نعیم اصفهانی
میرزا نَعیم بن عبدالکریم سدهی مشهور به نعیم اصفهانی (۱۸۵۶–۱۴ مارس ۱۹۱۶) شاعر ایرانی بود.[1][2][3]
| نعیم اصفهانی | |
|---|---|
| زادهٔ | ۱۸۵۶م/۱۲۷۲ق ده فروشان، سده (خمینی‌شهر کنونی) |
| درگذشت | ۱۴ مارس ۱۹۱۶/ ۹ جمادی‌الاول ۱۳۳۴ تهران |
| پیشه | شاعر |
| دین | اسلام شیعه (تا ۱۸۸۱)، بهائیت (از ۱۸۸۱ تا پایان عمر) |
زندگی
نعیم بن عبدالکریم سدهی در ۱۸۵۶م/۱۲۷۲ ق در ده فروشان، سدهٔ اصفهان (خمینی‌شهر کنونی) زاده شد. مقدمات فارسی و عربی را همان‌جا یادگرفت، سپس در اصفهان ادامه داد. «نعیم طبعی لطیف و ذوقی سرشار داشت و از آغاز جوانی شعر می‌سرود.» در ۱۸۸۱م به تهران کوچ کرد و کارمند سفارت بریتانیا شد. اصفهانی در صبح ۹ جمادی‌الاول ۱۳۳۴/ ۱۴ مارس ۱۹۱۶ در تهران درگذشت؛ ماده‌تاریخ آن از نظمی تبریزی:[1]
| دریغا نعیم، آنکه در شاعری | چنو کس گهرهای معنفی تفت | |
| دریغا، که صراف دور زمان | ز دست آنچنان گوهری داد مفت | |
| ادیبی پی سال تاریخ او | نعیم از بلا و غم آسوده گفت |
زندگی شخصی
نعیم سدهی اصفهانی در شعبان ۱۲۹۸/ ژوئیه ۱۸۸۱ از مذهب تشیع به بهائیت گروید، پس از آن به تهران مهاجرت کرد. نظمی تبریزی نوشته که «چون دوستان و همشهریانش نسبت به وی بدبین شدند و گاهی درصدد آزارش برآمدند، ناگزیر ترک یار و دیار گفت و به تهران گفت.» او در تهران در سفارت بریتانیا به عنوان آموزگار زبان فارسی استخدام شد.[1]
آثار
- دیوان: مشتمل بر قصیده، مخمس و اشعار متفرقه.
جستارهای وابسته
منابع
- نظمی تبریزی، علی (۱۹۷۶). دویست سخنور؛ تذکرةالشعرای منظوم و منثور. تابش. ص. ۴۴۳.
- خیامپور، عبدالرسول (زمستان ۱۳۶۸). فرهنگ سخنوران. دوم. طلایه. ص. ۶۱۳.
- یحیی آرین‌پور. از صبا تا نیما. دوم. صص. ۱۶.