دعا (اسلام)

بگو: «اگر دعای شما نباشد، پروردگارم هیچ اعتنایی به شما نمی‌کند…» (سوره فرقان آیهٔ ۷۷)[4]

امام سجاد علیه السلام : «چیزی نزد خداوند محبوب تر از این نباشد که [بندگان] از او درخواست کنند.»[5]

ابن فهد حلی در باب چهارم کتاب عدة الداعی و نجاح الساعی، طهارت، استعمال بوی خوش، رو به قبله بودن و صدقه دادن را از آداب قبل از دعا آورده‌است.

همیشه اهل دعا بودن، کشیدن دست‌ها بر صورت و صلوات بر پیامبر (ص) و اهل بیت اش علیهم السلام را برای آداب بعد از دعا ذکر کرده‌است.[6]

درود فرستادن بر محمد و اهل بیت در آغاز و انجام دعا از مهم‌ترین آداب و شرایط دعا می‌باشد؛ زیراکه از سبب‌های استجابت دعا، شمرده شده‌است.[7] در روایت از علی بن ابی‌طالب آمده: هیچ دعایی به آسمان راه نیابد، تا اینکه بر محمد و آل او صلوات فرستاده شود.[8]

دعا به زمان و مکان خاصی محدود نشده‌است؛ امّا بر اساس روایات دعا کردن در اوقات خاص و مکان‌های ویژه‌ای، بهتر و امید اجابت در آن اوقات و مکان‌ها بیشتر است. علی بن ابی‌طالب می‌گوید: در چهار وقت دعا را مغتنم شمارید: در وقت تلاوت قرآن و گفتن اذان و آمدن باران و روبرو شدن صف‌های مسلمین با کفار برای شهادت.[9]

هنگامی که بندگانم از تو درباره من بپرسند، [بگو:] یقیناً من نزدیکم، دعای دعا کننده را زمانی که مرا بخواند اجابت می کنم؛ پس باید دعوتم را بپذیرند و به من ایمان آورند، تا [به حقّ و حقیقت] راه یابند [و به مقصد اعلی برسند]. (سوره بقره آیهٔ ۱۸۶)[10]

محمد: «اینگونه نیست که خداوند باب دعا را به سوی بنده ای بگشاید و باب اجابت خویش را به روی او ببندد، خداوند بزرگوار تر و کریم تر از این است.»[11]

محمد باقر: «به خدا سوگند هیچ بنده‌ای در دعا، پافشاری و اصرار به درگاه خدای عز و جل نکند جز اینکه حاجتش را برآورد.»[12]