فریدریش شلایرماخر

اشلایرماخر به‌همراه هومبولت از بنیان‌گذاران دانشگاه برلین (۱۸۰۸-۱۸۱۰) بود. او تا پایان عمر در این دانشگاه به تدریس پرداخت. او مترجم کلاسیک افلاطون به زبان آلمانی بود. او یکی از برجسته‌ترین اعضای حلقهٔ اولیهٔ رمانتیک بین سال‌های ۱۷۹۶ تا ۱۸۰۶ بود.[1]

فردریش شلایماخر (۱۸۳۴-۱۷۶۸)، پدر هرمنوتیک، تردیدهایی بس جدی پیرامون عینی بودن متن انجیلی وارد می‌کند که سبب آغاز فرایند ویرایش منبع سنت مذهبی (به عنوان یک منبع بدون خطا و تفسیری طابق به نعل) در سیر اندیشه غرب گردید. اما مسئولیت تکمیل این وظیفه به عهده فردریش نیچه (۱۸۴۴–۱۹۰۰)، متفکر اصلی پسامدرنیسم، افتاد و با این نظریه آغاز شد که زبان توان انتقال حقیقت غایی را دارا نیست. او این اندیشه را پیش کشید که هر آنچه برای ما مانده است، صرفاً تفسیر است.[2]

نخستین کتابی که از شلایرماخر به چاپ رسید درباره دین: سخنانی با تحقیرکنندگان فرهیخته‌اش (1799) (به آلمانی: Über die Religion: reden an die Gebildeten unter ihren Verächtern) نام داشت. دیدگاه‌های شلایرماخر در مورد دین در این کتاب، که به شدت رنگ‌وبوی اسپینوزایی و وحدت وجودی داشت، موجب شد از سوی بسیاری از متألهان همعصرش، از جمله استادان و آشنایان سخت‌کیش خودش، مورد نقد قرار بگیرد. اما با گذر از دوران جوانی و تبدیل شدن به یکی از تأثیرگذارترین استادان الهیات در دانشگاه تازه‌تأسیس برلین، وقتی در 1821 کتاب ایمان مسیحی (به آلمانی: Der Christliche Glaube: Nach Den Grundsätzen Der Evangelischen Kirche Im Zusammenhange Dargestellt) را منتشر کرد، عملاً به یکی از تأثیرگذارترین متألهان مسحیت پروتستان تبدیل شده بود، چندان که کتاب اخیر را در ردیف جامع الهیات (به لاتین: Summa Theologica) توماس آکویناس و مبادی دین مسیحی (به لاتین: Institutio Christianae Religionis) کالون قرار می‌دهند.