مفترض الطاعه
در بحث‌های کلامی پیرامون امامت و ولایت در شیعه، مُفْتَرَض الطاعه (به معنی کسی که اطاعت او واجب شده‌است) مقامی‌است که برای امام در نظر گرفته می‌شود.
این مقام جدای از مقام نبوت و رسالت است که دربارهٔ دریافت وحی و ابلاغ آن به مردم‌اند. شیعیان بر این باورند که اطاعت پیامبر عین اطاعت خداست و چیزی غیر از آن و جدا از آن نیست. برای این مطلب استناد به آیاتی مانند آیهٔ ۸۰ سورهٔ نسا می‌شود: «هر که پیامبر را اطاعت کند در حقیقت خدا را اطاعت کرده»[1] و احادیثی مانند حدیث منزلت.[2][3] شیخ مفید و شیخ صدوق مفهوم امامت الاهی را داشتن مقام امر و نهی یا همان فرض الطاعه می‌دانند و مجلسی آن را لازمهٔ امامت می‌داند.[3]
منابع
- قرآن، آیهٔ ۸۰ سورهٔ نسا، ترجمهٔ بهرام‌پور
- «امام معصوم پیشوای مفترض الطاعه». درسهایی از مکتب اسلام (۲۶): ۶-۹. ۱۳۶۵. دریافت‌شده در ۲۰۱۳-۱۲-۲۹.
- غلامی، اصغر (۱۳۸۵). «دلالت حدیث منزلت بر مقام فرض الطاعه». سفینه (۱۳): ۶۷–۹۲. دریافت‌شده در ۲۰۱۳-۱۲-۲۹.
پیوند به بیرون
- غلامی، اصغر (۱۳۸۶). «مفهوم امامت در پرتو آیه ابتلای حضرت ابراهیم علیه السلام». سفینه (۱۷): ۱۱۵–۱۳۹. دریافت‌شده در ۲۰۱۳-۱۲-۲۹.
| اصول |  | |
|---|---|---|
| فروع | ||
| عقاید برجسته | ||
| چهارده معصوم | ||
| صحابه | ||
| علما |
| |
| رویدادها | ||
| آیات و روایات | ||
| ادعیه و مناسک | ||
| کتابها | ||
| مکانهای مقدس | ||
| روزهای مقدس | ||
| منابع اجتهاد | ||
| وابسته | ||
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.