عربی‌سازی

عرباندن یا عربی‌سازی عبارت است از کشور گشایی و مستعمره‌سازی مناطق غیر عربی و رشد نفوذ عربی در مردم غیر عرب که همراه با تغییر تدریجی زبان‌شان و مشارکت دادن آن افراد در فرهنگ و هویت عربی همراه است.[1][2][3] به طور کلی عناصر با منشأ عرب به اشکال مختلف با عناصر مناطق فتح شده ترکیب می‌شدند و در نهایت اسم عرب را می‌گرفتند. عرب سازی نیز در دوران مدرن ادامه داشت، برجسته‌ترین آن توسط رژیم‌های ناسیونالیستی عرب عراق، سوریه، سودان، موریتانی، الجزایر و لیبی انجام می‌گیرد و انطباق و جایگزینی و تغییر هویت و فرهنگ جوامع و مردم غیر عرب به فرهنگ و هویت عربی اجرا می‌شود.[4]

عبدالملک در ۶۸۶ زبان عربی را زبان رسمی خلافت اموی قرارداد.
کشورگشایی‌های عربی ۶۲۲ تا ۷۵۰ میلادی

پس از پیدایش اسلام در حجاز ، فرهنگ و زبان عربی در خارج از شبه جزیره عربستان با فتح ، تجارت و روابط متقابل بین اعضای جمعیت محلی غیر عرب و عرب‌های شبه جزیره گسترش یافت. زبان عربی در این مناطق به عنوان زبان فرانسوی فعالیت کرد و گویش شکل گرفت. اگرچه یمن به طور سنتی به عنوان وطن اعراب برگزار می‌شود ، بیشتر مردم یمن در حقیقت قبل از گسترش اسلام ، عربی قدیمی صحبت نمی‌کردند ، بلکه در عوض زبان‌های سامی جنوبی بودند. تأثیر زبان عربی نیز در بسیاری از کشورهایی که فرهنگ آنها تحت تأثیر اسلام بوده‌است ، عمیق بوده‌است. زبان عربی منبع اصلی واژگان برای زبانهای مختلف بود. این روند بین قرن ۱۰ و ۱۴ ، به نقطه اوج فرهنگ عربی رسید و گرچه بسیاری از کلمات عربی از آن زمان استفاده نشده‌است ، اما هنوز هم بسیاری از آن‌ها همچنان باقی مانده‌اند.[5][6]

گسترش اولیه عرب در خاور نزدیک

پس از اسکندر بزرگ ، پادشاهی نبطیان پدید آمد و منطقه ای را گسترش داد که از شمال عربستان تا جنوب سوریه امتداد داشت. سابق نشات گرفته از شبه جزیره عربستان ، که تحت تأثیر فرهنگ قبلی آرامی قرار گرفت ، فرهنگ عبری همسایه پادشاهی هسمونی و همچنین فرهنگ‌های هلنی در منطقه (به ویژه با مسیحی شدن نبطی‌ها در ۳ و قرن چهارم) زبان عربی پیش از مدرن توسط نباتیان ایجاد شد ، که الفبای نبطی را ساخت که پایه و اساس مدرن خط عربی شد. زبان نبطی ، تحت تأثیر سنگین عرب ، به زبان عربی ادغام شد.

اعراب غسان آخرین مهاجرت ستیزی غیر اسلامی به شمال از یمن در اواخر دوره کلاسیک بودند. آنها مسیحی ارتدکس یونان و مشتری‌های امپراتوری بیزانس بودند. آنها به شام رسیدند که جمعیت کاملاً عربی داشت. آنها در ابتدا در منطقه حران مستقر شدند و سرانجام در سراسر شام (لبنان ، فلسطین و اردن) گسترش یافتند ، و به طور خلاصه فرمانداری بخش‌هایی از سوریه و اردن را دور از نبطیان تأمین کردند. پادشاهی عرب لخمی ها عرب توسط قبیله بنی لخم تأسیس شد که در قرن ۲ از یمن مهاجرت کرد و تحت مدیریت بنو لخم بود ، از این رو نامی به آن داده شد. آنها دین کلیسای شرق را تأسیس کردند که در آشور تاسیس شد / Asōristān ، مخالف مسیحیت ارتدکس یونان غسانیان ، و مشتری‌های امپراتوری ساسانی بودند. بیزانسی‌ها و ساسانیان از غسانان و لخمیدها برای جنگ با پروکسی در عربستان علیه یکدیگر استفاده کردند.

تاریخچه عربی سازی

عرب سازی در ساحل صحرا
Baggara belt

عربی سازی در دوران معاصر
Status of Arabic language map
  Exclusive official language
  One of official languages, majority
  One of official languages, minority

عرب سازی در سودان

باوجود حضور قدرتمند مسلمانان و اعراب در سودان، جنوب این کشور دارای اکثریت روح باورها و مسیحیان بود. در رفراندوم ۲۰۱۱ خودگردانی سودان جنوبی، این بخش از سودان جدا شد. همچنین در جنگ دارفور، مردم فور (Fur people) و مردم زقاوا (Zaghawa people) و مردم ماسالیت (Masalit people) مورد ستم دولت سودان قرار گرفتند. در این حوادث اتحادیه عرب از عمر حسن البشیر در برابر حکم بازداشت بین‌المللی که توسط دیوان بین‌المللی کیفری، برای استرداد او صادر شد، حمایت کردند.

عرب سازی در عراق

در عراق صدام حسین بسیاری از کردها را در عملیات انفال قربانی کرد.

عربی سازی در مالزی

در سال های اخیر دولت مالزی به دنبال عربی سازی این کشور بوده است.[7][8]

وارونه‌سازی عربی‌سازی
The multilingual flag of Syrian Democratic Forces expresses the polyethnic agenda of the faction in the Syrian Civil War as opposed to Arabization policies.

اندلس

در تاریخ اسپانیا و پرتغال Reconquista (بازپس‌گیری اندلس) دوره ای است که تغییرات فرهنگی اعراب واگردانی شد.

مالت

درگیری های مالت (Norman invasion of Malta) نیز در راستای عربی زدایی بود.

امروزی
  1. در ۱۹۲۹ الفبای لاتین در کشور ترکیه شناسانده شد و جایگزین ابجد عربی، به عنوان بخشی از ساماندهی آتاتورکی شد.
  2. در ۱۹۴۸ اسرائیل در یک منطقه سابقاً عربی بنیان‌گذاری شد.
  3. در ۲۰۱۱ جدایی سودان جنوبی از برنامه عربی سازی سودان.
  4. استقرارات اخیر سازمان‌های کردی در میان‌رودان مانند کردستان عراق و فدراسیون چند فرهنگی دموکراتیک سوریه شمالی.
  5. بربرگرایی‌های اخیر در الجزایر، مراکش و مالی در مخالفت با پان‌عربیسم.
  6. روی‌آوری به پارسی سره در ایران.
  7. عربی‌سازی مردم مالایی توسط سلطان ابراهیم اسماعیل جوهور در مالزی مورد چالش قرار گرفته‌است.
در حالی‌که اعقاب شجره‌نامه‌ای مادریِ کشورهای عربی به شدت ناهمگون است، در اعقاب شجره‌نامه‌ای پدری تک‌گروه J کروموزوم Y، تاریخ کشورگشایی‌های عربی پی‌گیری می‌شود.

زبان‌های رایج غیرعربی

از ۲۲ کشور عربی، ۸ کشور بیش از یک زبان رسمی (علاوه بر عربی) دارند و ۱۹ کشور هم علاوه بر زبان‌های رسمی، زبان‌های مهم و پر گویش دیگری هم دارند.

ردیفنام کشورزبان رسمی دیگرسایر زبان‌های مهم رایج
آفریقا
۱ الجزایرزبان بربری (زبان آمازیغی)زبان فرانسوی در تجارت و آموزش
۲ مراکشزبان بربری (زبان آمازیغی)زبان فرانسوی در اسناد دولتی
۳ لیبی-زبان بربری (زبان آمازیغی)
۴ تونس-زبان بربری (زبان آمازیغی)، زبان فرانسوی در تجارت و آموزش
۵ مصر-زبان قبطی (زبان مذهبی مسیحیان)، زبان دومری، زبان نوبی (زبان قدیم مردم حبشه)
۶ سومالیزبان سومالیایی-
۷ جیبوتیزبان فرانسویزبان سومالیایی و زبان عفار به عنوان زبان‌های ملی
۸ سودانزبان انگلیسیزبان نوبی (زبان قدیم مردم حبشه)، زبان فور در دارفور، زبان دومری توسط کولی‌ها، زبان قبطی (زبان مذهبی مسیحیان)
۹ موریتانی-زبان پولار، زبان سونینکه و زبان ولوف به عنوان زبان‌های ملی، زبان فرانسوی
۱۰ کومورزبان فرانسوی، زبان قمری-
آسیا
۱۱ عراقزبان کردیزبان ترکی، زبان آشوری، زبان فارسی، زبان ارمنی
۱۲ عربستان-زبان اردو (کارگران پاکستانی)، زبان روهینگیا (کارگران بنگلادشی)، زبان تاگالوگ (کارگران فیلیپینی)
۱۳ یمن-زبان مهری، زبان سوکوتری، زبان انگلیسی
۱۴ عمان-زبان بلوچی، زبان هندی، زبان اردو، زبان کمزاری، زبان شهری (زبان جبالی)
۱۵ اماراتزبان انگلیسیزبان اردو، زبان هندی و زبان فارسی به عنوان زبان‌های ملی
۱۶ قطر-زبان انگلیسی (زبان تأیید شده)، زبان اردو، زبان هندی
۱۷ بحرین-زبان اردو، زبان فارسی
۱۸ کویت-زبان انگلیسی (در تجارت)، زبان فارسی (عجم‌های کویت)، زبان اردو
۱۹ سوریه-زبان کردی، زبان ارمنی، زبان ترکی، زبان آشوری
۲۰ اردن-زبان ارمنی، زبان چرکسی
۲۱ لبنان-زبان ارمنی، زبان فرانسوی
۲۲ فلسطین--
کل ۲۲۸ کشور۱۹ کشور

جستارهای وابسته

یادداشت
  1. مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. "عه‌ره‌باندن" (به کردی مرکزی).
  2. مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «تعریب (سیاسة)».
  3. مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Arabization».
  4. Reynolds, Dwight F. (2 April 2015). The Cambridge Companion to Modern Arab Culture. Cambridge University Press. ISBN 9780521898072.
  5. Nebes, Norbert, "Epigraphic South Arabian," in Uhlig, Siegbert, ed. Encyclopaedia Aethiopica (Wiesbaden: Harrassowitz Verlag, 2005), p. 335
  6. Leonid Kogan and Andrey Korotayev: Sayhadic Languages (Epigraphic South Arabian) // Semitic Languages. London: Routledge, 1997, p[. 157-183.
  7. https://www.japantimes.co.jp/news/2017/12/23/asia-pacific/arabization-malaysian-religion-culture-comes-spotlight/#.XqZJPs17nIU
  8. https://www.theedgemarkets.com/article/against-grain-arabisation-and-malay-identity
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.