نیکولو ماکیاولی

نیکولو دی برناردو دِ ماکیاولی (به ایتالیایی: Niccolò di Bernardo dei Machiavelli) فیلسوف سیاسی، شاعر، مورخ و نمایشنامه‌نویس مشهور ایتالیایی در ۳ مه ۱۴۶۹ در فلورانس ایتالیا به دنیا آمد و در ۲۱ ژوئن ۱۵۲۷ درگذشت. نام او در فارسی به صورت ماکیاول نیز به کار می‌رود.

نیکولو ماکیاولی
پرتره ماکیاولی از سانتی دی تیتو
زادهٔ۳ مه ۱۴۶۹
فلورانس، جمهوری فلورانس
درگذشت۲۱ ژوئن ۱۵۲۷ (۵۸ سال)
فلورانس، جمهوری فلورانس
کارهای برجستهشهریار (کتاب)
فرزندانPrimerana, Piero, Baccina, Guido, Bernardo, Lodovico
دورهفلسفه رنسانس
حیطهفلسفه غرب
مکتباومانیسم انسان‌گرایی، واقع‌گرایی کلاسیک (روابط بین‌الملل)، جمهوری‌خواهی
علایق اصلی
سیاست و فلسفه سیاسی، نظریه نظامی، تاریخ
ایده‌های چشمگیر
واقع‌گرایی کلاسیک
امضاء

ماکیاولی زندگی خود را صرف سیاست و میهن‌پرستی کرد. با این حال برخی او را به اتهام حمایت از حکومت اقتدارگرا و ستمگر همواره مورد حمله قرار داده‌اند. علت آن نوشتن کتابی به نام شهریار (Il Principe) است که وی برای خانواده مدیچی (Medici)، حاکمان فلورانس نوشته‌است.

محیط سیاسی زمانهٔ ماکیاولی

ماکیاولی زمانی می‌زیست که ایتالیا به‌طور کلی و فلورانس زادگاه او دستخوش آشفتگی‌های گسترده‌ای بودند. این آشفتگی‌ها جنبه‌های اجتماعی و سیاسی داشتند. در زمان ماکیاولی جنبش خواهان حکومت محدود، هم در کلیسا و هم در دولت که در دورهٔ شوراگرایی چنان پیشرفت شگرفی به وجود آورد، بکل نابود شد و جای خود را به هواداری از پادشاهی مقتدرانه داده بود.[1]

استقرار نظام پادشاهی تقریباً همه نظام‌های آریستوکراتیک قاره اروپا را نابود می‌کرد. در این زمان دولت‌های بزرگ اروپا در سرزمین‌های خود پادشاهی‌های مقتدری تشکیل و سازمان داده بودند. هنری هفتم در انگلستان، لویی یازدهم، شارل هشتم و لویی دوازدهم در فرانسه و فردیناند در اسپانیا. این پادشاهی‌های مقتدر توانسته بودند قدرت سیاسی تشکل‌های آریستوکراتیک فئودال را بکل نابود کنند. اما ایتالیا هنوز تکان نمی‌خورد، و هیچ پیشرفتی نداشت. ایتالیا خانه ای بود که در درون تقسیم شده بود. ماکیاولی از این وضع کشورش ناراضی بود.[2]

به نظر او رسید تنها راه حل ممکن اتحاد سراسری ایتالیاست، که فقط با رهبری شهریاری امکان‌پذیر است که در راه این هدف با از خود گذشتگی مصممانه اقدام کند و هیچ گونه ملاحظه انسان دوستانه، اخلاقی، دینی یا نوع پرستانه نباید در کارش سستی آورد. اندیشه ماکیاولی وقتی به روشنی فهمیده خواهد شد که این نکته اساسی دانسته شود.[3]

زندگی

نیکولو ماکیاولی در ۱۴۶۹ در فلورانس، یکی از پنج دولت ایتالیا به دنیا آمد.[4] خانواده وی ادعای وابستگی به آریستوکراسی داشتند، اما ظاهراً هرگز در زمره آنها نبودند. این خانواده از سرمایه داران قدیمی توسکانی بودند و پدر ماکیاولی مشاور حقوقی برجسته ای بوده‌است. دربارهٔ کودکی یا آموزش ماکیاولی چندان اطلاعی نیست. به نظر می‌رسد مطالعات زیادی در نوشته‌های کلاسیک ایتالیا و لاتین داشته‌است. اما سبک بی تکلف، نیرومند و ساده نوشته‌های ماکیاولی نشان می‌دهد که آموزش مدرسه ای رسمی نداشته‌است.[5]

ماکیاولی در ۱۵ ژوئن ۱۴۹۸ به‌طور رسمی به خدمت جمهوری فلورانس درآمد و دور کار سیاسی او آغاز شد. پیشرفت موقعیت ماکیاولی به علت علاقه‌مند ی او به زندگی عمومی بسیار سریع بود. در همان سال، نایب رئیس دیوان جمهوری و بعد دبیر شورای ده نفری آزادی و صلح شد. این شورا مسؤلیت آموزش نظامی، کارهای جنگ، اداره کارهای عمومی، مکاتبه با نمایندگی‌های فلورانس در کشورهای دیگر را بر عهده داشت. ماکیاولی ۱۴ سال، تا ۱۵۱۲ در این مقام بود. ماکیاولی در فرصت‌هایی به ماموریت‌های دیپلماتیک فرستاده شد. این وظیفه را او به دربارهای مختلف اروپا راه برد. در ۱۵۰۲ در یک مأموریت داخل ایتالیا با سزار بورژیا، دوک والنتینو و پسر پاپ الکساندر ششم آشنا شد و روش‌های حکومت داری او را مطالعه و بررسی کرد. سزار بورژیا در ۱۶ سالگی کاردینال شده بود، اما زندگی رومانی را رها کرده بود تا حکومتی نیرومند در مرکز ایتالیا پدیدآورد و در پی آن سراسر ایتالیا را یکپارچه کند؛ ماکیاولی هم که خواهان یگانگی و نیرومندی ایتالیا بود، شیفته او شد و «خوی و منش او راه پرورده مکتب رنسانس بود موافق سلیقه خود یافت. امید بست که سزار بورژیا به یاری بخت سراسر ایتالیا را به صورت کشوری یگانه درآورد.» (عالم، تاریخ فلسفه سیاسی غرب، صص۲۶–۲۵). بنابراین، سزار بورژیا، الگوی شهریار، شناخته‌ترین نوشته ماکیاولی شد.[6] ماکیاولی در فلورانس به تشکیل یک ارتش ملی دست زد که مسئولیت آموزش این ارتش را بر عهده گرفت. اما دیری نپایید که این ارتش ملی که ماکیاولی برای تربیت آن زحمت کشیده بود از هم پاشید و ماکیاولی از کار برکنار گردید و تا سال ۱۵۲۷ در گوشه ای زندگی کرد و ماکیاولی دیگری شد. بعد از این بود که ماکیاولی فرصت نوشتن آثار خود را به دست آورد و شارل بنوا دربارهٔ پایان زندگی سیاسی ماکیاولی و آغاز زندگی دیگر او نوشت:

همه چیز از دست رفت، اما همه چیز به دست آمد. ماکیاولی مقام خود را از دست داد، ولی ما ماکیاولی را به دست آوردیم.[7]

برای جوینده دانش اندیشه سیاسی ماکیاولی، دو کتاب شهریار و گفتارها اهمیت زیادی دارند؛ شهریار بیشتر از دیگر نوشته‌ها شناخته شده‌است و خلاصه‌تر از گفتار هاست.[8]

روش ماکیاولی

رهیافت ماکیاولی به مسائل سیاسی بکل واقع بینانه و این جهانی بود. او به اوضاع و احوال سیاسی زمان خود و به خود انسان و مسائل او توجه کرد. او به دین و کلیسا اهمیت داد، اما تا آن اندازه که به وحدت غیر دینی جامعه مربوط باشد:

در بخش یازدهم شهریار به تأثیر معتقدات و عادات دینی در همبستگی اجتماعی و ثبات سیاسی اذعان کرد.[9]

در گفتارها نوشت:

پاس حرمت نهادهای الهی، مایه عظمت کشورهاست.[10]

بنابراین روش، ماکیاولی ضمن توجه به دین و کلیسا، رهیافت‌های مبتنی بر کتاب مقدس و کلامی را که متفکران سده‌های میانه در حوزه علم و سیاست عرضه کرده بودند، بکل کنار گذاشت.[11]

به عقیده ماکیاولی روش درست بررسی علم سیاست، روش تاریخی است؛ بنابراین او به تاریخ رو آورد. اما با توجه به نظر برخی افراد همچون ساباین:

او تاریخ را درست برای توضیح یا تأیید نتیجه‌ای به کار برد که بدون رجوع به آن با مشاهده خود به ان نتیجه رسیده بود.[12]

و نیز دانینگ:

روش ماکیاولی بیشتر در ظاهر تاریخی است تا به واقع. سرچشمه واقعی تفکر او توجهی است که به انسان و وضع حال زمان خود دارد.[13]

می‌توان گفت که رهیافت ماکیاولی به مسائل سیاسی بکل تاریخی نیست و در واقع رهیافتی است که بر تجربه گرایی شخصی مبتنی است که با روح تاریخ آمیخته شده‌است. آنچه را که باید به عنوان محرک اصلی در بیان اندیشه سیاسی ماکیاولی در نظر گرفت، توجه او به سرنوشت آینده کشورش می‌باشد. همیشه در این اندیشه بود که چگونه می‌توان یک نظم فراگیر را بر ایتالیا حاکم کرد، و چگونه می‌توان به یک دولت دائمی و قوی و متمرکز دست یافت.[14] ماکیاولی سیاستمداری واقع بین و اهل عمل بود و با همین خصلت و صفت نیز در فصل پانزدهم در شهریار نوشت:

بر آنم که به جای خیال پردازی می‌باید به واقعیت روی کرد. بسیاری کسان دربارهٔ جمهوری‌ها و پادشاهی‌ها خیال پردازی کرده‌اند که هرگز در کار نبوده‌اند.[15]

می‌توان دریافت فلسفه سیاسی ماکیاولی «نو» به نظر می‌رسد، بدان سبب که ماکیاولی نظریه سیاسی را از قالب و محتوای مدرس گرایی هزار ساله بیرون آورد و از آن مستقل کرد. دست یافتن به چنین استقلالی برای نظریه سیاسی در ایتالیا امکان‌پذیر بود، زیرا در اینجا بیش از هرجای دیگر اروپا روشنفکران از مدرس گرایی آزادتر شده بودند. کلیسای ایتالیا چنان عمیق در سیاست‌های محلی گرفتار شده بود که دیگر نمی‌توانست تفکر فلسفی را مهار کند یا حتی به مسائل روحانی توجه زیادی بکند. این و دیگر اوضاع و احوال اجتماعی، ماکیاولی را نخستین نظریه‌پرداز سیاسی عصر جدید کرد.[16] از دیدگاه ماکیاولی، آنچه نباید در سیاست مورد توجه قرار گیرد اخلاقیات است، یا این که امور «چگونه باید باشند». باید امور را آن گونه که «هستند» مورد توجه قرار داد؛ بنابراین، شهریار از سنت آنچه «اندرزنامه» خوانده می‌شد، که عبارت بود از توصیه‌هایی دلنشین و پرهیز کارانه به فرمانروایان، دوری گزید.[17]

دیدگاه‌های سیاسی ماکیاولی

سیاست از دیدگاه ماکیاولی

از زمان ماکیاولی به بعد است که مسئله «قدرت سیاسی» به خودی خود مطرح می‌شود، بی آنکه ضرورت مداخله قدرت دیگری مانند قدرت دستگاه پاپ برای تأیید قدرت سیاسی و پشتیبانی از آن لازم آید.[18]

با مرگ ماکیاولی یکی از چهره‌های بزرگ تفکر سیاسی جدید از میان رفت. اما از عشق وی به سیاست متخصصان جدید فن سیاست زاده می‌شوند.[19] منظور او از «جامعه سیاسی» فضایی است که افراد در مقام شهروند و به اتفاق یکدیگر در سازماندهی آن شرکت می‌کنند.[20] به عقیده او، فعالیت سیاسی، عبارت است از سازمان دادن به مجموعه پیکر جامعه از راه اداره دولت. فکر جدا کردن جامعه مدنی از دولت، از همین‌جا پدید می‌آید. ماکیاولی با تفکر دوباره دربارهٔ سیاست، هر چهار چوب نظری ای را که معتقد به تداوم حیات نهادهای برهم زننده نظم سیاسی هستند، مورد سؤال قرار می‌دهد.[21]

به عقیده وی: «شک و تردید می‌تواند در همه ساختارهای وحدت گرا راه یابد».[22] این نظریه قاطعی است که به خودی خود برای روشن ساختن موضع ماکیاولی در میان متفکران بزرگ سیاسی کافی است. تفکر ماکیاولی نه سازش گراست و نه انقلابی؛ و مخاطبان وی، به‌خصوص، نه دیکتاتورها و و نه شورشیان هستند. بررسی افکار سیاسی ماکیاولی به عنوان معیاری برای درک سرنوشت سیاسی افراد ضروری است.[23]

دولت از نظر ماکیاولی

ماکیاولی از اخلاق، مذهب و دستگاه پاپی رو گرداند، و به دولت، به عنوان موجودی مستقل، رو آورد.[24] فرضیه ماکیاولی این بود که هدف مهم دولت پایداری و قدرتمند بودن است. از دیدگاه او، وجود دولت و دستیابی ان به قدرت خود هدف به‌شمار می‌رفت. مصلحت دولت از همه چیز برتر است. این بالاترین خیری است که ماکیاولی دست به دامان آن می‌شود، و از آن هیچ گریزی نیست.[25] «روانشناسی جنگ» بر تمام اندیشه ماکیاولی حکمفرماست. همان گونه که ماکیاولی گفته‌است:

هر گاه برای نجات کشور تصمیم‌گیری قطعی لازم باشد، نباید بگذاریم ملاحظاتی در زمینه دادگری، انسان‌دوستی یا ستمکاری، یا حتی سرفرازی و سرافکندگی به میان آید.[26]

وی معتقد بود که دولت تنها موجود قانونی است که مستحق قانون گذاری و اجرای قانون است؛ و به استناد همین قانون رابطه خود با فرد را هماهنگ و تنظیم می‌کند. به نظر او دولت موفق، دولتی است که فکر کند بر جنگلی حاکم است که هر کس از زور و حیله بیشتری برخوردار باشد پیروز می‌شود. از نظر وی دولت میل به گسترش و توسعه طلبی دارد، بنابراین برای رسیدن به هدف نمی‌تواند متعهد به اخلاق، دین، انسانیت و قوانین بین‌المللی باشد.[27] ماکیاولی مسئله تأسیس دولت را به دو گونه طرح می‌کند: هم از لحاظ مفهوم «قلمرو شهریاری» و هم از لحاظ «قلمرو جمهوری». او می‌کوشد تا اشکال مختلف اعمال قدرت را روشن سازد و برای هر مسئله ای راه حلی پیشنهاد کند؛ ولی در این هر دو مورد، اساس نظریه سیاسی وی بر بدبینی او نسبت به به انسانها استوار است. به نظر ماکیاولی، انسانها بالطبع پلیدند و به همین سبب نیاز به نظام‌های سیاسی هماهنگ و با ثبات دارند تا بتوانند به صورت اجتماعی زندگی کنند.[28]

ماکیاولی در فصل‌های ۱۲ تا ۱۴ شهریار دربارهٔ کاربرد قدرت نظامی بحث می‌کند. او گفت گذشته از روش فرمانروا برای کسب قدرت و گذشته از نوع نظام حکومتی به وجود آمده، دو چیز برای حفظ قدرت دولت لازم است: قوانین خوب، و ارتش خوب. او نوشت: پایه‌های اصلی همه دولت‌ها، جدید باشند یا قدیمی یا ترکیبی از ان دو، قوانین خوب و ارتش خوب است؛ و تأکید کرد بی سلاح خوب، قانون خوب نمی‌تواند وجود داشته باشد. اما پایه نیروی نظامی توانا چیست؟ این موضوع که به صورت وسواس فکری او درآمده بود: نیروی نظامی باید از شهروند ـ سربازان تشکیل شوند «تنها سپاه خوب، سپاه ملی است.»[29]

کشور و دولت در نظر ماکیاولی یک پدیده طبیعی است، هستی آن از کشاکش نیروهای طبیعی برمی‌خیزد و بقایش نیز وابسته به آن نیروهاست، و زمامدار اگر بخواهد حیات خود و کشورش را در میدان رقابت‌ها حفظ کند، از شناسایی و استفاده آن نیروها گریزی ندارد.[30]

حکومت از نظر ماکیاولی

ماکیاولی کتاب شهریار را با بحث دربارهٔ انواع حکومت شهریاری آغار می‌کند و آن را دارای دو نوع کلی می‌داند، یکی شهریاری موروثی و دیگر شهریاری نوبنیاد. مسئله شهریاری موروثی خیلی کوتاه بررسی شده‌است، زیرا ماکیاولی به وضع و حال سیاسی ایتالیا توجه داشت و از نظر او آشکار بود که شهریاری موروثی نخواهد توانست نیاز کشور فرمانروا را برآورد.[31] اما مشکل اصلی به شهریاری نوبنیاد مربوط است که هم به دست آوردن و هم نگاه داشتن آنها دشوار است. برقراری تسلط کامل برای فرمانروای شهریاری نوبنیاد دشوار است.[32] ماکیاولی از فصل‌های ۱۵ تا ۱۸، اندرزهایی به شهریاران داد که موجب بدنامی او طی سده‌ها شد. او می‌گفت: «شهریاری که بخواهد شهریاری را از کف ندهد، باید شنیده‌های خوب نبودن را بیاموزد و هر جا که نیاز باشد، به کار بندد.»[33]

«شهریار باید پیوسته در نظر داشته باشد که بزرگترین مسؤلیت او حفظ یگانگی و یکپارچگی دولت است.» ماکیاولی گفت: «فرمانروایان ترجیح می‌دهند مردم هم آنها را دوست داشته باشند و هم از آنها بترسند. از این دو، ترس اهمیت بیشتری دارد و بهتر آن است آنها بیشتر بترسند تا بیشتر دوست بدارند.»[34][35][36] معتقد بود:

بسیار خوب است که فرمانروا طبق قانون عمل کند و [درست پیمان باشد و در زندان راست روش و بی نیرنگ باشد] اما هرگاه مجبور شد که مانند یک جانور عمل کند باید حیله‌گری روباه را با دلیری شیر درآمیزد.[37][38][39]

حکومت شهریاری ماکیاولی شکل‌های حکومت را در همان طبقه‌بندی کلاسیک ارسطو داشت :پادشاهی، آریستوکراسی، پولیتی؛ با فسادهای مربوط به هر یک از آنها: تیرانی، الیگارشی، دموکراسی و به این نتیجه رسید که شکل مختلط حکومت بهترین و مناسب‌ترین حکومت است اما در این باره به تفصیل بحث نکرد.[40] ماکیاول حکومت را به دو بخش جمهوری و سلطنتی تقسیم می‌کند و آن هم سلطنتی موروثی، زیرا به نظر ماکیاول این نوع حکومت سلطنتی از انواع دیگر پایدار تر است.[41]} نوع دیگری از حکومت را که ماکیاول به آن اشاره ای ناقص می‌کند یک نوع حکومت مختلط است که به نوعی رنگ و سیمای مشروطه خواهی در آن دیده می‌شود.[42]}

دین از نظر ماکیاولی

ماکیاولی به نقش اجتماعی مذهب توجه خاصی دارد و آن را عامل یکپارچگی نظم سیاسی می‌داند. او در کتاب گفتارها چنین می‌نویسد:

هر دولتی که در آن ترس از خداوند وجود نداشته باشد محکوم به فناست.[43]

فردی چون ماکیاولی که زاده عصر رنسانس است، تمام ارزش‌ها ی قرون وسطایی یک نظام اخلاقی مطلق را که به خواست خدا به وجود آمده و برای رسیدن به «بهترین» زندگی تجویز شده‌است، انکار می‌کند.[44]

منظور ماکیاولی از «فضیلت» همان مفهومی است که دست پرورده‌های آیین مسیحیت از آن توقع دارند، یعنی: شجاعت، شرافت، اطاعت از قانون و جز اینها که همان فضایل عهد باستان است که کلیسای مسیحی نیز آنها را به ارث برده، و همراه فضایل به اصطلاح «الهی» از قبیل ایمان، امید و عشق قسمتی از تعالیم اصلی مسیحیت را تشکیل داده‌است. از سوی دیگر هنگامی که ماکیاولی این نظر را پذیرا می‌شود که قدرت، در نفس خود غایت است، تصور کلی او از فضیلت دگرگون می‌شود؛ و در این حال ان اعمالی را فضیلت مندانه می‌شمارد که شهریار را برای حفظ قدرت خود توانا می‌سازد.[45]

در واقع از جمله بزرگترین اشتباهات ماکیاولی برخورد غیرعالمانه و غیرعاقلانه وی با مفهوم دین بود. ماکیاول معتقد است که دین و زبان از هر وسیله دیگری در ایجاد وحدت و تأمین اطاعت برای حاکم بهتر است پس حاکم باید خود را دینی جلوه دهد. اما دین نبایستی در کنار یا در مقابل حکومت باشد، بلکه باید در درون حکومت و تابع حکومت باشد.[46] با ماکیاول، اندیشه سیاسی وارد مرحله سکولاریسم می‌شود. ماکیاول اصولاً با دولت لائیک مخالف بود. بلکه می‌خواست دولت هماهنگ با دین عمل کند. زیرا اعتقاد داشت دین موثرترین وسیله برای اعمال قدرت سیاسی و بهترین عنصر برای پیوستگی و اتحاد ملی است.[47] ماکیاولی پیش از مونتسکیو گرایش شدیدش را به حکومت مختلط نشان داد. چنین می‌اندیشید که امکان حفظ تعادل در حکومت مختلط بیشتر است، و بنابراین چنین حکومتی بهتر می‌تواند مانع از آن شود که نارسایی‌های ذاتی هر یک از شکل‌های ناب حکومت سبب سرنگونی کشور شود.[48]

انسان از نظر ماکیاولی

یکی از موثرترین دلایل عدم موفقیت اندیشه سیاسی ماکیاولی بی‌توجهی او نسبت به شخصیت انسان است. ماکیاول معتقد است که انسان موجودی شریر، خبیث و فزون طلب است. فقط دولت قدرتمند با دو نوع حربه می‌تواند توسعه طلبی او را کنترل کند. این دو نوع حربه یکی قانون است یکی زور.[49]

جایگاه ماکیاولی در اندیشه زمان خود

ماکیاولی موضوع دولت و قدرت را در چهارچوب جدیدی مطرح کرد و بنیاد اندیشه نوین سیاسی را پی ریزی نمود. وی فقط از منظر قدرت به سیاست نگریست و سیاست را از پرده ابهام آمیز اخلاق بیرون آورد و همچنین با نظر جدیدی که در مورد دین و سیاست معرفی کرد زمینه سکولاریسم در اندیشه سیاسی را برای نخستین مطرح ساخت و نخستین دولت حاکم بر دین را مطرح کرد و تئوری جهانی بودن مسیحیت را از ارزش انداخت.[50][51]

رسالات ماکیاول از جنبه‌های علمی و عقلی تا حد زیادی محروم است و بیشتر از جنبه‌های ایدئالیستی و آرمانی برخوردار می‌باشد. او الگوی خاصی در تدوین اندیشه سیاسی مدنظر ندارد و در ببان اندیش سیاسی، خود را از نظر اجتماعی و روانی زندانی و اسیر فرهنگ رومی کرده بود. بر خلاف اکثر اندیشمندان عصر رنسانس، ماکیاولی کمتر تحت تأثیر اندیشه‌های یونانی مخصوصاً تفکرات افلاطونی قرار گرفت.[52]

ماکیاولی سیاستمداری کار آزموده بود، او به پیچ و خم سیاست وارد بود. اومانیست هم بود؛ اعتقاد او به اومانیسم بیشتر موجب شد که سیاست را امری سکولار به‌شمار آورد نه مذهبی و سرانجام، او دانشمند بود و میل داشت به مطالب از دریچه تجربی و تحلیلی بنگرد. بر اساس دانش دریافته بود که «تمام امور بشری پیوسته در حال دگرگونی اند و هرگز سکون و قرار ندارند، دولت‌ها نیز طبیعتاً یا برپا می‌شوند یا به نیستی می‌گرایند»[53] وی پدر نظریه سیاسی نو به‌شمار می‌رود.[54][55]

از جمله ویژگی‌های برجسته اندیشه سیاسی او، موجبیت اقتصادی بود. مطرح کرد که انسان‌ها عمیقاً تحت تأثیر انگیزه‌های اقتصادی عمل می‌کنند. شاید مهم‌ترین ضعف فلسفه سیاسی ماکیاولی واقع گرایی مطلق و مفرط اوست. ماکیاولی نیروی اندیشه‌ها و آرمان‌ها را که می‌تواند زمین و زمان را تکان دهد، فراموش کرد یا نادیده گرفت.[56]

آثار
  • شهریار: (به ایتالیایی: Il Principe) نام کتاب مشهور ماکیاولی است که متن اصلی ماکیاولیسم به‌شمار می‌رود. شهریار در سال ۱۵۱۳ میلادی به رشته تحریر درآمد ولی تا سال ۱۵۳۲ به چاپ نرسید. ماکیاولی «شهریار» را پس از نوشتن به لورنزوی مدیچی پیشکش کرد به امید این‌که شغلی به دست آورد.[57]
  • گفتارهای ماکیاولی: (به ایتالیایی: Discorsi sopra la prima deca di Tito Livio) کتابی است که در سال ۱۵۱۷ (سده شانزدهم میلادی) نگاشته شد اما این کتاب در سال ۱۵۳۱ ٫ یعنی چهار سال پس از مرگ ماکیاولی برای نخستین بار با دریافت امتیازی ویژه از سوی پاپ منتشر گردید.[58]

کتاب گفتارها دربردارنده سه جلد است که روی هم رفته دارای ۱۴۲ فصل است. ماکیاولی در این کتاب پیوسته شرح می‌دهد که مردم روم و دیگر جمعیت‌های باستانی نمونه‌های ممتاز برای مردم هم‌عصر خود می‌باشند. ماکیاولی این کتاب را به دو تن از دوستان خود ٫ زانوبی بوندل‌مونتی و کوسیمو روچلای، تقدیم کرده‌است. در جلد نخست ماکیاولی رویدادهای را شرح می‌دهد که وقوع آنها سبب شکل‌گیری کنسول عمومی در روم می‌شود. در جلد دوم ماکیاولی تصمیماتی را بازگو می‌کند که اتخاذ آنها سبب گسترش امپراتوری روم شده‌است و سرانجام در جلد سوم نیکولو ماکیاولی با بیان اقدامات بزرگان روم باستان شرح می‌دهد که این اقدامات چگونه سبب درخشش این امپراتوری در گذر تاریخ شده‌اند.

جستارهای وابسته

پانویس
  1. عالم، تاریخ فلسفه سیاسی غرب، ۲۲.
  2. عالم، تاریخ فلسفه سیاسی غرب، ۲۲.
  3. عالم، تاریخ فلسفه سیاسی غرب، ۲۳.
  4. عالم، تاریخ فلسفه سیاسی غرب، ۲۳.
  5. عالم، تاریخ فلسفه سیاسی غرب، ۲۴.
  6. عالم، تاریخ فلسفه سیاسی غرب، ۲۶.
  7. عالم، تاریخ فلسفه سیاسی غرب، ۲۸.
  8. عالم، تاریخ فلسفه سیاسی غرب، ۲۹.
  9. عالم، تاریخ فلسفه سیاسی غرب، ۳۸.
  10. عالم، تاریخ فلسفه سیاسی غرب، ۳۱.
  11. عالم، تاریخ فلسفه سیاسی غرب، ۳۱.
  12. عالم، تاریخ فلسفه سیاسی غرب، ۳۲.
  13. عالم، تاریخ فلسفه سیاسی غرب، ۳۲.
  14. بیگدلی، تاریخ اندیشه‌های سیاسی در غرب، ۱۰۳.
  15. عالم، تاریخ فلسفه سیاسی غرب، ۳۳.
  16. عالم، تاریخ فلسفه سیاسی غرب، ۳۴.
  17. برونفسکی و مازلیش، سنت روشنفکری در غرب، ۶۰.
  18. جهانبگلو، ماکیاولی و اندیشه رنسانس، ۲۱.
  19. جهانبگلو، ماکیاولی و اندیشه رنسانس، ۴۰.
  20. جهانبگلو، ماکیاولی و اندیشه رنسانس، ۷۱.
  21. جهانبگلو، ماکیاولی و اندیشه رنسانس، ۸۴.
  22. جهانبگلو، ماکیاولی و اندیشه رنسانس، ۸۵.
  23. جهانبگلو، ماکیاولی و اندیشه رنسانس، ۸۵.
  24. برونفسکی و مازلیش، سنت روشنفکری در غرب، ۶۴.
  25. برونفسکی و مازلیش، سنت روشنفکری در غرب، ۶۷.
  26. برونفسکی و مازلیش، سنت روشنفکری در غرب، ۶۸.
  27. بیگدلی، تاریخ اندیشه‌های سیاسی در غرب، ۱۰۶.
  28. جهانبگلو، ماکیاولی و اندیشه رنسانس، ۴۶.
  29. عالم، تاریخ فلسفه سیاسی غرب، ۳۶.
  30. جونز، خداوندان اندیشه سیاسی، ۵۶.
  31. عالم، تاریخ فلسفه سیاسی غرب، ۳۵.
  32. عالم، تاریخ فلسفه سیاسی غرب، ۳۶.
  33. عالم، تاریخ فلسفه سیاسی غرب، ۴۱.
  34. عالم، تاریخ فلسفه سیاسی غرب، ۴۲.
  35. جونز، خداوندان اندیشه سیاسی، ۴۵.
  36. بیگدلی، تاریخ اندیشه‌های سیاسی در غرب، ۱۰۹.
  37. عالم، تاریخ فلسفه سیاسی غرب، ۴۳.
  38. جونز، خداوندان اندیشه سیاسی، ۴۴.
  39. بیگدلی، تاریخ اندیشه‌های سیاسی در غرب، ۱۱۰.
  40. عالم، تاریخ فلسفه سیاسی غرب، ۴۵.
  41. بیگدلی، تاریخ اندیشه‌های سیاسی در غرب، ۱۰۷.
  42. بیگدلی، تاریخ اندیشه‌های سیاسی در غرب، ۱۰۸.
  43. جهانبگلو، ماکیاولی و اندیشه رنسانس، ۵۳.
  44. جونز، خداوندان اندیشه سیاسی، ۲۳.
  45. جونز، خداوندان اندیشه سیاسی، ۴۳–۴۴.
  46. بیگدلی، تاریخ اندیشه‌های سیاسی در غرب، ۱۱۰.
  47. بیگدلی، تاریخ اندیشه‌های سیاسی در غرب، ۱۱۱.
  48. برونفسکی و مازلیش، سنت روشنفکری در غرب، ۷۲.
  49. بیگدلی، تاریخ اندیشه‌های سیاسی در غرب، ۱۰۹.
  50. بیگدلی، تاریخ اندیشه‌های سیاسی در غرب، ۱۱۴.
  51. عالم، تاریخ فلسفه سیاسی غرب، ۵۳.
  52. بیگدلی، تاریخ اندیشه‌های سیاسی در غرب، ۱۱۴.
  53. برونفسکی و مازلیش، سنت روشنفکری در غرب، ۷۵.
  54. عالم، تاریخ فلسفه سیاسی غرب، ۵۳.
  55. جونز، خداوندان اندیشه سیاسی، ۵۶.
  56. عالم، تاریخ فلسفه سیاسی غرب، ۵۶.
  57. «ایبنا - ماکیاولی با «شهریار» لقب «پدر سیاست مدرن» نام گرفت». خبرگزاری کتاب ایران (IBNA). ۲۰۱۴-۰۲-۱۶. دریافت‌شده در ۲۰۱۷-۱۱-۱۴.
  58. مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Discourses on Livy». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۱ فوریه ۲۰۱۵.
  59. "Chevalier, Tracy, (born 19 Oct. 1962), author". Who's Who. Oxford University Press. 2016-12-01.

منابع
  • برونفسکی و مازلیش، ج؛ و ب. (۱۳۹۳). سنت روشنفکری در غرب. ترجمهٔ لیلا سازگار. تهران: آگاه.
  • بیگدلی، علی (۱۳۷۷). تاریخ اندیشه سیاسی در غرب. تهران: لادن.
  • جهانبگلو، رامین (۱۳۷۲). ماکیاولی و اندیشه رنسانس. تهران: مرکز.
  • جونز، و. ت. (۱۳۹۴). خداوندان اندیشه سیاسی. ترجمهٔ علی رامین. تهران: امیرکبیر.
  • عالم، عبدالرحمن (۱۳۸۹). . تاریخ فلسفه سیاسی غرب؛ عصر جدی و سده نوزدهم. تهران: دفتر مطالعات سیاسی و بین‌المللی.

برای مطالعه بیشتر

زندگی‌نامه
  • Baron, Hans (April 1961). "Machiavelli: The Republican Citizen and the Author of 'the Prince'". The English Historical Review. 76 (299): 217–253. Retrieved 12 October 2018.
  • Burd, L. A. , "Florence (II): Machiavelli" in Cambridge Modern History (1902), vol. I, ch. vi. pp. 190–218 online Google edition
  • Capponi, Niccolò. An Unlikely Prince: The Life and Times of Machiavelli (Da Capo Press; 2010) 334 pages
  • Celenza, Christopher S. Machiavelli: A Portrait (Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 2015) 240 pages. شابک ‎۹۷۸۰۶۷۴۴۱۶۱۲۳
  • Godman, Peter (1998), From Poliziano to Machiavelli: Florentine Humanism in the High Renaissance, Princeton University Press
  • de Grazia, Sebastian (1989), Machiavelli in Hell, highly favorable intellectual biography; won the Pulitzer Prize; excerpt and text search
  • Hale, J. R. Machiavelli and Renaissance Italy (1961) online edition
  • Hulliung, Mark. Citizen Machiavelli (1983)
  • Oppenheimer, Paul. Machiavelli: a life beyond ideology (2011) London ; New York: Continuum. شابک ‎۹۷۸۱۸۴۷۲۵۲۲۱۰
  • Ridolfi, Roberto. The Life of Niccolò Machiavelli (1963), a standard scholarly biography
  • Schevill, Ferdinand. Six Historians (1956), pp. 61–91
  • Skinner, Quentin. Machiavelli, in series, Past Masters. Oxford, Eng. : Oxford University Press, 1981. pp. vii, 102. شابک ‎۰−۱۹−۲۸۷۵۱۶−۷ pbk.
  • Skinner, Quentin. Machiavelli: A Very Short Introduction (2000) online edition
  • Unger, Miles J. 'Machiavelli: A Biography' (Simon & Schuster 2011) a lively, authoritative account of Machiavelli's life and work.
  • Villari, Pasquale. The Life and Times of Niccolò Machiavelli (2 vol 1892) (Vol 1; Vol 2)
  • Viroli, Maurizio (2000), Niccolò's Smile: A Biography of Machiavelli, Farrar, Straus & Giroux excerpt and text search
  • Viroli, Maurizio. Machiavelli (1998) online edition, good place to start
  • Vivanti, Corrado. Niccolò Machiavelli: An Intellectual Biography (Princeton University Press; 2013) 261 pages

دیدگاه‌های سیاسی
  • Anglo, Sydney, Machiavelli – The First Century: Studies in Enthusiasm, Hostility, and Irrelevance, Oxford University Press, 2005, شابک ‎۰−۱۹−۹۲۶۷۷۶−۶ , شابک ‎۹۷۸−۰−۱۹−۹۲۶۷۷۶−۷
  • Baron, Hans. The Crisis of the Early Italian Renaissance: Civic Humanism and Republican Liberty in an Age of Classicism and Tyranny (2 vol 1955), highly influential, deep study of civic humanism (republicanism); 700 pp. excerpts and text search; ACLS E-books; also vol 2 in ACLS E-books
  • Baron, Hans. In Search of Florentine Civic Humanism (2 vols. 1988).
  • Baron, Hans (1961), "Machiavelli: the Republican Citizen and Author of The Prince", English Historical Review, lxxvi (76): 217–53, doi:10.1093/ehr/LXXVI.CCXCIX.217. in JSTOR
  • Bireley, Robert (1990), The Counter Reformation Prince
  • Black, Robert (1999), "Machiavelli, servant of the Florentine republic", in Bock, Gisela; Skinner, Quentin; Viroli, Maurizio, Machiavelli and Republicanism, Cambridge University Press
  • Bock, Gisela; Skinner, Quentin; Viroli, Maurizio, eds. (1993). Machiavelli and Republicanism. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-43589-5.
  • Chabod, Federico (1958). Machiavelli & the Renaissance online edition; online from ACLS E-Books
  • Connell, William J. (2001), "Machiavelli on Growth as an End," in Anthony Grafton and J.H.M. Salmon, eds. , Historians and Ideologues: Essays in Honor of Donald R. Kelley, Rochester: University of Rochester Press, 259-277.
  • Donskis, Leonidas, ed. (2011). Niccolò Machiavelli: History, Power, and Virtue. Rodopi, شابک ‎۹۷۸−۹۰−۴۲۰−۳۲۷۷−۴ , E-شابک ‎۹۷۸−۹۰−۴۲۰−۳۲۷۸−۱
  • Everdell, William R. "Niccolò Machiavelli: The Florentine Commune" in The End of Kings: A History of Republics and Republicans. Chicago: University of Chicago Press, 2000.
  • Fischer, Markus (Autumn 1997). "Machiavelli's Political Psychology". The Review of Politics. 59 (4): 789–829. Retrieved 12 October 2018.
  • Fischer, Markus (2000), Well-ordered License: On the Unity of Machiavelli's Thought, Lexington Book
  • Guarini, Elena (1999), "Machiavelli and the crisis of the Italian republics", in Bock, Gisela; Skinner, Quentin; Viroli, Maurizio, Machiavelli and Republicanism, Cambridge University Press
  • Gilbert, Allan (1938), Machiavelli's Prince and Its Forerunners, Duke University Press
  • Gilbert, Felix. Machiavelli and Guicciardini: Politics and History in Sixteenth-Century Italy (2nd ed. 1984) online from ACLS-E-books
  • Gilbert, Felix. "Machiavelli: The Renaissance of the Art of War," in Edward Mead Earle, ed. The Makers of Modern Strategy (1944)
  • Jensen, De Lamar, ed. Machiavelli: Cynic, Patriot, or Political Scientist? (1960) essays by scholars online edition
  • Jurdjevic, Mark (2014). A Great and Wretched City: Promise and Failure in Machiavelli's Florentine Political Thought. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press. ISBN 978-0-674-72546-1.
  • Kennington, Richard (2004), On Modern Origins, Lexington Books
  • Mansfield, Harvey C. "Machiavelli's Political Science," The American Political Science Review, Vol. 75, No. 2 (Jun. , 1981), pp. 293–305 in JSTOR
  • Mansfield, Harvey (1993), Taming the Prince, The Johns Hopkins University Press
  • Mansfield, Harvey (1995), "Machiavelli and the Idea of Progress", in Melzer; Weinberger; Zinman, History and the Idea of Progress, Cornell University Press
  • Mansfield, Harvey C. Machiavelli's Virtue (1996), 371 pp
  • Mansfield, Harvey C. Machiavelli's New Modes and Orders: A Study of the Discourses on Livy (2001) excerpt and text search
  • Roger Masters (1996), Machiavelli, Leonardo and the Science of Power, University of Notre Dame Press, ISBN 978-0-268-01433-9 See also NYT book review.
  • Roger Masters (1998), Fortune is a River: Leonardo Da Vinci and Niccolò Machiavelli's Magnificent Dream to Change the Course of Florentine History, Simon & Schuster, ISBN 978-0-452-28090-8 Also available in Chinese (شابک ‎۹۷۸۹۵۷۲۰۲۶۱۱۳), Japanese (شابک ‎۹۷۸۴۰۲۲۵۹۷۵۸۸), German (شابک ‎۹۷۸۳۴۷۱۷۹۴۰۲۹), Portuguese (شابک ‎۹۷۸۸۵۷۱۱۰۴۹۶۹), and Korean (شابک ‎۹۷۸۸۹۸۴۰۷۰۰۵۹). See also NYT book review.
  • Mattingly, Garrett (Autumn 1958), "Machiavelli's Prince: Political Science or Political Satire?", The American Scholar (27): 482–91.
  • Najemy, John (1993), Between Friends: Discourses of Power and Desire in the Machiavelli-Vettori Letters of 1513–1515, Princeton University Press
  • Najemy, John M. (1996), "Baron's Machiavelli and Renaissance Republicanism", American Historical Review, 101 (1): 119–29, doi:10.2307/2169227, JSTOR 2169227.
  • Parel, A. J. (Spring 1991). "The Question of Machiavelli's Modernity". The Review of Politics. 53 (2): 320–339. Retrieved 12 October 2018.
  • Parel, Anthony (1972), "Introduction: Machiavelli's Method and His Interpreters", The Political Calculus: Essays on Machiavelli's Philosophy, Toronto, pp. 3–28
  • Parsons, William B. (2016), Machiavelli's Gospel, University of Rochester Press, ISBN 978-1-58046-491-8
  • Pocock, J.G.A. (1975), The Machiavellian Moment: Florentine Political Thought and the Atlantic Republican Tradition, Princeton new ed. 2003, a highly influential study of Discourses and its vast influence; excerpt and text search; also online 1975 edition
  • Pocock, J. G. A. "The Machiavellian Moment Revisited: a Study in History and Ideology. : Journal of Modern History 1981 53(1): 49–72. Fulltext: in Jstor.
  • Rahe, Paul (1992), Republics Ancient and Modern: Classical Republicanism and the American Revolution online edition
  • Rahe, Paul A. (2006), Machiavelli's Liberal Republican Legacy, Cambridge University Press, ISBN 978-0-521-85187-9 Excerpt, reviews and Text search shows Machiavelli's Discourses had a major impact on shaping conservative thought.
  • Ruggiero, Guido. Machiavelli in Love: Sex, Self and Society in Renaissance Italy (2007)
  • Schaefer, David (1990), The Political Philosophy of Montaigne, Cornell University Press.
  • Scott, John T.; Sullivan, Vickie B. (1994). "Patricide and the Plot of the Prince: Cesare Borgia and Machiavelli's Italy". The American Political Science Review. 88 (4): 887–900. doi:10.2307/2082714. ISSN 0003-0554. Retrieved 12 October 2018.
  • Skinner, Quentin. The Foundations of Modern Political Thought, v. I, The Renaissance, (1978)
  • Soll, Jacob (2005), Publishing The Prince: History, Reading and the Birth of Political Criticism, University of Michigan Press
  • Stanford Encyclopedia of Philosophy. Niccolò Machiavelli (2005) online edition
  • Strauss, Leo (1987), "Niccolò Machiavelli", in Strauss, Leo; Cropsey, Joseph, History of Political Philosophy (3rd ed.), University of Chicago Press
  • Strauss, Leo (1958), Thoughts on Machiavelli, Chicago: University of Chicago Press, ISBN 978-0-226-77702-3
  • Sullivan, Vickie B. , ed. (2000), The Comedy and Tragedy of Machiavelli: Essays on the Literary Works, Yale U. Press
  • Sullivan, Vickie B. (1996), Machiavelli's Three Romes: Religion, Human Liberty, and Politics Reformed, Northern Illinois University Press
  • von Vacano, Diego, "The Art of Power: Machiavelli, Nietzsche and the Making of Aesthetic Political Theory," Lanham MD: Lexington: 2007.
  • Thompson, C. Bradley (1995), "John Adams's Machiavellian Moment", The Review of Politics, 57 (3): 389–417, doi:10.1017/S0034670500019689. Also in Rahe (2006).
  • Whelan, Frederick G. (2004), Hume and Machiavelli: Political Realism and Liberal Thought, Lexington
  • Martin Wight, Four Seminal Thinkers in International Theory: Machiavelli, Grotius, Kant and Mazzini ed. Gabriele Wight & Brian Porter (Oxford: Oxford University Press, 2005). http://ukcatalogue.oup.com/product/9780199273676.do

مطالعات ایتالیایی
  • Barbuto, Marcelo (2005), "Questa oblivione delle cose. Reflexiones sobre la cosmología de Maquiavelo (1469-1527)," Revista Daimon, 34, Universidad de Murcia, pp. 34–52.
  • Barbuto, Marcelo (2008), "Discorsi, I, XII, 12–14. La Chiesa romana di fronte alla republica cristiana", Filosofia Politica, 1, Il Mulino, Bologna, pp. 99–116.
  • Connell, William J. (2015), Machiavelli nel Rinascimento italiano, Milano, Franco Angeli.
  • Giuseppe Leone, "Silone e Machiavelli. Una scuola...che non crea prìncipi", pref. di Vittoriano Esposito, Centro Studi Ignazio Silone, Pescina, 2003.
  • Martelli, Mario (2004), "La Mandragola e il suo prologo", Interpres, XXIII, pp. 106–42.
  • Martelli, Mario (2003), "Per la definizione della nozione di principe civile", Interpres, XXII.
  • Martelli, Mario (2001), "I dettagli della filologia", Interpres XX, pp. 212–71.
  • Martelli, Mario (1999a), "Note su Machiavelli", Interpres XVIII, pp. 91–145.
  • Martelli, Mario (1999b), Saggio sul Principe, Salerno Editrice, Roma.
  • Martelli, Mario (1999c), "Machiavelli e Savonarola: valutazione politica e valutazione religiosa", Girolamo Savonarola. L´uomo e il frate". Atti del xxxv Convegno storico internazionale (Todi, II-14 ottobre 1998), CISAM, Spoleto, pp. 139–53.
  • Martelli, Mario (1998a), Machiavelli e gli storici antichi, osservazioni su alcuni luoghi dei discorsi sopra la prima deca di Tito Livio, Quaderni di Filologia e critica, 13, Salerno Editrice, Roma.
  • Martelli, Mario (1998b), "Machiavelli politico amante poeta", Interpres XVII, pp. 211–56.
  • Martelli, Mario (1998c), "Machiavelli e Savonarola", Savonarola. Democrazia, tirannide, profezia, a cura di G.C. Garfagnini, Florencia, Sismel-Edizioni del Galluzo, pp. 67–89.
  • Martelli, Mario and Bausi, Francesco (1997), "Politica, storia e letteratura: Machiavelli e Guicciardini", Storia della letteratura italiana, E. Malato (ed.), vol. IV. Il primo Cinquecento, Salerno Editrice, Roma, pp. 251–320.
  • Martelli, Mario (1985–1986), "Schede sulla cultura di Machiavelli", Interpres VI, pp. 283–330.
  • Martelli, Mario (1982) "La logica provvidenzialistica e il capitolo XXVI del Principe", Interpres IV, pp. 262–384.
  • Martelli, Mario (1974), "L´altro Niccolò di Bernardo Machiavelli", Rinascimento, XIV, pp. 39–100.
  • Sasso, Gennaro (1993), Machiavelli: storia del suo pensiero politico, II vol. , Bologna, Il Mulino,
  • Sasso, Gennaro (1987–1997) Machiavelli e gli antichi e altri saggi, 4 vols. , Milano, R. Ricciardi

مجموعه‌ها
  • Gilbert, Allan H. ed. Machiavelli: The Chief Works and Others, (3 vol. 1965), the standard scholarly edition
  • Bondanella, Peter, and Mark Musa, eds. The Portable Machiavelli (1979)
  • Penman, Bruce. The Prince and Other Political Writings, (1981)
  • Wootton, David, ed. (1994), Selected political writings of Niccolò Machiavelli, Indianapolis: Hackett Pubs. excerpt and text search

شهریار
  • Machiavelli, Niccolò (2016), The Prince with Related Documents (Second ed.), Boston: Bedford/St. Martin's, ISBN 978-1-319-04892-1. Translated by William J. Connell
  • Machiavelli, Niccolò (2015), The Prince, US: Adagio Press, ISBN 978-0-9967677-0-5. Edited by W. Garner. Translated by Luigi Ricci. Excerpt and text search
  • Machiavelli, Niccolò (1961), The Prince, London: Penguin, ISBN 978-0-14-044915-0. Translated by George Bull
  • Machiavelli, Niccolò (2006), El Principe/The Prince: Comentado Por Napoleon Bonaparte / Commentaries by Napoleon Buonaparte, Mestas Ediciones. Translated into Spanish by Marina Massa-Carrara
  • Machiavelli, Niccolò (1985), The Prince, University of Chicago Press. Translated by Harvey Mansfield
  • Machiavelli, Niccolò (1995), The Prince, Everyman. Translated and Edited by Stephen J. Milner. Introduction, Notes and other critical apparatus by J.M. Dent.
  • The Prince ed. by Peter Bondanella (1998) 101 pp online edition
  • The Prince ed. by Rufus Goodwin and Benjamin Martinez (2003) excerpt and text search
  • The Prince (2007) excerpt and text search
  • Machiavelli, Niccolò. The Prince, (1908 edition tr by W. K. Marriott) Gutenberg edition
  • Marriott, W. K. (2008), The Prince, Red and Black Publishers شابک ‎۹۷۸−۱−۹۳۴۹۴۱−۰۰−۳
  • Il principe (2006) ed. by Mario Martelli and Nicoletta Marcelli, Edizione Nazionale delle Opere di Niccolò Machiavelli, Salerno Editrice, Roma.

گفتارهای ماکیاولی
  • Discorsi sopra la prima deca di Tito Livio (2001), ed. by Francesco Bausi, Edizione Nazionale delle Opere di Niccolò Machiavelli, II vol. Salerno Editrice, Roma.
  • The Discourses, online 1772 edition
  • The Discourses, tr. with introduction and notes by L. J. Walker (2 vol 1950).
  • Machiavelli, Niccolò (1531). The Discourses. Translated by Leslie J. Walker, S.J, revisions by Brian Richardson (2003). London: Penguin Books. شابک ‎۰−۱۴−۰۴۴۴۲۸−۹
  • The Discourses, edited with an introduction by Bernard Crick (1970).

هنر جنگ
  • The Seven Books on the Art of War online 1772 edition
  • The Art of War, University of Chicago Press, edited with new translation and commentary by Christopher Lynch (2003)
  • The Art of War online 1775 edition
  • The Art of War, Niccolò Machiavelli. Da Capo press edition, 2001, with introduction by Neal Wood.

تاریخ فلورانس
  • History of Florence online 1901 edition
  • Reform of Florence online 1772 edition
  • Machiavelli, Niccolò (1988), Florentine Histories, Princeton University Press. Translation by Laura F Banfield and Harvey Mansfield.

مکاتبات
  • Epistolario privado. Las cartas que nos desvelan el pensamiento y la personalidad de uno de los intelectuales más importantes del Renacimiento, Juan Manuel Forte (edición y traducción), Madrid, La Esfera de los Libros, 2007, 435 págs, شابک ‎۹۷۸−۸۴−۹۷۳۴−۶۶۱−۰
  • The Private Correspondence of Niccolò Machiavelli, ed. by Orestes Ferrara; (1929) online edition
  • Machiavelli, Niccolò (1996), Machiavelli and his friends: Their personal correspondence, Northern Illinois University Press. Translated and edited by James B. Atkinson and David Sices.
  • Also see Najemy (1993).

شعر و کمدی
  • Machiavelli, Niccolò (1985), Comedies of Machiavelli, University Press of New England Bilingual edition of The Woman from Andros, The Mandrake, and Clizia, edited by David Sices and James B. Atkinson.
  • Hoeges, Dirk. Niccolò Machiavelli. Dichter-Poeta. Mit sämtlichen Gedichten, deutsch/italienisch. Con tutte le poesie, tedesco/italiano, Reihe: Dialoghi/Dialogues: Literatur und Kultur Italiens und Frankreichs, Band 10, Peter Lang Verlag, Frankfurt/M. u.a. 2006, شابک ‎۳−۶۳۱−۵۴۶۶۹−۶ .
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ نیکولو ماکیاولی موجود است.
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به نیکولو ماکیاولی در ویکی‌گفتاورد موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.