نیکولا مالبرانش

نیکولا مالبرانش (به فرانسوی: Nicolas Malebranche) (زاده ۶ اوت ۱۶۳۸ – مرگ ۱۳ اکتبر ۱۷۱۵) در پاریس به دنیا آمد، تحصیلات را در رشتهٔ الهیات به پایان رساند و کشیش شد،[1] آثار دکارت در وی اثر گذاشت و پس از ملاقات با او کتابی با نام «پی‌جویی حقیقت» نوشت،[2] و کوشید که فلسفهٔ دکارت را با عقاید آگوستین قدیس درهم‌آمیزد و هم‌سو کند.[2] «رساله در طبیعت و فیض الهی»، «رسالهٔ اخلاق» و «رسالهٔ عشق به خداوند» از دیگر آثار او اند.[2]

نیکولا مالبرانش
زادهٔ	۶ اوت ۱۶۳۸ پاریس، پادشاهی فرانسه
درگذشت	۱۳ اکتبر ۱۷۱۵ (۷۷ سال) پاریس، پادشاهی فرانسه
محل تحصیل	دانشگاه پاریس
دوره	فلسفه قرن هفدهم
حیطه	فلسفه غرب
مکتب	کارتزیانیسم، خردگرایی
علایق اصلی	متافیزیک، معرفت‌شناسی
ایده‌های چشمگیر	هم‌آمیزی فلسفه‌های آگوستین و رنه دکارت، دکترین‌های مقارنه‌گرایی، تئودیسه، بینش خدایی
تأثیرگرفته از رنه دکارت، آگوستین
تأثیرگذار بر دیوید هیوم، گوتفرید لایبنیتس، جرج بارکلی، باتیستا ویکو، شارل دو مونتسکیو ژان-ژاک روسو، ژوزف دو مستر، Louis Gabriel Ambroise de Bonald، Louis Lavelle، یاکوب برنولی

رئوس عقاید مالبرانش را می‌توان چنین فهرست کرد:

• علت اساسی بدبختی انسان‌ها خطا است و بدی‌های موجود در جهان، نتیجهٔ آن است. تنها با پرهیز از خطا می‌توان به سعادت حقیقی امید داشت.[2]
• میان نفس و بدن تطابق وجود دارد نه تعامل. حالات نفسانی نسبت به حالات بدنی علیت طبیعی دارند، اما علیت طبیعی تنها به معنای علیت موقعی است نه علیت حقیقی. علل موقعی تنها اعدادی هستند و علیت حقیقی در انحصار خداوند است که علتی فوق طبیعی است.[2]
• تصورات در ذهن نه از اجسام ناشی می‌شوند نه از نفس ما؛ بلکه انسان همه چیز را در خداوند می‌بیند. به عبارتی شناخت انسان نسبت به امور محسوس با رویت فی‌الّله و پرتوافکنی خداوند به نفس حاصل می‌آید.[2]
• خداوند به نحو ازلی آفرینش جهان را اراده کرده‌است و عالم قدیم است نه حادث.[2]