رود سیروان

سیروان مهم‌ترین و معروفترین رودخانۀ ناحیۀ هورامان در استان کرمانشاه و سرچشمه در کردستان است و مسیر نسبتاً طولانی و پرپیچ‌وخمی دارد. این رودخانه در بخش غربی و شمال غربی هورامان قرار گرفته‌است و منطقه هورامان را به دو بخش تقسیم نموده‌است.

رود سیروان
رود سیروان
ویژگی‌های ظاهری
دهانهرود دجله
طول۴۴۵ کیلومتر
ویژگی‌های حوضه
شبکه رودخلیج فارس

بخش اعظم این رودخانه در شهرستان پاوه قرار دارد. این رودخانه از بخش رزاب و مریوان در کردستان سرچشمه گرفته و پس از عبور از شمال غربی اورامانات کرمانشاه، دوآب و شمال هرتا، رودخانه‌های ژاوه‌رود، قشلاق، لیله، لوشه، زمکان در شهرستان دالاهو کرمانشاه، دشت حر به آن پیوسته و سپس وارد کشور عراق می‌شود.

سیروان را آب سیروان نیز می‌نامند. آب سیروان از به هم پیوستن دو رودخانه قشلاق و گاوه‌رود پدید می‌آید. سیروان پس از طی مسیری در میان درۀ کوه‌های کوچک‌خرمال، شاهو و سالان وارد کردستان عراق شده و به دریاچه سد دربندیخان می‌ریزد.

در عراق، این رود پس از سد دربندیخان نام رود دیاله به خود می‌گیرد.[1]

سدهای سلیمان‌شاه سنقر، گاوشان، وحدت (قشلاقآزاد، سد آزادی در دالاهو و داریان پاوه بر روی سرشاخه‌های این رودخانه در ایران احداث شده‌اند.

مسیر رود سیروان در عراق

رود دیاله از به‌هم آمیختن رودهای سیروان، زالم، و تنجه‌رو پدید می‌آید و جای پیوستن این رودها دوآوان نام دارد. دیاله در همهٔ مسیر خود در سرزمین عراق به نام یکی از رودهای تشکیل دهندهٔ آن، سیروان نامیده می‌شود و نزدیک سلمان پاک در جنوب بغداد به دجله می‌ریزد و دجله را به سوی غرب می‌راند و آن را به فرات نزدیک می‌سازد.[2]

رویدادهای تاریخی در محدوده سیروان

در سدۀ دوم هجری دین یارسان (اهل حق) به دست شخصی به نام بهلول ماهی پایه گرفت. در سدۀ چهارم شاه‌خوشین در کنار رود سیمره به این دین انسجام بخشید و در قرن هشتم سلطان سهاک آن را به کمال و اوج رساند. نام نهروان (نهر _ وان) و جنگ نهروان از نام این رودخانه گرفته شده است .[3]

نگارخانه

پانویس

  1. اطلس گیتاشناسی استان‌های ایران، تهران: مؤسسهٔ گیتاشناسی، ۱۳۸۳.
  2. فره وشی. ایرانویچ. ص ۱۰۸
  3. «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۱ دسامبر ۲۰۰۵. دریافت‌شده در ۴ ژانویه ۲۰۰۶.

منابع

فره‌وشی، بهرام. ایرانویچ. تهران: انتشارات دانشگاه تهران، سال ۱۳۶۸.

  • Longrigg, S.H. "Diyālā." Encyclopaedia of Islam, Second Edition. Edited by: P. Bearman , Th. Bianquis , C.E. Bosworth , E. van Donzel and W.P. Heinrichs. Brill, 2009.

پیوند به بیرون

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.