امارات متحده عربی

امارات متحدهٔ عربی (به عربی: الإمارات العربيّة المتّحدة)، (مخفف انگلیسی: UAE) یا کوتاه‌شده: امارات یک پادشاهی مطلقهٔ فدرال در جنوب‌غربی قارهٔ آسیا و در شرق شبه‌جزیرهٔ عربستان، در خاورمیانه است که از جنوب با قطر و عربستان سعودی، از شرق با عمان و از شمال با خلیج فارس همسایه است.

مختصات: ۲۴°۲۸′ شمالی ۵۴°۲۲′ شرقی
امارات متحدهٔ عربی

دولة الإمارات العربیة المتحدة
امارات
پرچم
نشان ملی
شعار: الله - الوطن - الرئیس
پایتخت
و بزرگترین شهر
ابوظبی
۲۴°۲۸′ شمالی ۵۴°۲۲′ شرقی
زبان(های) رسمیعربی
حکومت
• • رئیس دولت
• نایب رئیس دولت
• نخست‌وزیر
خلیفه بن زاید آل نهیان
محمد بن راشد آل مکتوم
محمد بن راشد آل مکتوم
بنیان‌گذاری۲ دسامبر ۱۹۷۱
مساحت
• کل
۸۳٬۶۰۰ کیلومترمربع (۳۲۳۰۰مایل‌مربع) (۱۱۴اُم)
• آبها (٪)
۰
جمعیت
• سرشماری
۸٬۱۰۶٬۰۰۰ (۹۴اُم)
تولید ناخالص داخلی (GDP)  برابری قدرت خرید (PPP)برآورد ۲۰۰۹ 
• کل
۲۰۰٫۵۱۴ میلیارد دلار[1]
• سرانه
۴۰٬۰۳۷ دلار
واحد پولدرهم امارات (AED)
منطقه زمانیGMT+4
• تابستان (ساعت تابستانی)
+۴
پیش‌شماره تلفنی۹۷۱+
دامنه سطح‌بالا.ae

امارات متحدهٔ عربی یک همبستگی از هفت شیخ‌نشین کوچک به نام‌های ابوظبی (پایتخت)، دبی، شارجه، عجمان، فجیره، رأس‌الخیمه و ام‌القوین است که پس از استقلال از بریتانیا در ۲ دسامبر ۱۹۷۱ شکل گرفت. این روز را با نام روز ملی امارات جشن می‌گیرند.

هر یک از این ۷ امیرنشین از استقلال فراوانی برخوردارند، اما یک امیر موروثی به عنوان حاکم کشور ایفای وظیفه می‌کند و شورای عالی حکام که متشکل از هفت امیر است، رئیس دولت و کابینه را انتخاب می‌کند. در حال حاضر امیر و رئیس دولت امارات شیخ خلیفه بن زاید آل نهیان است.

جمعیت امارات در سال ۲۰۱۳ میلادی ۹/۲ میلیون نفر بوده و از این تعداد ۱/۴ میلیون نفر اهل امارات و ۷/۸ میلیون نفر افراد خارجی هستند.[2][3][4] فقط ۳۸ درصد[5] اهالی این کشور اصلیت اماراتی دارند و حدود ۴۵ درصد از اعراب دیگر کشورهای عربی هستند.[6] دیگران نیز بیشتر از ایرانیان، اروپاییان، چینی‌ها و پاکستانی‌ها هستند. زبان رسمی این کشور عربی است و انگلیسی، چینی، اردو و هندی نیز کاربرد بسیاری دارد. دین رسمی این کشور، اسلام است که نزدیک به ۹۶٪ مردم آن را شامل می‌شود.[7] رشد جمعیت آن ۳٫۰۵ درصد است و با بیش از ۱۶ مهاجر در سال به ازای هر هزار نفر جمعیت پنجمین کشور مهاجرپذیر جهان است. جمعیت این کشور در سال ۲۰۲۰ حدود ۹/۸ میلیون نفر تخمین زده می‌شود.[8]

تولید ناخالص سرانهٔ این کشور، در حد ثروتمندترین کشورهای اروپای غربی است. اقتصاد این کشور با ساختاری شفاف و امن، پذیرای بخش بزرگی از شرکت‌ها و منابع بین‌المللی است. واحد پول آن نیز درهم است. نفت خام این کشور در سال ۲۰۰۹ میلادی، نزدیک به ۲٫۳۹۵ میلیون بشکه در روز بوده که امارات را چهارمین صادرکنندهٔ نفت دنیا می‌ساخت. سرانه تولید ناخالص داخلی کشور در سال ۲۰۱۱ بر اساس قدرت خرید حدود ۴۸٬۵۰۰ دلار بوده که آن را در رتبهٔ یازدهم جهان قرار می‌دهد.[9] پیشرفت‌های این کشور در زمینهٔ دانش و فناوری قابل توجه بوده‌است. امارات، نخستین کشور عرب است که فضاپیمایی را به مریخ فرستاده‌است. تمام اینها، باعث شده‌است که امارات به عنوان یک قدرت منطقه‌ای ظهور کند.[10]

جغرافیا
نوشتار اصلی: جغرافیای امارات متحده عربی
نقشه‌ای از امارات متحدهٔ عربی

محدودهٔ امارات متحدهٔ عربی از شمال و شمال‌غربی خلیج فارس، از جنوب و جنوب‌غربی عمان و عربستان سعودی، از سمت غرب به قطر و عربستان سعودی، و از سمت شرق به دریای عمان و عمان محدود می‌شود.

مساحت این کشور ۸۳٬۶۰۰ کیلومترمربع است که در ردهٔ ۱۱۵ دنیا از نظر پهناوری قرار می‌گیرد. آب‌وهوایی بیابانی و سرزمینی هموار دارد که قسمت شرقی آن کوهستانی و سردتر است و تنها ۰٫۷۷ درصد خاک آن قابل کشاورزی است.

واژهٔ «امارات» به معنی شیخ‌نشین یا امیرنشین است. نام امارات متحدهٔ عربی نیز به معنی «شیخ‌نشین‌های متحد عربی» است. نامیده شدن این کشور بنام «امارات» از آنجاست که پس از تشکیل اتحادیهٔ هفت امارت امیرنشین تأسیس شده‌است، شیخ‌نشین‌های هفت‌گانهٔ که دولت امارات متحدهٔ عربی را تشکیل می‌دهند به شرح زیر است:

شهرها

ابوظبی، دبی، شارجه، عجمان، ام‌القیوین، رأس‌الخیمه و فجیره شهرهای کشور هستند که هر یک دارای مناطق تجاری و بخش‌های گردشگری خود هستند.

تاریخ
نوشتار اصلی: تاریخ امارات متحده عربی

منطقه‌ای که اکنون امارات متحدهٔ عربی در آن قرار گرفته‌است، دارای تاریخچه‌ای است که به پیش از دوران باستان می‌رسد و اسناد به دست آمده نشان می‌دهد از پیش از باستان، انسان در این منطقه زندگی کرده‌است.

دوران باستان

این منطقه‌ای که اکنون امارات متحدهٔ عربی در آن قرار دارد، مورد توجه پادشاهی‌های سرآمد دوران باستان بوده‌است. براساس اسناد تاریخی موجود، این منطقه به‌طور متفاوتی توسط هخامنشیان، نخستین پادشاهی ایرانی تصرف شده بود و به لطف توسعهٔ سیستم آبیاری ایرانی (سیستمی بسیار نزدیک به قنات) در آن، این منطقه میزبان شهرهایی مستحکم و دامداری‌های بزرگ بود. در دوران هخامنشیان در این منطقه پیشرفت قابل توجه و رونق خوبی ایجاد شد. پس از این دوران، گزارش از زندگی قبیله‌ای در این منطقه وجود دارد.[11]

سده ۱۸ به بعد

در سده‌های ۱۸ تا ۱۹ به منطقهٔ سواحل امروزی امارات متحدهٔ عربی و شمال عمان در خلیج فارس ساحل دزدان گفته می‌شد. پس از پیروزی ارتش هند/بریتانیا بر دزدان و امضای قرارداد صلح نام این منطقه به ساحل متصالحه تغییر یافت.[12]

این کشور در ۲ دسامبر ۱۹۷۱ میلادی تأسیس شده‌است. پیش از تأسیس دولت اتحاد امارات متحدهٔ عربی، این منطقه «امارات متصالحه» نام داشته‌است، همچنین امارات ساحل عمان نیز نامیده شده‌است.

مؤسس و بنیان‌گذار حکومت امارات متحدهٔ عربی شیخ زاید بن سلطان آل نهیان بوده که با همکاری شیخ راشد بن سعید آل مکتوم به تأسیس این اتحاد همت گماردند. نخستین نخست‌وزیر در حکومت دولت اتحاد شیخ مکتوم بن راشد بود. پس از درگذشت مؤسس دولت اتحاد امارات، رئیس حکومت امارات در سال ۲۰۰۴ (میلادی) شیخ خلیفه بن زاید و نایب رئیس و نخست‌وزیر آن شیخ محمد بن راشد حاکم دبی هستند.

فرهنگ

فرهنگ اماراتی مبتنی بر فرهنگ عربی است و از فرهنگ ایرانی، هندی و آفریقای شرقی تأثیر بسیاری گرفته‌است.[13] معماری ایرانی و معماری عربی به عنوان بخشی از هویت تاریخی و فرهنگی کشور شناخته می‌شوند.[14] تأثیر ایرانیان بر فرهنگ اماراتی در معماری کهن و هنرهای فراگیر امارات قابل ملاحظه است.[15] به عنوان مثال، برج بادگیر برجسته که در بالای ساختمان‌های قدیمی اماراتی قرار دارد، به یک علامت مشخص معماری اماراتی تبدیل شده‌است و به نفوذ معماری پارسی در کشور نسبت داده شده‌است.[15]

آشپزی اماراتی
نوشتار اصلی: آشپزی اماراتی

آشپزی اماراتی، آشپزی اصیل و سنتی امارات متحده عربی است که شباهت‌های بسیار و آشکاری با آشپزی کشورهای همسایه مانند ایران، عمان، عربستان، برخی نواحی خاورمیانه و آسیا دارد. آشپزی و غذاهای مدرن اماراتی دربرگیرنده غذاهایی از سراسر دنیاست.

موسیقی و رقص

امارات متحده عربی میزبان شمار زیادی رویداد موسیقی و رقص بین‌المللی بوده‌است. بسیاری از خوانندگان سرشناس جهان برای اجرای کنسرت به شهرهای این کشور می‌آیند. همچنین انواع کلوب، باشگاه و سالن‌های کنسرت در شهرهای کشور موجود است که میزبان گردشگران خارجی نیز هستند.[16][17]

رسانه‌ها

در حالی که رسانه یکی از نخستین صنایع است که امارت دوبی سعی بر گسترش آن در بسیاری از شهرهای کوچک کرده، مسائل مهمی دربارهٔ آزادی بیان در امارات به قوت خود باقی‌مانده‌است. شهر رسانه‌ای دوبی، دوبی را به مرکز رسانه در منطقه تبدیل کرده‌است، و شامل ایجاد رسانه، از صنعت چاپ گرفته تا تلویزیون و رسانهٔ جدید و همچنین تبلیغات و صنعت بازاریابی می‌باشد.

شماری از سازمان‌های خبری بین‌المللی که شامل رویترز، آسوشیتد پرس، فرانس پرس، بلومبرگ، داو جونز نیوزوایرز، سی ان ان و بی‌بی‌سی می‌باشند، همگی در شهر رسانه‌ای دوبی حضور دارند، و می‌توانند آزادانه در مورد حوادث منطقه‌ای و محلی گزارش تهیه کنند. با این وجود، محدودیت‌هایی برای رسانه‌های محلی وجود دارد، و به شدت از هر گونه انتقادی در مورد خانوادهٔ سلطنتی منع شده‌اند. روزنامه‌های انگلیسی زبان مهم امارات عبارتند از:

ورزش
نوشتار اصلی: ورزش در امارات متحده عربی

امارات متحده عربی در تلاش بوده‌است که میزبانی رویدادهای جهانی و منطقه‌ای ورزشی را بگیرد و برای این کار زیرساخت‌هایی فراهم آورده‌است که باعث کسب مقبولیت جهانی شده‌است. فوتبال، شترسواری، بازداری، تنیس و گونه‌ای از مسابقات اسب سواری، در این کشور بسیار محبوب هستند. فوتبال محبوبیت خاصی در کشور دارد و باشگاه‌های الوحده، الوصل، شباب الاهلی، العین و النصر در کشور هواداران بسیاری دارند و برخی از این تیم‌ها توانسته‌اند افتخارات بین‌المللی همانند مقام دوم در جام باشگاه‌های فوتبال جهان و مقام اول در لیگ قهرمانان آسیا را کسب کنند. بیشتر تیم‌های ورزشی این کشور از امکانات سطح بالا و پوشاک ورزشی با برندهای مشهور استفاده می‌کنند. فدراسیون فوتبال امارات متحده عربی نیز در سال ۱۹۷۱ تأسیس شد و برنامه‌هایی برای افزودن استعدادهای جوان به تیم ملی فوتبال کشور دارد. جام ملت‌های آسیا ۲۰۱۹ هفدهمین دورهٔ جام ملت‌های آسیا به میزبانی امارات متحده عربی بود که تیم ملی امارات در این دوره عملکرد مناسبی داشت.

اقتصاد
مرکز مالی بین‌المللی دبی؛ همچنین ساختمان‌های بلند که نمادی از ثبات اقتصادی کشور هستند در تصویر نمایان‌اند.

در هنگامی که کشورهای سرآمد منطقه درگیر مشکلات فراوان اقتصادی بودند و در ایران به تازگی انقلاب ۱۳۵۷ رخ داده بود، امارات متحده عربی سیستم اقتصادی جدیدی را برای کشور در نظر گرفت. از سال ۱۳۵۷ خورشیدی تا کنون، این کشور با پیگیری طرح‌های جدید اقتصادی توانست از کشوری که مردمی قبیله‌ای و صحرانشین دارد، به یکی از ثروتمندترین کشورها در جهان تبدیل شود. رشد اقتصادی سریع این کشور در میانه راه، دارای مشکلات زودگذر هم بوده‌است که با مشارکت بخش بین‌المللی مشکلات قدیمی رفع شده‌اند. این کشور در سال‌هایی که غرب دچار مشکلات شدید مالی بود، توانست به میزبان جدید سرمایه و شرکت‌های غربی تبدیل شود. به نحوی که هم‌اکنون بسیاری از شرکت‌های معتبر جهان، در این کشور بخش مولد اقتصادی (نه صرفاً فروش) دارند.[18][19][20]

ساختار اقتصادی این کشور به گونه‌ای طراحی شده‌است که به دولت فشاری برای پایین نگاه داشتن نرخ بیکاری نمی‌آید. با توجه به جمعیت بومی کشور، امارات متحده از کشورهای بسیاری کارگر، متخصص و کارمند می‌گیرد که قوانین ویزای کشور برای بسیاری از این افراد سخت‌گیرانه محسوب می‌شود. امارات متحده عربی دومین اقتصاد بزرگ در شورای همکاری خلیج فارس (پس از عربستان سعودی) است و تولید ناخالص داخلی آن در سال ۲۰۱۸ برابر ۷۳۲٫۸۶۱ بیلیون دلار بوده‌است.[21][20]

بازرگانی و امور مالی

امارات متحده عربی یک محیط توانمند و قدرتمند اقتصادی را فراهم می‌کند که برای فعالیت‌های خرد و کلان مناسب است. شرایط پایدار سیاسی و اقتصاد کلان، یک دولت آینده‌دار و مورد پذیرش، زیرساخت‌های همگانی جدید و زیرساخت‌های فناوری اطلاعات و ارتباطات همگی به جذب بخش‌های کمکی بین‌المللی برای اقتصاد کشور کمک کرده‌اند. علاوه بر این موارد، این کشور پیشرفت‌های مداوم و قانع‌کننده‌ای در محیط نظارتی اقتصادی خود داشته‌است و در سال‌های اخیر شفافیت اقتصادی کشور رشد قابل توجهی کرده‌است.[22] گروه بانک جهانی این کشور را از نظر شاخص آسانی انجام کسب‌وکار، در رده ۲۶ جهان قرار داده‌است.[23]

امارات متحده عربی در رده‌های برتر چندین شاخص جهانی از جمله شاخص انجام کارهای بازرگانی، شاخص رقابت جهانی جهانی Forum World (WEF)، گزارش شادی جهانی (WHR) و شاخص جهانی نوآوری (GII) قرار دارد. از نظر جوانان عرب (نظرسنجی سال ۲۰۱۸)، امارات متحده عربی وضعیت اقتصادی امنی دارد و برای شروع تجارت کشور خوبی است.[22] با تمام این‌ها این کشور بر کارگران قوانین سختگیرانه‌ای نیز دارد. برای مثال اگر کارگران خارجی در تظاهرات شرکت کنند و دست از کار بکشند، امکان لغو جواز کار و اخراج آنان وجود دارد.[24]

گردشگری
یک مرکز خرید در دبی که نوشتار انگلیسی در آن نمایان است. مراکز خرید این کشور دارای برندهای مشهور جهان نیز هستند.

گردشگری به عنوان یک بخش رشد دهنده اقتصادی برای امارات متحده عربی عمل می‌کند. شهر دبی به عنوان مقصد برتر گردشگری در خاورمیانه شناخته می‌شود.[25] تا ۲۰۲۰، دبی همچنین پنجمین مقصد جهانگردی در جهان نیز محسوب شده‌است. دبی به تنهایی بیش از نیمی از سهم از اقتصاد گردشگری امارات را به خود اختصاص داده‌است و ابوظبی و شارجه در رده‌های بعدی قرار دارند. دبی در سال ۲۰۱۳، به تنهایی از ۱۰ میلیون گردشگر پذیرایی کرد.[26]

این کشور از دهه‌ها پیش، آغاز به ساخت زیرساخت‌های جدید گردشگری همانند فرودگاه، هتل، منطقه‌های تجاری و بازرگانی، جاذبه‌های توریستی و تبلیغات کرده‌است. حتی برخی فیلم‌های پرفروش جهان نیز در این کشور فیلم‌برداری شده‌اند و نمادهای گردشگری کشور در این فیلم‌ها دیده می‌شوند.[20] در ششم ژانویه سال ۲۰۲۰، محمد بن راشد آل مکتوم اعلام کرد که ویزای گردشگری امارات متحده عربی، که پیش تر تا سه ماه معتبر بود، از این تاریخ تا پنج سال می‌تواند معتبر باشد.[27]

ترابری

ترابری همگانی در امارات متحده عربی با توجه به گسترش حضور گردشگران خارجی در کشور، بسیار مورد توجه بوده‌است. فرودگاه بین‌المللی دوبی در سال ۲۰۱۴ بیشترین جابه‌جایی مسافران خارجی را در جهان انجام داد و در دیگر سال‌ها نیز رتبه‌های بالا را کسب می‌کند.[28] خطوط ریلی کشور و متروی دبی از نمادهای گسترش ترابری عمومی در کشور محسوب می‌شوند.[29] بنادر مهم کشور، همانند پورت‌رشید، جبل علی، میناء زاید نیز در حال خدمت به اقتصاد و ترابری کشور هستند.[30]

هواپیمایی اتحاد و هواپیمایی امارات در دهه‌های گذشته توانستند به شرکت‌های شناخته شده بین‌المللی تبدیل شوند و با کنار زدن رقبای منطقه‌ای همانند ایران‌ایر از ایران، به سود و اعتبار بالایی دست یابند.[31][20]

سیاست
عبدالله آل نهیان، وزیر امور خارجه امارات و پومپئو وزیر امور خارجه آمریکا در سال ۲۰۱۸

امارات متحده عربی دارای حکومت فدرال پادشاهی مشروطه است که از یک فدراسیون (۷ شیخ‌نشین) پیروی سلطنت وراثتی به نام شیخدوم (شیخ‌نشین) تشکیل شده‌است. هرکدام از شیخ‌نشین‌ها دولت محلی جداگانهٔ خود را دارند و می‌توانند قوانین خود را کاملاً مستقل تصویب کنند.[32]

امارات متحده عربی روابط دیپلماتیک و بازرگانی گسترده‌ای با دیگر کشورهای جهان دارد. این کشور در اوپک (کارتل بین‌المللی نفتی) و سازمان ملل نقش بسزایی ایفا می‌کند و یکی از اعضای بنیانگذار شورای همکاری خلیج فارس (GCC) است. یکی از اولویت‌های سیاست خارجی امارات ایجاد روابط مبتنی بر همکاری دوجانبه با همهٔ کشورهای جهان است. این کشور در تمامی سازمان‌های بین‌المللی بزرگ اقتصادی عضو است و در بسیاری از سازمان‌های بین‌المللی سیاسی عضویت تأثیرگذار دارد.

وضعیت حقوق بشر
نوشتار اصلی: حقوق بشر در امارات متحده عربی

با وجود تمام پیشرفت‌های انجام شده در سال‌های گذشته، وضعیت حقوق بشر در امارات متحده عربی هنوز مورد انتقاد سازمان‌های حامی حقوق بشر بوده‌است. شهروندان حق انتخاب یا تغییر دولت و عضویت در احزاب سیاسی را به دست نیاورده‌اند.[33] در طول تاریخ این کشور تنها یک انتخابات، در سال ۲۰۰۶ برگزار شده‌است.[34] که مجمع تشکیل شده به وسیلهٔ انتخابات هیچ گونه حق قانونگذاری ندارد.[35] کارگران خارجی از بسیاری از حقوق کار محروم هستند امارات متحده عربی بسیاری از معاهدات بین‌المللی دربارهٔ حقوق کارگران را امضا نکرده‌است.

دولت امارات همچنین محدودیت‌های گسترده‌ای را برای آزادی بیان به‌وجود آورده‌است. این کشور رسانه‌ها را از انتقاد از مقامات سیاسی و مشکلات اقتصادی کشور برحذر داشته‌است. همچنین خودسانسوری نیز به طرز گسترده در رسانه‌های اماراتی وجود دارد.[36] روابط نامشروع در امارات غیرقانونی است.[37]

نیروی نظامی
جنرال داینامیکس اف-۱۶ فایتینگ فالکن متعلق به نیروی هوایی امارات

ارتش امارات متحده عربی در سال ۱۹۷۱ از ارتش کشافة ساحل عمان تشکیل شد. هم‌اکنون نیروهای مسلح امارات متحده عربی، شامل سه گروه اصلی نیروی زمینی، نیروی دریایی و نیروی هوایی می‌شود و مقر اصلی آن نیز در ابوظبی قرار دارد. این کشور نیروی نظامی آماده به‌خدمت کمی دارد و سربازی اجباری ندارد. با این وجود از تسلیحات جدید ساخت غرب استفاده می‌کند.[38] نیروی نظامی جداگانه نیز در کشور وجود دارد که گارد ریاست‌جمهوری کشور می‌باشد و اختیارات محدودی دارد.

قوانین و پلیس
چند خودروی پلیس دبی

شلاق زدن مجازاتی برای جرایم جنایی مانند رابطه جنسی پیش از ازدواج است.[39][40] همچنین بر اساس گزارش‌ها، سنگسار یک مجازات قانونی در امارات بوده‌است.[41] بوسیدن در اماکن عمومی نیز غیرقانونی است و می‌تواند منجر به اخراج از کشور شود.[42] پلیس دبی و پلیس ابوظبی نیز از مشهورترین پلیس‌های آسیایی هستند و بخش زیادی از این شهرت به دلیل استفاده از تجهیزات گران‌قیمت همانند خودروهای پلیس لوکس است.[43]

بهداشت

امید به زندگی در امارات متحده عربی ۷۶٫۹۶ سال است.[44] بیماری‌های قلبی-عروقی عامل اصلی مرگ در امارات است که ۲۸٪ از کل مرگ و میرها را تشکیل می‌دهد.[45] داشتن بیمه درمانی اجباری در ابوظبی برای مهاجران و وابستگان آنان، از محرک‌های اصلی اصلاح سیاست مراقبت‌های بهداشتی در کشور بوده‌است. در دهه گذشته اصلاحاتی بر سیاست‌های بهداشتی کشور انجام شده‌است که شرایط بسیار بهتری را برای شهروندان فراهم کرده‌است.[46]

این کشور همچنین از سراسر کشورهای عضو شورای همکاری کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس، گردشگران پزشکی جذب می‌کند.[47]

منابع
  1. "&br=1&c=466&s=NGDPD%2CNGDPDPC%2CPPPGDP%2CPPPPC%2CLP&grp=0&a=&pr.x=39&pr.y=8 United Arab Emirates", International Monetary Fund Retrieved on 2008-10-09.
  2. «نمایهٔ سیاسی امارات عربی متحده». بی‌بی‌سی فارسی. ۱۷ بهمن ۱۳۹۰. دریافت‌شده در ۲۴ فروردین ۱۳۹۱.
  3. «United Arab Emirates country profile» (به انگلیسی). BBC News. ۲۰۲۰-۰۸-۳۱. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۱۲-۰۶.
  4. Youha, Froilan T. Malit Jr and Ali Al (2013-09-18). "Labor Migration in the United Arab Emirates: Challenges and Responses". migrationpolicy.org. Retrieved 2020-12-06.
  5. ویکی‌پدیا عربی
  6. ویکی‌پدیا عربی
  7. تقریر الوطنی لدولة الامارات العربیة المتحدة عن تطور
  8. «UAE Population Statistics 2020 l INFOGRAPHICS l The Media Lab Dubai». The Media Lab (به انگلیسی). ۲۰۲۰-۰۲-۲۲. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۱۲-۰۶.
  9. UAE Cia World Factbook
  10. «امارات چگونه به عنوان یک قدرت منطقه‌ای ظهور کرد؟». BBC News فارسی. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۳-۱۹.
  11. Best United Arab Emirates History.
  12. جناب، محمد علی، خلیج فارس نفوذ بیگانگان و رویدادهای سیاسی، انتشارات پژوهشگاه علوم انسانی، صفحهٔ ۲۰ تا ۲۳
  13. «books».
  14. «Handbook of Islamic Marketing».
  15. «Folklore and Folklife in the United Arab Emirates».
  16. "Dubai Concerts - Music Events, Venues and Collectives". www.visitdubai.com. Retrieved 2020-03-08.
  17. "Here's why Katy Perry was in Dubai this week". gulfnews.com. Retrieved 2020-03-08.
  18. John, Issac. "UAE's economy growth momentum set to pick up". Khaleej Times. Retrieved 2020-03-08.
  19. «United Arab Emirates – Economic, Social, and Institutional Analysis – Empyrean Advisors». www.empyrean-advisors.com. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۳-۰۸.
  20. The UAE economy.
  21. «Report for Selected Countries and Subjects». www.imf.org. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۳-۰۸.
  22. «United Arab Emirates Economic, Social, and Institutional Analysis - Empyrean Advisors». www.empyrean-advisors.com. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۳-۰۸.
  23. "Rankings". World Bank. Retrieved 2020-03-08.
  24. "Índice Global de los Derechos". CSI - Informe sobre las violaciones de los derechos sindicales (به اسپانیایی). Retrieved 2020-03-08.
  25. «thedailybeast». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۵ مه ۲۰۱۷. دریافت‌شده در ۹ مارس ۲۰۲۰.
  26. «Dubai Ranks Fifth Among Top Global Destinations For Travellers». Gulf Business (به انگلیسی). ۲۰۱۴-۰۷-۱۰. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۳-۰۸.
  27. Elbahrawy، Farah (۲۰۲۰-۰۱-۰۷). «UAE Offers 5-Year Tourist Visa as Neighbors Vie for Visitors - Business News Middle East | BLME». Businessliveme.com (به انگلیسی). دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۳-۰۸.
  28. Anderson، Elizabeth (۲۰۱۵-۰۱-۲۷). «Dubai overtakes Heathrow to become world's busiest airport» (به انگلیسی). شاپا 0307-1235. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۳-۰۸.
  29. «Will metro change Dubai car culture?» (به انگلیسی). ۲۰۰۹-۰۹-۱۱. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۳-۰۸.
  30. «Government». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۴ ژوئیه ۲۰۰۸. دریافت‌شده در ۹ مارس ۲۰۲۰.
  31. "History Timeline | About us | Emirates". Global. Retrieved 2020-03-08.
  32. «آشنایی با امارات متحده عربی». همشهری آنلاین. ۲۰۰۸-۰۸-۲۱. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۳-۱۰.
  33. Country Reports on Human Rights United Arab Emirates
  34. Human Rights Watch World Report 2007 - United Arab Emirates (UAE)
  35. UAE head announces first election
  36. UAE: Media Law Undermines Free Expression
  37. «امارات یک زوج را به اتهام 'روابط نامشروع' بازداشت کرد». بی‌بی‌سی. ۱۸ اسفند ۱۳۹۵.
  38. ساختار و توانمندی نظامی امارات متحده عربی.
  39. Refugees, United Nations High Commissioner for. "Refworld | 2014 Country Reports on Human Rights Practices - United Arab Emirates". Refworld. Retrieved 2020-03-10.
  40. «United Arab Emirates». U.S. Department of State. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۳-۱۰.
  41. "Woman Sentenced To Death By Stoning In Abu Dhabi". Emirates Woman. 2014-05-05. Retrieved 2020-03-10.
  42. "Public kissing can lead to deportation". The National. Retrieved 2020-03-10.
  43. CNN, Katy Scott. "It's official: Dubai has world's fastest police car -- and it can go 253 mph". CNN. Retrieved 2020-03-10.
  44. «Geoba.se: Gazetteer - The World - Life Expectancy - Top 100+ By Country (2020)». www.geoba.se. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۳-۱۰.
  45. «About this Collection | Country Studies | Digital Collections | Library of Congress». Library of Congress, Washington, D.C. 20540 USA. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۳-۱۰.
  46. "Health cover is mandatory". gulfnews.com. Retrieved 2020-03-10.
  47. «thenational».
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به امارات متحده عربی در ویکی‌گفتاورد موجود است.
ویکی‌سفر یک راهنمای سفر برای امارات متحده عربی دارد.
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ امارات متحده عربی موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.