ضدروان‌پریشی تیپیکال

داروهای ضدروان‌پریشی تیپیکال (همچنین به عنوان داروهای ضد روان پریشی نسل اول شناخته شده می‌شود) دسته‌ای از ضدروان‌پریشی‌های نسل اولی هستند که در سال ۱۹۵۰ توسعه یافته و در درمان سایکوز (به‌طور خاص، اسکیزوفرنی) کاربرد دارند. از داروهای ضد روان پریشی ممکن است برای درمان شیدایی حاد، پریشانی و سایر موارد استفاده شود. اولین داروهای ضد روان پریشی تیپیکالی که مورد استفاده پزشکی قرار گرفتند، فنوتیازین‌ها بودند، یعنی کلرپرومازین که به شکل تصادفی کشف شد.[1]

ضدروان‌پریشی تیپیکال
کلاس دارویی
فرمول اسکلتی کلرپرومازین، نخستین دارو ضد روان پریشی
مشابهFirst generation antipsychotics, conventional antipsychotics, classical neuroleptics, traditional antipsychotics, major tranquilizers
در ویکی‌داده
بطری حاوی کپسول لوکساپین، داروی ضد روان پریشی معمولی با قدرت متوسط.

جستارهای وابسته

منابع

  1. Shen WW (1999). "A history of antipsychotic drug development". Comprehensive Psychiatry. 40 (6): 407–14. doi:10.1016/s0010-440x(99)90082-2. PMID 10579370.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.