آزاد شدند.[56]
18. پرویز فیروزی؛ دارای گواهی‌نامه دکتری در پزشکی که به همراه هشت تن دیگر، به دلیل خودداری از روی‌گردانی از دین بهائیت، توسط نظام جمهوری اسلامی ایران تیرباران شد.[29]
19. مسیح فرهنگی؛ دارای گواهی‌نامه دکتری در پزشکی که به همراه بدیع‌الله فرید، یدالله پوستچی و ورقا تبیانیان، به دلیل بهائی بودن، توسط نظام جمهوری اسلامی ایران اعدام شد.[29]
20. فیروز نعیمی؛ دارای گواهی‌نامه دکتری در پزشکی که به همراه چند تن دیگر به دلیل بهائی بودن، توسط نظام جمهوری اسلامی ایران اعدام شد.[29]
21. اسماعیل زهتاب؛ دارای گواهی‌نامه دکتری در دندان‌پزشکی که به همراه سه تن دیگر، به دلیل باور به دین بهائیت، توسط نظام جمهوری اسلامی ایران اعدام شد.[29]
22. محمود مجذوب؛ دارای گواهی‌نامه دکتری در شاخه حقوق که به همراه هفت تن دیگر، به دلیل باور به دین بهائیت، توسط نظام جمهوری اسلامی ایران اعدام شد.[29]
23. مسرور دخیلی؛ دارای گواهی‌نامه دکتری در پزشکی که به همراه هشت تن دیگر، به دلیل خودداری از روی‌گردانی از دین بهائیت، توسط نظام جمهوری اسلامی ایران تیرباران شد.[29]
24. منوچهر حکیم (پروفسور حکیم)؛ دارای گواهی‌نامه دکتری در پزشکی که پس از انقلاب ۱۳۵۷، ترور و کشته شد.[29]
25. روح‌الله تعلیم؛ دارای گواهی‌نامه دکتری در پزشکی؛[29]
26. کامبیز صادق‌زاده؛ دارای گواهی‌نامه دکتری در پزشکی؛[29]
27. حشمت‌الله روحانی؛ دارای گواهی‌نامه دکتری در پزشکی؛[29]
28. قدرت‌الله روحانی؛ دارای گواهی‌نامه دکتری که پس از انقلاب ۱۳۵۷، به همراه هفت تن دیگر به دلیل بهائی بودن، اعدام شد.[29]
29. بهرام افنان (یکی از خویشاوندان محمدتقی افنان یزدی «وکیل الدوله» و سید علی‌محمد باب و نیز نوهٔ دختری میرزا اشرف عندلیب لاهیجانی)؛ دارای گواهی‌نامه دکتری پزشکی (متخصص قلب و عروق) که پس از مدتی زندانی و شکنجه شدن، به دلیل روی‌گردان نشدن از دین بهائیت و باورمند نشدن به اسلام، توسط نظام جمهوری اسلامی ایران اعدام شد.[29]
30. یوسف عباسیان؛ دارای گواهی‌نامه دکتری در پزشکی که به دلیل بهائی بودن، توسط نظام جمهوری اسلامی ایران اعدام شد.[29]
31. عزت‌الله فروهی بروجنی؛ دارای گواهی‌نامه دکتری در پزشکی که به دلیل بهائی بودن، به دست سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، بازداشت شده و به همراه هشت بهائی دیگر، کشته شد.[29]
32. حسین نجی؛ فرزند یکی از مجتهدان و نیز دارای گواهی‌نامه دکتری در پزشکی؛[29]
33. ناصر وفایی؛ دارای گواهی‌نامه دکتری در پزشکی؛[29]
34. مهدی انوری؛ دارای گواهی‌نامه دکتری در داروسازی؛[29]
35. ضیاءالله احراری؛ دارای گواهی‌نامه دکتری در داروسازی؛[29]
36. بزرگ علویان؛ دارای گواهی‌نامه مهندسی در رشته برق و مکانیک؛[29]
37. فیروز پُردل؛ دارای گواهی‌نامه کارشناسی ارشد مهندسی در رشته مکانیک که به دلیل باور به کیش بهائیت، در زندان سپاه پاسداران انقلاب اسلامی حلق‌آویز شد.[29]
38. جهانگیر هدایتی؛ دارای گواهی‌نامه کارشناسی ارشد در رشته مهندسی راه و ساختمان که سرانجام به همراه پنج بهائی دیگر، اعدام شد.[29]
39. کوروش طلایی؛ دارای گواهی‌نامه مهندسی که به همراه پنج تن دیگر، به دلیل بهائی بودن، توسط نظام جمهوری اسلامی ایران اعدام شد.[29]
40. منوچهر فرزانه مؤید (فرزند شیخ حسن فرزانه مؤید)؛ دارای گواهی‌نامه مهندسی که به همراه سه تن دیگر، به دلیل بهائی بودن، توسط نظام جمهوری اسلامی ایران اعدام شد.[29]
41. فرهاد اصدقی؛ دارای گواهی‌نامه دکتری در رشته پزشکی که سرانجام به همراه پنج بهائی دیگر، اعدام شد.[29]
42. حبیب‌الله اوجی؛ شاعری که از سوی برخی از اسلام‌گرایان، آسیب جانی و مالی… دید و سرانجام پس از انقلاب ۱۳۵۷ به دلیل بهائی بودن اعدام شد.[29]
43. (سپهبد) حسین رستگار نامدار؛ نظامی؛[29]
44. (تیمسار) عطاءالله مقربی (از خویشاوندان زین‌العابدین نجف‌آبادی، معروف به «زین‌المقربین»)؛ نظامی؛[29]
45. (سرهنگ) حسین وحدت‌حق؛ نظامی و دارای گواهی‌نامه مهندسی که به دلیل بهائی بودن، توسط نظام جمهوری اسلامی ایران اعدام شد.[29]
46. (سرهنگ) سرّالله وحدت‌نظامی؛ نظامی‌ای که به دلیل بهائی بودن، پس از سال ده‌ها ماه زندان و شکنجه، سرانجام به دلیل بهائی بودن، اعدام شد[29]
47. بهیه نادری؛[29]
48. اشراقیه فروهر؛ پس از انقلاب ۱۳۵۷، وی و همسرش یعنی محمود فروهر را از خانه بیرون کشیدند و خانه و دارایی‌هایشان را مصادره کردند. آن دو پس از چند ماه زندانی بودن و شکنجه شدن، به دلیل روی‌گردان نشدن از دین بهائیت و باورمند نشدن به اسلام، تیرباران شد.[29]
49. ایران رحیم‌پور (خرمایی)؛[29]
50. جلالیه مشتعل اسکویی؛[29]
51. طاهره ارجمندی (سیاوشی)؛ پرستاری که به همراه ۹ زن دیگر، به دلیل بهائی بودن، توسط نظام جمهوری اسلامی ایران اعدام شد.[29]
52. عزت جانمی (اشراقی)؛ که به همراه همسرش یعنی عنایت‌الله اشراقی و نیز یکی از فرزندانش به نام رؤیا اشراقی (دانشجوی رشته دامپزشکی که پیش‌تر، به دلیل بهائی بودنش از دانشگاه، اخراج شده بود)، به دلیل باور به کیش بهائیت، در زندان سپاه پاسداران انقلاب اسلامی حلق‌آویز شد.[29]
53. زرین مقیمی ابیانه؛ دانش‌آموخته رشته ادبیات فارسی؛[29]
54. مهشید نیرومند؛ که به همراه ۹ زن دیگر، به دلیل بهائی بودن، توسط سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، به دار آویخته شد.[29]
55. طاهره ارجمندی (سیاوشی)؛ نویسنده و دانش‌آموخته رشته جامعه‌شناسی که به همراه چند تن دیگر، به دلیل بهائی بودن، توسط نظام جمهوری اسلامی ایران، حلق‌آویز شد.[29]
56. نصرت یلدایی؛ که به همراه ۹ زن دیگر، به دلیل بهائی بودن، توسط نظام جمهوری اسلامی ایران، در یکی از میدان‌های شهر، حلق‌آویز شد.[29]

در راستای بهائی‌ستیزی، برخی از بهائیان شهمیرزاد سمنان، در اوایل انقلاب ۱۳۵۷، سوزانده شدند.[57]

تنها از تاریخ ۱۳۵۷ خورشیدی (۱۹۷۸ م) تا مرداد ۱۳۸۴ (۲۰۰۵)، بیش از ۲۲۰ (دویست و بیست) بهائی توسط نظام جمهوری اسلامی ایران کشته شده‌اند.[58]

1. سال ۱۳۵۷: ۱۰ تن؛
2. سال ۱۳۵۸: ۸ تن؛
3. از بهمن ۱۳۵۸ تا خرداد ۱۳۶۰: ۳۵ تن؛
4. از خرداد ۱۳۶۰ تا مهر ۱۳۶۰: ۳۹ تن؛
5. از مهر ۱۳۶۰ تا مرداد ۱۳۶۷: ۱۲۰ تن؛
6. از مرداد ۱۳۶۷ تا مرداد ۱۳۶۸: ۳ تن؛
7. از مرداد ۱۳۷۶ تا ۱۳۸۴: ۵ تن…[59]

1. میرزا عبدالله فراهانی بنیان‌گذار موسیقیِ دستگاهی، معروف به «ردیف میرزا عبدالله»[39][62][63]
2. عهدیه بدیعی خوانندهٔ سرشناس دورهٔ پهلوی[39]
3. فریدون فروغی آهنگ‌ساز، نوازنده و خواننده[39]
4. میرزا محمدحسین مشکین‌قلم اصفهانی («میر عماد» ثانی)؛ خوش‌نویس، ادیب، نقاش، شاعر،[64] عارف، یکی از مبلغان پیشین دین اسلام و جزو ۱۹ حواری حسین‌علی نوری (نخستین پیروان بهاءالله)؛[65][66][67][66][68]
5. فرح عافیت‌پور بازیگر و خوانندهٔ اپرا[39]
6. هوشمند عقیلی خواننده[39]
7. ضیا آتابای (روشن)؛ خواننده و پایه‌گذار تلویزیون ملی ایران (آمریکا)؛[69]
8. گلوریا روحانی خوانندهٔ آوازهای محلی[39]
9. میرزا ابراهیم خان عکاس‌باشی (فرزند صنیع‌السلطنه)؛ نخستین فیلم‌بردار ایران[39][70]
10. جهانگیر مصور رحمانی از پیشگامان عکاسی، چاپ، کلیشه و گراورسازی[39]
11. رحمت‌الله بدیعی ویولونیست، بازنویس ردیف ویولن ابوالحسن صبا، استاد هنرستان عالی موسیقی، نوازندهٔ ارکستر سمفونیک هلند[39]
12. علی‌محمد خادم میثاق رهبر ارکستر هنرستان موسیقی ملی، نوازندهٔ ارکستر سمفونیک تهران، آهنگ‌ساز و خالق سرودهای «نیک‌نامی» و «کوشش»[39]
13. امین‌الله آندره حسین آفرینندهٔ سمفونی‌های «پرسپولیس» و «آریا»[39] و یکی از نامدارترین هنرمندان ایرانی در زمینهٔ موسیقی کلاسیک[71]
14. بیژن خادم میثاق دارندهٔ نشان صلیب علوم و هنرهای اتریش، بنیان‌گذار جشنوارهٔ بین‌المللی موسیقی مجلسی الگرو ویوو در اتریش[39][72]
15. فرزانه تأییدی بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون[73]
16. شبنم طلوعی داستان‌نویس، نمایش‌نامه‌نویس، کارگردان و بازیگر؛[74][75][76][77][78]
17. ایرج دوستدار از نخستین صداپیشگان و مدیران دوبلاژ، دوبلور جان وین، باد اسپنسر، ادی کنستانتین و چارلتون هستون[39]
18. کاووس دوستدار؛ دوبلور صدای آلن دلون، مونتگومری کلیفت، عمر شریف، تونی کرتیس، آنتونی پرکینز و اینوکنتی اسمکتونفسکی؛[39]
19. فرشید رمزی تهیه‌کنندهٔ شوهای تلویزیونی «چشمک» و «رنگارنگ»، سرپرست گروه فیلم‌برداری جشن‌های دو هزار و پانصد ساله و مراسم پنجاهمین سالگرد سلطنت پهلوی[39]
20. عباس عطار عکاس و رئیس دوره‌ای آژانس مَگنوم[39]
21. هوشنگ سیحون «پدر معماری مدرن ایران»، رئیس دانشکدهٔ هنرهای زیبای دانشگاه تهران، معمار آرامگاه‌های برخی از بزرگان ایران (همچون: خیام، فردوسی، کمال الملک، نادر شاه، ابن سینا، پسیان)[39][79] طراح، نقاش، تندیس‌ساز، رئیس پیشین پردیس هنرهای زیبای دانشگاه تهران و نیز برنده جایزه بیتا در سال ۲۰۱۲.
22. حسین امانت معمار موزه و برج شهیاد (آزادی) و دانشگاه آریامهر (صنعتی شریف)[39][80]
23. کیومرث ایزدی استاد معماری و شهرسازی دانشکدهٔ هنرهای زیبا، مدیر ادارهٔ شهرسازی سازمان مسکن[39]
24. حشمت سنجری رهبر ارکستر سمفونیک تهران در دورهٔ پهلوی
25. داریوش معانی؛ استاد شهرسازی دانشگاه‌های ملی و تهران، یکی از مدیران پروژه‌های مهرشهر، شهرک غرب و واوان[39]
26. سیامک حریری؛ معمار؛
27. فریبرز صهبا؛ معمار.

1. حسن فؤادی بشرویی؛ یکی از بنیان‌گذاران «زبان‌شناسی نوین ایران»[81][39]
2. روحی ارباب؛ مترجم زبان و ادبیات روسی، از جمله آثاری از ماکسیم گورکی، آنتون چخوف و الکسی تولستوی[39]
3. جهانگیر دری؛ استاد زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه دولتی مسکو، مترجم پانزده مجموعه از آثار نویسندگان ایرانی به زبان روسی[39]
4. فروغ ارباب؛ نویسنده و مترجم در زمینهٔ ادبیات کودک؛[39]
5. ابوتراب سهراب؛ مترجم (آثاری از نیچه، مارتین بوبر، والتر کافمن و توماس مان)؛[39]
6. شمیم بهار؛[82] داستان‌نویس، منتقد ادبی و سینمایی،[39] استاد دانشگاه
7. منوچهر انور؛ یکی از شناسانندگان تئاتر جهان به ایرانیان از راه ترجمهٔ برخی از آثار هنری؛
8. کامران صمیمی؛ استاد زبان انگلیسی و مترجم.[83]

1. میرزا نعمت‌الله بیضایی آرانی (متخلّص به «ذکایی»؛ برادر ادیب بیضایی آرانی، پدر بهرام بیضایی و پدربزرگ نیلوفر بیضایی)؛ شاعر، حقوق‌دان، تذکره‌نویس (نویسندهٔ کتاب چهار جلدی «تذکرهٔ شعرای قرن اول بهائی») و پایه‌گذار انجمن ادبی تهران[39]
2. میرزا علی‌محمد ادیب بیضایی آرانی (کاشانی؛ برادر ذکایی بیضایی آرانی)؛ شاعر[84] و نویسنده[39]
3. حسین پرتو بیضایی آرانی (فرزند ادیب بیضایی آرانی و پسر عموی بهرام بیضایی)؛ شاعر و یکی از پایه‌گذاران انجمن ادبی در دورهٔ پهلوی[85]
4. میرزا محمد حسن ضیایی آرانی (از خاندان محمدعلی «شیخ العلما» ی آرانی)؛ شاعر؛[86]
5. میرزا محمد سدهی اصفهانی (نعیم اصفهانی، «میرزا نعیم»)؛ شاعر؛[87][88]
6. اسماعیل سدهی اصفهانی («سینا»؛ برادر محمود «نیّر» سدهی اصفهانی و شیرین‌جهان بیگم «فانیه» سدهی اصفهانی)؛ شاعر و نیز یکی از مبلغان پیشین آیین اسلام؛[89]
7. محمود سدهی اصفهانی («نیّر»؛ برادر اسماعیل سدهی اصفهانی «سینا» و شیرین‌جهان بیگم «فانیه» سدهی اصفهانی)؛ شاعر و نیز یکی از مبلغان پیشین آیین اسلام؛[90][91]
8. شیرین‌جهان بیگم سدهی اصفهانی («فانیه»؛ برادر اسماعیل «سینا» ی سدهی اصفهانی و محمود «نیّر» سدهی اصفهانی)؛ شاعر؛[92]
9. صدرالدین درخشان اصفهانی؛ شاعر؛[93]
10. محمدعلی سلمانی اصفهانی؛ شاعری[94] که به دلیل بابی شدن و روی‌گردانی از اسلام، مانند برخی از همکیشان خود، شکنجه شده و گوش و بینی‌اش بریده می‌شود. وی بعدها بهائی می‌شود.[95]
11. میرزا عبدالکریم خان حکیم سیمای اصفهانی (پدربزرگ عصمت «طائر» تهرانی)؛ شاعر، حکیم[96] و نیز یکی از مبلغان پیشین کیش اسلام؛
12. عصمت («طائر») تهرانی (نوهٔ دختری میرزا عبدالکریم خان حکیم سیمای اصفهانی)؛ شاعر؛[97]
13. میرزا عبدالوهاب گلشن (اردکانی) اصفهانی؛ شاعر؛[98]
14. عبدالحسین («نداف») اصفهانی؛ شاعر؛[99]
15. میرزا حسن («ادیب») طالقانی (ادیب العلمای طالقانی)؛ شاعر[100] یکی از مبلغان پیشین دین اسلام و جزو ۱۹ حواری حسین‌علی نوری (نخستین پیروان بهاءالله)؛[101][66][102]
16. مهدی جهان کاشانی («مرشد نسّاج»)؛ شاعر و صوفی؛[103]
17. احمد واعظ («خاوری») کاشانی («لسان الاسلام»، «فخر الواعظین»)؛ شاعر و نیز یکی از مبلغان پیشین دین اسلام؛[104]
18. میرزا علی‌اشرف («عندلیب») لاهیجانی؛ شاعر و نیز یکی از مبلغان پیشین کیش اسلام؛[105]
19. میرزا نورعلی خان شیبانی («نصرت‌الملک شیبانی»، «آذر کاشانی»؛ فرزند شاعر عارف، فتح‌الله خان شیبانی کاشانی)؛ شاعر و صوفی؛[106]
20. اسدالله («حیرت») قمی؛[107] شاعر، صوفی[108] و نیز یکی از مبلغان پیشین کیش اسلام؛
21. ابوالقاسم («بیضا» ی) قمی یزدی؛ شاعر و خوش‌نویس؛[109]
22. میرزا علی‌محمد ورقا یزدی (فرزند ملا مهدی یزدی، پدر میرزا ولی‌الله خان ورقا و روح‌الله ورقا و نیز پدربزرگ علی‌محمد ورقا (ایادی امرالله))؛ شاعر، طبیب، خطیب،[110] عارف[111] و نیز یکی از مبلغان پیشین دین اسلام و جزو ۱۹ حواری حسین‌علی نوری (نخستین پیروان بهاءالله)[112] که در جریان یک قتل‌عام دینی-سیاسی، به همراه فرزند ۱۲ ساله‌اش سلاخی شد.
23. محمد طاهر («اشراق») قندهاری یزدی؛ شاعر و صوفی[113] و نیز یکی از مبلغان پیشین دین اسلام؛
24. علی‌اکبر (بنّای) یزدی؛ شاعر و معمار؛[114]
25. علی فاضل یزدی («رونق»)؛ شاعر و نیز یکی از مبلغان پیشین کیش اسلام؛[115]
26. محمدرضا («انوار») محمدآبادی یزدی؛ شاعر و خوش‌نویسی[116] که کشته شد.
27. میرزا محمدحسین («طائر») محمدآبادی یزدی (برادرزادهٔ محمدرضا («انوار») محمدآبادی یزدی)؛ شاعر؛[117]
28. روح‌الله ورقا یزدی (نوهٔ ملا مهدی یزدی، فرزند میرزا علی‌محمد ورقا یزدی و برادر میرزا ولی‌الله خان ورقا)؛ شاعر؛[118] که به همراه پدرش سلاخی شد.
29. (بی‌بی) سکینه («طیر») یزدی؛ شاعر؛[119]
30. نوشیروان قاسم‌آبادی یزدی («نوش قاسم‌آبادی»؛ فرزند مبلغی زرتشتی به نام گشتاسب سروش)؛ شاعری زرتشتی که بعدها بهائی شد.[120]
31. محمد («ناطق») اردستانی کاشانی (برادر میرزا محمدعلی ناطق «شایق» اردستانی)؛ شاعر و یکی از مبلغان پیشین کیش اسلام؛[121]
32. میرزا محمدعلی ناطق («شایق») اردستانی (برادر محمد ناطق اردستانی کاشانی)؛ شاعر؛[122]
33. محمد اسماعیل عارف کاشانی (مشهور به «ذبیح» و ملقب به «انیس»؛ برادر میرزا جانی کاشانی یکی از سران نویسنده و کشته‌شدهٔ جنبش بابیه)؛ شاعر؛[123]
34. میرزا ماشاءالله («لقایی») کاشانی؛ شاعر؛[124]
35. محمد ابراهیم مسگر کاشانی (متخلص به «منصور»)؛ شاعری که بابی شده و سپس بهائی گشت.[125]
36. میرزا محمدباقر («بصار») رشتی (برادر لیلا بهشتی رشتی و پدر فروغ بصاری بابلی)؛ شاعر؛[126]
37. لیلا رشتی (لیلا بهشتی؛ خواهر میرزا محمدباقر «بصار» رشتی و عمهٔ فروغ بصاری بابلی)؛ شاعری[127] که فرزند شاعر و جوانش (میرزا جلال)[128] به دلیل بهائی بودن کشته شد.
38. فروغ بصاری بابلی (فرزند میرزا محمدباقر «بصار» رشتی)؛ شاعر[129] و نیز دارای گواهی‌نامهٔ دکتری پزشکی از دارالفنون؛[130]
39. طلعت بصاری؛ شاعر،[131] نویسنده، استاد ادبیات فارسی (دارای گواهی‌نامهٔ دکتری)، معاون دانشگاه گندی‌شاپور اهواز، نخستین زن معاون دانشگاه در ایران[39] پژوهشگر دربارهٔ شاهنامه، از پیشگامان جنبش زنان ایران
40. محمد «فاضل» قائنی («نبیل اکبر»)؛ نویسنده،[132] شاعر،[133] حکیم (یکی از شاگردان ملا هادی سبزواری)، مجتهد (دارای گواهی‌نامهٔ اجتهاد از مرتضی انصاری)، یکی از مبلغان پیشین دین اسلام و جزو ۱۹ حواری حسین‌علی نوری (نخستین پیروان بهاءالله)؛[134][135][66][136]
41. ملا محمد زرندی (نبیل زرندی، «نبیل اعظم»؛ پدر میرزا منیر قزوینی[137])؛ تاریخ‌نگار، شاعر،[138] یکی از مبلغان پیشین دین اسلام و نیز از حواریون حسین‌علی نوری (نخستین پیروان بهاءالله)؛[139][140][141][142]
42. میرزا منیر قزوینی (فرزند محمد زرندی (نبیل زرندی)؛ نویسنده[143] و شاعر؛[144])
43. یونس افروخته قزوینی؛ شاعر؛[145]
44. میرزا محمد باقر قزوینی (متخلص به «مسعود» و معروف به «درویش مسعود»)؛ شاعر و صوفی؛[146]
45. محمد «مصور» قزوینی؛ شاعر؛[147]
46. عبدالحمید اشراق خاوری؛ شاعر،[148] نویسنده و پژوهشگر؛[66][149]
47. مهدی («شارق») بروجنی؛ نویسنده و شاعر؛[150]
48. یزدان‌بخش «یزدان» بروجنی؛ شاعر؛[151]
49. ابوالحسن میرزا («حیرت») تهرانی، «شیخ‌الرئیس قاجار»؛ فرزند محمد تقی میرزا «حسام‌السلطنه»)؛ شاعر[152] و نویسنده؛[66]
50. میرزا عزیزالله مصباح تهرانی؛ شاعر[153] و آشنا با زبان‌های فارسی، فرانسوی و عربی. وی نخست، بابی شد؛ ولی سرانجام، بهائی گشت.[154]
51. نعمت‌الله ورتا تهرانی؛ شاعر،[155] دانشمند و فیلسوفی که در فلسفهٔ (به اصطلاح) اسلامی، جزو شاگردان میرزا محمدباقر «قوام الحکما» ی لاهیجی و میرزا ابوالحسن جلوه اصفهانی بوده و در فلسفهٔ اروپایی و علوم سیاسی، یکی از شاگردان داوود خان همدانی بود. مدتی نیز نزد عبدالرحیم اصفهانی (نوهٔ محمدحسین حائری اصفهانی «صاحب فصول»)، درس، فرا گرفته‌است.[156]
52. غلامرضا روحانی تهرانی (متخلص به «اجنه»؛ فرزند میرزا شکرالله خان روحانی)؛ شاعر[157] و نیز طنزپرداز در نشریه‌هایی همچون: «نسیم شمال» و «توفیق»[39]
53. میرزا شکرالله خان روحانی («آزادی»؛ پدر غلامرضا روحانی تهرانی)؛ شاعر و صوفی؛[158]
54. ابراهیم آذر منیر تبریزی؛ شاعر؛[159]
55. میرزا محمدعلی («ضیا» ی) تبریزی؛ شاعری که بابی شد؛ ولی بعدها بهائی گشت.[160]
56. میرزا احمد راضی تبریزی؛ شاعر و نیز به گونهٔ کامل، آشنا با زبان فرانسوی و انگلیسی؛[161]
57. میرزا اسماعیل «مشکات» تبریزی؛ شاعر؛[162]
58. مهدی قوام همدانی (فرزند محمد رضا-مجتهد-همدانی و پسرعمهٔ حسین رضوی، معروف به غبار همدانی)؛ شاعر؛[163]
59. آقابزرگ آزرده فیروزی؛ شاعر؛[164]
60. میرزا موسی ادیب اهری؛ شاعر؛[165]
61. کاظم («زارع») نصرآبادی؛ شاعر و نیز یکی از مبلغان پیشین آیین اسلام که یکی از فرزندانش را به دلیل بهائی بودن، مسموم می‌کنند.[166]
62. بهجت بمبئی؛ شاعر؛[167]
63. میرزا عبدالحسین («شکوهی») شیرازی؛ شاعر؛[168]
64. عباس‌علی بینش شیرازی؛ شاعر؛[169]
65. محمدابراهیم فاضل شیرازی[66] (حکیم شیرازی)؛ شاعر، حکیم، عارف و نیز یکی از مبلغان پیشین کیش اسلام؛[170]
66. عبدالله («فاضل») زرقانی شیرازی («بکا»، متخلص به «واعظ»)؛ شاعر،[171] حکیم، خوش‌نویس و نیز یکی از مبلغان پیشین دین اسلام؛[172]
67. محمود زرقانی؛ شاعر؛[173]
68. میرزا محمد تقی («فصیح الملک») شیرازی (متخلص به «شوریده»)؛ شاعر و نیز یکی از مبلغان پیشین کیش اسلام؛[174]
69. طوبی شیرازی؛ شاعر؛[175]
70. سیف‌الله حق‌سرشت («اختر» شیرازی)؛ شاعر؛[176]
71. بهیه نیریزی (همسر فاضل قصر الدشتی شیرازی)؛ شاعر؛[177]
72. محمد هاشم فاضل قصر الدشتی شیرازی (متخلص به «مستقیم» و معروف به «شیخ آقا»؛ همسر بهیه نیریزی)؛ شاعر،[178] آشنا با علوم غریبه، مدرس دانش حساب و نجوم و نیز یکی از مبلغان پیشین کیش اسلام؛[179]
73. ابوالحسن («اشرف») شیخ‌الاسلام نیریزی (متخلص به «شهاب»)؛ شاعر و نیز یکی از مبلغان پیشین آیین اسلام؛[180]
74. احمدعلی («فانی») نیریزی؛ آموزگار، شاعر، خوش‌نویس؛[181]
75. میرزا اکبر صبیحی («مشتاق») نیریزی؛ شاعر؛[182]
76. رمضان بقایی تیلکی مازندرانی؛ شاعر و نیز یکی از مبلغان پیشین کیش اسلام؛[183]
77. فرج‌الله جلالی کرمانشاهی؛ شاعر؛[184]
78. خدیجه کاشیه؛ شاعر؛[185]
79. (بی‌بی) ام‌سلمه («روحانیه») بشرویه؛ شاعر؛[186]
80. میرزا علی‌اکبر («روحانی») رفسنجانی؛ شاعر[187] و یکی از مبلغان دین بهائیت؛[188]
81. علی روحانی رفسنجانی («ایطا»)؛ شاعر؛[189]
82. محمد ابراهیم («ثابت») رفسنجانی؛ شاعر؛[190]
83. میرزا عباس خان طاهری رفسنجانی؛ شاعر؛[191]
84. (بی‌بی) فاطمه درویشه (طاهری) رفسنجانی؛ شاعر؛[192]
85. شمسی رضوانی؛ شاعر؛[193]
86. علی‌اکبر سالکی رفسنجانی («سالک»)؛ شاعر؛[194]
87. میرزا عطاءالله حکیم آباده‌ای («سراج الحکما»، متخلص به «عطا»؛ پدر بدیع‌الله آگاه آباده‌ای و محمد حسین آگاه «حکمت» آباده‌ای)؛ طبیب، شاعر و نیز یکی از مبلغان پیشین آیین اسلام؛[195]
88. محمد حسین آگاه («حکمت» آباده‌ای، «دکتر خان»؛ فرزند میرزا عطاءالله حکیم آباده‌ای «سراج الحکما» و برادر بدیع‌الله آگاه آباده‌ای)؛ شاعر و دارای گواهی‌نامهٔ دکتری پزشکی (شاگرد میرزا محمد باقر حکیم‌باشی «ظل السلطان» و نیز دانش‌آموختهٔ دارالفنون)؛[196]
89. بدیع‌الله آگاه آباده‌ای (فرزند میرزا عطاءالله حکیم آباده‌ای «سراج الحکما» و برادر محمد حسین آگاه «حکمت» آباده‌ای)؛ شاعر؛[197]
90. میرزا احمد انصاری («تسکین» آباده‌ای؛ شاگرد حبیب‌الله مجتهد کاشانی)؛ شاعر نیز یکی از مبلغان پیشین دین اسلام؛[198]
91. میرزا عباس («قابل») آباده‌ای؛ شاعر؛[199]
92. بهیه صفایی آباده‌ای؛ شاعر؛[200]
93. میرزا جعفر («خازن») بختیاری؛ شاعر؛[201]
94. درویش صدق علی؛ شاعر و صوفی؛[202]
95. محمدحسن («روشن») جهرمی (درویش روشن‌علی)؛ شاعر و صوفی؛[203]
96. عبدالحسین («سلسبیل») بروجردی؛ شاعر، آشنا با علوم غریبه و نیز یکی از مبلغان پیشین دین اسلام؛[204]
97. مهدی عراقی گلپایگانی (فرزند ابوالقاسم، یکی از امامان پیشین جمعه اصفهان)؛ شاعر و نیز یکی از مبلغان پیشین دین اسلام؛[205]
98. مهدی («تاشی») صُغاوی؛ شاعر و نیز یکی از مبلغان پیشین آیین اسلام؛[206]
99. میرزا علی‌اکبر («سیار») استخری؛ شاعر؛[207]
100. صبوری اراکی؛ شاعر؛[208]
101. شمس‌جهان قاجار (متخلص به «فتنه» و از سوی بهاءالله، ملقب شده به «ورقة الرضوان»؛ نوهٔ پسری فتحعلی‌شاه قاجار)؛ شاعر؛[209]
102. میرزا محمد رضا فلاح آرانی («ارباب‌میرزا»)؛ شاعر؛[210]
103. گوهرتاج سیرجانی؛ شاعر؛[211]
104. محمدمهدی میرزا لسان الادب؛ شاعر و شاهزاده قاجاری و به گونهٔ کامل، آشنا با زبان‌های فارسی، فرانسوی و عربی؛[212]
105. علی اشرف («عندلیب») لاهیجانی؛ شاعر؛[213]
106. میرزا محمدمصطفی بغدادی (فرزند محمد شبل بغدادی، یکی از شاگردان سید کاظم رشتی)؛ شاعر،[214] یکی از مبلغان پیشین دین اسلام و جزو ۱۹ حواری حسین‌علی نوری (نخستین پیروان بهاءالله)؛[215]
107. (بانو) مخموره نجف‌آبادی؛ شاعر؛[216]
108. مریم نوری (دخترعمه و همسر برادر میرزا حسین‌علی نوری بهاءالله)؛ شاعر؛[217]
109. میرزا جلال‌الله بشیر رحمانی («مفتون فارانی»؛ فرزند شاه خلیل‌الله رحمانی)؛ شاعر؛[218]
110. میرزا عبدالحسین «ندیم الشعرا» ی بختیاری («حاج میرزا ندیم»)؛ شاعر؛[219]
111. «نظام الشعرا» ی فراهانی («نظام السادات»)؛ شاعر؛[220]
112. شهربانو حمامه کرمانی؛ شاعر؛[221]
113. میرزا مهدی («روحانی») شهر بابکی کرمانی (فرزند ملا محمد رضا شهر بابکی کرمانی)؛ شاعر، نویسنده و نیز یکی از مبلغان پیشین آیین اسلام که سرانجام، کشته شد؛[222]
114. میرزا آقا خوشبین خراسانی («حاج ندیم‌باشی»)؛ شاعر؛[223]
115. میرزا عبدالمجید فروغی (خراسانی، «صدیق العلما»، فرزند ملا علی دوغ‌آبادی خراسانی، نوهٔ دختری ملا میرزا محمد دوغ‌آبادی خراسانی و خواهرزاده و داماد میرزا محمود فاضل فروغی)؛ شاعر و نیز یکی از مبلغان پیشین دین اسلام[224] که به گونهٔ دلخراش در دومین ترور، کشته شد.[225]
116. میرزا محمد تقی مشرقی («ناظم خراسانی»؛ نوهٔ ملا علی بجستانی)؛ شاعر؛[226]
117. میرزا حسین عارف؛ شاعر؛[227]
118. مصطفی بیگ بابان (کردی سنندجی)؛ شاعر و صوفی؛[228]
119. محمد هاشم «مستفیض»؛ شاعر؛[229]
120. علی شیخ زمانف («شوقی گنجوی»)؛ شاعر و نیز یکی از مبلغان پیشین کیش اسلام؛[230]
121. میرزا حسین توانگر «غرا» ی نجف‌آبادی؛ شاعری که بعدها لباس روحانیت را کنار گذاشت.[231]
122. صادق بادکوبه‌ای؛ شاعر و مجتهدی[232] که سرانجام، با گلوله و در حال نیایش، کشته شد.[233]
123. حسین‌قلی میرزا «موزون» ملایری؛ شاعر، آشنا با دانش نجوم و نیز یکی از مبلغان کیش بهائیت که به دلیل بهائی بودن، مدتی زندانی بود.[234]
124. میرزا عبدالخالق یعقوب‌زاده («یوسف» قفقازی)؛ شاعر و آگاه به زبان فارسی، روسی، ترکی و عربی.[235]
125. میرزا فرج‌الله فناییان («جنون سنگسری»؛ فرزند ملا لطف‌علی فناییان سنگسری و نوهٔ ملا محمد رضا فناییان سنگسری و نیز شاگرد محمد فاضل قائنی «نبیل اکبر»)، شاعر؛[236][237]
126. محمدعلی («خموشی») سنگسری؛ شاعر؛[238]
127. میرزا حاجی آقا رحمانیان سنگسری («صامت»)؛ شاعر؛[239]
128. عبدالعلی «معلم» شهمیرزادی (متخلص به «شهاب»؛ برادر محمد اسماعیل مظلوم «شیدا» ی شهمیرزادی)؛ شاعر؛[240]
129. محمد اسماعیل مظلوم شهمیرزادی («شیدا»؛ برادر عبدالعلی معلم «شهاب» شهمیرزادی)؛ شاعر؛[241]
130. حبیب‌الله اوجی؛ شاعری که سرانجام کشته شد.[29]

1. امانت‌الله روشن زائر؛ یکی از پیشگامان فیزیک در ایران، استاد دانشکدهٔ علوم دانشگاه تهران، یکی از پایه‌گذاران «نخستین آزمایشگاه علوم» دانشگاه تهران، نویسندهٔ کتاب‌های دبیرستانی و دانشگاهی فیزیک[39]
2. ایرج ایمن؛ رئیس پایه‌گذارهٔ ملی روان‌شناسی، رئیس پایه‌گذارهٔ تحقیقات و مطالعات تربیتی، از نویسندگان دائرةالمعارف مصاحب، مشاور یونسکو[39]
3. منوچهر حکیم (مقلب به پروفسور حکیم)؛ استاد کالبدشناسی دانشکدهٔ پزشکی دانشگاه تهران، دارای نشان افتخار لژیون دونور فرانسه، از پایه‌گذاران بیمارستان میثاقیه در تهران[39] که سرانجام، ترور و کشته شد.[29]
4. احمد عطایی؛ استاد و رئیس دانشکدهٔ دامپزشکی دانشگاه تهران[39]
5. علی‌محمد ورقا (ایادی امرالله) (فرزند میرزا ولی‌الله خان ورقا و نوهٔ میرزا علی‌محمد ورقا یزدی و نتیجهٔ ملا مهدی یزدی)؛ استاد جغرافی دانشگاه‌های تبریز و تهران، مدیر گروه آموزش جغرافیای دانشگاه تربیت معلم[39][242]
6. بهادر حق‌جو؛ رئیس دانشکدهٔ نفت آبادان[39]
7. خسرو مهندسی؛ مترجم، نویسنده، دارای گواهی‌نامه دکتری در رشته فلسفه و علوم تربیتی، استاد علوم تربیتی دانشگاه تهران و نیز یکی از بنیان‌گذاران سازمان سنجش آموزش کشور و کنکور سراسری[39] که به دلیل بهائی بودن کشته شد.[29]
8. فرامرز سمندری؛ استاد دانشکدهٔ پزشکی دانشگاه تبریز، پدیدآورندهٔ روشی نوین در جراحی گوش برای درمان ناشنوایان[39] که سرانجام به دلیل بهائی بودن، توسط نظام جمهوری اسلامی ایران، اعدام شد.[29]
9. ابراهیم واحدیان دانشیار دانشکدهٔ فنی دانشگاه تهران، نویسنده و مترجم کتاب‌های درسیِ مقاومت مصالح و استاتیک[39]
10. نورالدین حبیبی استاد دانشکدهٔ فنی دانشگاه تهران، عضو کمیسیون استاندارد تجزیهٔ شیمیایی کانه‌های سرب و روی[39]
11. سیروس علایی استاد دانشکدهٔ فنی دانشگاه تهران، پژوهشگر تاریخ نقشه‌نگاری در ایران، نویسندهٔ کتاب‌های «نقشه‌های عمومی ایران» و «نقشه‌های اختصاصی ایران»[39]
12. اسماعیل قدیریان استاد و مدیر گروه انگل‌شناسی و قارچ‌شناسی دانشگاه تهران، مشاور سازمان بهداشت جهانی در برنامه ریشه‌کنی مالاریا در یوگسلاوی (پیشین)، سرپرست بخش ایمنی آزمایشگاه پاتوبیولوژی مرکزی در تهران؛[39]
13. شاپور راسخ؛ یکی از استادان و پایه‌گذاران رشتهٔ جامعه‌شناسی دانشگاه تهران، معاون برنامه‌ریزیِ سازمان برنامه، رئیس مرکز آمار ایران و مشاور یونسکو،[39][243] سیاست‌مدار؛[244]
14. مهری راسخ؛ یکی از شاگردان ژان پیاژه، استاد و رئیس دپارتمان روان‌شناسی تکاملی دانشگاه تهران[39][245] و نیز یکی از پایه‌گذاران روان‌شناسی کودک و خانواده در ایران؛[246]
15. جمال‌الدین مستقیمی؛ «پدر آناتومی ایران»، ثبت‌کننده هشت کشف در حوزه آناتومی در مجامع جهانی به نام ایران، بنیان‌گذار سالن تشریح دانشکده‌های علوم پزشکی (ایران، مشهد، اهواز، ارومیه، بابل و مرکز پزشکی شفا یحیاییان تهران)، پزشک نمونهٔ کشور در سال ۱۳۷۹)؛[39]
16. غلام‌عباس دواچی؛ استاد و رئیس دانشکدهٔ کشاورزی دانشگاه تهران، رئیس پایه‌گذارهٔ بررسی آفات و بیماری‌های گیاهی، عضو نخستین هیئت مدیرهٔ انجمن حشره‌شناسی ایران؛[39]
17. هدایت‌الله نیرسینا؛ استاد دانشکدهٔ ادبیات دانشگاه تهران، رئیس شورای شعر رادیو ایران؛[39]
18. حشمت علایی؛ استاد اقتصاد دانشگاه شیراز، بنیان‌گذار و رئیس نخستین دانشکدهٔ خصوصی مدیریت در ایران (مدرسهٔ عالی مدیریت لاهیجان)، عضو پایه‌گذار بانک توسعهٔ صنعت و معدن؛[39]
19. حشمت مؤید؛ استاد تاریخ و ادبیات ایران در دانشگاه شیکاگو، نویسنده و مترجم ادبیات فارسی به زبان‌های انگلیسی و آلمانی؛[39]
20. امین بنانی؛ استاد و رئیس بخش زبان‌ها و فرهنگ‌های خاور نزدیک در دانشگاه یوسی‌ال‌ای آمریکا؛[39]
21. ژینوس نعمت محمودی؛ نخستین زن هواشناس ایران و مدیر مدرسهٔ عالی هواشناسی)[39] و نیز نمایندهٔ# علی‌مراد داوودی؛ استاد فلسفه در دانشگاه تهران (نخستین فارغ‌التحصیل دکتری فلسفه در ایران)، نویسنده، پژوهشگر و مترجم (آثاری همچون: عقل در حکمت مشاء، دربارهٔ نفس، فلسفه در دورهٔ انتشار فرهنگ یونانی و دورهٔ رومی، روح فلسفه در قرون وسطی)[39][247][248][40] و نیز یکی از کشته‌شدگان در جریان قتل‌های زنجیره‌ای ایران.[40][29] ایران در کنفرانس‌های بین‌المللی هواشناسی و مبارزه با آلودگی هوا در دورهٔ پهلوی؛
22. قدسیه اشرف؛ نخستین فارغ‌التحصیل زن ایرانی در آمریکا، دارای مدارک کارشناسی و کارشناسی ارشد از دانشگاه‌های بوستون و کلمبیا، نمایندهٔ زنان ایران در نخستین کنگرهٔ نسوان شرق در دمشق، از پیشنهاد دهندگان و پشتیبانان برگزاری دومین کنگرهٔ نسوان (زنان) شرق در تهران، رئیس دایرهٔ آموزش و رفاه کارگران شرکت نفت در آبادان، دارندهٔ نشان سلطنتی بریتانیا برای خدمت به آزادی، بنیان‌گذار و مدیر درمانگاه مدرن و مدرسهٔ نمونه در دشت گرگان)؛[39]
23. محمدباقر هوشیار؛ یکی از بنیان‌گذاران تعلیم و تربیت و «روان‌شناسی مدرن» در ایران،[249] استاد دانشکدهٔ ادبیات دانشگاه تهران و نیز یکی از نخستین مترجمان آثار نیچه و اشپنگلر از زبان آلمانی؛[39] و نیز پدیدآورندهٔ روش آموزش الفبای بدون نقطه برای بی‌سوادان.
24. فریدون وهمن؛ استاد ایران‌شناسی در دانشگاه کپنهاگ، نویسنده و مترجم آثاری دربارهٔ دین‌ها و زبان‌های ایرانی، نویسندهٔ فرهنگ دانمارکی-فارسی و فارسی-دانمارکی)؛[39]
25. لیلی آهی (همسر ایرج ایمن)؛ یکی از بنیان‌گذاران و دبیران هیئت مدیرهٔ شورای کتاب کودک (از ۱۳۴۱ تا ۱۳۵۹ خورشیدی)، عضو گروه بررسی کتاب‌های درسی دورهٔ ابتدایی، پایه‌گذار بخش انتشار کتاب‌های کودکان به زبان فارسی، دبیر فنی و مشاور فنی اداره کل مطالعات و برنامه‌های وزارت فرهنگ، آموزگار ادبیات کودک به مربیان کودکستان؛[250][39]
26. مهری آهی (خواهر لیلا آهی)؛ استاد دانشکده ادبیات دانشگاه تهران، رئیس گروه زبان و ادبیات روسی، رئیس مرکز زبان‌های خارجی دانشگاه تهران (۱۳۴۴)، نایب رئیس و از پایه‌گذاران جمعیت راه نو (۱۳۳۴)، یکی از اعضای مؤسس و دبیر اول کمیسیون بین‌المللی شورای عالی جمعیت‌های زنان ایران، بنیان‌گذار انجمن کتاب و رئیس کتابخانهٔ آن در ۱۳۳۶، عضو هیئت مشاوران راهنمای کتاب و گروه بررسان کتاب‌های برگزیده سال، نماینده اعزامی ایران در کنفرانس حقوق زن (تشکیل شده از سوی سازمان ملل در ۱۳۳۶)، عضو هیئت نمایندگی ایران در کمیسیون مقام زن سازمان ملل در ۱۳۴۱ و نیز رئیس همین کمیسیون در سال ۱۳۴۳؛[251]
27. عباس امانت؛ یکی از اعضای شورای سردبیری دانشنامهٔ ایرانیکا و نیز استاد تاریخ دانشگاه.[252]
28. نصرت پزشکیان؛ متخصص مغز و اعصاب؛
29. سلیمان برجیس؛ طبیبی که به دست فدائیان اسلام، در خانه‌ای در شهر کاشان با هشتاد و یک ضربه کارد، تکه‌تکه شد؛[253] با فشار فلسفی، بروجردی، محمد بهبهانی و کاشانی بر محمد رضا شاه مسببان قتل تبرئه و آزاد شدند.[254][255]
30. عرفان ثابتی؛ نویسنده، مترجم، پژوهشگر جامعه‌شناسی، جامعه‌شناسی دین و فلسفه؛
31. حسن موقر بالیوزی؛ تاریخ‌نگار و نخستین گویندهٔ رادیو بی‌بی‌سی فارسی؛[39]
32. موژان مؤمن؛ پزشک، نویسنده و پژوهشگر؛
33. روی پرویز متحده؛ استاد دانشگاه و نیز نویسنده.

1. نصرالله باقراف؛ بنیان‌گذار «گراند هتل»، نخستین هتل مدرن ایران و همچنین پایه‌گذار «گراند سینما»؛[39]
2. حسین خان ضیاءالحکما؛ پایه‌گذار نخستین حمام دوش ایران (در آباده در فارس)؛[39]
3. حبیب‌الله زانیج‌خواه؛ یکی از پیشگامان صنعت چاپ و گراورسازی و نیز معروف به «پدر گراورسازی رنگی» ایران؛[39]
4. عباس نعمت؛ یکی دیگر از پیشگامان صنعت چاپ و گراورسازی، پایه‌گذار و همچنین، صاحب امتیاز اولیهٔ روزنامهٔ «تهران مصور»؛[39]
5. جواد رأفت؛ یکی از پیشگامان صنعت چای؛[39]
6. علی حداد همایونی؛ یکی از پیشاهنگان صنایع سنگین فلزی در ایران؛[39]
7. فرهنگ مودت؛ یکی از سرآمدان صنعت قندسازی در ایران؛[39]
8. جمال‌الدین خانجانی؛ یکی از پایه‌گذار نخستین کارخانهٔ تمام‌خودکار آجرسازی در ایران و نیز جزو زندانیان عقیدتی؛[39][256]
9. خلیل ارجمند و برادران؛ پایه‌گذاران صنایع ارج (نخستین و بزرگ‌ترین تولیدکنندهٔ لوازم خانگی در ایران)؛[39][257]
10. عطاالله بخشایش؛ یکی از بنیان‌گذاران بیمارستان صحت و نیز مدرسهٔ تربیت تهران؛[39]
11. حبیب‌الله ثابت (ثابت‌پاسال)؛ بازرگان، صنعت‌گر، پایه‌گذار نخستین کارخانهٔ نجاری ماشینی و (نیز) مبل در ایران، بنیان‌گذار نخستین شبکهٔ تلویزیونی در ایران، پایه‌گذار برخی از کارخانه‌های گوناگون ایران (از جمله: پپسی کولا و جنرال تایر)؛[39][258][259]
12. مهدی میثاقیه؛ تهیه‌کنندهٔ سینما، پایه‌گذار استودیو میثاقیه، مالک سینماهای کاپری و فرهنگ، عضو هیئت مدیرهٔ اتحادیهٔ صنایع فیلم ایران، یکی از بنیان‌گذاران بیمارستان میثاقیه (که پس از انقلاب، نامش به مصطفی خمینی، تغییر یافت)؛[39]
13. احمدعلی ابتهاج (عموی هوشنگ ابتهاج)؛ سرمایه‌دار و صنعتگر؛

• و نیز پایه‌گذارانی همچون: میرزا عبدالله فراهانی (بنیان‌گذار موسیقی دستگاهی)، بیژن خادم میثاق (بنیان‌گذار جشنوارهٔ بین‌المللی موسیقی مجلسی الگرو ویوو در اتریش) و هوشنگ سیحون («پدر معماری نوین ایران»)، خسرو مهندسی (از بنیان‌گذاران سازمان سنجش آموزش کشور و کنکور سراسری)، احسان یارشاطر (بنیان‌گذار دانش‌نامهٔ «ایرانیکا»)، حشمت علایی (بنیان‌گذار نخستین دانشکدهٔ خصوصی مدیریت در ایران یعنی مدرسهٔ عالی مدیریت لاهیجان)، جمال‌الدین مستقیمی («پدر آناتومی» در ایران، ثبت‌کننده هشت کشف در حوزهٔ آناتومی در مجامع جهانی به نام ایران، بنیان‌گذار سالن تشریح دانشکده‌های علوم پزشکی ایران، مشهد، اهواز، ارومیه، بابل و مرکز پزشکی شفا یحیاییان تهران، پزشک نمونهٔ کشور در سال ۱۳۷۹)، لیلی آهی (یکی از بنیان‌گذاران شورای کتاب کودک)، مهری آهی (یکی از پایه‌گذاران کمیسیون بین‌المللی شورای عالی جمعیت‌های زنان ایران و نیز جمعیت راه نو، بنیان‌گذار انجمن کتاب)، محمدباقر هوشیار (از بنیان‌گذاران تعلیم و تربیت و «روان‌شناسی مدرن» در ایران و یکی از نخستین مترجمان آثار نیچه و اشپنگلر از زبان آلمانی و نیز پدیدآورندهٔ روش آموزش الفبای بدون نقطه برای بی‌سوادان)، قدسیه اشرف (نخستین فارغ‌التحصیل زن ایرانی در آمریکا و نیز بنیان‌گذار درمانگاه مدرن و مدرسهٔ نمونه در دشت گرگان)، حسن فؤادی بشرویی (یکی از بنیان‌گذاران «زبان‌شناسی نوین ایران»)، نعمت‌الله ذکایی بیضایی (پایه‌گذار انجمن ادبی تهران)، طلعت بصّاری (نخستین زن معاون دانشگاه در ایران)،[39] ضیا آتابای (روشن؛ پایه‌گذار تلویزیون ملی ایران (آمریکا)) و ابوالحسن ابتهاج (پایه‌گذار «برنامه‌ریزی توسعه») که نام‌هایشان در بخش‌های دیگر همین مقاله، یادآوری شده‌است.

1. شهرزاد نظیفی؛[260] وی مانند همسرش مهرشاد نراقی، دخترش نورا نراقی و پسرش مرآت نراقی، جزو قهرمانان موتورسواری (موتورکراس) ایران است که بعدها توسط نظام جمهوری اسلامی ایران، حضورشان در فعالیت‌های ورزشی، ممنوع شد.[261]
2. مهرشاد نراقی (همسر شهرزاد نظیفی)؛ قهرمان موتورسواری؛[262]
3. نورا نراقی (دختر مهرشاد نراقی)؛ قهرمان موتورسواری؛[263]
4. مرآت نراقی (پسر مهرشاد نراقی)؛ قهرمان موتورسواری؛[264]
5. حمزه رازیانی؛ جودوکار، قهرمان جوجیتسو در ایران، رئیس پیشین انجمن جوجیتسوی غرب کشور، دارندهٔ ۶ مدال طلا در سه رشته رزمی.
6. سینا سلوک ساران؛ عضو تیم ملی دوچرخه‌سواران کوهستان، به دلیل بهائی بودن از تیم ملی و اعزام به مسابقات بین‌المللی، محروم شد.[265]
7. رامک صافی؛ بازیکن فوتبال.

1. ژینوس سبحانی؛ از کنشگران کانون مدافعان حقوق بشر و نیز کانون مشارکت برای پاکسازی مین. وی در تاریخ ۲۵ دی ۱۳۸۷، به همراه همسرش یعنی آرتین غضنفری، توسط نظام جمهوری اسلامی ایران بازداشت و زندانی شد.[266][267]
2. نوید خانجانی؛ فعال حقوق بشر، عضو شورای مرکزی کمیته گزارشگران حقوق بشر، زندانی سیاسی و نیز یکی از پایه‌گذاران «کمیته حق تحصیل» در مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران و همچنین [http://www.edu-right.net/ «جمعیت مبارزه با تبعیض تحصیلی».[268]

1. مهدی‌خان غفاری کاشانی (ملقب به «وزیر همایون»)؛ تنها وزیر دورهٔ قاجاریه؛
2. علی‌محمد خادمی؛ سپهبد، رئیس ستاد نیروی هوایی ایران در دورهٔ پهلوی دوم، مدیر عامل و رئیس هیئت مدیرهٔ شرکت هواپیمایی ملی ایران، نخستین رئیس آسیاییِ انجمن بین‌المللیِ حمل و نقل هوایی (یاتا)[39][269] که سرانجام، به گونهٔ مشکوک (با خودکشی یا ترور) درگذشت.[270]
3. اسدالله صنیعی؛ سپهبد؛ وزیر دفاع در دورهٔ پهلوی؛[271]
4. عبدالکریم ایادی؛ سپهبد و نیز یکی از پزشکان مورد اعتماد محمدرضا پهلوی؛[272]
5. (سپهبد) حسین رستگار نامدار؛ نظامی‌ای که سرانجام کشته شد.[29]
6. (تیمسار) عطاءالله مقربی (از خویشاوندان زین‌العابدین نجف‌آبادی، معروف به «زین‌المقربین»)؛ نظامی‌ای که سرانجام کشته شد.[29]
7. غلامحسین ابتهاج (عموی دیگر هوشنگ ابتهاج)؛ سیاست‌مدار، یکی از شهرداران تهران در دورهٔ پهلوی، نماینده لاهیجان و لنگرود در دوره ۱۶ و نماینده بندر انزلی در دوره ۱۹ مجلس شورای ملی و نیز نماینده همین شهر در مجلس مؤسسان دوم (۱۳۲۸ ه‍.ش)؛
8. ابوالحسن ابتهاج (یکی از عموهای دیگر هوشنگ ابتهاج)؛ پایه‌گذار «برنامه‌ریزی توسعه» در ایران، مدیر عامل (رئیس) سازمان برنامه و نیز یکی از مدیران عامل پیشین بانک ملی ایران.[273][274]

میرزا حسین‌علی نوری مازندرانی، معروف به بهاءالله

عباس افندی، معروف به عبدالبهاء، دومین پیشوای بهائیت

1. حسین علی نوری (مازندرانی، بهاءالله)؛ پایه‌گذار کیش بهائیت؛
2. عباس افندی عبدالبهاء؛ دومین پیشوای دین بهائیت؛
3. میرزا مهدی (پسر بهاءالله) و آسیه‌خانم؛
4. آسیه‌خانم (یکی از همسران حسین علی نوری بهاءالله)؛
5. فاطمه سلطان نوری (بهیه‌خانم؛ تنها دختر حسین علی نوری مازندرانی بهاءالله و آسیه‌خانم و نیز خواهر عبدالبهاء)؛
6. علی‌اکبر فروتن؛ آموزگار، سخنران، نویسنده، دانش‌آموختهٔ رشتهٔ روان‌شناسی و یکی از ایادی امرالله؛
7. میرزا ولی‌الله خان ورقا (نوهٔ ملا مهدی یزدی، پسر میرزا علی‌محمد ورقا یزدی، برادر روح‌الله ورقا و نیز پدر علی‌محمد ورقا (ایادی امرالله))؛
8. مارثا لوئیس روت؛ یکی دیگر از ایادی امرالله.

1. میرزا آقا بزرگ نیشابوری (بدیع نیشابوری)؛[275] یکی از پیروان سرشناس باب و بهاء که در ۱۷ سالگی، شکنجه و اعدام شد.

1. آرامش دوستدار؛ فیلسوف، پژوهشگر و نویسنده؛[361][362]
2. فرهنگ هلاکویی؛[361] نویسنده، دارای گواهی‌نامهٔ دکترای جامعه‌شناسی[363] از دانشگاه یوتای آمریکا، سه گواهی‌نامهٔ کارشناسی ارشد در رشته‌های روان‌شناسی، اقتصاد و «مشاورهٔ ازدواج، خانواده و کودکان»[364] و نیز استاد پیشین دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران.[365]
3. بهرام صادقی؛ داستان‌نویس برجستهٔ ایرانی (از جمله، ملکوت (رمان کوتاه))؛[361]
4. بهرام بیضایی؛ نویسنده، کارگردان فیلم و تئاتر[361][39] که در خانواده‌ای بهائی، زاده شد؛[366][367] ولی بعدها دین‌ناباوری را برگزید.[368][369]
5. احسان یارشاطر؛ استاد مطالعات ایرانی در دانشگاه کلمبیا، بنیان‌گذار و سَرویراستار دانش‌نامهٔ «ایرانیکا» و نیز مدیر بنگاه ترجمه و نشر کتاب در دورهٔ پهلوی؛[361][39]
6. پرویز ثابتی (پدر پردیس ثابتی، پروفسور در شاخهٔ زیست‌شناسی)؛ نظامی و یکی از سران پیشین ساواک که با اینکه بهائی‌زاده بود، ولی مانند برادرانش عضو جامعهٔ بهائی نشد.[370] خود وی بعدها یادآور شد که یک دین‌ناباور است.[371]

1. هوشنگ ابتهاج شاعر[372][373][374][375][376][377][378] (پدربزرگ بهائی[379] او، «ابراهیم ابتهاج الملک» بود که به دست یکی از اسلام‌گرایان، با داس، کشته شد[380])؛
2. مهناز افخمی؛ دومین وزیر زن در دورهٔ پهلوی. وی با اینکه مادرش بهائی بود؛ ولی علاقه‌ای به بهائیت نداشت.[381]

1. عباس امانت؛ دربارهٔ بهائی ماندن وی و اساساً باورمندی‌اش به دین نیز قطعیتی، وجود ندارد.[382]
2. احسان‌الله خان دوستدار (معروف به «رفیق سرخ»؛ عموی آرامش دوستدار)؛ سیاست‌مدار و یکی از مبارزان انقلاب مشروطه و جنبش جنگل؛ دربارهٔ بهائی ماندن یا کمونیست شدنش قطعیتی، وجود ندارد.
3. منصور روحانی؛ وزیر آب و برق و نیز کشاورزی و منابع طبیعی در دورهٔ پهلوی. وی با اینکه پدرش بهائی بود، بهائی نشد.[383] وی توسط نظام جمهوری اسلامی ایران، تیرباران شد.
4. فؤاد روحانی؛ یکی از بنیان‌گذاران اوپک و نخستین دبیرکل آن، دبیرکل سازمان همکاری عمران منطقه‌ای، مشاور حقوقی سازمان ملل، مترجم (نوشتارهایی از افلاطون، هرودوت، آشیل، بندتو کروچه، آرتور شوپنهاور و کارل گوستاو یونگ).[39] وی با اینکه بهائی‌زاده بود، بعدها از بهائیت، کناره گرفت.[384]

1. میرزا احمد سهراب؛ نویسندهٔ ایرانی-آمریکایی و بنیان‌گذار «انجمن تاریخ جدید» و «کاروان شرق و غرب» در نیویورک بود که در سال ۱۹۳۹ از دین بهائی، طرد شد.[385]
2. هژبر یزدانی (سنگسری)؛ تاجر و کارآفرین ایرانی که به دلیل انجام ازدواجش بدون عقد و رعایت نکردن احکام بهائیت، حق عضویت در جامعهٔ بهائی را از دست داد.[386]