ماهیار
ماهیار در شاهنامه پیری یکصد و شصت و چهار ساله بود که هنگام یافتن گنج جمشید توسط بهرام گور و بخش آن بین مردم، برخاست و بهرام را ستود.[1]
| یکی پیر بُد، نام او ماهیار | شده سال او بر صد و شصت و چار | |
| چو آواز بشنید برپای خاست | چنین گفت کای مهتر داد و راست | |
| خبر یافتیم از فریدون جم | وزان نامداران به هر بیش و کم | |
| چو تو شاه نشنید کس در جهان | امید کهانی و فرّ مهان |
همچنین در شاهنامه از شخص دیگری به نام ماهیار گوهرفروش نام برده شده که پدر آرزو همسر بهرام گور است.[2]
جستارهای وابسته
منابع
- جهانگیری، علی (۱۳۶۹)، فرهنگ نام‌های شاهنامه، تهران: انتشارات برگ
| بخشها |
| ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| نسخههای سرشناس |
| ||||||||||
 رده  درگاه  کتاب  الگو | |||||||||||
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.