یوهان گوتفرید فون هردر

یوهان گوتفرید فون هردر (به آلمانی: Johann Gottfried von Herder) (زادهٔ ۲۵ اوت ۱۷۴۴ میلادی در مورونگن، آلمان - وفات ۱۸ دسامبر ۱۸۰۳ میلادی در وایمار، آلمان) فیلسوف، زبان‌شناس، شاعر، منتقد ادبی، از دانشمندان تأثیرگذار عصر روشنگری و از نظریه‌پردازان بزرگ قرن هجدهم اروپا در حوزهٔ زبان، تاریخ و فرهنگ است.

یوهان گوتفرید هردر
یوهان گوتفرید هردر, ۱۷۸۵
زادهٔ۲۵ اوت ۱۷۴۴
مورونگن، پادشاهی پروس، (اکنون لهستان)
درگذشت۱۸ دسامبر ۱۸۰۳ (۵۹ سالگی)
وایمار، امپراتوری مقدس روم، (اکنون تورینگن، آلمان)
محل تحصیلدانشگاه کونیگسبرگ
استادایمانوئل کانت
پیشهفیلسوف متأله، شاعر، ادیب، زبان‌شناس و منتقد ادبی
شناخته‌شده برایفلسفه غرب, لغت‌شناسی, فلسفه زبان, انسان‌شناسی فرهنگی, فلسفه ذهن, زیبایی‌شناسی, فلسفه تاریخ, فلسفه سیاسی, فلسفه دین
آثارایده‌هایی دربارهٔ فلسفهٔ تاریخ بشر؛
دربارهٔ منشأ زبان؛
نامه‌هایی برای ارتقای بشریت؛
سرودهای عامیانه؛
یادداشت‌هایی دربارهٔ پارسه؛
یادداشت‌هایی بر مطالعات خداشناسی و …
دورهعصر روشنگری
مکتبعصر روشنگری, ملی‌گرایی رمانتیک, امپریالیسم‌ستیزی, جهان‌میهنی, تاریخ‌گرایی, هرمنوتیک, لیبرالیسم کلاسیک
شریک(های)
زندگی		ماریا کارولینه فلاخلند

زندگی

یوهان گوتفرید فون هردر در روز ۲۵ اوت ۱۷۴۴ در شهر مورونگن در پروس خاوری در خانواده‌ای فقیر چشم به دنیا گشود. پس از طی تحصیلات مقدماتی، در سال ۱۷۶۲ در آستانهٔ ۱۸ سالگی وارد دانشگاه محلی کونیگزبرگ (Königsberg) شد و ضمن آشنایی با ایمانوئل کانت، استاد کرسی درس فلسفه و تاریخ، در کلاس وی حضور یافت. در سال ۱۷۶۴ با یوهان گئورگ هامان (۱۷۳۰–۱۷۸۸) فیلسوف آلمانی آشنا گشت؛ این آشنایی منشأ تحولات عمیقی در زندگی هردر شد، چنان‌که رابطهٔ آن دو با نامه‌نگاری‌های فلسفی و عاطفی، تا پایان زندگیِ هامان در سال ۱۷۸۸ ادامه داشت. هردر مدتی به توصیهٔ هامان به شهر ریگا (Riga) در روسیهٔ آن روز رفت و در کلیسای مرکزی شهر به تدریس و وعظ در دو حوزهٔ فلسفهٔ دین و نقد ادبی پرداخت.[1] سپس در سال ۱۷۶۹ از راه دریا، ابتدا به بندر نانت در فرانسه و از آنجا به پاریس و استراسبورگ رفت و کار نویسندگی را با جدیت ادامه داد؛ «روزنامهٔ سفر من در سال ۱۷۶۹» حاصل نگاشته‌های این سفر است. در خلال این ایام با یوهان ولفگانگ فون گوته ملاقات کرد و تأثیر بسیار ژرفی بر اندیشه و علائق گوتهٔ جوان برجای گذاشت. در سال ۱۷۷۳ با ماریا کارولینه فلاخلند ازدواج کرد که حاصل این ازدواج هفت فرزند بود. همسر هردر از او حمایت و نوشته‌هایش را ویرایش می‌کرد.[2] در سال ۱۷۷۶ به وایمار بازگشت و به واسطهٔ گوته به سرپرستی روحانیان لوتری[3] و منصب ناظر عالی هنرهای نمایشی[4] در آن شهر برگزیده شد که تا پایان عمر وی ادامه داشت.
او در ۱۸ دسامبر ۱۸۰۳ میلادی بر اثر بیماری صفراوی درگذشت و در کلیسای مرکزی شهر وایمار به خاک سپرده شد.[5]

آثار

از مجموعه آثار ۴۵ جلدی هردر، غالب آنها در طول حیات وی، یعنی میانهٔ سال‌های ۱۷۴۴ تا ۱۸۰۳ در آلمان به چاپ رسید و برخی نیز بعد از مرگ او انتشار یافت. از آثار برجستهٔ او به موارد زیر می‌توان اشاره کرد:

  • دربارهٔ منشأ زبان (۱۷۷۲)
  • این هم یک فلسفهٔ تاریخی برای شکل‌گیری بشریت (۱۷۷۴)
  • سرودهای عامیانه (۱۷۷۹)
  • ایده‌هایی دربارهٔ فلسفهٔ تاریخ بشریت (۱۷۹۱–۱۷۸۴)
  • نامه‌هایی برای ارتقای بشریت (۱۷۹۷–۱۷۹۴)
  • یادداشت‌هایی دربارهٔ پارسه (۱۷۹۸) (نگاهی به معماری، تاریخ و دین ایرانی)
  • یادداشت‌هایی بر مطالعات خداشناسی (۸۱–۱۷۸۰)
  • بارالها! چند سخن دارم (۱۷۸۷)
  • فرانقدی بر «نقد عقل محض» (از کانت) (۱۷۹۹)
  • روزنامهٔ سفر من در سال ۱۷۶۹ (انتشار در ۱۸۴۶)

پانویس
  1. نسبت زبان و شعر در نظر هردر شهرام صحاوی. پژوهش ادبیات معاصر جهان، پاییز و زمستان ۱۳۸۲، شماره ۱۵، ص ۶۵.
  2. یوهان گاتفرید فون هردر راویان. بازبینی شده در ۱۵ دسامبر ۲۰۱۲.
  3. یوهان گوتفرید و فلسفه زبان بانک اطلاعات نشریات کشور (مگ‌ایران). بازبینی شده در ۱۵ دسامبر ۲۰۱۲.
  4. انسان‌شناسی یوهان گوتفرید هردر دائرةالمعارف طهور. بازبینی شده در ۱۵ دسامبر ۲۰۱۲.
  5. نسبت زبان و شعر در نظر هردر شهرام صحاوی. پژوهش ادبیات معاصر جهان، پاییز و زمستان ۱۳۸۲، شماره ۱۵، ص ۶۶.

منابع
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به یوهان گوتفرید فون هردر در ویکی‌گفتاورد موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.