هفت وادی
هفت وادی یا هفت بیابان یکی از آثار بهاءالله، شارع دین بهائی است.[1] این کتاب در حدود سال ۱۸۶۰ میلادی و پس از بازگشت بهاءالله از کوه‌های سلیمانیه به بغداد در جواب سؤالات طریقتی یک درویش به نام شیخ محیی‌الدین، قاضی خانقین[2] نوشته‌شده‌است.[3]
| شخصیت‌های اصلی | |
| نوشته‌ها | |
|
کتاب اقدس - کتاب ایقان | |
| مؤسسات | |
| تاریخچه | |
| شخصیت‌های برجسته | |
| بیش‌تر | |
|
نشانه‌ها - احکام |
در ابتدای هفت وادی این چنین آمده‌است:
«... مراتب سیر سالکان را از مسکن خاکی به وطن الهی هفت رتبه معین نموده‌اند، چنانچه بعضی هفت وادی و بعضی هفت شهر ذکر کرده‌اند و گفته‌اند که سالک تا از نفس هجرت ننماید و این اسفار را طی نکند، به بحر قرب و وصال وارد نشود و از خمر بی‌مثال نچشد. اول وادی طلب است، مرکب این وادی صبر است و مسافر در این سفر بی‌صبر به جائی نرسد و به مقصود واصل نشود و باید هرگز افسرده نگردد…»
هفت وادی
- وادی طلب
- وادی عشق
- وادی معرفت
- وادی استغناء
- وادی توحید
- وادی حیرت
- وادی فقر حقیقی و فنای اصلی
پیوند به بیرون
منابع
- Bahai-Library.org
- اشراق خاوری، عبدالحمید (۱۳۴۶). گنج شایگان. مؤسسه ملی مطبوعات امری.
- The Seven Valleys@Everything2.com