حسن‌آباد و زرگنده

نام زرگنده یک روایت تاریخی دارد. روایت این‌طور می‌گوید که زرگنده در واقع زرکنده بوده‌است. محله زرگنده به دو قسمت محله پایین و محله بالا تقسیم شده‌است و چون قسمت بالا روی تپه قرار داشت و از دسترس اماکنی چون بانک‌ها و مراکزی برای نگهداری پول و اموال مردم دور بود، مردم شبانه به کوه‌های آنجا می‌آمدند و پول و طلای خود را در این مکان دفن می‌کردند. پس از مدتی افرادی دیگر به این مکان می‌رفتند و آن پول‌ها و طلاها را پیدا می‌کردند و با خود می‌آوردند و این‌طور می‌شد که به اصطلاح می‌گفتند فلانی از تپه‌ها زر کنده‌است.[2]

زرگنده دو نما دارد یک نما با قدم زدن در قسمت شمالی نمایان می‌شود که دسترسی‌های نزدیکی به خیابان‌های الهیه و جردن دارد و از شلوغی دور است، کسبه و مغازه کم دیده می‌شود و تنها صدای ماشین‌هایی که در تنگی کوچه و خیابان می‌لولند جلب نظر می‌کند. اما نمای دیگر وقتی رو می‌شود که شیب محله به سمت سرازیری می‌رود و شلوغی و رفت و آمد بیشتر می‌شود.[2]

زندگی کارگری و دانشجویی با شلوغی که ناشی از رفت و آمد مداوم اهالی در کوچه پس کوچه‌هایی که قسمت جنوبی زرگنده با وجه شمالی خیلی فرق دارد. در شمال خانه باغ‌هایی ۵۰۰ و هزار متری با سکنه دو یا سه نفره اینجا اما خانواده‌هایی ۵ یا ۶ نفره زیر سقف‌های ۴۰ و ۵۰ متری روزگار می‌گذرانند.[2]