نماز (زرتشت)

نماز یکی از واجبات و عبادت‌های مزدیسنا است که برای داشتن توجه همیشگی به دستورهای دینی و سپاسگزاری خدا گزارده می‌شود.[1][2] این دستورها عمدتاً ماهیتی اخلاقی دارند.[3]

هنگامی که کودکی در یک خانواده زرتشتی به سن «رشد فکری» می‌رسد و دین زرتشت را می‌پذیرد، پس از سدره‌پوشی به تکلیف می‌رسد. سن رشد فکری معمولاً میان ۸ تا ۱۵ سالگی (بیشتر ۹ تا ۱۱ سالگی)[4] است.[5]

امروزه نماز پنجگانه را معمولاً موبدان می‌گزارند و بیشتر زرتشتیان به خواندن دعاهای صبحگاه و شامگاه اکتفا می‌کنند.[6][7]

آمادگی

پیش از نماز گزاردن، باید کارهای زیر را انجام داد:[8]

  • پاکی تن در هنگام آغاز نماز
  • پوشیدن سِدره و کُشتی
  • پاک بودن لباس از آلایش
  • شستن دست و رو
  • رو نمودن به قبله

گاه‌ها و هنگام نماز

زرتشتیان هر روز در ۵ گاه اهورامزدا را نماز می‌گزارند و هنگام این نمازها دارای محدودیت زمانی است.[1][9][10]

گاه مدت زمانی
ازتا
هاوَن طلوع خورشیدنیمروز
رَیپتوَن نیمروزساعت ۳ بعد از ظهر
اُوزیرَن ساعت ۳ بعد از ظهرغروب خورشید
اَئیوی‌سَروترم (سروثَرم) غروب خورشیدنیمه شب
اُشَهِن (اوشَهی ناای-اشمن) نیمه شبطلوع خورشید

معمولاً در فصل تابستان، گاهِ رپیتون که هنگام گرما است؛ خوانده نمی‌شود.[1]

قبله

قبله زرتشتیان نور و روشنایی است. آنان می‌توانند در روزها به سوی خورشید و شب‌ها در برابر نور ماه، آتش، شمع یا چراغ روشن نماز بخوانند.[9][11] زرتشتیان تنها در آتشکده رو به آتش نماز می‌گزارند و حتی کسانی که در همسایگی یک آتشکده هستند نیز رو به آن نیایش نمی‌کنند.[12] آتش در مزدیسنا نماد «اشه» است. آتش موجود در آتشکده به عنوان درفش مزدیسنا و نماد هویت دینی–فرهنگی زرتشتیان به‌شمار می‌رود.[13] زرتشتیان معتقدند نمی‌توان برای خدا حدود و جهاتی قایل شد، و به دستور زرتشت نور را به عنوان نمادی از فروغمندی اهورامزدا نماز می‌گزارند.[6][11]

آتش‌پرستی

در میان برخی از عامه مردم به ویژه مسلمانان، پنداشته‌می‌شود که نمازگزاری زرتشتیان به سوی آتش، آتش‌پرستی است.[14] اما در واقع نمازگزاردن رو به آتش، به عنوان پرستش آتش به جای خدا نیست.[15]

زکریای قزوینی می‌نویسد:

آنگاه که زرتشت خود را پیامبر خواند، چون نتوانست خود را به پیشگاه گشتاسپ برساند، روزی از شکاف سقف ایوانی که گشتاسپ در آن بود فرود آمد و گشتاسپ و همهٔ کسانی که در آنجا بودند هراسان شدند. گشتاسپ پرسید تو که هستی؟ گفت: من پیامبرم و از سوی خداوند به نزد تو آمدم. گشتاسپ گفت: گرچه ما این شگفت را دیدیم که تو از سقف فرود آمدی ولی به این بسنده نکنیم. ما را دانشمندان و بزرگان بسیاری است و باید با آنها مناظره کنی و اگر آنها به درستی تو گواه دادند، ما تو را پیروی خواهیم کرد. اشوزرتشت پذیرفت و شاه بفرمود تا دانایان را گرد هم آورند تا سخنان زرتشت را بشنوند. دانایان سخنان را شنیدند و گفتند او را در راه راست یافتیم ولی باید معجزه‌ای نیز بیاورد. گفتند دارویی به بدنش بمالیم و مس گداخته بر آن بریزیم و اگر به او آسیبی نرسید، او را باور داریم. آنگاه مس گداخته به سینه زرتشت ریختند و به او گزندی نرسید و مس گداخته به موهای وی رسید و همچون گوی مسی سرد شد. بخشهایی از این گوی‌های مسی را در گنجینهٔ پادشاهان مجوسی یافتند و گرامی داشتند. پس از این عذری نماند و زرتشت را به پیامبری برگزیدند و به دستور گشتاسپ در سراسر کشور آتشگاه‌ها ساختند و آتش را قبله خواندند و نه خداوندگار.

پردیسی توسی می‌نویسد:

به یک هفته بر پیشِ یزدان بُدندمپندار کآتش پرستان بُدند
که آتش بِدان گاه، محراب بودپرستنده را دیده پرآب بود
به یک ماه در آذرآبادگانببودند شاهان و آزادگان

چگونگی
پاره ای از آفرینگان

نماز زرتشتی به زبان اوستایی است[7] و با چنین جملاتی آغاز می‌شود:[2]

به نام خداوند بخشنده مهربان

خشنود گردانم، اهورامزدا! باور دارم دین مزداپرستی را که آوردهٔ زرتشت است. پیرو آموزشهای اهورایی هستم که از دیو (دروغ) و دوگانه‌پرستی به دور است.

خدا لعنت کند کسانی که با اهریمن هستند. راست گفت (اهورا مزدا) پس از این زمزمه‌ها، نماز ویژه هز گاه خوانده می‌شود که دوبخشی است. در بخش نخست فرشته مربوط به آن گاه، و در بخش دوم همتای دنیایی او ستایش می‌شود. این دو بخش بر اساس داشتن دو جنبه «مُلکی» و «ملکوتی» هر چیزی است که هردو باید پاک و منطبق برهم باشند.[16]

پیوند به بیرون

پانویس
  1. منوچهرپور ۴۸
  2. مهر ۱۹۵ [ارجاع دست دوم از ماهنامه معارف]
  3. تیواری ۱۱۹–۱۲۰ [ارجاع دست دوم از ماهنامه معارف]
  4. Muier 37
  5. خورشیدیان ۱۰۹–۱۱۰
  6. غمخوار یزدی ۱۲–۱۷ [ارجاع دست دوم از ماهنامه معارف]
  7. رضایی ۲۹۸–۲۷۹ [ارجاع دست دوم از ماهنامه معارف]
  8. منوچهرپور ۴۸–۴۹
  9. خورشیدیان ۱۱۸
  10. مهر ۱۹۶–۱۹۷ [ارجاع دست دوم از ماهنامه معارف]
  11. منوچهرپور ۵۰
  12. خورشیدیان ۱۲۰
  13. خورشیدیان ۱۱۹
  14. خورشیدیان ۱۲۱
  15. منوچهرپور ۴۹
  16. مهر ۱۹۸ [ارجاع دست دوم از ماهنامه معارف]

منابع
  • خورشیدیان، اردشیر (۱۳۸۷)، پاسخ به پرسش‌های دینی زرتشتیان، تهران: فروهر، شابک ۹۷۸-۹۶۴-۶۳۲۰-۴۶-۸
  • منوچهرپور، منوچهر (۱۳۸۷)، بدانیم و سربلند باشیم؛ فشرده‌ای از آموزش‌های دین زرتشت، تهران: فروهر، شابک ۹۶۴-۶۳۲۰-۰۰-۷
  • «سیمای نماز در آئین زرتشتی و صابئی»، مجله معارف (شماره ۵۹)، مهر ۱۳۸۷
  • تیواری، کدارنات (۱۳۸۱)، دین‌شناسی تطبیقی، ترجمهٔ مرضیه (لوئیز) شنکایی، تهران: سمت
  • مهر، فرهنگ (۱۳۷۴)، دیدی نو از دینی کهن (فلسفه زرتشت)، تهران: جامی
  • رضایی، عبدالعظیم، تاریخ ادیان جهان، جلد سوم، تهران: علمی، بی‌تا
  • غمخوار یزدی، محمّدجواد (۱۳۷۹)، جایگاه نماز در ادیان الهی، مشهد: الف
  • Muir, William (۲۰۰۹)، «Religion of the Parsis»، Non-Christian Religions of the World، Applewood Books، شابک ۱-۴۲۹۰-۱۸۷۴-۷
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.