حرم امام رضا

حرمِ امام رضا یا حرم رضوی مدفن علی بن موسی الرضا، امام هشتم شیعیان امامی است. این مکان که در مرکز شهر مشهد در خراسان رضوی، ایران واقع است، نزد شیعیان امامی به‌عنوان «حرم» و مکانی مقدس گرامی داشته می‌شود.

مختصات: ۳۶°۱۷′۱۶٫۵۹″ شمالی ۵۹°۳۶′۵۶٫۴۴″ شرقی
حرم امام رضا
گنبد، ایوان و گلدستهٔ حرم امام رضا از صحن عتیق
نامحرم امام رضا
کشورایران
استانخراسان رضوی
شهرستانمشهد
اطلاعات اثر
نام محلیحرم مطهر رضوی
نوع بناآرامگاه و زیارت‌گاه شیعه، مسجد نزد مسلمانان
کاربریمسجد و زیارت‌گاه
دیرینگیآثار به‌جامانده از دورهٔ سلجوقی تا به امروز
دورهٔ ساخت اثراز دورهٔ سامانیان تا به امروز
مالک فعلی اثرآستان قدس رضوی
اطلاعات ثبتی
شمارهٔ ثبت۱۴۰
تاریخ ثبت ملی۱۵ دی ۱۳۱۰
اطلاعات بازدید
امکان بازدیدآری
وبگاهآستان قدس رضوی

حرم امام رضا مجموعه‌ای است با کانونِ آرامگاهِ علی بن موسی الرضا که دیگر مسجدها، آرامگاه‌ها، رواق‌ها، صحن‌ها، کتابخانه‌ها و موزه‌ها را دربر می‌گیرد. مسجد بالاسر و مسجد گوهرشاد نیز از مهم‌ترین بناهای پیوسته به آن هستند.

دیرینگی کهن‌ترین بخش‌های این حرم به دههٔ ۶۱۰ ه‍.ق (دههٔ ۱۲۳۰ م) می‌رسد. از دورهٔ تیموریان هم‌زمان با نوسازی بسیاری از بناهای کهن خراسان در طوس، هرات و نیشابور، به این مکان نیز توجه ویژه‌ای شد. بسیاری از ساختمان‌های این حرم از دورهٔ صفویان به‌ویژه روزگار شاه طهماسب صفوی به‌جا مانده‌است. وسعت حرم در طول این بازسازی‌ها از ۱۲ هزار مترمربع در گذشته به مساحت کنونی آن در حدود یک میلیون متر مربع رسیده‌است که آن را تبدیل به یکی از بزرگترین اماکن مذهبی جهان کرده‌است.

دفن امام رضا
کاشی‌کاری معرق در قسمت بالای سر ضریح
قَبرانِ فِی طوسٍ خیرُ النّاسِ کلّهمو قبرٌ شَرُّهم هذا مِنَ العِبَر
ما ینفَعُ الرِّجسُ من قُربِ الزَّکیِّ و لاعلَی الزَّکیِّ بقُربِ الرِّجسِ مِن ضرر

ترجمه:

در طوس دو قبر قرار دارد، قبر بهترین مردم و قبر بدترین آنان؛ این است از عبرت‌های روزگار، نه ناپاک از نزدیکی به فرد پاک سودی می‌برد و نه شخص پاک از نزدیکی به شخص ناپاک ضرری. (شعر دعبل خزاعی شاعر عرب معاصر علی بن موسی الرضا)[1]

علی بن موسی الرضا در سال ۲۰۰ ه‍.ق به دستور خلیفهٔ وقت به مرو مهاجرت کرد.[2][3] در مورد زمان درگذشت وی اختلاف نظر وجود دارد. او در روز جمعه یا دوشنبهٔ آخر صفر یا ۱۷ یا ۲۱ رمضان یا ۱۸ جمادی‌الاولی یا ۲۳ ذیقعده یا آخر همین ماه در سال ۲۰۲ یا ۲۰۳ یا ۲۰۶ یا ه‍.ق درگذشته‌است (شیخ صدوق در عیون اخبار الرضا تاریخ صحیح را روز جمعه ۲۱ رمضان سال ۲۰۳ ه‍.ق می‌داند.)[4][5] او در طوس و در یکی از روستاهای نوغان به نام سناباد یا سناآباد درگذشت. به عقیدهٔ شیعیان علی بن موسی الرضا به دست مأمون و با خوراندن سم کشته شد،[6] اما عده‌ای از اهل سنت معتقد هستند او توسط کسی غیر از مأمون مسموم شد.[7] به هر روی، پیکر وی بالای سر هارون الرشید (خلیفهٔ عباسی و پدر مأمون) دفن شد به‌گونه‌ای که پایین پای علی بن موسی، بالای سر هارون است. بعد از این اتفاق آن محل به نام «مشهد الرضا» (محل شهادت رضا) نامیده شد و به‌مرور شیعیان شروع به زیارت و بازدید از مدفن او کردند.[8]

پیشینه بنا

پیش از دفن علی بن موسی

بنا بر گزارشی از طبری و یاقوت به نقل از تقی بینش در نخستین کنگرهٔ ایران‌شناسی، در سناباد عمارتی ییلاقی وجود داشت و افرادی از رجال دولتی آن زمان مانند جنید بن عبدالرحمن و حُمَید بن ابی‌غانم طایی در آن اقامت داشتند.[9] در برخی از منابع تاریخی این عمارت را دارِ حُمَید بن قَحْطَبَه گفته‌اند و آن را مِلک شخصی وی دانسته‌اند.[10] بینش همچنین احتمال می‌دهد که بنای اصلی در دورهٔ جنید بن عبدالرحمن — که از سال ۱۱۱ تا ۱۱۶ ه‍.ق فرمانروای خراسان بود و اغلب در نیشابور یا طوس اقامت داشت — ساخته شده‌باشد و دیگران آن را توسعه داده باشند.[11] ساختمان حرم در باغ حمید که یک ارگ حکومتی بوده قرار داشت و مالکیت آن در اختیار حمید بن قحطبه نبود، اما چون وی آخرین فردی بود که در این باغ سکونت داشته، این باغ به نام وی مشهور گردیده‌است. محمد بن جریر طبری می‌نویسد:

این باغ و بنای باشکوه آن از ابتدا متعلق به حمید بن ابی‌غانم طائی بوده و هارون را در این بنا به‌خاک سپرده‌اند.

بنابراین به‌نظر می‌رسد به‌واسطهٔ تشابه اسمی، به‌نام حمید بن قحطبه مشهور گردیده‌است.[12]

ایجاد حرم
سامانیان

به‌روایت بیهقی، امیر فائق‌الخاصه مشهد، مشهد الرضا را آبادان کرد.[13] به‌گفتهٔ ابن بابویه، محمد بن عبدالرزاق طوسی و امیر حمویه که از امرای سامانی بودند، تزئیناتی در حرم به‌وجود آوردند.[14]

دیلمیان

در زمان عضدالدوله دیلمی بقعه تعمیر، و به پاره‌ای از تزئینات آراسته شد و اطراف کاخ حُمید بن قحطبه خانه‌های مسکونی افزوده شد و توسعه یافت و دژ مستحکمی آن را محافظت می‌کرد.[15]

غزنویان

در سدهٔ پنجم هجری، محمود غزنوی قبه را که به‌دست پدرش سبکتکین غزنوی تخریب شده‌بود، از نو ساخت و بنایی زیبا بر روی آن برپاکرد. در تاریخ بیهقی آمده‌است:[16]

سوری در آن (بقعه) زیادت‌های بسیاری فرمود و مناره‌ای کرد و دیهی خرید فاخر و بر آن وقف کرد.[17]

ابوالحسن عراقی معروف به دبیر که از رجال و دبیران دربار غزنوی بود در سال ۴۲۵ ه‍.ق ضمن مرمت بقعه، اولین بنا را به آن افزود که این بنا به مسجد بالاسر معروف است.[18]

عکسی قدیمی از مسجد گوهرشاد و حرم امام رضا در دوردست
سلجوقیان

سلجوقیان در قرن‌های ششم و هفتم تعمیرات و خدمات زیادی در آنچه امروز روضهٔ منوره نامیده می‌شود انجام دادند. از جمله امیر عمادالدوله — که مقرب پادشاهان سلجوقی بود — در سال ۵۱۵ ه‍.ق، حرم را تعمیر کرد و ترکان زمرد ملک، دختر خواهرزادهٔ سلطان سنجر، در سدهٔ ششم ه‍.ق ازارهٔ گنبدخانهٔ حرم را با کاشی‌های ممتاز زرین‌فام — که به کاشی سنجری معروف است — مزین کرد که این کاشی‌ها تاکنون در حرم موجودند.[19] متن کتیبه جابه‌جا شده و تاریخ دقیق ساخت‌اش روشن نیست؛ با این‌حال برخی آن را مربوط به سال ۵۱۲ یا ۵۵۷ ه‍.ق دانسته‌اند.[20]

خوارزمشاهیان

در اوایل قرن هفتم ه‍.ق و در دوران محمد خوارزمشاه، بار دیگر ازاره‌های گنبدخانهٔ حرم با کاشی سنجری تزئین شد، و این کاشی‌ها نیز با تاریخ ۶۱۲ ه‍.ق در حرم موجودند.[21] این دو کتیبه بر دیوار شمالی گنبدخانه به نام «صفهٔ شاه‌طهماسبی» جای دارند.[22] علاوه بر این در ضلع شمالی رواق دارالحفاظ، کتیبه‌ای با کاشی ممتاز مربوط به همین دوره وجود دارد. دو محراب از کاشی یکپارچه نیز — که در گذشته درون حرم نصب شده‌بودند و اکنون در موزه جای دارند — از کارهای هنری همین دوران است.[23] محراب جنوب‌غربی و درِ طلای جنوبی گنبدخانه نیز متعلق به ۶۱۲ ه‍.ق است.[24]

حمله مغول
نوشتار(های) وابسته: حمله مغول به ایران

به‌گزارش ابن ابی الحدید در شرح نهج‌البلاغه، در سال ۶۱۸ ه‍.ق مغول‌ها به طوس حمله کردند و این شهر را غارت کرده و مردم را به قتل رساندند. سپس وارد مشهد شدند و آن‌جا را هم خراب کردند. مؤلف تاریخ آستان قدس رضوی از قول ابن ابی الحدید می‌نویسد که مغول‌ها مردم مشهد را به قتل رساندند، به حرم رضوی خسارت‌هایی زدند و اموال و اثاثیهٔ آن را غارت کردند، اما به بنای اصلی صدمه نزدند.[25][26] همچنین عطاملک جوینی در تاریخ جهانگشا از خرابی حرم به دست مغول‌ها چیزی نگفته‌است و فضل بن روزبهان خنجی نیز در مهمان‌نامهٔ بخارا — که حملهٔ مغول‌ها را به طوس و مشهد را شرح داده — بیان می‌کند که مغولان این حرم را خراب نکردند، زیرا کتیبه‌های سال ۶۱۲ ه‍.ق که قبل از این حمله نصب شده بوده هنوز برجاست. در نهایت، فرسودگی‌ها و احیاناً خرابی‌ها و خسارات واردشده به حرم در دورهٔ حکومت ایلخانیان بازسازی شد.[27] دو کتیبهٔ در ضلع شمالی گنبدخانه نیز، متعلق به سال‌های ۷۱۲ و ۷۶۰ ه‍.ق هستند.[28]

تیموریان

از آثار مهم این دوره بنای مسجد گوهرشاد، دو رواق دارالحفاظ و دارالسیاده، مدرسهٔ پریزاد، مدرسهٔ دو در و مدرسهٔ سابق بالاسر — که به ضلع غربی دارالسیاده وصل بود اما اکنون جز رواق دارالولایه قرار دارد — هستند. این بناها مربوط به دوران حکمرانی شاهرخ تیموری هستند.[29]

صفویان
متن کتیبهٔ گنبد حرم امام رضا
من مَیامِنَ مِنَنِ الله سبحانُهَ الَّذی زیَّنَ السَّماءَ الدّنیا بزینةِ الکواکبِ و رصَّعِ هذهِ القُبابَ العُلی بدُررِ الثَّواقِب الدُراری أنِ استَسَعد السلطانَ الاَعدَلَ الاعَظمَ و الخاقانَ الاضخمَ الاَکرَمَ أشرَفَ ملوکِ الارض حَسَباً و نسبت و أکرمَهُم خلقاً و ادباً مروج مذَهب أجدادِهِ الائمةِ المعصومین مُحیی مراسم آبائِهِ الطیبینَ الطاهرین السلطانُ ابن السلطان شاه سلیمان الموسوی الصفوی بهادرخان بتذهیبِ هذهِ القبَّةِ العِدسیِّةِ الملَکوتیةِ و تزیینها و تَشرَّفَ بتجدیدها و تحسینِها اذ تطرَّق الانکسارُ و سَقَطَتِ بنیانُها الذَّهبیةِ الَّتی کانت تشرَّقَ کالشَّمس فی رابعة النَّهار بسبب حدوثِ الزّلزلةِ العظیمهِ فی هذه البَلدَةِ الکریمهِ الطیبهِ بسنَةِ أرَبعَ و ثمانینَ و ألفٍ و کان هذه التَّجدیدُ الجدیدُ بسنةِ ستَّ و ثمانینَ و ألفٍ. کَتَبَهُ محمدرضا امامی.
«
»

با رسمیت‌یافتن مذهب تشیع در این دوران، بناها و آثار زیادی به حرم افزوده شد. شاه طهماسب علاوه بر اهدای نخستین ضریح، به بازسازی و تذهیب گنبد و طلاکاری گلدستهٔ کنار گنبد فرمان داد.[31]:۵۷ در عهد شاه عباس صفوی بنای صحن انقلاب کامل شد. در این دوره، رواق‌های دارالفیض و توحیدخانه و رواق گنبد حاتم‌خانی و گنبد الله‌وردی‌خان و رواق شیخ بهاءالدین به حوزهٔ حرم افزوده شد.[31]:۵۸ شاه عباس ضمن بازسازی مدارس یادشده، اقدام به بهسازی رواق دارالسیاده و طلاکاری مجدد گنبد کرد.[31]:۵۸

همچنین به فرمان شاه عباس اقدامات و تحولات دیگری نیز در محدودهٔ حرم صورت گرفت که از جملهٔ آن‌ها می‌توان به توسعهٔ صحن عتیق، احداث ایوان شمالی و اتاق‌ها، غرفه‌ها، سردرها، و ایوان‌های شرقی و غربی آن، ایجاد رواق توحیدخانه و نیز گنبد الله‌وردی‌خان اشاره کرد. از آن‌جایی که شاه عباس به آستان امام رضا توجه ویژه داشت، اعلام کرد که هرکس به زیارت آن‌جا رفته باشد، می‌تواند پیشوند «مشهدی» را مانند حاجی و کربلایی بر نام خود بیفزاید و این لقب از آن زمان رواج یافت.[32]

در سال ۱۰۸۴ ه‍.ق و در زمان شاه سلیمان، در پی زمین‌لرزه‌ای، گنبد حرم آسیب دید و شماری از خشت‌های طلایی آن کنده شد. پس از این واقعه و به فرمان شاه، گنبد بازسازی گردید و کتیبه‌ای بر آن افزوده شد که این رخداد را حکایت می‌نماید. این کتیبه اکنون به صورت چهار ترنج در اطراف گنبد دیده می‌شود.[32][33][34]

افشاریه

در این دوره ایوان صحن تیموری که در دورهٔ سلطان حسین بایقرا ساخته و توسط شاه عباس یکم توسعه یافته‌بود، به‌فرمان نادرشاه طلاکاری شد.[35][36] همچنین دیوار حرم رنگ‌آمیزی دوباره شد و گلدستهٔ شمالی صحن انقلاب بر فراز ایوان عباسی — که توسط شاه عباس توسعه یافته بود — ساخته و همراه با ایوان جنوبی صحن عباسی طلاکاری شد.[37] نادرشاه افشار پیش از رسیدن به مقام سلطنت در سال ۱۱۴۴ قمری، دستور ساخت منارهٔ دوم حرم در فراز ایوان عباسی را داده بود که در مدت ۴۰ روز ساخته شد و همراه با ایوان طلا کاری گردید.[38] همچنین در همان سال، به دستور نادرشاه سنگاب یک پارچه‌ای از جنس مرمر اعلا با ظرفیت سه کر از هرات به مشهد آورده شد، و پس از آن شخصی به نام اسماعیل خان بر روی آن یک پوشش هشت ضلعی به همراه گنبد ساخت و طلاکاری کرد.[39]

قاجاریه
حرم در دهه ۱۲۳۰ خورشیدی

در عهد فتحعلی شاه رواق دارالضیافه و سومین ضریح حرم احداث شدند. بنای صحن آزادی (صحن نو) نیز در سال ۱۲۳۳ به فرمان ناصرالدین شاه ساخته، و ایوان غربی آن طلاکاری شد.[40] همچنین احداث رواق دارالسعاده در محوطهٔ بین صحن آزادی و رواق گنبد حاتم‌خانی در سال ۱۲۵۱ ه‍.ق و بنای مدرسهٔ علی‌نقی میرزا — که بعداً به رواق دارالذکر تغییر یافت — در این دوره انجام شد.[41][42]

پهلوی

در زمان محمدرضا پهلوی طرح توسعهٔ حرم با نظارت عبدالعظیم ولیان، استاندار وقت استان خراسان و نایب‌التولیهٔ آستان قدس رضوی به انجام رسید. در سال ۱۳۵۳ خورشیدی خشت‌های طلایی گنبد را — که شفافیت خود را از دست داده‌بود — برداشتند و پس از رنگ‌آمیزی مجدد با آب طلا، در جای خود قرار دادند.[43]

در این دوره کاربری بناهای اطراف مجموعه — که مربوط به سده‌های اخیر بودند — تغییر یافت و این بناها به صحن‌های حرم تبدیل شدند. مسجد زنانه، مسجد ریاض، گنبد اپک میرزا، رواق پس پشت، راه‌رو سقاخانه، محل چهل‌چراغ سابق، محل کشیک‌خانهٔ خدام، و همچنین برخی مدرسه‌ها، تیمچه‌ها یا فضاهای خالی به صورت رواق‌های دارالفیض، دارالشکر، دارالشرف، دارالسلام، دارالذکر، دارالعزه و دارالعباده درآمدند و ساخت صحن موزه (رواق کنونی امام خمینی) و تعویض صندوق عباسی به صندوق سنگی حاج حسین حجارباشی و نصب ضریح چهارم و نوسازی نقاره‌خانه نیز در این دوره رخ داد.[44]

جمهوری اسلامی

پس از انقلاب ۱۳۵۷ ایران و استقرار حکومت اسلامی در ایران، طرح توسعهٔ حرم با جدیت دنبال شد و این مجموعه شاهد گسترش زیادی بود. در سال ۱۳۵۹ فضای داخلی بنای حرم توسعه یافت و ایستایی گنبد افزایش پیدا کرد و درهای ورودی به بنای حرم در سمت پیش‌رو و پایین پای مدفن، گشایش یافت.[45] صحن جمهوری اسلامی، پیامبر اعظم، هدایت، کوثر و رواق امام خمینی در این دوره ساخته شد و مجموع مساحت مجموعه از ۱۲ هکتار در دوره‌های گذشته، به ۷۰ هکتار تا سال ۱۳۹۲ رسید.[46] بخشی از این توسعه‌ها توسط مهدی عزیزیان مدیریت و اجرا شده‌است.[47]

بنای حرم

بنای حرم قدیمی‌ترین و نخستین بنای مجموعهٔ آستان قدس رضوی است که مدفن علی بن موسی الرضا در زیر آن قرار دارد.

روضه منوره

روضه به معنی باغ و گلستان و گلزار[48] و منوره به معنای نورانی است.[49] بخشی از حرم امام رضا که دربرگیرندهٔ پیکر علی بن موسی است را روضهٔ منوره می‌خوانند. این مکان شامل فضایی مربع شکل به مساحت ۱۸۹٫۰۳ مترمربع است که ۱۷٫۱۵ مترمربع آن را ضریح تشکیل می‌دهد. روضهٔ منوره از طریق چهار صفهٔ بزرگ در چهار طرف به داخل و خارج حرم مرتبط می‌شود.[50] در قسمت بالای درگاه ورودی جنوب (پیش‌رو)، شرق (پایین پا) و شمال (پشت سر) روضه، تاریخ‌های ۱۱۵۵، ۱۲۷۵ و ۱۲۷۷ دیده می‌شود. تاریخ کتیبهٔ منظوم دور گنبدخانه نیز، در مصراع دوم بیتی آمده که سال ۱۲۸۷ را به‌دست می‌دهد.[یادداشت 1] دو در طلاکاری شده در سمت جنوبی و شرقی قرار دارد. در جنوبی تاریخ ۱۲۷۳ ه‍.ق را بر خود دارد، اما ماده تاریخ روی آن، تاریخ ۱۲۷۵ ه‍.ق را به‌دست می‌دهد. درِ شرقی نیز به‌تاریخ ۱۲۸۴ ه‍.ق است. رواق دارالحُفّاظ در سمت جنوب روضه قرار دارد که با سه درِ نقره‌ای با دیگر فضاها در ارتباط است. تاریخ درها ۱۲۷۹، ۱۲۸۹ و ۱۳۷۱ ه‍.ق است. ماده تاریخ کتیبه‌ای بر بالای ازارهٔ رواق تاریخ ۱۲۶۹ را به‌دست می‌دهد.[51]

مدفن

مدفن علی بن موسی‌الرضا در بالای سر مدفن هارون در زیر گنبدخانهٔ بخش مرکزی و اصلی مجموعهٔ آستان قدس واقع شده‌است.[52] ابن بطوطه در روضات الجنات، صندوقی‌های روی مدفن هارون و امام رضا را شرح داده‌است. طبق گزارش وی، تا اوایل سدهٔ ۸ ه‍.ق صورت قبر (سنگ قبر) هارون موجود بوده و پس از تسخیر شهر طوس و سناباد توسط سربداران، صورت قبر او به کلی محو شده‌است.[53]

در سال ۱۹۳ ه‍.ق هارون درگذشت و وی را دقیقاً در زیر قبه در مرکز بنا دفن کردند و پس از ده سال علی بن موسی‌الرضا را در بخش غربی در بالای سر هارون دفن کردند که مدفن وی به صفهٔ غربی نزدیک بود. پس از نصب جعبه و ضریح، تنگنایی به عرض ۸۵ سانتی‌متر در بخش غربی بنا به‌وجود آمد و حرکت زائران را محدود کرد. در سال ۱۳۴۴ دیوارهٔ غربی بنا را — که وزن گنبد بر روی آن قرار و ضخامتی حدود ۳ متر داشت — تراشیدند و ۲ متر از آن را به عرصهٔ درونی حرم افزودند. به این ترتیب تنگنای ذکر شده که در بالای سر مدفن قرار داشت به ۳٫۵ متر رسید و افزون بر آن یک دهانهٔ بزرگ به عرض ۴ متر و در دو طرف آن دو گذرگاه کوچک هر یک به عرض ۱٫۷ متر بین بنای حرم و مسجد بالاسر احداث شد.[54]

سنگ مدفن
اولین سنگ مدفن

نخستین سنگ مدفن مربوط به ۵۱۶ ه‍.ق است.[55] این سنگ به طول ۴۰ سانتی‌متر و عرض ۳۰ سانتی‌متر و قطر ۶ سانتی‌متر از جنس مرمر است. روی این سنگ علاوه بر نقش محراب کلماتی شبیه خط کوفی دیده می‌شود که از لحاظ قدمت و اهمیت خط کوفی آن، بسیار ارزش دارد.[56] این متن توسط یکی از استادان دانشگاه لندن چنین خوانده شده‌است:[57]

أللهُ أکبَرُ هذا مُقامُ الرِّضا أقبَلْ عَلیٰ صَلَواتِک وَ لاتَکُنْ مِنَ الْغافِلینَ

در اطراف این سنگ سه کتیبه به چشم می‌خورد. حاشیهٔ نخست سنگ این متن را بر خود دارد:

أللّهُمَّ صَلِّ عَلیٰ محمّدٍ و علیٍّ و فاطِمَةَ و الْحسنِ و الْحسَینِ و علیٍّ و محمّدٍ و جعفَرٍ و موسیٰ و علیٍّ و محمّدٍ و علیٍّ و الْحسنِ و الْقائِمِ الْحُجَّةِ

کتیبهٔ دوم اطراف آن است و آیه‌ای از قرآن را دربردارد:

بِسْمِ اللهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ إِنَّمَا وَلِیُّکُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِینَ آمَنُوا الَّذِینَ یُقِیمُونَ الصَّلَاةَ وَیُؤْتُونَ الزَّکَاةَ وَهُمْ رَاکِعُونَ

در حاشیهٔ داخلی سنگ در اطراف نقش محرابی آن به خط ریزتر به تعمیر حرم و بانی آن اشاره شده‌است:

أمَرَ بِعمارَةِ الْمشهدِ الرَّضویِّ علیِّ بنِ موسٰی ألْعَبدُ الْمُذْنِبُ الْفَقیرُ إلیٰ رَحمَةِ اللهِ أبوالقاسم أحمدُ بنُ علیُّ بنُ أحمدُ الْعَلَویُّ الْحُسینی تَقَبَّلَ اللهُ مِنْهُ

در ذیل آن نیز، نام سازندهٔ سنگ «عبیدالله بن احمد قره» آمده‌است.

دومین سنگ مدفن

این سنگ هم‌اکنون بر روی مدفن موجود در سرداب قرار دارد و از جنس مرمر آهکی سفید رنگ به ابعاد ۶۰ در ۴۰ سانتی‌متر است.[58]

سومین سنگ مدفن
متن سومین سنگ مدفن علی بن موسی الرضا
هذا هُوَ الْمَرقَدُ الشَّریفُ لِلْإمامِ التَّقیِّ النَّقیِّ الصِّدّیقِ الشَّهیدِ، وارثِ الْأنبیاءِ والْمُرسَلینَ، ثامِنِ الْأئِمَّةِ الْمَعصومینَ مِنْ أهلِ بیتِ رسولِ ربِّ الْعالَمینَ، حُجَّةِ اللهِ علیَ الْخَلقِ أجمَعینَ، سَیِّدِنا و مَوْلانا أبِی‌الْحَسَنِ الرِّضا علیِّ بن موسَی بن جعفرِ بن محمّدِ بن علیِّ بن الْحسَینِ بن علیِّ بن أبی‌طالبٍ صَلَواتُ اللهِ و سَلامُهُ عَلَیهمْ أجمَعینَ
وُلِدَ بِالْمدینةِ فِی الْحادی عَشَر مِن ذِی الْقَعْدَةِ عام ۱۴۸ و اسْتُشْهَدَ بِطوسٍ فی آخِر صَفَر سِنَة ۲۰۳ مِنَ الْهِجرَةِ النَّبَویَّة و قَدْ جَدَّدَ هذا الْمَضجَع الْمُطَهَّر عام ۱۴۱۸ ه‍
وَ قَبْرٌ بطُوسٍ یالَها مِنْ مُصیبَةٍألَحَّتْ علَی الْأحْشاءِ بِالزَّفَراتِ
إلَی الْحَشرِ حَتّیٰ یَبْعَثُ اللهُ قائِماًیُفَرِّجُ عَنَّا الْغَمَّ وَ الْکُرُباتِ
«
»

سومین سنگ مدفن سنگی از معدن توران‌پشت در نزدیکی یزد است و رنگ سبز چمنی و ابعاد ۲٫۲۰ در ۱٫۱۰ و ضخامت یک متر و وزن ۳۶۰۰ کیلوگرم دارد. این سنگ که بر طبقهٔ همکف موجود است، هم‌زمان با نصب ضریح پنجم در سال ۱۳۷۹، در طبقهٔ همکف در حرم قرار داده‌شد.[60]

صندوق‌های روی مدفن
صندوق یکم

از اوایل قرن ششم ه‍.ق صندوقی چوبی روی مرقد امام وجود داشت. این صندوق از جنس چوب اعلا بود و با روکش و بست‌هایی از جنس نقره تزیین شده بود. این صندوق در سال ۵۰۰ ه‍.ق توسط انوشیروان زرتشتی که از اهالی اصفهان بود، به حرم امام رضا هدیه شد. ابن بطوطه در سال ۷۳۴ ه‍.ق در سفری به مشهد این صندوق را مشاهده کرده که با روکش نقره پوشیده شده و آن را در کتاب تحفه‌النظار وصف نموده‌است.[61]

صندوق دوم

پس از پوسیده‌شدن صندوق نخست، صندوقی از چوب فوفل، با روکش و میخ‌های طلا توسط شاه عباس صفوی در سال ۱۰۲۲ ه‍.ق بر روی مرقد نصب شد.[62] بر لبهٔ فوقانی آن صفحه‌ای از طلا به خط علیرضا عباسی نوشته شد:

کلب آستان ولایت شاه عباس الحسینی الموسوی الصفوی تقدیم نمود سنه ۱۰۲۲ ه‍.ق

این صندوق قرن‌ها در سرداب مانده و پوسیده شده‌بود تا این‌که در سال ۱۳۱۱ هجری شمسی آن را بیرون آورده و بست‌های سیاه‌شده‌اش را جلا دادند. طلای صندوق را زیر نظر عالمان وقت، صرف خرید املاکی برای وقف به حرم امام رضا نمودند.[63] این صندوق اکنون در موزهٔ آستان قدس رضوی نگهداری می‌شود.[64]

صندوق سوم

در سال ۱۳۱۱ خورشیدی صندوقی سنگی از جنس مرمر لیمویی از معدن شاندیز به‌هزینهٔ حاج حسین حجارباشی زنجانی به جای صندوق دوم قرار داده‌شد. در سال ۱۳۷۹ به کلی صندوق سوم برداشته‌شد و به‌جای آن سنگ مدفن یک متری سبز رنگی که بالاتر به آن اشاره شده، قرار داده‌شد.[65]

ضریح
نقشهٔ داخل روضهٔ منوره
نمایی از داخل ضریح فعلی

اولین ضریح حرم در دورهٔ صفویه نصب شد و از آن زمان تاکنون، در کل پنج ضریح برای مدفن علی بن موسی الرضا ساخته و نصب شده‌است.[66]

نخستین ضریح

این ضریح از جنس چوب و طلا و نقره بوده و مربوط به اواسط قرن دهم و زمان حکومت شاه طهماسب است که در سال ۹۵۷ ه‍.ق ساخته و نصب شده‌است. در کتیبهٔ دور آن سورهٔ هل اتی به خط ثلث نگاشته شده و بر کتیبه‌ای از جنس طلا در سر ضریح، سابقهٔ تاریخی و تاریخ نصب آن نوشته شده‌است که به شرح زیر است:[67]

در عهد سلطنت بنده، شاه ولایت شاه طهماسب صفوی، این محجر مبارک در این مکان مقدس نصب گردید. سنه۹۵۷

دومین ضریح

پس از فرسوده‌شدن ضریح نخستین، دومین ضریح موسوم به ضریح «نگین‌نشان»، از جنس فولاد مرصع (جواهرنشان) در سال ۱۱۶۰ ه‍.ق توسط شاهرخ میرزا نوهٔ نادرشاه افشار به حرم هدیه گردید که مزین به یاقوت و زمرد بود. در طول این ضریح، چهار دهانه و نیم و در عرض آن سه دهانه و نیم شبکیه وجود دارد. در کتیبهٔ سردر ورود به ضریح به خط نستعلیق طلایی نوشته شده‌است:[68]

نیاز رحمت ایزد متعال و تراب اقدام زوار این آستان ملایک پاسبان لبسط سلطان نادر شاهرخ شاه الحسینی الموسوی الصوفی بهادرخان به وقف و نصب این ضریح و قبه‌های مرصع چهار گوشهٔ ضریح مقدس مبارک، موفق گردید. سنه ۱۱۶۰

این ضریح بیشتر از ۲۶۷ سال است که بر مرقد علی بن موسی الرضا نصب است. پس از نصب ضریح سوم و چهارم، ضریح دوم در زیر این دو قرار داشت اما در هنگام نصب ضریح پنجم آن را به سرداب منتقل کردند و هم‌اکنون در زیر ضریح چهارم در سرداب بر روی مدفن قرار دارد.[69]

سومین ضریح
عکسی از حرم در سال ۱۳۰۰ ه‍.ق که موقعیت ضریح سوم را نسبت به بنا مشخص می‌کند و همان‌طور که در عکس مشاهده می‌شود، ضریح در مرکز بنا واقع نشده‌است و در سمت چپ تصویر تنگنایی به وجود آمده‌است که در سال ۱۳۴۴ این تنگنا با تراشیدن دیوارهای اطراف بهبود وسیع‌تر گردید.
ضریح سوم

در سال ۱۲۳۸ ه‍.ق در زمان فتحعلی شاه ضریح فولادی ساده‌ای به ابعاد ۳ در ۴ متر به ارتفاع دو متر بر روی ضریح دوم نصب شد. این ضریح دارای ورقه‌های طلاکوب و طوق‌های طلای جواهر نشان است و بر روی آن سورهٔ هل اتی و سورهٔ یس به خط ثلث نوشته شده‌است. این ضریح در طرف پایین پا، در مرصع تقدیمی فتحعلی شاه قاجار نصب شده بود که در سال ۱۳۳۸ خورشیدی به‌علت پوسیدگی پایه‌هایش به موزهٔ آستان قدس رضوی انتقال یافت و به جای آن، ضریح چهارم روی ضریح نگین‌نشان (ضریح دوم) نصب شد.[70]

چهارمین ضریح

چهارمین ضریح به نام «ضریح طلا و نقره» معروف به «شیر و شکر» در سال ۱۳۳۸ خورشیدی به ابعاد ۴ در ۳٫۶ و ارتفاع ۳٫۹ متر بر روی مدفن جایگزین ضریح سوم شد، به‌نحوی که ضریح دوم را دربرمی‌گیرد. این ضریح دارای چهارده دهانه بوده و هفت وزن داشت. تصدی ضریح چهارم بر عهدهٔ سید ابوالحسن حافظیان بود. او از استادان ماهر قلم‌زن اصفهان دعوت کرد و زیر نظر حاج محمدتقی ذوفن، این ضریح با کیفیتی عالی و در مدت بیش از سه سال ساخته شد. در چهارگوشهٔ ضریح، چهار خوشه انگور از جنس طلا نصب شده‌بود. بر صفحاتی از طلا، سورهٔ یس به خط ثلث نگاشته شده و دور ضریح را در برگرفته بود. این ضریح به مدت ۴۱ سال بر روی مرقد قرار داشت و در نهایت در سال ۱۳۷۹ به موزهٔ آستان قدس رضوی انتقال پیدا کرد.[71]

پنجمین ضریح

در سال ۱۳۶۰ به‌علت ساییدگی شبکه‌های ضریح چهارم و سست‌شدن ارکان آن تعویض ضریح در دستور کار قرار داشت که این موضوع با انفجار در حرم و کهنگی بیش‌تر، تسریع شد.[72] پس از برگزاری یک مسابقهٔ هنری، طرح محمود فرشچیان برگزیده شد و در بین سال‌های ۱۳۷۲ تا ۱۳۷۹ ضریح پنجم به وزن ۱۲ تن و ابعاد ۴٫۷۸ در ۳٫۷۳ به ارتفاع ۳٫۹۶، از فولاد و چوب گردو ساخته شد. از ۲۱ دی ۱۳۷۹ تا ۱۶ اسفند ۱۳۷۹ به‌مدت ۵۵ روز، عملیات نصب سنگ سبز رنگ و ضریح پنجم در طبقهٔ همکف حرم به‌طول انجامید که مراحل آن توسط امیرحسین صفرلی مستندنگاری شد.[73]

در چهار جهت ضریح، ۱۴ محراب به‌نشان چهارده معصوم قرار داد که همگی به یک محراب بزرگ‌تر مرتبط هستند، که آن نیز به واژهٔ الله ختم می‌شود. بر روی این ضریح نیز سوره‌های هل اتی و یس با خط ثلث طلا و نقره نوشته شده‌است. کار قلم‌زنی و زرگری ضریح برعهدهٔ خداداد اصفهانی و کار خطاطی آن نیز برعهدهٔ موحد قرار داشت.[74] دو بیت زیر از جمله ابیاتی است که بر روی ضریح پنجم نوشته شده‌است:

هاتفی وصف این ضریح بگفت عجز الصانعون عن صفتک
بهر تاریخ در معنی سفت ما عرفناک حق معرفتک

مسجد بالاسر
نگاره‌ای از مسجد بالاسر

این مسجد غرب بقعهٔ منوره و بالاسر بین حرم و رواق دارالسّیاده جای دارد[75] و بعد از خود حرم از کهن‌ترین بناها در کنار روضهٔ منوره و نزدیک‌ترین مکان به ضریح است. این بنا به عصر غزنویان مربوط است و توسط ابوالحسن عراقی معروف به دبیر در سال ۴۲۵ ه‍.ق ساخته شده‌است؛ عراقی خود در همین مکان دفن شده‌است.[31]:۶۰[76] این مسجد دارای هشت متر طول و نیم متر عرض و ده متر ارتفاع است. در ضلع جنوبی این مسجد محرابی از کاشی معرق به سبکی بسیار جالب قرار دارد که تاریخ ساخت آن (۱۳۶۳ ه‍.ق) در یک سمت و نام کاشی‌ساز و نقاش محراب در سمت دیگر محراب مکتوب شده‌است. این مسجد دارای سه صفهٔ شرقی و غربی و شمالی است.[77] به‌گزارش اعتمادالسلطنه کتیبه‌ای به‌تاریخ ۱۱۱۹ ه‍.ق در مسجد بوده که اکنون موجود نیست. تاریخ کتیبه‌های باقی‌مانده در مسجد، ۱۲۶۲، ۱۲۷۵، ۱۲۸۷، ۱۳۰۹، ۱۳۸۵ و ۱۳۸۶ ه‍.ق است.[78]

صفهٔ شرقی مسجد متصل به حرم است و زائران پس از زیارت از طریق آن به مسجد بالاسر وارد می‌شوند. در گذشته بین حرم و صفهٔ شرقی دیواری بوده که در سال ۱۲۲۷ به دستور محمدولی میرزا، فرزند فتحعلی‌شاه قاجار در زمان استانداری خراسان برداشته، و این مسجد به حرم متصل شد.[79] صفهٔ غربی به طول ۳٫۳ و عرض ۱٫۵ متر بین مسجد و روال دارالسیاده است. در گذشته پنجرهٔ نقره در این صفه قرار داشت و مسجد را از رواق دارالاخلاص جدا می‌کرد، اما در تابستان ۱۳۷۵ که مسجد بالاسر توسعه یافت، پنجرهٔ نقره را به مکانی دیگر منتقل کردند.[80] صفه شمالی به رواق دارالشُکر مرتبط است.[81] رواق دارالشکر از سوی دیگر به صحن عتیق راه دارد. تاریخ کتیبه‌های رواق ۱۳۸۶ و ۱۳۸۷ ه‍.ق است.[82]

سرداب

در گذشته کف حرم نسبت به سطح زمین اطراف حدود دو متر گودتر بوده‌است و با توجه به بالاتر آمدن کف حرم در طول دوران‌های مختلف، این اختلاف شدیدتر شده و باعث شده که یک سرداب (زیرزمین) شکل گیرد. مدفن علی بن موسی الرضا حدود سه متر در زیر ضریح اصلی که در طبقهٔ همکف حرم موجود است، در سرداب واقع شده‌است که سقف سرداب، همان کف طبقهٔ همکف حرم فعلی است. زمان دقیق به‌وجود آمدن سرداب مشخص نیست، ولی بر اساس شواهد موجود، سرداب پس از محو شدن سنگ قبر هارون در سدهٔ هشتم ه‍.ق به‌وجود آمده‌است. در این باره عباس فیض قمی، نویسندهٔ کتاب بدر فروزان می‌گوید: «اصل مرقد شریف در سرداب قرار گرفته‌است که سقف آن سطح زمین حرم یعنی زیر ضریح را تشکیل می‌دهد… و تردیدی نیست که سرداب در سده‌های پنجم و ششم ه‍.ق نبوده‌است.»[83]

در زمان نصب ضریح پنجم، ضریح مرصع فولادی معروف به نگین‌نشان را — که در زیر ضریح چهارم قرار داشت — به سرداب انتقال دادند، به نحوی که اتصالش با ضریح درون حرم برقرار شد. در گذشته داخل ضریح دریچه‌ای در سمت پایین پا در کف رو به سرداب وجود داشت. در سال ۱۳۷۹ رواق دارالاجابه به مساحت ۱۹۶۵ مطابق با پلان طبقهٔ همکف حرم در زیرزمین ساخته شد که ورود به سرداب را از طریق هشتی واقع در سمت ضلع شرقی مقدور ساخت و دریچهٔ ذکر شده که در کف حرم بود، بسته شد. این رواق ۱٫۶۰ متر پایین‌تر از سطح مدفن واقع شده‌است.[84]

گنبد

گنبد حرم دو پوسته‌ای است. پوستهٔ درونی (آهیانه) که از درون حرم دیده می‌شود، قدیمی‌ترین پوسته است و به‌روایتی پیش از خاکسپاری امام رضا موجود بوده و در اواخر سدهٔ نهم بر روی آن پوستهٔ بیرونی (خود) که گنبد طلایی کنونی است را ساختند. ارتفاع آن تا زیر نقطهٔ مرکزی حدود ۱۹ متر و تا بالای طوق گنبد ۳۱ متر است.[85]

گنبد دارای دو پوشش است که در بالای ضریح قرار دارند: پوشش اول گنبد، گنبدخانهٔ حرم است که از طاقی تاژ و مقرنس‌کاری شده تشکیل شده و به آن قبّه می‌گویند و پوشش دوم بر فراز آن است که به آن گنبد گفته می‌شود. اختلاف این دو پوشش، فضایی خالی به ارتفاع ۱۳ متر است. سنگینی گنبد بر دیوارهای تالار است که ضخامت آن حدود ۲٫۹ متر است. ارتفاع قبه از کف حرم ۱۸٫۸۰ متر و تا انتهای گنبد (راس گنبد) حدود ۳۱٫۲۰ متر است. محیط دور گنبد از سطح خارجی آن ۴۲٫۱۰ متر و ارتفاع آن تا نیزه گنبد برابر ۱۶٫۴۰ متر و ارتفاع سر طوق گنبد ۳٫۵ متر است. از ابتدای گنبد تا شروع انحنای گنبد ۴٫۷۹ متر است. گنبد ابتدا با آجرهای زردرنگ ایرانی ساخته شده بود و پس از آن با کاشی تزیین یافت. در سال ۹۳۲ ه‍.ق، شاه طهماسب صفوی بدون آن که در اصل بنای گنبد تغییراتی ایجاد کند، برای نخستین بار گنبد را با خشت‌های طلا آراست. او نخست کاشی‌های گنبد را برچید و پس از آن روی گنبد را ورقه‌های مسی که رویه طلا داشت زراندود کرد و همچنین گلدستهٔ کنار گنبد را نیز به طلا آراسته نمود.[86]

در تاریخ آمده که مأمون پس از مرگ هارون و دفن وی در بقعهٔ هارونی بر فراز آن بقعه قبه‌ای ساخت. به‌اعتقاد برخی مورخین، آن قبه بر اثر حوادثی مانند حملهٔ سبکتکین در اواخر قرن چهارم ه‍.ق و آسیب به حرم، تخریب شد و پس از آن سلطان محمود غزنوی در سال ۴۰۰ ه‍.ق به بازسازی حرم و ایجاد قبه‌ای بر فراز مدفن اقدام کرد.[87] وزیر سلطان سنجر سلجوقی فردی به نام شرف‌الدین ابوطاهر قمی بود که ضمن تغییر در روضهٔ منوره و کاشی‌کاری آن اقدام به احداث گنبد بر فراز قبه نمود که بعد از گذشت حدود ۹۰۰ سال هنوز پابرجاست. در زیر کتیبهٔ دور گنبد، دو جمله از سازندگان گنبد آمده‌است که نشان می‌دهد کمال‌الدین یزدی کاشی‌کار گنبد و علیرضا عباسی خطاط کتیبهٔ دور گنبد بوده‌اند. در سال ۹۹۷ ه‍.ق در زمان فتنهٔ ازبک‌ها، عبدالمؤمن خان ضمن تاراج آستان قدس، طلای گنبد و گلدستهٔ آن را به‌غارت برد. پس از این حادثه، شاه عباس صفوی در سال ۱۰۱۰ ه‍.ق پیاده از اصفهان به مشهد سفر کرد و دستور طلاکاری دوبارهٔ گنبد را صادر کرد. این کار در سال ۱۰۱۶ ه‍.ق پایان یافت. در سال ۱۰۸۴ ه‍.ق زلزلهٔ شدیدی رخ داد که باعث ایجاد ترک در قسمت خارجی گنبد شد و تعدادی از خشت‌های طلای آن ریخت. پس از آن به فرمان شاه سلیمان صفوی گنبد تعمیر و دوباره طلاکاری شد. جریان این طلاکاری در چهار ترنج دور گنبد توسط محمدرضا امامی خوشنویس آن زمان نوشته شده‌است.[88] تاریخ این کتیبه ۱۰۸۶ ه‍.ق را نشان می‌دهد.[89] در سال ۱۳۳۰ ه‍.ق گنبد توسط روس‌ها به توپ بسته شد که اکنون هم از درون گنبد جای اصابت گلوله‌ها قابل رویت است؛ پس از آن نیرالدوله والی خراسان به تعمیر این خرابی‌ها پرداخت. در سال ۱۳۵۹ آخرین طلاکاری گنبد به پایان رسید.[90] در میانهٔ کتیبهٔ دورادور گنبد، بر لوحه‌ای، سال طلاکاری و تعمیر گنبد سال ۱۴۰۰ ه‍.ق گزارش شده‌است.[91]

مناره‌ها

مناره یا گلدسته از مهم‌ترین بناهای معماری است که جایگاه ویژه‌ای در فرهنگ معماری و آداب اجتماعی ایران دارد، بنابراین پیش از آن‌که مناره‌ها به‌منظور اذان‌گفتن در کنار مساجد ایجاد شود، به‌عنوان برج‌های راهنما و برای هدایت مسافران ایجاد می‌شده است. با احتساب دو منارهٔ مسجد گوهرشاد، در مجموع دوازده مناره در بناهای حوزهٔ حرم وجود دارد. در مجموعهٔ قدیمی آستان قدس دو مناره وجود دارد. یکی در جنوب صحن انقلاب و نزدیک به گنبد طلا و دیگری در مقابل و قرینهٔ آن، در شمال صحن انقلاب و بالای ایوان عباسی است. این دو مناره، هر دو با روکش طلا تزیین شده‌اند و ارتفاع‌شان از کف صحن حدود ۴۰٫۵ متر است. منارهٔ کنار گنبد به‌صورت منفرد ساخته شده‌است و سابقهٔ تاریخی بیشتری دارد و به روایتی ساخت آن هم‌زمان با بنای گنبد و در اوایل قرن ششم ه‍.ق به صورت تک‌مناره بوده‌است. شاه طهماسب صفوی در قرن دهم ه‍.ق منارهٔ مذکور را بازسازی و طلاکاری کرد و پس از آن نادرشاه افشار هنگام زراندودکردن ایوان علی‌شیر نوایی، طلاکاری مناره را تجدید کرد. دومین مناره روی ایوان عباسی جای دارد که از آثار دورهٔ نادری است. این مناره از نظر آجرچینی و کاشی‌کاری و طلاکاری قرینه و همچون منارهٔ کنار گنبد است. بلندی منارهٔ کنار گنبد از سطح صحن انقلاب تا انتهای آن ۴۰٫۵ متر و محیط آن ۱۳ متر است. زیر مناره کتیبه‌ای به خط ثلث برجسته وجود دارد که صلوات بر پیامبر و امامان بر آن به‌دست بهاءالدین محمد الخادم در سال ۱۱۴۲ ه‍.ق نوشته شده‌است. در کتیبهٔ گلدستهٔ بالای ایوان عباسی معروف به گلدستهٔ نادری نیز، صلوات بر امامان بر خشت‌های زراندود و به خط ثلث نوشته شده‌است.[92]

نمایی از صحن انقلاب (سقاخانه) حرم امام رضا

مسجد گوهرشاد
نوشتار اصلی: مسجد گوهرشاد
نمایی از محراب ایوان مقصوره در مسجد گوهرشاد

این مسجد از بناهای عهد تیموری بوده که در اوایل قرن ۹ ه‍.ق بنا شده‌است.[93] این بنا با شش قرن سابقه، در جنوب حرم واقع شده‌است. بانی این مسجد گوهرشادبیگم همسر شاهرخ میرزا فرزند امیر تیمور گورکانی است.[94] این مسجد از طرف شمال به دو رواق تاریخی دارالسیاده و دارالحفاظ و از جنوب به صحن قدس و از شرق به رواق امام خمینی و از غرب به بست شیخ بهاءالدین محدود می‌شود. ساختن این بنا ۱۲ سال به طول انجامید.[95] نام گوهرشاد در ایوان شمالی مسجد، ایوان دارالسیاده، سمت راست سردر معروف به انیس‌الدوله بر یک کاشی معرق به خط ثلث و رنگ زرد چنین آمده:[96]

الامره بعماره هذا المسجد صاحبه الرشیده و الرشاد المعظّمه گوهرشاد

طراح و معمار مسجد قوام‌الدین شیرازی بود که نامش در سمت چپ پایه ایوان جنوبی مسجد زیر کتیبه بایسنقر چنین آمده‌است:[97]

من عمل العبد الضعیف الفقیر المحتاج بعنایه الملک الرحمن قوام الدین بن زین الدین شیرازی الطیان

صحن مسجد تقریباً به‌شکل مربع بوده و در اطراف آن چهار ایوان بزرگ و در فواصل ایوان‌ها هفت شبستان وسیع و شش در ورودی و خروجی وجود دارد. طول صحن مسجد حدود ۵۶٫۱۳ متر و عرض آن ۵۸٫۱۸ متر است و در مجموع حدود ۲٬۸۷۳ مترمربع مساحت دارد.[98]

ایوان شمالی معروف به ایوان دارالسیاده

این ایوان متصل به اماکن متبرکه، و ابعاد آن ۱۲ در ۱۲٫۷ متر است. در ضلع شمالی این ایوان بالای در ورودی به رواق دارالسیاده، سردری به پنجرهٔ نقرهٔ منبت‌کاری وجود دارد و در وسط آن عبارت «أنا مدینةُ العلم و علیٌ بابُها» دیده می‌شود.[99]

ایوان جنوبی

این ایوان به ایوان مقصوره معروف است. سردر ایوان دارای طاقی عظیم و کاشی‌کاری شده‌است. ایوان حدود ۵۰۰ مترمربع مساحت دارد و ارتفاع سردر آن ۲۷ متر و ارتفاع آن تا زیر سقف ۲۹ متر است. سقف گنبدی‌شکل ایوان حاوی سورهٔ یس و به خط محمدرضا امامی نوشته شده‌است.[100] در ضلع جنوبی این ایوان محرابی از جنس سنگ مرمر وجود دارد. دو کتیبه یکی بر سنگ مرمر و دیگری بر کاشی معرق، حاشیهٔ محراب را آراسته‌اند.[101] در زاویهٔ جنوبی ایوان مقصوره در نزدیکی محراب، منبر بلندی معروف به منبر صاحب‌الزمان جای دارد. براساس تحقیقات به‌دست‌آمده این منبر در زمان فتحعلی شاه در سال ۱۲۴۳ه‍.ق به دست محمد نجار از چوب گردو و گلابی به‌شیوهٔ منبت‌کاری و قلم‌زنی ساخته شده‌است. در این اثر از آهن و میخ استفاده نشده‌است. ارتفاع این منبر از زمین ۷٫۵ متر، و دارای ۱۴ پله است.[102] بر فراز ایوان مقصوره گنبد بزرگی به رنگ سبز وجود دارد و در طرفین آن دو گلدسته جای دارد. دور خارجی گنبد ۶۱٫۸۵ متر است. به‌علت خللی که در گنبد ایجاد شده‌بود، در سال ۱۳۴۱ خورشیدی گنبد قدیمی برچیده شد و دوباره با همان شکل و با استفاده از مصالح جدید گنبد فعلی ایجاد شد. تاریخ تجدید بنای آن بالای در ورودی داخل گنبد چنین نگاشته شده‌است:[103]

در زمان تولیت محسن طاهری با سرپرستی آفرنده و همکاری علیرضا مسجدی و محمود قدیریان تجدید شد. ۱۳۴۱ شمسی

دو گلدسته در طرفین ایوان مقصوره قرار دارد که پایه‌های آن برخلاف سایر گلدسته‌ها روی زمین قرار دارد و ارتفاع آن ۴۳ متر است.[104]

ایوان شرقی و غربی

ایوان شرقی به روان امام خمینی متصل است. در دو ضلع شمالی و جنوبی ایوان شش حجره و در بالای آن چهار غرفه وجود دارد. ایوان غربی قرینهٔ ایوان شرقی است.[105]

نقاره‌خانه

قدیمی‌ترین سند دربارهٔ این مکان مربوط به اوایل قرن دهم هجری است که توسط فضل بن روزبهان خنجی در کتاب مهمان‌نامه بخارا آورده شده‌است.[106] در زمان صفویه، اسکندر بیگ ترکمان در کتاب عالم‌آرای عباسی در مورد نقاره‌خانه صحبت کرده‌است. در دورهٔ افشاریه، در هنگام تدوین طومار علیشاهی به تشکیلات این مکان توجه خاصی شده‌است.[106]

قدیمی‌ترین سند مربوط به نقاره‌خانه در زمان قاجار مربوط به سال ۱۰۱۲ هجری قمری می‌باشد که با رسمیت یافتن مجموعه آستان قدس رضوی در دوره قاجاریه هم‌زمان است. نقاره‌زنی از پدر به فرزند ذکور با شرط صلاحیت به ارث می‌رسد.[107]

صحن‌ها و رواق‌ها
صحن آستانه رضوی اثر محمود ملک‌الشعرا

درحال‌حاضر، ۹ صحن و ۲۶ رواق در حرم امام رضا وجود دارد.

تصویری از نگارگری و کاشی‌کاری ورودی صحن انقلاب حرم امام رضا

صحن‌ها

هر صحن، شامل یک فضای باز و محصور است که رواق‌ها و ایوان‌هایی در پیرامون آن وجود دارد. مساحت مجموع صحن‌های حرم، ۲۲۵٬۲۲۳ مترمربع است. صحن‌های انقلاب و آزادی، دو صحن تاریخی مجموعهٔ حرم را تشکیل می‌دهند. صحن‌های جمهوری اسلامی و قدس پس از انقلاب ۱۳۵۷، و صحن‌های پیامبر اعظم، غدیر، کوثر و هدایت و بعثت در طرح توسعهٔ حریم رضوی بنا شدند. بزرگ‌ترین صحن، صحن پیامبر اعظم به مساحت ۶۰٬۱۸۸ مترمربع است که در جنوب حرم قرار دارد.[108]

رواق‌ها
دارالحفاظ، از نزدیک‌ترین بخش‌ها به مدفن امام رضا

فضاهای مسقف و محصور در پیرامون حرم، رواق نامیده می‌شوند. اکنون بزرگ‌ترین رواق حرم، رواق امام خمینی به مساحت ۶٬۳۰۰ مترمربع است که قبلاً صحن بوده و عملیات مسقف‌سازی آن از سال ۱۳۸۱ تا ۱۳۸۵ انجام شده‌است.[109] رواق‌های دارالحُفّاظ، دارالسّیاده، دارالشّرف، دارالشّکر، دارالفیض، توحیدخانه، گنبد الله‌وردی‌خان، دارالضّیافه، دارالسّعاده، گنبد حاتم‌خانی، دارالسّلام، دارالسّرور، دارالعزّه، دارالذّکر، دارالزّهد، شیخ بهاءالدین، دارالعباده، دارالاخلاص، دارالولایه، دارالاجابه، دارالهدایه، دارالرّحمه، دارالحکمه، دارالحجّه، امام خمینی، دارالمرحمه از رواق‌های مجموعهٔ حرم هستند. رواق شیخ طوسی و رواق شیخ حر عاملی، رواق‌های زیربستی حرم در غرب و شرق رواق دارالحجّه، و رواق‌های کوثر، غدیر و دارالکرامه نیز، رواق‌های اقماری صحن جامع رضوی را تشکیل می‌دهند.[110]

مراکز وابسته

کتابخانه مرکزی آستان قدس رضوی
نوشتار اصلی: کتابخانه مرکزی آستان قدس رضوی

پس از کشته‌شدن علی بن موسی الرضا مردم جزوات قرآنی را وقف آستان امام می‌کردند که این کتب در مکانی خاص واقع در مسجد بالاسر به نام قرائت‌خانه جمع‌آوری شده‌بود. با افزایش تعداد موقوفات این کتابخانه ۶ بار در حرم جابه‌جا شد که به‌ترتیب مسجد بالاسر، بالای کفشداری ۱۰، صحن موزه پهلوی سابق، تالار آینه، در قسمت شرقی موزه و محل فعلی کتابخانه آخرین ساختمان آن است.[111] ساختمان فعلی کتابخانه که احداث آن از سال ۱۳۶۰ آغاز شده‌بود و در سال ۱۳۷۲ پایان یافت در سال ۱۳۷۳ مورد بهره‌برداری قرار گرفت.[112] در این کتابخانه ۱۲ هزار و ۴۰۰ نسخه کتاب‌های خطی، چاپ سنگی و چاپی پیرامون علی بن موسی الرضا وجود دارد که قدمت برخی از آن‌ها به ۱۲ قرن می‌رسد.[113]

کتابخانه مسجد گوهرشاد

در سمت چپ صحن جامع رضوی و در مقابل مسجد گوهرشاد، کتابخانه‌ای با نام گوهرشاد وجود دارد که براساس معماری حمام گنجعلی‌خان کرمان ساخته شده‌است. این کتابخانه در سال ۱۳۳۲ توسط واقف آن سید سعید طباطبایی نایینی ساخته شد و تعداد ۵ هزار جلد کتاب چاپی و خطی به آن اهدا شد. در سال ۱۳۶۸ با تلاش آستان قدس رضوی، ساختمان فعلی کتابخانه با مساحت ۱۲۰۰ مترمربع در بست شیخ بهایی حرم احداث گردید. در این کتابخانه ۶۵ هزار نسخه کتاب فارسی، عربی و لاتین وجود دارد و ظرفیت آن ۲۰۰ نفر است.[114]

موزه‌های آستان قدس رضوی
نوشتار اصلی: موزه‌های آستان قدس رضوی

اولین موزه در آستان قدس رضوی در سال ۱۳۲۴ هجری شمسی در ساختمانی به مساحت ۱۰۲۴ مترمربع در صحن امام خمینی ساخته‌شد که به مدت ۴۰ سال تنها ساختمان موزهٔ حرم بود.[115] اکنون موزه‌های آستان قدس رضوی، با ۱۶ گنجینه تخصصی در چهار ساختمان شامل موزهٔ قرآن و نفایس، موزهٔ مرکزی، موزهٔ تخصصی فرش و موزهٔ مردم‌شناسی در ۱۷ هزار متر فضای نمایشی، بیش از ۸ هزار قطعه نفیس را در معرض دید بازدیدکنندگان قرار می‌دهند.[116]

دارالشفاء امام رضا

این مرکز درمانی سرپایی در بست شیرازی حرم واقع شده‌است و به‌صورت شبانه‌روزی برای نیازمندان ارائه خدمت می‌کند. این مرکز دارای پنج پایگاه ثابت فوریت‌های پزشکی در داخل حرم است که به زائران خدمات ارائه می‌کنند.[117]

مهمانسرای امام رضا

این مهمانسرا به‌عنوان یک ادارهٔ مستقل زیرنظر مجموعهٔ معاونت اماکن متبرکه و امور زائرین آستان قدس رضوی قرار دارد. از این مهمانسرا در اسناد دورهٔ صفویه، افشاریه و اوایل دورهٔ قاجاریه، به‌عنوان مطبخ معموره نام برده شده‌است. از اوایل دورهٔ ناصری با نام کارخانهٔ مبارکه شناخته و معروف شد و این نام تا آخر دورهٔ قاجار به‌کار می‌رفت. در دورهٔ پهلوی به «مهمان‌خانهٔ حضرتی»، و بعد از انقلاب به «مهمانسرای امام رضا» تغییر نام یافت. بیش از یکصد سال مطبخ غذای خدمه، معروف به کارخانهٔ خادمی در صحن آزادی واقع بود. در اردیبهشت ۱۳۸۹، ساختمان جدید مهمانسرا افتتاح شد. با افتتاح ساختمان جدید، زیربنای مهمانسرا از ۳ هزار و ۸۰۰ مترمربع به ۱۰۰ هزار مترمربع افزایش یافت.[118]

مراکز فرهنگی حرم

دانشگاه علوم اسلامی رضوی به‌همت عباس واعظ طبسی در سال ۱۳۶۳ پایه‌گذاری شد.[119] این دانشگاه در بین دانشگاه‌های دارای رشته‌های مشابه در ایران در بین پنج دانشگاه برتر دانسته شده‌است.[120]

بنیاد پژوهش‌های اسلامی در سال ۱۳۶۳ تأسیس شد و به‌عنوان یک مرکز علمی و پژوهشی به شورای عالی فرهنگی آستان قدس رضوی وابسته است.[121]

مقبره‌های حرم رضوی

چهار آرامگاه مهم در حرم رضوی قرار دارد.

پیر پالان‌دوز

بنای اولیهٔ این آرامگاه مربوط به دوران صفویه بوده‌است که توسط شاه محمد خدابنده، پدر شاه عباس صفوی در سال ۹۵۸ ه‍.ق بنا نهاده‌شد. در ابتدا مدفن ابونصر عبدالله بن علی سراج طوسی، عارف مشهور قرن چهارم هجری بوده‌است،[122] اما به دلیل مدفون بودن شیخ محمدعارف عباسی معروف به پیر پالان‌دوز در این مکان به وی منسوب است؛ پیر پالان‌دوز از عارفان و پیران سلسلهٔ ذهبیه بود.[123][124] این مقبره در ابتدای خیابان نواب صفوی قرار داشت که پس از انقلاب اسلامی ایران، به دلیل توسعهٔ حریم حرم، تخریب و مجدد بازسازی گردید.[125] این مکان هم‌اکنون در شمال شرقی حرم واقع شده‌است.[123][124]

شیخ طبرسی

مقبرهٔ ابوعلی فضل بن حسن طَبْرَسی ملقب به امین‌الاسلام و مشهور به شیخ طبرسی در قسمت شمالی حرم رضوی قرار دارد. محل دفن او ابتدا در یکی از گورستان‌های مجاور حرم بوده که پس از احداث میدان پیرامون حرم در سال ۱۳۱۲ و خیابان طبرسی، قبرستان مزبور تسطیح شده و سپس در بخشی از آن صحنی به نام رضوان احداث گردیده که در مشهد به باغ رضوان شهرت یافته‌است. باغ رضوان در جریان توسعهٔ حریم حرم در سال ۱۳۷۰ تخریب شده اما قبر شیخ با تزریق بتن بر اطراف آن، جابه‌جا و بنای جدیدی برای آن ساخته شده‌است.[126]

شیخ حر عاملی

شیخ‌المحدثین محمد بن حسن معروف به شیخ حر عاملی از دانشمندان شیعی و صاحب کتاب مشهور وسائل‌الشیعه است. آرامگاه او در شمال شرقی صحن انقلاب واقع شده‌است.[127]

شیخ بهایی

شیخ بهاءالدین محمد عاملی معروف به شیخ بهایی از دانشمندان بزرگ شیعی معاصر با شاه عباس صفوی است. آرامگاه وی در رواقی به همین نام واقع در ضلع شمالی صحن امام خمینی قرار دارد. بنای رواق شیخ بهایی ۱۰۲ مترمربع مساحت دارد.[128]

پارکینگ‌ها

در قسمت زیرین حرم چهار پارکینگ وجود دارد. پارکینگ شمارهٔ یک در جنوب غربی اماکن متبرکه و غرب صحن جامع واقع شده‌است و چند راه دسترسی اضطراری به زیرگذر از طرف شرق دارد.[129] مساحت این پارکینگ ۵۵ هزار و ۸۱۰ متر است.[130] پارکینگ شمارهٔ دو (موسوم به پارکینگ کوثر) زیر صحن کوثر واقع شده و قسمتی از ضلع شرقی صحن جامع رضوی می‌باشد. پارکینگ کوثر در ضلع جنوب شرقی اماکن متبرکه در زیرگذر جای دارد.[129] ظرفیت این پارکینگ ۵۸۰ خودرو است و ویژهٔ خادمین حرم است.[130] پارکینگ شمارهٔ سه زیر صحن هدایت واقع شده‌است و دسترسی به سطح صحن از این پارکینگ از طریق راه‌پله و آسانسور امکان‌پذیر است.[129] ظرفیت این پارکینگ ۴۷۰ خودرو است.[130] پارکینگ شمارهٔ چهار کنار سر در شیرازی است.[129] ظرفیت این پارکینگ ۵۲۱ خودرو است.[130]

حوادث
نوشتار(های) وابسته: بمب‌گذاری در حرم امام رضا
این عکس از ضلع جنوب شرقی در سال ۱۲۹۰ برداشته شده و روز بعد از واقعهٔ توپ‌بستن گنبد به‌وسیلهٔ ارتش روسیهٔ تزاری را نشان می‌دهد. آثار تخریب در جای‌جای گنبد طلا به‌چشم می‌خورد.

حرم علی بن موسی الرضا طی چند سدهٔ اخیر در اثر ۴ حادثه دچار تخریب‌های جزئی و کلی شده است.

  1. در اثر یورش عبدالمؤمن خان ازبک در سال ۹۷۷ ه‍.ق، طلاکوبی‌ها و زیورآلات گنبد و گلدسته‌های حرم تخریب شده و به تاراج رفتند که در بین سال‌های ۱۰۱۰–۱۰۱۶ ه‍.ق توسط شاه عباس صفوی بازسازی شدند.
  2. در سال ۱۰۸۴ ه‍.ق زلزلهٔ شدیدی در مشهد رخ داد که سطح خارجی گنبد ترک برداشت و تعدادی از خشت‌های زراندود ریخت. شاه سلیمان صفوی گنبد را تعمیر و تجدید طلا کرد. جریان این طلاکاری توسط محمدرضا امامی خوشنویس در چهار ترنج دور گنبد نوشته شده‌است.
  3. در سال ۱۳۳۰ قمری روس‌ها گنبد را به توپ بستند و نقاطی را در بدنهٔ گنبد سوراخ کردند که هنوز جای تعمیرها از درون گنبد قابل‌مشاهده است. در سال ۱۳۳۱ قمری نیرالدوله والی خراسان دستور تعمیر آن را داد.
  4. در خرداد ۱۳۷۳ و روز عاشورا یک بمب در حرم منفجر شد که در اثر آن ۲۶ نفر کشته و ۳۰۰ نفر زخمی شدند. خرابی‌های حاصله بر بنا کم بود و فقط بخشی از کاشی‌کاری‌ها و آینه‌کاری‌های قدیمی آسیب دیدند که پس از مدتی تعمیر شدند.[131] پس از این حملهٔ تروریستی و تاکنون، در قسمت ورودی‌های مجموعه خادم‌هایی برای بازرسی بدن و وسایل زائران، خدمت می‌کنند.[132]

افراد مدفون در حرم

مساحت

حرم رضوی یکی از بزرگترین اماکن مذهبی جهان را شکل می‌دهد، به‌گونه‌ای که مساحت آن یک میلیون مترمربع[133] و ظرفیت آن ۷۰۰ هزار نفر گزارش شده‌است.[134] وسعت حرم از ۱۲ هزار مترمربع در گذشته به مساحت کنونی رسیده‌است.[135]

بارگاه حرم علی بن موسی الرضا

نگارخانه

جستارهای وابسته

یادداشت‌ها
  1. نوشت کلک دبیر از برای تاریخشکه نصب شد گویی در حریم کعبه حجر ببینید: موسوی روضاتی، گنجنامه، ۱۳:‎ ۷۶.

پانویس
  1. «حرم امام رضا (ع) چگونه ساخته شد؟». خبرگزاری دانشجویان ایران. ۱۴ دی ۱۳۹۲.
  2. جمعی از علمای لبنان، زندگانی حضرت امام علی بن موسی الرضا، ۳۲.
  3. «امام رضا (ع) چرا به ایران هجرت کردند؟». ایسنا. ۲۰۱۴-۱۲-۲۳. دریافت‌شده در ۲۰۱۸-۰۲-۱۰.
  4. «زندگینامه امام علی بن موسی الرضا (ع)». وبگاه رسول نور. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۲ ژوئیه ۲۰۱۱. دریافت‌شده در ۱۷ نوامبر ۲۰۱۰.
  5. «شهادت امام رضا (ع)». فارس نیوز. ۲۲ دی ۱۳۹۶.
  6. محمد بن جریر بن رستم طبری (۱۳۶۳). دلائل الامامه. منشورات الرضی. صص. ۱۷۸.
  7. شریف القرشی، باقر (۱۳۷۲). حیاة الامام علی بن موسی الرضا (ع). ۲. قم: نشر سعید بن جبیر. صص. ۳۷۱.
  8. Zabeth (1999) pp. 12-16
  9. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۲۴.
  10. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۲۴.
  11. مجموعه صحبت‌های نخستین کنگرهٔ تحقیقات ایرانی، جلد دوم، صفحهٔ ۳۷۰
  12. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۲۵.
  13. حسینی‌کازرونی، سیداحمد (۱۳۷۴). پژوهشی در اعلام تاریخی و جغرافیایی تاریخ بیهقی. تهران: موسسه فرهنگی آیات.
  14. «۱۱ قرن تاریخچه از حرم امام رضا (ع)». تبیان. ۶ مهر ۱۳۹۱.
  15. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۳۰.
  16. پطروفشسکی. اسلام در ایران. شرکت کتاب. ص. ۲۷۱. دریافت‌شده در ۱۶ مارس ۲۰۱۸.
  17. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۳۰–۳۱.
  18. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۳۰–۳۱.
  19. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۳۱–۳۲.
  20. موسوی روضاتی، گنجنامه، ۱۳:‎ ۷۶.
  21. نغماچی کازرونی، جمشید. ایران زمین. صص. ۲۱۰.
  22. موسوی روضاتی، گنجنامه، ۱۳:‎ ۷۶.
  23. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۳۳.
  24. موسوی روضاتی، گنجنامه، ۱۳:‎ ۷۶.
  25. «شهرهایی که چنگیزخان آن‌ها را ویران کرد». مشرق نیوز. ۲۰۱۵-۱۰-۰۴. دریافت‌شده در ۲۰۱۸-۰۱-۱۲.
  26. «حرم امام رضا (ع) چگونه ساخته شد؟». خبرگزاری دانشجویان ایران. ۱۴ دی ۱۳۹۲.
  27. «حرم امام رضا (ع) چگونه ساخته شد؟». خبرگزاری دانشجویان ایران. ۱۴ دی ۱۳۹۲.
  28. موسوی روضاتی، گنجنامه، ۱۳:‎ ۷۶.
  29. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۳۳.
  30. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ.
  31. حاج سیدجوادی، صدر. دائرةالمعارف تشیع. موسسه تحقیقات و نشر معارف اهل البیت.
  32. «تاریخچه گنبد طلای حرم امام علی‌ابن‌موسی الرضا (ع)». ۲۴ مرداد ۱۳۹۶. دریافت‌شده در ۲۰۱۷-۱۲-۰۹.
  33. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۳۴.
  34. «۱۱ قرن تاریخچه از حرم امام رضا (ع)». تبیان. ۶ مهر ۱۳۹۱.
  35. «حرم‌شناسی و برنامه‌های حرم - مناره‌های حرم». razavi.aqr.ir. دریافت‌شده در ۲۰۱۸-۰۱-۱۲.
  36. «حرم امام رضا (ع) چگونه ساخته شد؟». aghigh.ir. دریافت‌شده در ۲۰۱۸-۰۱-۱۲.
  37. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۳۴.
  38. «پیشینهٔ هشت گلدستهٔ حرم هشتمین خورشید تابناک آسمان امامت و ولایت». خبرگزاری ایرنا. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۶ مارس ۲۰۱۸. دریافت‌شده در ۱۵ مارس ۲۰۱۸.
  39. «تاریخچهٔ ۳۰۰ سالهٔ سقاخانهٔ حرم امام رضا (ع)». خبرگزاری دانشجویان ایران. دریافت‌شده در ۱۵ مارس ۲۰۱۸.
  40. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۳۴.
  41. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۳۴.
  42. «۱۱ قرن تاریخچه از حرم امام رضا (ع)». تبیان. ۶ مهر ۱۳۹۱.
  43. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ.
  44. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۳۵.
  45. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ.
  46. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ.
  47. ناگفته‌های تعویض ضریح امام رضا، مشرق نیوز.
  48. محمد معین. «معنی روضه فرهنگ فارسی معین».
  49. محمد معین. «معنی منور فرهنگ فارسی عمید».
  50. «پلان و تصاویر حرم». بایگانی‌شده از اصلی در ۶ دسامبر ۲۰۱۳. دریافت‌شده در ۳ دسامبر ۲۰۱۳.
  51. موسوی روضاتی، گنجنامه، ۱۳:‎ ۷۶.
  52. «نگاهی به پیشینهٔ محل دفن امام رضا (ع)». مشرق نیوز. ۲۰۱۲-۰۱-۲۳. دریافت‌شده در ۲۰۱۸-۰۳-۱۶.
  53. موسوی خوانساری، محمدباقر. روضات الجنات فی احوال العلماء و السادات. قم: اسماعیلیان.
  54. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۵۶–۵۷.
  55. موسوی روضاتی، گنجنامه، ۱۳:‎ ۷۶.
  56. شبیریان، ع (۱۳۴۴). نامه آستان قدس. صص. ۷۸.
  57. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۸۰–۸۱.
  58. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۸۱–۸۲.
  59. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۸۲–۸۳.
  60. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۸۲.
  61. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۸۳–۸۵.
  62. صنیع الدوله (۱۳۶۲). مطلع الشمس. دوم. تهران: پیشگام. صص. ۸۹.
  63. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۸۵.
  64. موسوی روضاتی، گنجنامه، ۱۳:‎ ۷۶.
  65. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۸۵–۸۶.
  66. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۸۹.
  67. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۸۹.
  68. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۸۹–۹۰.
  69. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۹۰–۹۱.
  70. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۹۰.
  71. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۹۱–۹۲.
  72. «ناگفته‌های تعویض ضریح». خبرگزاری فارس. دریافت‌شده در ۵ نوامبر ۲۰۱۸.
  73. «گفتگو با امیرحسین صفرلی». روزنامه قدس. دریافت‌شده در ۴ نوامبر ۲۰۱۸.
  74. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۹۲–۹۴.
  75. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۹۵–۹۶.
  76. شریعتی، علی (۱۳۶۳). راهنمای خراسان. صص. ۵۸.
  77. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۹۵–۹۶.
  78. موسوی روضاتی، گنجنامه، ۱۳:‎ ۷۶.
  79. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۹۶.
  80. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۹۶.
  81. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۹۶.
  82. موسوی روضاتی، گنجنامه، ۱۳:‎ ۷۶.
  83. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۸۶–۸۷.
  84. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۸۷–۸۸.
  85. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۵۹.
  86. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۷۱–۷۳.
  87. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۷۳.
  88. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۷۴–۷۵.
  89. موسوی روضاتی، گنجنامه، ۱۳:‎ ۷۶.
  90. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۷۴–۷۶.
  91. موسوی روضاتی، گنجنامه، ۱۳:‎ ۷۶.
  92. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۷۶–۷۸.
  93. محمدی، مریم (۱۳۸۵). دائرةالمعارف بناهای تاریخی ایران در دوره اسلامی. سوره مهر. شابک ۹۶۴-۴۷۱-۹۹۶-۴.
  94. مصاحب، غلامحسین. دائرةالمعارف فارسی مصاحب. امیرکبیر.
  95. مشکوتی، نصرت‌الله (۱۳۴۳). از سلاجقه تا صفویه. تهران: ابن سینا.
  96. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۹۸–۱۰۰.
  97. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۱۰۰.
  98. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۱۰۱.
  99. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۱۰۱.
  100. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۱۰۲–۱۰۳.
  101. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۱۰۳–۱۰۴.
  102. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۱۰۴–۱۰۵.
  103. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۱۰۶.
  104. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۱۰۶.
  105. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۱۰۷.
  106. «سرویس فرهنگ و هنر - نقاره زنی میراث معنوی کشور». news.aqr.ir. دریافت‌شده در ۲۰۱۸-۰۳-۱۵.
  107. «در نقاره خانه حرم امام رضا (ع)». خبرگزاری تابناک. دریافت‌شده در ۱۵ مارس ۲۰۱۸.
  108. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۱۴۲–۱۵۳.
  109. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۱۴۰.
  110. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ، ۱۱۲–۱۴۲.
  111. «چگونه در حرم رضوی کتابخانه ایجاد شد؟». خبرگزاری دانشجویان ایران.
  112. «تاریخچه». سازمان کتابخانه‌ها، موزه‌ها و مرکز اسناد آستان قدس رضوی. دریافت‌شده در ۲۰۱۷-۱۲-۱۶.
  113. «کتابخانه آستان قدس گنجینهٔ ۱۲۰۰ سال کتابت پیرامون امام رضا (ع)». خبرگزاری جمهوری اسلامی.
  114. «کتابخانهٔ گوهرشاد». دانشنامه مشهدالرضا. دریافت‌شده در ۱۶ دسامبر ۲۰۱۷.
  115. «موزه آستان قدس رنگین کمان تاریخ/نمایش دست خط ائمه تا فرش ۲۵۰۰ ساله». خبرگزاری مهر.
  116. «ساعات بازدید از موزه آستان قدس رضوی». دریافت‌شده در ۲۰۱۷-۱۲-۱۶.
  117. «دارالشفاء امام رضا (ع) شبانه‌روزی به زائران ارائه خدمت می‌کند». خبرگزاری مهر. دریافت‌شده در ۱۶ دسامبر ۲۰۱۷.
  118. «مهمانسرای حضرت رضا (ع)». پورتال آستان قدس رضوی. دریافت‌شده در ۱۶ دسامبر ۲۰۱۷.
  119. «دانشگاه علوم اسلامی رضوی». razaviac.aqr.ir. دریافت‌شده در ۲۰۱۸-۰۱-۱۲.
  120. «دانشگاه علوم اسلامی رضوی جزو پنج دانشگاه برتر کشور». خبرگزاری جمهوری اسلامی. دریافت‌شده در ۲۰۱۸-۰۱-۱۲.
  121. اسلامی، بنیاد پژوهشهای. «بنیاد پژوهش‌های اسلامی | بنیاد پژوهشهای اسلامی آستان قدس رضوی». www.islamic-rf.ir. دریافت‌شده در ۲۰۱۸-۰۱-۱۲.
  122. «همت پیر (نگاهی کوتاه به زندگی پیر پالان‌دوز)». razavi.aqr.ir. دریافت‌شده در ۲۰۱۸-۰۲-۱۰.
  123. «مروری بر زندگی‌نامه شیخ محمدعارف عباسی + عکس». iqna.ir. دریافت‌شده در ۲۰۱۸-۰۱-۱۲.
  124. «معرفی زیارتگاه پیر پالان‌دوز (رحمة الله علیه) - مشهد». www.emamzadegan.ir. دریافت‌شده در ۲۰۱۸-۰۱-۱۲.
  125. «پیر پالان‌دوز». دخترونه (زیرمجموعه آستان قدس رضوی). بهمن ۱۳۹۶.
  126. «مقبره شیخ طبرسی». دریافت‌شده در ۲۰۱۸-۰۱-۱۲.
  127. «آرامگاه شیخ حر عاملی». آفتاب آنلاین.
  128. «چهار آرامگاه در نزدیکی حرم امام رضا (ع)». www.khabaronline.ir. دریافت‌شده در ۲۰۱۸-۰۱-۱۲.
  129. «پارکینگ‌های حرم امام رضا». تبیان.
  130. «هر آنچه در مورد حرم رضوی نمی‌دانید، اینجا بخوانید». هما. هواپیمایی ملی ایران. ۱ شهریور ۱۳۹۳.
  131. «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۵ دسامبر ۲۰۰۹. دریافت‌شده در ۸ سپتامبر ۲۰۱۳.
  132. عالم‌زاده، حرم رضوی به روایت تاریخ.
  133. «مساحت حرم مطهر رضوی به یک میلیون مترمربع افزایش یافته‌است». خبرگزاری جمهوری اسلامی. دریافت‌شده در ۲۰۱۸-۰۱-۱۶.
  134. جهان|TABNAK، سایت خبری تحلیلی تابناک|اخبار ایران و. «بزرگترین مساجد جهان به روایت تصویر». سایت خبری تحلیلی تابناک|اخبار ایران و جهان|TABNAK. دریافت‌شده در ۲۰۱۸-۰۱-۱۶.
  135. «مساحت حرم مطهر رضوی به یک میلیون مترمربع افزایش یافته‌است». خبرگزاری جمهوری اسلامی. ۱ اسفند ۱۳۹۲. دریافت‌شده در ۱۵ دسامبر ۲۰۱۷.

منابع
  • محمدتقی مدرس رضوی، سالشمار وقایع مشهد، ص ۲۲۶
  • عالم‌زاده، بزرگ (۱۳۹۴). حرم رضوی به روایت تاریخ. به‌نشر. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۰۲-۲۲۷۰-۶.
  • Zabeth, Hyder Reza (1999). Landmarks of Mashhad. Alhoda UK. ISBN 964-444-221-0.

پیوند به بیرون
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.