پرفنازین

Perphenazine یک داروی ضد روانپریشی تیپیک است . از نظر شیمیایی ، آن را به عنوان piperazinyl فنوتیازین طبقه بندی می شود. در اصل به عنوان Trilafon در ایالات متحده به بازار عرضه شد ، برای ده ها سال است که مورد استفاده بالینی قرار گرفته است. پرفنازین تقریباً ده برابر قوی تر از کلرپرومازین در گیرنده دوپامین-2 (D2) است . [1] به این ترتیب پرفنازین نظر گرفته شده است ضد جنون متوسط قدرت. [2] [3]

پرفنازین (به انگلیسی: Perphenazine)

نام تجاری:Trilafon

رده درمانی: داروهای درمان اسکیزوفرنی و اسکیزوافکتیو

اشکال دارویی: قرص

نیمه عمر:8-21 ساعت

موارد مصرف

پرفنازین برای درمان انواع اختلالات سایکوتیک مانند اسکیزوفرنی به کار برده می‌شود. علاوه بر این، برای کنترل تهوع و استفراغ شدید نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد.

در دوزهای پایین از آن برای درمان افسردگی آژیته (همراه با داروی ضد افسردگی ) استفاده می شود. هنگام درمان افسردگی ، پرفنازین به همان سرعتی که شرایط بالینی اجازه می دهد قطع می شود. Perphenazine هیچ فعالیت ضد افسردگی ذاتی ندارد. مطالعات متعدد نشان می دهد که استفاده از پرفنازین با فلوکستین (Prozac) در بیماران مبتلا به افسردگی سایکوتیک بسیار امیدوار کننده است ، اگرچه فلوکستین در متابولیسم پرفناازین تداخل دارد و باعث بالاتر رفتن سطح پلاسمایی پرفنازین و نیمه عمر بیشتر می شود. در این ترکیب ، اثر ضد استفراغ قوی پرفنازین باعث کاهش تهوع و استفراغ ناشی از فلوکستین و همچنین آژیتاسیون اولیه ناشی از فلوکستین می شود. هر دو عمل می تواند برای بسیاری از بیماران مفید باشد.

Perphenazine دارای خاصیت آرام بخش و ضد اضطراب است ، و این دارو برای درمان بیماران سایکوتیک آژیته مفید است.

از دیگر مصارف پرفنازین ، درمان کوتاه مدت hyperemesis gravidarum است که در آن زنان باردار حالت تهوع و استفراغ شدید را تجربه می کنند. این مشکل می تواند به اندازه کافی شدید شود که بارداری را به خطر بیندازد. از آنجا که نشان داده شده است که پرفنازین تراتوژنیک نبوده و بسیار خوب عمل می کند ، گاهی اوقات به صورت خوراکی با کمترین دوز مصرف می شود.

مکانیسم اثر

پرفنازین همچون اغلب داروهای آنتی سایکوتیک گیرنده‌های دوپامینی را مهار نموده و اثر درمانی خود را با مهار این گیرنده‌ها در سیستم مزولیمبیک و مزوکورتیکال اعمال‌می‌نماید. همچنین سبب مهار گیرنده‌های آلفاآدرنرژیک و موسکارینی می‌گردد.

مقدار مصرف

پرفنازین در حالاتی نظیراسکیزوفرنی، مانیا و درمان کمکی کوتاه مدت اضطراب شدید، اغتشاشات روانی ـ حرکتی، هیجان ورفتارهای خطرناک ابتدا به میزان ۴ میلی گرم ۳ بار در روز تجویز و برحسب پاسخ‌دهی میزان مصرف حداکثر تا ۲۴ میلی گرم روزانه تنظیم می‌گردد. مقدار مصرف در افراد مسن نصف تا یک چهارم افراد بزرگسال است.[4]

عوارض جانبی

آثار خارج هرمی به خصوص دیستونی، به‌ویژه با مقادیر مصرف زیاد شایع‌تر بوده و در مصرف طولانی مدت دیسکینزی دیررس ممکن است بروز نماید. خواب آلودگی، سستی، کابوس شبانه، بیخوابی، بی‌ثباتی، افسردگی، خشکی دهان، یبوست، احتباس ادرار، بدتر شدن علائم منفی اسکیزوفرنی تاری دید و احتقان بینی از عوارض شایع دارو هستند.[4]

یکی از عوارض شایع این دارو پارکینسونیسم است

تداخلات دارویی

فلوکستین باعث سطح بالاتر پلاسمایی و نیمه عمر طولانی پرفنازین می شود ، بنابراین کاهش دوز پرفنازین ممکن است ضروری باشد.

Perphenazine با انجام چنین فعالیتی ، عمل دپرسانت های مرکزی داروها را تسریع می کند (آرامش دهنده ها ، خواب آورها ، مواد مخدر ، آنتی هیستامین ها ، OTC - ضداستفراغ ها و غیره. ) کاهش دوز پرفنازین یا داروی دیگر ممکن است لازم باشد.

به طور کلی ، تمام نورولپتیک ها ممکن است همراه با مواد مخدر ترامادول (اولترام) منجر به تشنج شوند.

پرفنازین ممکن است نیاز انسولین بیماران دیابتی را افزایش دهد. میزان قند خون بیماران وابسته به انسولین را به طور مرتب در طول درمان طولانی مدت رصد کنید.

جستارهای وابسته

سایکوز

داروهای ضدروان‌پریشی

منابع
  1. Rees L (August 1960). "Chlorpromazine and allied phenothiazine derivatives". British Medical Journal. 2 (5197): 522–5. doi:10.1136/bmj.2.5197.522. PMC 2097091. PMID 14436902.
  2. Ascher-Svanum H, Zhu B, Faries D, Landbloom R, Swartz M, Swanson J (2006). "Time to discontinuation of atypical versus typical antipsychotics in the naturalistic treatment of schizophrenia". BMC Psychiatry. 6: 8. doi:10.1186/1471-244X-6-8. PMC 1402287. PMID 16504026.
  3. Freudenreich, Oliver (2007). "Treatment of psychotic disorders". Psychotic disorders. Practical Guides in Psychiatry. Lippincott Williams & Wilkins. p. 88. ISBN 978-0-7817-8543-3. Retrieved 2009-06-22.
  4. «پرفنازین و خاصیت آن». www.hidoctor.ir. دریافت‌شده در ۲۰۱۶-۱۰-۱۹.
  • فرهنگ داروهای ژنریک ایران، دکتر حشمتی، ۱۳۸۷
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.