حمله آمریکا به افغانستان

حمله آمریکا به افغانستان یا اشغال افغانستان به دست آمریکا در پی حملات ۱۱ سپتامبر در اواخر سال ۲۰۰۱ رخ داد[1] و مورد حمایت متحدان نزدیک ایالات متحده قرار گرفت. این درگیری به جنگ آمریکا در افغانستان نیز معروف است.[2] اهداف عمومی آن از بین بردن القاعده و همچنین پایگاه امن عملیات‌ها در افغانستان با حذف طالبان از قدرت بود.[3] بریتانیا متحد اصلی ایالات متحده بود و از آغاز آماده‌سازی برای حمله، از اقدامات آمریکا پشتیبانی می‌کرد. این جنگ پس از جنگ داخلی ۲۰۰۱ تا ۱۹۹۶ افغانستان که میان طالبان و گروه‌های ائتلاف شمال بود، رخ داد، اگرچه طالبان ۹۰ درصد کشور را تا سال ۲۰۰۱ کنترل می‌کرد. حمله آمریکا به افغانستان به مرحله اول جنگ در افغانستان (۲۰۰۱ تا کنون) تبدیل شد.

تجاوز آمریکا به افغانستان
بخشی از جنگ در افغانستان

نقشه عملیات‌های اصلی نیروهای ویژه ایالات متحده از اکتبر ۲۰۰۱ تا مارس ۲۰۰۲، شامل مرزهای ولایتی افغانستان
تاریخ۷ اکتبر ۲۰۰۱ – ۱۷ دسامبر ۲۰۰۱
مکانافغانستان
نتیجه

پیروزی آریکا/ناتو

طرفین درگیر

 ایالات متحده آمریکا
 بریتانیا
 کانادا
 استرالیا
ائتلاف شمال
پشتیبانی:

افغانستان
القاعده

حزب حرکت اسلامی ازبکستان
حزب اسلامی ترکستان

تحریک نفاذ شریعت محمدی
فرماندهان و رهبران
جرج دابلیو. بوش
تونی بلر
ژان کرتین
جان هوارد
برهان‌الدین ربانی		 ملا عمر
اسامه بن لادن
محمد عاطف †
جمعه نمنگانی †
صوفی محمد

رئیس‌جمهور آمریکا جورج دابلیو. بوش خواستار تحویل اسامه بن لادن و اخراج القاعده بود. بن لادن از سال ۱۹۹۸ تحت تعقیب اف‌بی‌آی بود. طالبان از استرداد او مگر با نشان دادن آنچه را که آن‌ها شواهد قانع کننده‌ای از دست داشتن وی در حملات ۱۱ سپتامبر می‌دانستند خودداری می‌کرد[4] و درخواست‌ها برای تعطیل کردن پایگاه‌های تروریست‌ها و تحویل سایر مظنونان تروریست به غیر از بن لادن را نادیده می‌گرفت.[5] این درخواست توسط ایالات متحده به دلیل تاکتیک تأخیر بی‌معنی رد شد و این کشور همراه با انگلستان عملیات آزادی بلندمدت را در ۷ اکتبر ۲۰۰۱ آغاز کرد. بعداً نیروهای دیگری از جمله نیروهای ائتلاف شمال در زمین به این دو پیوستند.[6][7] ایالات متحده و متحدانش تا ۱۷ دسامبر ۲۰۰۱ به سرعت طالبان را از قدرت رانده و پایگاه‌های نظامی در نزدیکی شهرهای بزرگ کشور ایجاد کردند. بیشتر اعضای القاعده و طالبان دستگیر نشدند یا به پاکستان همسایه فرار کردند یا در طی نبرد تورا بورا به مناطق کوهستانی روستایی یا دور افتاده عقب‌نشینی کردند.

در دسامبر ۲۰۰۱، شورای امنیت سازمان ملل متحد برای نظارت بر عملیات نظامی در این کشور و آموزش نیروهای امنیت ملی افغانستان ، نیروی بین‌المللی کمک به امنیت (ISAF) را تأسیس کرد. در کنفرانس بن در دسامبر ۲۰۰۱، حامد کرزی به عنوان سرپرست دولت موقت افغانستان برگزیده شد، که پس از یک جلسه لویه جرگه (گردهمایی بزرگ) در سال ۲۰۰۲ در کابل به عنوان دولت انتقالی افغانستان درآمد. در انتخابات مردمی سال ۲۰۰۴، کرزی به عنوان رئیس‌جمهور کشور انتخاب شد که اکنون جمهوری اسلامی افغانستان نامیده می‌شود.[8] در اوت ۲۰۰۳ ناتو نیز به عنوان یک متحد وارد درگیری شد و سکان ISAF را به دست گرفت.[9] بخشی از نیروهای آمریکایی در افغانستان تحت فرماندهی ناتو فعالیت می‌کردند و سایرین تحت فرماندهی مستقیم ایالات متحده قرار داشتند. ملا عمر رهبر طالبان این جنبش را دوباره سازماندهی کرد و در سال ۲۰۰۲ شورشی علیه دولت و ISAF به راه انداخت که تا امروز نیز ادامه دارد.[10]

منابع
  1. Peter Dahl Thruelsen, From Soldier to Civilian: DISARMAMENT DEMOBILISATION REINTEGRATION IN AFGHANISTAN, DIIS REPORT 2006:7, 12, supported by Uppsala Conflict Database Project, Uppsala University.
  2. "U.S. War in Afghanistan: 1999-Present". cfr.org. Council on Foreign Relations. 2014. Archived from the original on 2 March 2015. Retrieved 21 February 2015.
    "U.S. War in Afghanistan". NBCNews.com. NBC News Digital. 2015. Retrieved 21 February 2015.
    Lamothe, Dan (6 January 2015). "This new graphic shows the state of the U.S. war in Afghanistan". Washington post. Retrieved 21 February 2015.
    Matt Doeden; Blake Hoena (1 January 2014). War in Afghanistan: An Interactive Modern History Adventure. Capstone. p. 2. ISBN 978-1-4765-5221-7.
    David P. Auerswald; Stephen M. Saideman (5 January 2014). NATO in Afghanistan: Fighting Together, Fighting Alone. Princeton University Press. p. 87. ISBN 978-1-4008-4867-6.
    Michael Cox; Doug Stokes (9 February 2012). US Foreign Policy. Oxford University Press. p. 140. ISBN 978-0-19-958581-6.
    Robert M. Cassidy (Ph.D.) (2004). Peacekeeping in the Abyss: British and American Peacekeeping Doctrine and Practice After the Cold War. Greenwood Publishing Group. p. 243. ISBN 978-0-275-97696-5.
  3. Darlene Superville and Steven R. Hurst. "Updated: Obama speech balances Afghanistan troop buildup with exit pledge they killed over 4000 americans". cleveland.com. Associated Press. and Arkedis, Jim (23 October 2009). "Why Al Qaeda Wants a Safe Haven". Foreign Policy. Retrieved 13 June 2014.
  4. "Bush rejects Taliban offer to hand Bin Laden over". The Guardian. Retrieved 24 Jan 2015.
  5. "Bush rejects Taliban offer to hand Bin Laden over". The Guardian. Retrieved 24 Jan 2015.
  6. Vulliamy, Ed; Wintour, Patrick; Traynor, Ian; Ahmed, Kamal (7 October 2001). "After the September Eleventh Terrorist attacks on America, "It's time for war, Bush and Blair tell Taliban – We're ready to go in – PM|Planes shot at over Kabul"". The Guardian. London. Retrieved 2 August 2011.
  7. "Canada in Afghanistan: 2001". National Post. Archived from the original on 15 June 2013. Retrieved 7 June 2013.
  8. Felbab-Brown, Vanda (2012). "Slip-Sliding on a Yellow Brick Road: Stabilization Efforts in Afghanistan". Stability: International Journal of Security and Development. 1 (1): 4–19. doi:10.5334/sta.af.
  9. Rubin, Alyssa J. (22 December 2009). "NATO Chief Promises to Stand by Afghanistan". The New York Times. Retrieved 29 January 2014.
  10. "The Taliban Resurgence in Afghanistan". Archived from the original on 2006-09-27.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.