کارل اشمیت

کارل اشمیت (به آلمانی: Carl Schmitt) (زادهٔ ۱۱ ژوئیهٔ ۱۸۸۸ در پلتنبرگ آلمان — درگذشتهٔ ۷ آوریل ۱۹۸۵ در پلتنبرگ)

حقوق‌دان، فیلسوف کاتولیک، نظریه‌پرداز سیاسی و استاد حقوق آلمانی بود. اشمیت در نظریه سیاسی و حقوقی قرن بیستم چهرهٔ مهمی بود و مکتوبات زیادی دربارهٔ استفاده از قدرت سیاسی دارد. کار او أثر عمده‌ای بر نظریهٔ سیاسی، نظریهٔ حقوقی، فلسفهٔ قاره‌ای و الهیات سیاسی پس از وی در سدهٔ بیستم و بعدتر گذاشت. بیش‌تر آثار وی در توجیه فاشیسم و علیه دموکراسی لیبرال است.[1]

کارل اشمیت
زادهٔ	۱۱ ژوئیهٔ ۱۸۸۸ پلتنبرگ، پادشاهی پروس، امپراتوری آلمان
درگذشت	۷ آوریل ۱۹۸۵ (۹۶ سال) پلتنبرگ، نوردراین-وستفالن، آلمان غربی
محل تحصیل	دانشگاه هومبولت برلین (۱۹۰۷) دانشگاه لودویگ ماکسیمیلیان مونیخ (۱۹۰۸) دانشگاه استراسبورگ (Dr. jur. , 1910; Dr. habil. , 1916)
دوره	20th-century philosophy
حیطه	فلسفه غرب
مکتب	فلسفه قاره‌ای
محل کار	University of Greifswald (1921) دانشگاه بن (۱۹۲۱) دانشگاه فنی مونیخ (۱۹۲۸) دانشگاه کلن (۱۹۳۳) دانشگاه هومبولت برلین (۱۹۳۳–۱۹۴۵)
علایق اصلی	سیاست دانش نظری حقوق حقوق اساسی الهیات سیاسی فلسفه دین
ایده‌های چشمگیر	وضعیت استثنائی، تمایز دوست و دشمن، حاکمیت به‌مثابه مفهوم مرزی، تمایز legality و مشروعیت
تأثیرگرفته از توماس هابز نیکولو ماکیاولی ایمانوئل کانت ادموند برک گئورگ ویلهلم فریدریش هگل Juan Donoso Cortés ژوزف دو مستر سورن کی‌یرکگور ماکس وبر رنه گنون
تأثیرگذار بر Jaime Guzmán والتر بنیامین هانا آرنت ژاک دریدا آنتونیو نگری لئو اشتراوس Jacob Taubes اسلاوی ژیژک آلکساندر گلییویچ دوگین Alain de Benoist جورجو آگامبن شانتال موفه ارنست یونگر یورگن هابرماس مکتب کپنهاگ (روابط بین‌الملل) راینهارت کوزلک هانس مورگنتا Mark Lilla Jiang Shigong

کار اشمیت مورد توجه فلاسفه و نظریه پردازان سیاسی متعددی از جمله والتر بنیامین، لئو اشتراوس، یورگن هابرماس، فریدریش هایک،[2] ژاک دریدا، هانا آرنت، جورجو آگامبن، آنتونیو نگری و اسلاووی ژیژک و بسیاری دیگر قرار گرفته‌است. بسیاری از آثار وی امروزه درهم اثرگذار و هم پرتو ارتباط وی با ناسیونال سوسیالیسم مناقشه‌برانگیز مانده‌اند.

وی آثار متعددی دارد که بر فلسفهٔ سیاسی سدهٔ بیستم و بعد از آن مؤثر بوده‌است. در نظر اشمیت، سیاست چیزی نیست مگر تصمیم‌گیری فرد حاکم در وضعیت استثنایی؛ یا به عبارت دیگر، کنش ترسیم یک مرز در فضای استثنایی برخاسته از تعلیق هرگونه قانون به قصد مشخص‌ساختن قلمرو حاکمیت و ایجاد تمایز میان درون و برون، خودی و غیرخودی، و نهایتاً دوست و دشمن. از این‌رو، گردآوردن گروهی از آدمیان در قالب یک گروه یا ملت واجد حاکمیت سیاسی در تقابل با سایر گروه‌ها، و (امکان) وقوع جنگ، مضمون اصلی مفهوم امر سیاسی است.[3] وی برآن است که همان‌طور که اخلاق به خیر و شر، زیبایی‌شناسی و هنر به زیبا و زشت، اقتصاد به سود و زیان می‌پردازد، سیاست نیز به «دوست» و «دشمن» می‌پردازد. سیاست به حوزهٔ خاصی از فعالیت انسان مربوط نیست… گروه‌بندی واقعی دوست-دشمن بنا به ماهیت خود چنان قوی و قاطع است که جای معیارها و انگیزه‌های تاکنون خالصاً دینی، خالصاً اقتصادی، خالصاً فرهنگی را می‌گیرد.[4]