فرور بزرگ

فرور از یک توده ارتفاعات آتشفشانی پوشیده شده وبه‌طور کلی کوهستانی با کوه‌های بلند است. در میان این کوه‌ها دره‌های پردرخت و سبزی وجود دارد. درختان آن گرمسیری است که بلندی این درخت‌ها در برخی نقاط جزیره گاه تا ۱۰ متر می‌رسد.

در ضلع جنوبی جزیره دشت نسبتاً همواری وجود دارد. در این قسمت از جزیره تپه‌های زیرآبی وجود دارد. در منتهی‌الیه کرانهٔ جنوبی جزیره، تپه‌ای در فاصله حدود ۲۰۰ متری از کرانه در زیر آب قرار گرفته که رأس آن به صورت تخته‌سنگی به بلندای مستقیم ۵ متر از آب بیرون زده‌است.

جزیرهٔ فرور دارای کانسارهای آهن، سنگ کاربیت، سنگ گرانیت، سنگ‌های سیلیس، خاک‌های قرمز و دیگر فلزات است.

نام این آبخاست (جزیره) همان واژه پهلوی "فَروَر=Farvar" است که امروز به نادرستی "فروهر=Farvahr" می‌نویسند؛ و برخی به اشتباه این واژه را Furuhar* می‌خوانند. واژه "فَروَر" از دو بخش (فر=شکوه) و (ور=بهره‌مند) ساخته شده‌است که در کل به معنای کسی است که بهره‌مند از شکوه است. "فَروَر" مفهومی در آیین زرتشتیان است که همراه با نام اهورامزدا می‌آید. نام استان "هرمزگان" به معنای "سرزمین اهورامزدا است که با نام آبخاست‌های "فَروَر بزرگ" و "فَروَر کوچک" هماهنگی معنایی دارند.

جزیرهٔ فرور در روزگار ساسانیان جزو کوره اردشیرخوره استان پارس بود. در روزگار پس از اسلام تا دوران معاصر، جزیرهٔ فارور، بخشی از ایالت‌های فارس، کرمان و بلوچستان و هرمزگان بوده‌است.

این جزیره در گذشته جزیره مسکونی بوده و ساکنان آن آب خود را از چاه‌هایی که کنده بودند تأمین می‌کردند. اثرات این چاه‌ها هم‌اکنون در دره ناخدا در خاور جزیره دیده می‌شود و آب آن شور و سطح آب در عمق ۳ متری است.

باشندگان پیشین این جزیره به کار غواصی و ماهی‌گیری مشغول بودند. جایگاه صید مروارید در جزیره محلی بود به نام نجوا و گذران زندگی مردم این جزیره تا پیش از جنگ جهانی دوم تنها از راه صید صدف و مروارید می‌گذشت.

در دههٔ نخست سدهٔ ۱۴ خورشیدی شش فروند کشتی بزرگ صید صدف مروارید در جزیرهٔ فرور فعالیت داشت.

جزیرهٔ فرور بزرگ یکی از کانون‌های زیست حیات وحش است و تعداد زیادی از پرندگان از قبیل عقاب ماهی‌گیر، طوطی، چک‌چک، قمری، چکاوک کاکلی، پرستو، بلبل خرما، چاخ لق، هدهد، دم جنبانک زرد، دم‌سرخ معمولی، چک‌چک سرسیاه، زنبورخور معمولی، یاکریم و همچنین پستاندارانی از قبیل یک نوع خارپشت، مارمولک، مار جعفری و حشراتی چون عقرب در آن زندگی می‌کنند. همچنین این جزیره تنها نقطه ایران است که آهوی کوهی در آن زندگی می‌کند.[3]

• نقشهٔ سیاسی و تاریخی خلیج فارس، مؤسسه گیتاشناسی، نقشهٔ شماره ۱۹۲.
• بر پایهٔ: افشار سیستانی، ایرج، جزیره هندرابی و دریای پارس، تهران: مؤلف، ۱۳۷۱. صص. ۱۵۷ تا ۱۶۰.
• ایرنا، بازدید: بهمن ۱۳۸۹.

فهرست جزایر خلیج فارس