آتشکده کرکویه

آتشکدۀ کرکویه یا آتشکدۀ کرکوشاه (که با نام خرابه‌های یک معبد (کرکو) در فهرست آثار ملی ثبت شده‌است) بنا و آتشکده‌ای مربوط به دورۀ ساسانیان است که در شهرستان هیرمند، در مرکز روستایی با همین نام واقع شده و این اثر در تاریخ ۱۵ دی ۱۳۱۰ با شمارهٔ ثبت ۱۱۹ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.[1]

معبد تپۀ کرکو
ناممعبد تپۀ کرکو
کشورایران
استاناستان سیستان و بلوچستان
شهرستانشهرستان هیرمند
بخشبخش مرکزی
اطلاعات اثر
کاربریتپه
دیرینگیدورۀ ساسانیان
دورهٔ ساخت اثردورۀ ساسانیان
اطلاعات ثبتی
شمارهٔ ثبت۱۱۹
تاریخ ثبت ملی۱۵ دی ۱۳۱۰
آتشکدۀ کرکویه سیستان

پیشینه

دیرینگی آتشکدۀ کرکویه را به زمان کیخسرو نسبت داده‌اند و بنا بر روایات کرکویه تا سدۀ هفتم هجری آباد بوده‌است. کرکویه توسط نویسندگان دوران اسلامی توصیف شده‌است. از آن میان، استخری کرکویه را نخستین راهی می‌‌داند که سیستان را به هرات پیوند می‌هد و بر پایۀ گفتۀ وی، کرکویه در سه فرسنگی زرنج یا زرنگ (سیستان) واقع شده‌است.[2]

یاقوت حموی نیز در مورد آتشکدۀ کرکویه نوشته: شهری از سیستان بوده و آتشکده‌‌ای که نزد زرتشتیان محترم شمرده می‌‌شد در آنجا قرار داشت.[2] این آتشکده تا سدۀ ۷ هجری که قزوینی آن را وصف کرده‌است بسیار خرم و زیبا بوده‌است.

این بنا از آتشکده‌های مهم ایران بوده و موبدان آن نیز جایگاه ویژه‌ای را دارا بودند. به گونه‌ای که در تاریخ آمده فردوسی جهت نگارش شاهنامه و تحقیقات خود نزد موبد این آتشکده آمده است.

نام

واژۀ کار یا کر در زبان پارسی کهن به معنی مردم جنگاور و جنگجو است. بنابراین می‌توان گفت کرکویه به معنی کوی جنگاوران است.[2]

موقعیت جغرافیایی

این آتشکده از آثار تاریخی و قدیمی استان سیستان و بلوچستان است و در دهستان دوست محمد شهرستان هیرمند قرار دارد. این آتشکده که آتشکدۀ کرکوشاه نیز خوانده می‌شود، در کنار و چسبیده به روستای کریم کشته و در ۸ کیلومتری شهر دوست محمد و در میان زمین‌های باتلاقی سیستان و نزدیک مرز ایران با افغانستان جای گرفته‌است.[2]

این بنا و همچنین آثار تخته‌پل در شهرستان هیرمند، در روستای کرکو و در کنار روستای کریم کشته قرار دارد. تخته‌پل، پل آجری بوده‌است که به نوشتۀ استخری، راه زرنگ و هرات را به هم متصل می‌کرده‌است.

معماری

کرکوشاه یا کرکویه برجامانده‌های یک آتشکده مربوط به دوران ساسانی است که شامل یک دیوار خشتی-چینه‌‌ای از یک برج دفاعی شهر باستانی است. این آثار شامل تعدادی از بناهای بزرگ و کوچک است. این بخش دارای تالاری به درازای ۱۱ متر و پهنای ۸٫۵ متر است. براساس توصیفات مورخان دوران اسلامی، این اثر تاریخی دارای دو قبۀ بزرگ و بر هر قبه شاخی چون شاخ گاوی بزرگ ساخته بودند و آتشگاه در زیر آن دو قبه قرار داشت.[2]

از دیگر مشخصه‌های معماری آن آجرهای بزرگ دوره ساسانی‌ است. خانه‌های پیرامون آن مربوط به دورۀ قاجاریان است و زیباترین آن‌ها اتاق گچبری‌ می‌باشد.[2]

جستارهای وابسته

منابع

  1. «سازمان میراث فرهنگی و صنایع‌دستی و گردشگری». سازمان میراث فرهنگی و گردشگری ایران. دریافت‌شده در ۲۰۱۱-۰۵-۱۹.
  2. «آشنایی با آتشکده کرکویه - سیستان و بلوچستان». همشهری آنلاین. ۱۰ دی ۱۳۹۱. دریافت‌شده در ۲۳ دی ۱۳۹۶.
  • دکتر سیدمنصور سید سجادی (۱۳۸۲راهنمای مختصر آثار باستانی سیستان، سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی استان سیستان و بلوچستان
  • گروه باستان‌شناسی دانشگاه زابل (۱۳۸۰سیستان بهشت باستان شناسان، روابط عمومی دانشگاه زابل
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.