دعای کمیل
دعای کمیل، از دعاهای رایج شیعیان است. مشهور است که دعای کمیل آن دعایی است که جبرائیل به خضر آموخت سپس علی آن را به کمیل بن زیاد که از خواص وی بود آموخت.[1]
 | |
|---|---|
| دعای | کمیل |
| نقل از | کمیل بن زیاد |
| منسوب به | امام علی |
این دعا، حاوی مضامین بلند عرفانی است و شامل مجموعه‌هایی از سری جملات هم آهنگ است که خواننده دعا در آنها از خداوند طلب بخشایش گناهانش را می‌نماید. دعای کمیل در شب‌های نیمه شعبان و در هر شب جمعه خوانده می‌شود. به باور شیعیان برای آسودگی از شرّ دشمنان و گشایش روزی و آمرزش گناهان سودمند است.
سیاق دعا
این دعا با درخواست از خدا شروع می‌شود. مضمون دعا بدین شرح است:
و قد اتیتک یا الهی بعد تقصیری و اسرافی علی نفسی، معتذرا نادما منکسرا مستقیلا مستغفرا منیبا مقرا مذعنا معترفا یعنی اینکه خدایا بعد از این همه تقصیر و کوتاهی و اسراف نزدت آمده‌ام با حالت پشیمانی و عذرخواهی و دل شکسته پس (فاقبل عذری) که عذرم را ببخشای، زیرا (انت اکرم من ان تضیع من ربیته): تو بزرگوارتر از آن هستی که پرورده‌ات را ضایع گردانی. (و انت تعلم ضعفی عن قلیل من بلاء الدنیا و عقوباتها): تو می‌دانی در برابر بلاهای کم دنیا و مجازات آنها تاب و توان ندارم، (یا غایه آمال العارفین). ای نهایت آرزوی عارفان (یا حبیب قلوب الصادقین)، ای محبوب راستگویان (قو علی خدمتک جوارحی): اعضا و جوارحم را برای خدمتگزاریت نیرومند کن، (و اجعل لسانی لذکرک لهجا): زبانم را به ذکر و یاد خود گویا کن. یا سریع الرضا که آخر دعا با سلام بر محمد و آل محمد به خاتمه می‌رسد.
منابع
- سید مرتضی مجتهدی، صحیفه مهدیه، مترجم مؤسسه اسلام ترجمه، نشر الماس مهر ماه ۸۲
- عباس قمی، کلیات مفاتیح الجنان، مترجم الهی قمشه‌ای، انتشارات لقمان جلد چهارم
- بهمن جهان‌تیغ، غربت دل
