سیمین صابری

سیمین صابری در یک خانواده بهایی در تاریخ ۱۱ اسفند ۱۳۳۷ در روستای ده بید در شهرستان ده بید در استان فارس زاده شد.

نام پدرش حسین و مادرش طاوس پمپوسیان بود منزل آنها در دو کیلومتری مرودشت قرار داشت؛ و پس از اتمام تحصلات ابتدائی و دیپلم به استخدام شرکت زراعی مرودشت درآمد. او کوچترین فرزند خانواده بود و همانند پدر و مادرش به دین بهائیت گروید.

در بحبوحه انقلاب سال ۱۳۵۷ عده‌ای متعصب به خانه‌های بهائیان در مرودشت هجوم برده و به تهدید و ارعاب و سنگ پرانی به داخل خانه‌های آنها اقدام کردند و خانواده سیمین هم بسرعت خانه را ترک کرده و متواری شدند و به تهران نزد اقوام خود رفتند بعد از گذشت یکماه که به شیراز بازگشتند دیدند که خانه آنها توسط دولت مصادره شده‌است.

سیمین فردی رحیم و دلسوز بود با مادرش با خیاطی کردن امرار معاش می‌کردند و همراه با تعدادی از دوستان خود به دارالمجانین می‌رفت و به دختران کم سن و سال آنجا در کارهای فردی کمک می‌کردند.

سیمین در تاریخ دوم آبان سال ۱۳۶۱ توسط چند نفر از عوامل حکومت جمهوری اسلامی دستگیر و به زندان عادل آباد شیراز منتقل شد. او در سلولی دو در یک و نیم متری با دو نفر دیگر هم‌بند بود روحیه او در زندان خیلی خوب بود و به هم بندیان خود روحیه می‌داد و مرتب دعا می‌خواند و مناجات عبدالبهاء را تکرار می‌کرد که: «ای خدای من جانم فدای احبابت، این خون افسرده را در سبیل دوستانت بر خاک ریز و این تن فرسوده را در راه یارانت، خاک راه و غبار اَقدام نما. ای خدای من.» او مادرش را هنگام ملاقات دلداری می‌داد و به او توصیه می‌کرد که به رضای خدا راضی باش.

سیمین صابری همراه با ۹ زن بهائی دیگر در روز ۲۸ خرداد ۱۳۶۲ در زندان عادل آباد شیراز، به دار آویخته شد. او در هنگام اعدام ۲۴ سال داشت.[2][4][5][6]

نام سیمین صابری ضمن یکی از ۲۰۶ نفری در گزارش سال ۱۹۹۹ جامعه جهانی بهائیان منتشر شده آمده‌است. از اتهاماتی که علیه صابری پس از دستگیری عنوان شده و نیز موضوعات مطرح شده در دادگاه اطلاعی در دست نیست. اما بر طبق آنچه نمایندگان جامعه بهائی اعلام می‌کنند، صرف بهائی بودن دلیل اصلی بازداشت و دادگاهی شدن او بوده‌است.[7]

• بهائیان ایرانی