جنگ در افغانستان (۲۰۰۱–اکنون)

جنگ در افغانستان از ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۴ (همچنین جنگ آمریکا در افغانستان[27][28]) به دوره‌ای از جنگ در افغانستان اشاره می‌کند که در پی حمله القاعده به رهبری اسامه بن لادن به نیویورک و واشینگتن در ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ آغاز شد. در پی آن جورج دبلیو بوش رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا به گروه طالبان هشدار داد که گروه تروریستی القاعده را از افغانستان تحویل آمریکا دهد. به دنبال خودداری طالبان از پذیرش درخواست ایالات متحده آمریکا فرمان حمله به افغانستان در ۷ اکتبر ۲۰۰۱ میلادی با نام رسمی عملیات بلندمدت آزادی (به انگلیسی: Operation Enduring Freedom) صادر شد. بریتانیا از سال ۲۰۰۲ میلادی فعالیت‌های نظامی مستقل خود را آغاز کرد. هدف اصلی این جنگ، مبارزه و از بین بردن القاعده، طالبان و حامیان آن بود. تقریباً یک ماه بعد رژیم طالبان سقوط کرد و با برگزاری کنفرانس بُن حامد کرزی به قدرت رسید و در انتخابات ریاست جمهوری افغانستان به مقام ریاست جمهوری برگزیده شد. این جنگ ده‌ها هزار تلفات مستقیم غیرنظامی برجا گذاشت. بیش از ۴۰۰۰ سرباز آیساف و پیمانکاران غیرنظامی، ۱۵۰۰۰ نیروهای امنیت ملی افغانستان و همچنین بیش از ۲۰هزار غیرنظامی کشته‌شدند. پس از ۱۳ سال جنگ مداوم، در در ۲۸ دسامبر ۲۰۱۴ ناتو و ایالات متحده رسماً به عملیات جنگی در افغانستان پایان دادند و تمامی مسئولیت‌های امنیتی را به دولت افغانستان واگذار کردند. از این‌رو دورهٔ جدیدی از جنگ در افغانستان از ۲۰۱۵ تاکنون آغاز شد.[29][30]

جنگ افغانستان
بخشی از جنگ افغانستان (۱۹۷۸–تاکنون) و جنگ علیه تروریسم

زمان ‎۱۵ مهر ۱۳۸۰ (۷ اکتبر ۲۰۰۱) - ‎۷ دی ۱۳۹۳ (۲۸ دسامبر ۲۰۱۴)
مکان افغانستان
نتیجه جنگ در افغانستان (۲۰۰۱)اکنون)
  • سقوط دولت طالبان
  • تخریب کمپ‌های القاعده
  • شورش طالبان
  • جنگ در شمال‌غرب پاکستان
  • تلفات غیرنظامیان
علت جنگ حملات ۱۱ سپتامبر
جنگندگان
متحدین:

آیساف - ناتو
ارتش آمریکا - ۷۸٬۴۳۰
[1] بریتانیا - ۹٬۶۰۰
آلمان - ۴٬۵۹۰
فرانسه - ۳٬۷۵۰
کانادا - ۲٬۸۳۰
ایتالیا - ۳٬۴۰۰
لهستان - ۲٬۶۳۰
استرالیا - ۱٬۴۵۵
ایران
اسپانیا - ۱٬۵۵۵
رومانی - ۱٬۷۵۰
۳۵ کشور دیگر
افغانستان
طرفین عملیات بادوام آزادی
طرفین سال ۱۳۸۰:
ارتش آمریکا
بریتانیا
مجاهدین افغان

 گروه‌های شورشی:

طالبان
القاعده
حزب جنبش ازبکستان
حزب اسلامی گلبدین
حزب اسلامی خالص
شبکه حقانی
لشکر طیبه
جیش محمد
[2]
تحریک طالبان پاکستان
امارت اسلامی وزیرستان
تحریک نفس شریعت محمدی

طرفین سال ۱۳۸۰:
امارت اسلامی افغانستان
القاعده

فرماندهان
باراک اوباما

جرج بوش
دیوید پتریوس
جنرال مک‌کریستال
جنرال جان نیکلسون
جنرال جان کمپبل
دیوید مک‌کرنان
کارل ایکنبری
دیوید بارنو
دن مک‌نیل
پاول میکولاشک
تامی فرانکس
نیک پارکر
دیوید ریچادرز
جان مک‌کول
ریک هیلیر
اندرو لزلی
مارو دل وکچیو
جین لویس پای
گوئتز گلیمروث
نوبرت ون هیست
هیلمی آکین زورلو
حامد کرزی
بسم‌الله خان

محمدقسیم فهیم
عبدالرشید دوستم
عطا محمد نور

 ملا محمد عمر

عبیدالله آخوند
ملا دادالله  (KIA)
ملا بخت محمد زندانی
جلال الدین حقانی
اسامه بن لادن (KIA)

ایمن الظواهری
مصطفی ابویزید  (KIA)
محمد عاطف  (KIA)
فرماندهی حزب اسلامی ازبکستان
گلبدین حکمتیار
سراج الدین حقانی
فرماندهی تحریک طالبان پاکستان
ملا عبدالغنی برادر زندانی
مولانا فضل‌الله

نیروها
NATO – ISAF: 119,819

اردوی ملی افغانستان: ۱۱۹٬۳۸۸ (۲۰۱۰)
پلیس ملی افغانستان: ۱۰۴٬۴۵۹ (۲۰۱۰)
ارتش آمریکا: ۴۸٬۰۰۰ (۲۰۰۸)
مجموعه: ۳۹۱٬۶۶۶ (۲۰۱۰)

 طالبان: ~۳۶٬۰۰۰[3]
القاعده: ۵۰–۵۰۰[4][5]


حزب اسلامی: ۱٬۰۰۰
حزب جنبش اسلامی افغانستان: ۵٬۰۰۰–۱۰٬۰۰۰[6]
شبکه حقانی: ۱٬۰۰۰[7]
تحریک طالبان پاکستان: ۳۰٬۰۰۰–۳۵٬۰۰۰[8]
شورای کویته:۱۰٬۰۰۰[9]
تحریک نفس شریعت محمدی:۴٬۵۰۰
مجموعه: ۹۳٬۰۰۰ (۲۰۱۰)

تلفات
نیروهای امنیتی افغان

۶٬۵۰۰+ کشته شده (اکتبر ۲۰۰۹)[10][11]
مجاهدین افغان:
۲۰۰ کشته شده[12][13][14][15]
نیروهای خارجی:
کشته شده ۳٬۱۹۰ (آمریکا: ۲٬۱۲۵، بریتانیا: ۴۳۳، دیگر کشورها ۶۳۲: ۴۴۸)[16]
زخمی: ۱۱٬۷۵۳+ (US: ۷٬۱۴۹,[17] بریتانیا: ۴٬۰۹۱,[18][19] کانادا: ۴۰۰+،[20] استرالیا: ۱۲۶,[21] رومانی: ۴۴,[22] استونی: ۴۳[23])
قراردادی‌ها:
۳۳۸ کشته شده،[24]
۲٬۴۲۸ زخمی (مارس ۲۰۰۷)[25]

کشته شدگان: ۷٬۸۲۱ زخمی شدگان: ۱۳٬۰۰۰+

 کشته شدگان: ۳۰٬۰۰۰+
تلفات غیرنظامیان: ۲۶٬۲۷۰ (۲۰۰۱–۲۰۱۴)[26]

در ابتدای ریاست جمهوری دونالد ترامپ در اوایل سال ۲۰۱۷، کمتر از ۹۰۰۰ سرباز آمریکایی در افغانستان بودند.[31] تا اوایل تابستان ۲۰۱۷ تعداد سربازان تا حدود ۵۰٪ افزایش یافت، و برنامه ای رسمی برای خروج وجود نداشت.[32][33][34] در اوت ۲۰۱۹، طالبان تصمیم گرفت با آمریکا مذاکره کند تا تعداد سربازان به سطوح زمان به قدرت رسیدن ترامپ برگردد،[35] ولی پس از وقوع حمله ای به دست طالبان ترامپ مذاکرات را لغو کرد.[36] طالبان همچنان با اختلاف بالا بزرگترین گروه در حال جنگ با حکومت افغانستان و سربازان خارجی است.[37] در ۲۹ فوریه ۲۰۲۰ , ایالات متحده و طالبان در دوحه قطر یک توافق مشروط صلح امضا کردند که تا زمانی که طالبان به شرایط توافق پایبند باشد، خروج نیروی‌های آمریکایی از افغانستان ظرف ۱۴ ماه را الزامی می‌کند.

بیش از ۱۰۰٬۰۰۰ نفر در این جنگ کشته شده‌اند، از جمله بیش از ۴۰۰۰ سرباز و پیمانکار غیرنظامی آیساف، بیش از ۶۲٬۰۰۰ نیروی امنیتی افغان، ۳۱۰۰۰ غیرنظامی و تعداد بیشتری از طالبان.[38]

مشروعیت جنگ

منشور ملل متحد که توسط ایالات متحده و دیگر کشورهای هم‌پیمان به تصویب رسیده، بیان می‌کند که تمام اعضاء سازمان ملل متحد باید بیانیه‌های بین‌المللی خود را با اهداف صلح‌جویانه مطرح کنند و هیچ‌یک از اعضا حق استفاده از نیروی نظامی را غیر از دفاع شخصی ندارد. قانون اساسی ایالات متحده آمریکا بیان می‌دارد که عهدهای بین‌المللی مانند منشور سازمان ملل متحد توسط تمامی کشورها از جمله ایالات متحده تصویب شده و جزئی از قانون اعلی در آمریکا می‌باشد. شورای امنیت سازمان ملل متحد هیچ وقت اجازه فعالیت نظامی و حمله به افغانستان (عملیات بلندمدت آزادی) را به ایالات متحده آمریکا نداده بود.[39]

اگرچه در دفاع از مشروعیت این جنگ، آمریکا اعلام نمود که اجازه جنگ از سوی شورای امنیت سازمان ملل متحد از آنجا که این جنگ براساس نوعی دفاع شخصی زیر ماده ۵۱ منشور سازمان ملل متحد حساب می‌شود، نیاز نیست و این یک حمله متجاوزانه نیست.[39][40] همچنین انتقادهای وجود داشت که حمله به افغانستان و تجاوز آن تحت ماده ۵۱ به هیچ وجه قانونی نیست و توجیه آن برای حملات ۱۱ سپتامبر به دلیل آنکه این حمله یک «حمله مسلحانه» (Armed Attack) از طرف کشوری نبود بلکه حمله‌ای تروریستی از جانب گروه‌ها بود غیرقابل قبول است.[41]

حکومت جرج بوش در این مورد نیز هیچ‌گاه به دنبال تهیه بیانیه‌ای برای شروع جنگ و علت آن مطرح نکردند[42] و دولت طالبان را حامیان تروریست معرفی کرده و به نقض قوانین و حقوق بشر محکوم کردند. در ۲۰ دسامبر ۲۰۰۱ شورای امنیت سازمان ملل متحد به آمریکا اجازه تشکیل نیروهای بین‌المللی کمک به امنیت را در شرایطی صادر کرد که آیساف موظف به سنجیدن تمام تدابیر ممکن و یاری کردن به دولت موقتی افغانستان هستند.[43] دستورها آیساف بعدها در تاریخ ۱۱ اوت ۲۰۰۳ به ناتو واگذار شد.[44]

جنگ‌های داخلی ۱۹۹۲–۹۶ (جنگ‌های کابل)

پس از خارج شدن اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۸۹ از خاک افغانستان، دولت کمونیست جمهوری دموکراتیک افغانستان به دست مجاهدین افغان در سال ۱۹۹۲ سقوط کرد. بعد از آن، در بین مجاهدین منازعات مختلفی برای گرفتن کنترل قدرت از دست یکدیگر باعث جنگ‌هایی در بین خود آن‌ها شد که سال‌ها به طول انجامید.

جنگ‌های داخلی ۱۹۹۶–۲۰۰۱ (طالبان)

در سال ۱۹۹۶، طالبان، حرکت اسلامی که در سال ۱۹۹۴ تشکیل شده بود شهر کابل را تسخیر کردند و بیش از ۹۰٪ کشور را تحت کنترل گرفتند و منطقهٔ کوچکی را در شمال شرقی برای مجاهدین اختصاص دادند که پایان جنگ‌های داخلی بین مجاهدین و شروع حکومتی نو توسط طالبان برای افغانستان بود.
اگرچه در همین سال، جامعه جهانی، شامل آمریکا، بیان نمودند که طالبان منبع بسیار پایداری برای به دست گرفتن کنترل این کشور جنگ‌زده هستند.[45] افراط آن‌ها در قوانین اسلامی و مذاکره نکردن با دشمنان به زودی این حرف را نقض کرد. در سال ۱۹۹۶، اسامه بن لادن و گروهش القاعده وارد افغانستان شده و از آنجا به عنوان مرکز عملیات‌های خود استفاده نمودند. با وجود طالبان، القاعده توانست از افغانستان برای اهداف نظامی، تعلیم سربازانش، خرید و فروش اسلحه، هماهنگی با دیگر جهادیها و نقشه برای طرح‌های جدید تروریستی خود استفاده کند.[46] پیش از حادثه ۱۱ سپتامبر بین ۱۰٬۰۰۰ تا ۲۰٬۰۰۰ نفر در کمپ‌های القاعده تعلیمات نظامی دیدند.[47]

حادثه بمبگذاری اوت ۱۹۹۸ سفارت آمریکا به بن لادن از سوی رئیس‌جمهور بیل کلینتون نسبت داده شده بود که او نیز دستور حمله موشکی کمپ‌های تعلیمی القاعده را در افغانستان صادر کرد. در همان زمان آمریکا از طالبان خواستار تحویل دادن بن لادن به آن‌ها در سال ۱۹۹۹ شده بود که طالبان این خواسته‌ها را رد کردند.[48] آژانس اطلاعات مرکزی در دهه ۹۰ در افغانستان فعالیت‌هایی داشت که به دنبال دستگیری یا کشتن بن لادن بودند. این تیم چندین عملیات را انجام دادند اما هیچ‌وقت دستور قتل او را از طرف رئیس‌جمهور دریافت نکردند. البته این مأموریت‌ها باعث روابط بسیار خوبی شد که در سال ۲۰۰۱ ورود آمریکا به خاک افغانستان را تسریع بخشید.[48]

حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱
نوشتار اصلی: حملات ۱۱ سپتامبر

]]حملات یازده سپتامبر]] دلیل اصلی شروع جنگ افغانستان می‌باشد. این طرح به صورت رسمی در سال ۱۹۹۹ توسط بن لادن تصویب شد و او خودش دو نفر از هواپیمارباها را انتخاب کرده بود و به آن‌ها تعلیمات مخصوص را در کمپ مس عینک (به انگلیسی: Mes Aynak) داده بود. بعد از آن در همان سال، چهار نفر از دیگر هواپیمارباها در شهر قندهار به دیدار بن لادن رفتند که آن‌ها نیز همان‌جا تعلیمات خویش را دیدند. هواپیماربای دیگری در سال ۲۰۰۰ به کمپ الفاروق رفت و به جمع دیگران ملحق شد. ۱۳ نفر برای هواپیماربایی سال ۲۰۰۱ توسط بن لادن انتخاب شدند و از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۱ در حال تعلیم دیدن بودند. در ژوئیه ۲۰۰۱ تمامی ۱۳ نفر وارد ایالات متحده آمریکا شدند.
در حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱، حدوداً ۳٬۰۰۰ نفر غیرنظامی به علاوه هواپیماربایان کشته شدند. هواپیمای دیگری هنگامی که خدمه آن درتلاش برای بازپس‌گیری کنترل آن بودند، به زمین سقوط کرد. در کمتر از یک هفته بعد از این حادثه، رئیس‌جمهور وقت ایالات متحده آمریکا جرج واکر بوش، اسامه بن لادن مسئول این کار به عنوان مظنون اصلی شناسایی کرد. بن لادن در همان زمان در افغانستان به سر می‌برد و به همین دلیل در ۲۰ سپتامبر ۲۰۰۱، در یک کنفرانس بین کنگره آمریکا، رئیس‌جمهور بوش با صلاحدید کنگره ۵ نقطه نهایی برای طالبان در افغانستان مشخص نمود:

  1. تمام رهبران القاعده به ایالات متحده تحویل داده شوند.
  2. تمام افراد خارجی زندانی در بند طالبان آزاد و به ایالات متحده تسلیم داده شوند.
  3. تمامی کمپ‌های تروریستی آن‌ها بسته شوند.
  4. تمامی تروریست‌ها و حامیان آن‌ها معرفی و به مقامات تحویل داده شوند.
  5. به ایالات متحده اجازه عام و تام برای دسترسی به کمپ‌های تروریستی و بررسی آن‌ها داده شود.

جرج بوش اظهار نمود که: «آنها باید تروریست‌ها را در اختیار ما بگذارند، وگرنه در سرنوشت آن‌ها سهیم خواهند شد.»[49] چیز مشخصی در آن تهدید ضمیمه نشده بود، غیر از بیانیه‌ای که از جنگ صحبت می‌کرد: «جنگ ما با ترور با القاعده آغاز اما همان‌جا تمام نمی‌شود.»[50] همچنین هیچ‌کدام از ۱۹ مردی که در این حملات شرکت داشتند افغان نبودند (۱۵ مرد از عربستان، ۲ مرد از امارات متحده عربی و دو مرد دیگر از مصر و لبنان بودند.[51] هیچ‌کدام تبعه افغانستان در همان زمان نبودند (بیشتر آن‌ها در هامبورگ زندگی می‌کردند). هیچ‌کدام در مدرسه‌های آموزش فنون هوایی در افغانستان تعلیم ندیده بودند (تعلیمات در ایالات متحده انجام شده بود).[52] دولت افغانستان در همان زمان از طریق سفارت خود در پاکستان بیان نمود که ایالات متحده تاکنون هیچ سندی مبنی بر شرکت بن لادن در حملات ۱۱ سپتامبر نداده‌است و خود این دولت هم چنین اسنادی ندارد. دولت افغانستان همچنین اعلام نمود که بن لادن به عنوان مهمان در کشورش بوده‌است و گفت که طبق قوانین طالبان و پشتونها مهمان باید همیشه مهمان‌نوازی شود و دارای حق پناهندگی می‌باشد. طالبان سه بار پیشنهاد محاکمه اسامه بن لادن را به دولت ایالات متحده به خاطر حوادث یازده سپتامبر دادند که هر سه بار از سوی ایالات متحده این درخواست‌ها رد شد.

  • در ۴ اکتبر ۲۰۰۱، طالبان به صورت مخفیانه قصد داشتند تا بن لادن را به پاکستان برده و در یک محاکمه بین‌المللی که توسط شریعت الهی اداره می‌شد برای حوادث ۱۱ سپتامبر به محاکمه بسپارند.[53]
  • در ۷ اکتبر ۲۰۰۱، طالبان پیشنهاد محاکمه بن لادن را در خاک افغانستان در یک محاکمه اسلامی به ایالات متحده دادند که این پیشنهاد بلافاصله از سوی مقامات آمریکایی در همان روز رد شد. ایالات متحده و بریتانیا شروع حملات خود را به کمپ‌های طالبان و القاعده آغاز کردند.[54]
  • در ۱۴ اکتبر ۲۰۰۱، طالبان پیشنهاد دیگری برای محاکمه و تحویل دادن بن لادن را در خاک کشور سوم (کشوری غیر از افغانستان و آمریکا) به ایالات متحده دادند و شرط آن‌ها این بود که فقط در صورتی که آن‌ها شواهد کافی برای دست داشتن بن لادن در حوادث ۱۱ سپتامبر ارائه کنند. جرج بوش این درخواست را نیز رد کرد و اعلام نمود که: «نیازی به بحث در مورد گناهکار یا بی‌گناه بودن نیست، ما همه می‌دانیم که او گناه‌کار است».[55][56]

۲۰۰۱: حمله اولیه
حامد کرزی به همراه شبه نظامیان گروه CIA در اوایل ورود آن‌ها در سال ۲۰۰۱.

بعد از رد طالبان مبنی بر قطع کردن پشتیبانی از القاعده، دولت ایالات متحده عملیات نظامی خود را در ۷ اکتبر ۲۰۰۱ در افغانستان آغاز نمود. تیم‌هایی از بخش عملیات‌های خاص (Special Activities Division)، سیا اولین نیروهای آمریکایی بودند که پای به خاک افغانستان برای جنگ گذاشتند. آن‌ها بعداً همراه با نیروهای ویژه (نیروی زمینی ایالات متحده آمریکا) که با نام مستعار «کلاه سبزها» (Green Berets) نیز شناخته می‌شوند، گروه نیروهای ویژه ۵ام و دیگر واحدهای نظامی از ستاد فرماندهی عملیات ویژه ایالات متحده آمریکا ادغام شدند.[57][58][59] این نیروهای بیشتر همراه با نیروهای افغان مخالف طالبان (بیشتر اتحاد شمال) کار می‌کردند. بریتانیا و استرالیا نیز بعداً نیروهای ویژه‌ای را برای حمایت از نیروهای آمریکایی و افغان وارد افغانستان کردند که با حمایت بسیاری از کشورها روبرو شد.

در ۷ اکتبر ۲۰۰۱، حملات هوایی به شهرهای کابل، جلال‌آباد و فرودگاه بین‌المللی قندهار در شهر قندهار که مرکز اصلی رهبر اصلی طالبان ملا عمر بود شروع شد. شبکه سی‌ان‌ان اجرای منحصربه‌فردی را از بمباران کابل به رسانه‌های آمریکایی در ساعت ۵:۰۸ دقیقه روز هفتم اکتبر ۲۰۰۱ عرضه کرد.

در ساعت ۱۷:۰۰ به وقت جهانی، رئیس‌جمهور بوش حملات را در تلویزیون ملی آمریکا تأیید کرد و نخست‌وزیر پادشاهی متحده تونی بلر بریتانیا را در این جنگ خاطرنشان کرد. بوش اعلام کرد که مراکز نظامی و تربیت تروریستی طالبان را هدف قرار خواهند و همچنین برای زنان، مردان و کودکان افغانستان نیز غذا، دارو و نیازهای عمومی انداخته خواهد شد. ویدئوی از پیش ضبط شده‌ای از اسامه بن لادن پیش از شروع این حملات نیز عرضه شده بود که حملات به افغانستان را محکوم کرده بود. شبکه خبری عربی الجزیره اعلام کرد که این ویدئوها را کمی پیش از شروع حملات دریافت نموده بودند.

حملات هوایی

بمب‌افکن‌ها از ارتفاع بسیار بالایی توسط ایالات متحده رهبری می‌شدند که اینکار به خاطر بیرون رفتن آن‌ها از گستره تسهیلات ضدهوایی طالبان بود. حملات اولیه ساحه‌هایی را در شهرهای کابل، جلال‌آباد و قندهار پوشش می‌داد. در طول چندین روز بیشتر ساحه‌های نظامی طالبان تخریب جدی دیدند و تسهیلات ضدهوایی آنان به‌طور کامل از بین رفت. این مبارزه بیشتر روی اهداف فرماندهی، کنترل و اطلاعاتی تمرکز کرده بودند که استفاده طالبان از اطلاعات را بسیار ضعیف کرد. دو هفته بعد از حملات، نیروهای مجاهدین از آمریکا تقاضا کردند که این حملات را بیشتر روی خط اول جنگ متمرکز کنند. در همین حال حامیان بسیار زیادی از طالبان که غالباً پشتون بودند وارد کشور شده و به تقویت طالبان در مقابل ایالات متحده پرداختند.

نمونه‌ای از تبلیغات چاپی دولت ایالات متحده در مزار شریف بر ضد طالبان به دو زبان فارسی و پشتو.

مرحله بعدی این حملات، با استفاده از بمب‌افکنهای اف-۱۸هورنت آغاز شد که وسایل نقلیه طالبان را مستقیماً و با نشانه‌گیری دقیق مورد اصابت قرار می‌داد در حالی که دیگر حملات موارد دفاعی طالبان را با حملات خوشه‌ای مورد حمله قرار می‌داد. برای اولین بار بعد از سال‌ها، فرماندهان نیروهای متحد شمال (مجاهدین) می‌توانستند نتایج قابل ملاحظه‌ای را از خطوط مقدم جنگ که سال‌ها انتظار آن را می‌کشیدند ببینند.

در اوایل نوامبر، خطوط اول طالبان توسط هواپیمای C-130 و به وسیله بمب های BLU-82 بمباران شدند. جنگجویان طالبان هیچ تجربه‌ای قدیمی از جنگ با ایالات متحده نداشتند تا جایی که گاهی در سر کوه‌ها به صورت آشکار می‌ایستادند و نیروهای ویژه به راحتی می‌توانستند آن‌ها را شناسایی و نزدیکترین پشتیبانی هوایی را باخبر کرده و ساحه بمباران می‌گردید. در دوم نوامبر، خطوط مقدم طالبان کاملاً تخریب گشتند و حمله نیروهای بخش اتحاد شمال به شهر کابل برای اولین بار کاملاً میسر به نظر می‌رسید.

نیروهای خارجی از القاعده کنترل امنیتی شهرها را از طالبان گرفته بودند و اظهار کردند که طالبان قادر به انجام اینکار نیستند. در همین حال، مجاهدین همراه با نیروهای همتایان‌شان در آژانس اطلاعات مرکزی/نیروهای ویژه نقشه‌های تهاجمات آینده خویش را گرفتند. نیروهای مجاهدین به مزار شریف حمله کردند و خطوط تدارکاتی طالبان را روی آن‌ها بستند و واردات تدارکات از کشورهای شمالی به داخل کشور را میسر ساختند که بعدها با حمله‌ای به کابل همراهی شد.

بیشترین مناطق مورد هدف

در طول ماه‌های اولیه جنگ، نیروهای ایالات متحده دسترسی بسیار کمی از طریق زمین داشتند و بیشترین حملات آن‌ها هوایی بود. نقشه این بود که نیروهای ویژه به همرا افسران باتجربه و ارشد CIA، به عنوان رابط بین ایالات متحده و نیروهای افغان ضد طالبان باشند.

کوه‌های تورابورا از مرکز افغانستان، کابل به سوی نزدیکی مرزهای پاکستان موقعیت دارند. نیروهای اطلاعاتی آمریکایی اعتقاد داشتند که طالبان و القاعده غارهایی بسیار مستحکم همراه با امکانات عالی و مخازن زیرزمینی دارا می‌باشند. این مناطق به همین دلیل مورد حمله بمباردمانی بسیار حجیمی توسط بمب‌افکن‌های بی-۵۲ قرار گرفت.

کم‌کم نیروهای آمریکایی و مجاهدین شروع به اختلاف نظر در اهداف با یکدیگر کردند. زمانی که ایالات متحده در حال جستجوی اسامه بن لادن بود، نیروهای مجاهدین فشارهایی را مبنی بر حملات بر طالبان و حمایت بر کارهای آن‌ها همراه با پایان‌سازی کار طالبان و به دست گرفتن کنترل کشور داشتند.

سقوط طالبان
سرباز هنگ نود و یکم سواره نظام (هوابرد) در حال ایجاد فضا برای فرود بالگرد در ولایت کنر.

پس از حدود یک ماه جنگ رژیم طالبان سقوط کرد و با برگزاری کنفرانس بُن حامد کرزی به قدرت رسید و در انتخابات ریاست جمهوری افغانستان به مقام ریاست جمهوری برگزیده شد.

نیروهای قدس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در جریان شورش ۲۰۰۱ هرات، به نیروهای نظامی آمریکایی در فتح هرات و ساقط کردن رژیم امارت اسلامیِ طالبان در آن شهر، یاری رساندند. فرماندهی نیروی‌های ایرانی بر عهده سرلشکر ایرانی، رحیم صفوی بود. مأمورانی از سیا در کنار نیروهای کنترل عملیات، در تهران، به‌طور مستقیم، عملیات را زیر نظر داشتند.[60][61][62][63]

امکان حضور بلندمدت نظامی ایالات متحده آمریکا
نوشتار(های) وابسته: تعلیمات، کمک، مشورت

طبق نظر کارشناسان نظامی بسیاری از هزاران نیروی نظامی مستقر در افغانستان حضوری طولانی مدت در پایگاه‌های دائمی خواهند داشت.[64]

برای مثال در ژانویهٔ ۲۰۰۹ صدها میلیون دلار صرف ایجاد زیرساخت‌های دائمی برای پایگاه‌های نظامی در افغانستان شد. از جملهٔ این هزینه‌ها بودجهٔ ۱۶ میلیارد دلاری برای تأسیسات نظامی در فرودگاه بین‌المللی قندهار است.[65] همچنین پایگاه هوایی بگرام نیز توسط ایالات متحده در حال ساخت و گسترش است و به گفته مقامات نظامی با خرید زمین‌های اطراف از مردم محلی در حال گسترش است.[65][66]

آمار کشته شده‌ها

در پایان سال ۲۰۰۹ تعداد غیرنظامیان این جنگ بیش از ۹۵۰۰ نفر برآوردشد.[67] سازمان ملل متحد در سال تعداد کشته‌های سال ۲۰۰۹ را ۲۴۰۰ نفر اعلام کرد، که تعداد ۱۴۰۰ نفر از آن‌ها به دست طالبان و ۴۶۵ تن به دست نیروهای نظامی بین اللملی کشته شده‌اند. این در حالی است که در همان سال دولت افغانستان تعداد کشته شدگان را ۲۱۰۰ تن و و تعداد زخمی‌ها را ۳۷۰۰ تن اعلام کرد. در حال حاضر آمار دقیقی از تعداد کل کشته شدگان از آغاز این جنک در سال ۲۰۰۱ تا به حال در دست نیست، اما طبق مطالعات پروفسور مارک هرولد[68] که در روزنامه گاردین منتشر شد، فقط در سه ماه اول جنگ بیش از ۴۰۰۰ تن کشته شده‌اند. تنها در سال ۲۰۰۹ بمب‌های دست‌ساز و مین‌های کنارجاده‌ای ۱۰۵۴ نفر قربانی گرفته‌اند.[69]

سالتعداد قربانیان
غیرنظامی		تعداد کشته‌های
نظامی افغان		تعداد کشته‌های
نظامی خارجی		منبع
۲۰۰۱نامعلوم۱۲
۲۰۰۲نامعلوم۷۰
۲۰۰۳نامعلوم۵۸
۲۰۰۴نامعلوم۶۰
۲۰۰۵از ۴۰۴ تا ۴۷۸۱۳۱
۲۰۰۶۶۹۹۱۹۱
۲۰۰۷۹۵۰۲۳۲
۲۰۰۸۲۳۰۰۲۹۵
۲۰۰۹۲۴۱۲۵۲۱
۲۰۱۰۲۷۹۰۷۱۱
۲۰۱۱۳۱۳۳۵۶۶
۲۰۱۲۲۷۶۹؟۱۲۱
۲۰۱۳۲۹۶۹؟؟
۲۰۱۴۳۷۰۱؟؟
۲۰۱۵۳۵۶۵؟؟
۲۰۱۶۳۴۹۸؟؟
تعدا کل کشته‌هابیش از ۱۰٬۰۰۰ نفر۲۹۷۵
نیروهای کمکی بین‌المللی حافظ امنیت
نیروهای فعلی (۱،۰۰۰ یا زیادتر) نیروهای فعلی (از ۱۶۰ تا ۱،۰۰۰) ساختمان و اساس فرماندهی در سراسر افغانستان

آیساف مجموعی - ۱۱۹،۸۱۹
  • قرارگاه فرماندهی مرکز
  • قرارگاه فرماندهی شمال
  • قرارگاه فرماندهی غرب
  • قرارگاه فرماندهی جنوب
  • قرارگاه فرماندهی شرق

اتهام کمک حکومت ایران به طالبان
نوشتار(های) وابسته: روابط القاعده و ایران

فرماندهان نظامی خارجی و بعضی از مقام‌های افغانستان، ایران را به کمک به طالبان متهم کرده‌اند اما این اتهام بارها از سوی ایران رد شده‌است. در اکتبر ۲۰۱۰ یک کانتینر ۱۲ متری با ۱۹ تن مواد منفجره در ولایت نیمروز کشف شد که به گفتهٔ پلیس افغانستان، از ایران می‌آمده‌است.[70]

جستارهای وابسته
* کودتای ۲۶ سرطان

منابع
  1. "International Security Assistance Force (ISAF): Key Facts and Figures" (PDF). ISAF. 2010-07-06. Archived from the original (PDF) on 25 November 2011. Retrieved 2010-08-06.
  2. Aunohita Mojumdar. "Outpost attack in Afghanistan shows major boost in militant strength". Csmonitor.com. Retrieved October 2, 2008. Text "Correspondent of The Christian Science Monitor " ignored (help)
  3. میجور جنرال ریچارد بارونس تعداد طالبان را تا حدود ۳۶،۰۰۰ نفر تخمین می‌زند.
  4. Partlow, Joshua (November 11, 2009). "Moins de 50 combattants d'al-Qaida en Afghanistan". slate.fr. Retrieved 2010-07-01.
  5. Roberston, Nic. , Cruickshank, Paul. نیروهای القاعده روزبروز در حال افزایش CNN. ۳۱ ژوئیه ۲۰۰۹.
  6. "جنگجویان ازبک به افغانستان بازمی‌گردند". Jamestown.org. Archived from the original on 7 July 2013. Retrieved 2 October 2008.
  7. "A Sober Assessment of Afghanistan — washingtonpost.com". Washingtonpost.com. Retrieved 2 October 2008.
  8. Bajoria, Jayshree (2009-10-26). "نسل جدید ترورسیت‌های پاکستانی". Council on Foreign relations. Archived from the original on 6 May 2010. Retrieved 2010-04-06.
  9. "Pakistan Observer – Newspaper online edition – Article". Pakobserver.net. 2009-07-30. Retrieved ۲۰۱۰-۰۲-۰۹.
  10. "While U.S. debates Afghanistan policy, Taliban beefs up". Mcclatchydc.com. 2009-10-14. Archived from the original on 18 October 2009. Retrieved 2010-02-09.
  11. عملیات آزادی بلندمدت، عملیات بادوام آزادی.
  12. Morello, Carol; Loeb, Vernon (6 December 2001). "Friendly fire kills 3 GIs". Post-gazette.com. Retrieved October 2, 2008.
  13. Terry McCarthy/Kunduz (18 November 2001). "A Volatile State of Siege After a Taliban Ambush – Printout – TIME". Time.com. Retrieved October 2, 2008.
  14. John Pike (2001-12-09). "VOA News Report". Globalsecurity.org. Retrieved ۲۰۱۰-۰۲-۰۹.
  15. "US Bombs Wipe Out Farming Village". Rawa.org. Retrieved ۲۰۱۰-۰۲-۰۹.
  16. "OEF: Afghanistan: Fatalities By Year". iCasualties. 2005-09-09. Retrieved ۲۰۱۰-۰۸-۲۴.
  17. "Defenselink Casualty Report ۲۰۱۰-۰۷-۰۲" (PDF). Defenselink. 2010-08-02. Retrieved ۲۰۱۰-۰۸-۰۲.
  18. Op Herrick casualty and fatality tables. UK Ministry of Defence
  19. Afghanistan Casualty and Fatality Tables UK Ministry of Defence
  20. Brewster, Murray. Two Canadian Soldiers Wounded In Roadside Bomb Attack. بایگانی‌شده در ۲۹ ژوئن ۲۰۱۱ توسط Wayback Machine The Canadian Press. ۲۰۰۹/۰۲/۰۶
  21. Australian wounded by insurgent gunfire. Australian Government Department of Defence
  22. ROMANIAN MILITARIES IN THE THEATERS OF OPERATIONS بایگانی‌شده در ۱۸ ژانویه ۲۰۱۱ توسط Wayback Machine Ministry of National Defense (Romania)
  23. "Afghanistan". Vm.ee. Archived from the original on 4 November 2010. Retrieved 2010-07-28.
  24. "DBA CUMULATIVE REPORT BY NATION (09/01/2001 – ۰۳/۳۱/۲۰۱۰)". US Department of Labor.
  25. "Contractor deaths in outsourced U.S. wars reach 1,000". The China Post. 2007-07-05. Retrieved ۲۰۱۰-۰۲-۰۹.
  26. War-related Death, Injury, and Displacement in Afghanistan and Pakistan 2001-2014
  28. David P. Auerswald; Stephen M. Saideman (5 January 2014). NATO in Afghanistan: Fighting Together, Fighting Alone. Princeton University Press. pp. 87–88. ISBN 978-1-4008-4867-6.
  29. "U.S. formally ends the war in Afghanistan" (online). CBA News. Associated Press. 28 December 2014. Retrieved 28 December 2014.
  30. Sune Engel Rasmussen in Kabul (28 December 2014). "Nato ends combat operations in Afghanistan". The Guardian. Kabul. Retrieved 11 January 2015.
  31. "A Timeline of the US War in Afghanistan". Council on Foreign Relations. Archived from the original on 27 February 2019. Retrieved 2 August 2019.
  32. Walsh, Eric (9 February 2017). "Trump speaks with Afghan leader, US commander calls for more troops". Reuters. Archived from the original on 12 April 2017. Retrieved 11 April 2017.
  33. "Troop Contributing Nations" (PDF). Resolute Support Mission. May 2017. Archived from the original (PDF) on 6 July 2017. Retrieved 2 July 2017.
  34. Landler, Mark; Gordon, Michael R. (18 June 2017). "As US Adds Troops in Afghanistan, Trump's Strategy Remains Undefined". The New York Times. ISSN 0362-4331. Archived from the original on 2 August 2019. Retrieved 2 August 2019.
  35. Lamothe, Dan; Hudson, John; Constable, Pamela (1 August 2019). "US preparing to withdraw thousands of troops from Afghanistan in initial deal with Taliban". واشینگتن پست. Archived from the original on 1 August 2019. Retrieved 1 August 2019.
  36. Sanger, David; Mashal, Mujib (8 September 2019). "After Trump Calls Off Talks, Afghanistan Braces for Violence". نیویورک تایمز. Archived from the original on 9 September 2019. Retrieved 9 September 2019.
  37. "TSG IntelBrief: Afghanistan 16.0". The Soufan Group. Archived from the original on 9 August 2018. Retrieved 27 September 2018.
  38. Crawford, Neta (August 2016). "Update on the Human Costs of War for Afghanistan and Pakistan, 2001 to mid-2016" (PDF). brown.edu. Archived from the original (PDF) on 8 September 2017. Retrieved 18 July 2017.
  39. جوریست، ۶ نوامبر ۲۰۰۱, "بمباران افغانستان غیرقانونی است و باید متوقف شود" توسط پروفسور مارجوری کوهن، http://jurist.law.pit.edu/forum/forumnew%5Bپیوند+مرده%5D 36.htm
  40. "Security Council Resolutions 1368 (2001) and 1373 (2001): What They Say and What They Do Not Say, European Journal of International Law". Archived from the original on 26 June 2010. Retrieved 6 September 2010.
  41. جوریست، ۶ نوامبر ۲۰۰۱, " بمباران افغانستان غیرقانونی است و باید متوقف شود." توسط پروفسور مارجوری کوهن، http://jurist.law.pitt.edu/forum/forumnew36.htm , citing Caroline Case, 29 BFSP ۱۱۳۷–۸; ۳۰ BFSP ۱۹–۶ (۱۸۳۷)
  42. "Court rules on Guantanamo inmate". News.bbc.co.uk. 24 ژوئن 2008<!- – 10:26 UK -->. Retrieved ۲ اکتبر ۲۰۰۸. Check date values in: |date= (help)
  43. "Ods Home Page" (PDF). Daccessdds.un.org. Archived from the original (PDF) on 9 October 2008. Retrieved 2 October 2008.
  44. "NATO in Afghanistan: The Issue of Legitimacy". Issi.org.pk. Retrieved 3 October 2008.
  45. نفیض مصدق احمد (October 2009). "تروریستهای ما". New Internationalist. Retrieved 2009-12-07.
  46. 9/11 Commission Report P. 66
  47. 9/11 Commission Report P. 67
  48. Ghost Wars: The Secret History of the CIA, Afghanistan, and Bin Laden, from the Soviet Invasion to September 10, 2001.
  49. They will hand over the terrorists or they will share in their fate
  50. Our war on terror begins with al Qaeda, but it does not end there.
  51. Johnston, David (September 9, 2003). "Two years later: 9/11 Tactics; Official Says Qaeda Recruited Saudi Hijackers to Strain Ties". The New York Times. Retrieved May 19, 2008.
  52. Bennis, Phyllis. "Foreign Policy in Focus". Fpif.org. Archived from the original on 13 December 2009. Retrieved 2010-02-09.
  53. CNN archives
  54. CNN archives
  55. The Guardian (UK)
  56. "جرج بوش درخواست طالبان برای تحویل دادن طالبان را رد کرد". Guardian Unlimited. London. October 14, 2001. Retrieved March 8, 2007.
  57. First In: An insiders account of how the CIA spearheaded the War on Terror in Afghanistan by Gary Schroen, 2005
  58. Jawbreaker: The Attack on Bin Laden and AL Qaeda: A personal account by the CIA's field Commander by Gary Berntsen and Ralph Pezzulla, 2005
  59. گاست وارز: داستان‌های مخفی سیا، افغانستان و بن‌لادن بعد از ترک شوروی در ۲۱ سپتامبر ۲۰۰۱، نوشته استیو کول، ۲۰۰۴
  60. 34 Years of Getting to No with Iran - POLITICO Magazine. Politico Magazine. Barbara Slavin. November 19, 2013. Permanent Archived Link. Permanent Archived Link at WebCite. Retrieved and archived on July 4, 2016.
  61. USATODAY.com - Iran helped overthrow Taliban, candidate says. USA Today. Posted 6/9/2005 10:00 PM and Updated 6/9/2005 11:37 PM. Permanent Archived Link
  62. Iranian Special Forces Reportedly Fight Alongside US in Battle for Herat. Permanent Archived Link
  63. «uprising in Herat 2001. ویکی‌پدیای انگلیسی. نسخه ۱۴ ژوئیه ۲۰۱۶».
  64. After 9/11, U.S. policy built on world bases
  65. NATO Base In Afghanistan Gets Major Expansion
  66. U.S. hopes to supply victory
  67. http://news.bbc.co.uk/2/hi/uk_news/8143196.stm. پارامتر |عنوان= یا |title= ناموجود یا خالی (کمک)
  68. http://www.entrefilets.com/civils_morts.htm. پارامتر |عنوان= یا |title= ناموجود یا خالی (کمک)
  69. https://web.archive.org/web/20100305021115/http://www.cf2r.org/fr/tribune-libre/reorienter-le-renseignement-en-afghanistan.php. بایگانی‌شده از اصلی در ۵ مارس ۲۰۱۰. پارامتر |عنوان= یا |title= ناموجود یا خالی (کمک)
  70. BBC فارسی - افغانستان - کشف 'مواد منفجره قاچاق شده از ایران' در افغانستان

پیوند به بیرون
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ جنگ در افغانستان (۲۰۰۱–اکنون) موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.