ژرار دو نروال

ژرار دو نروال (به فرانسوی: Gérard Labrunie, dit Gérard de Nerval) شاعر، نمایش‌نامه نویس و رمان‌نویس قرن نوزدهم میلادی اهل فرانسه است. اغلب او را همتای شارل بودلر ، آرتور رمبو و استفان مالارمه، و از بزرگترین شاعران قرن نوزدهم می دانند. همچنین "مارسل پروست" نویسنده بزرگ قرن بیستم، نروال را همدوش شاتوبریان و در شمار نخستین نوابغ بزرگ قرن نوزدهم قرار داده است.[1]

ژرار دو نروال
ژرار دو نروال، توسط نادار
نام اصلی
Gérard Labrunie, dit Gérard de Nerval
زاده۲۲ می ۱۸۰۸ میلادی
پاریس، فرانسه
درگذشته۲۶ ژانویه ۱۸۵۵ میلادی (۴۶ سال)
پاریس، فرانسه
پیشهشاعر، نمایش‌نامه نویس و رمان‌نویس
ملیتفرانسوی
سبک نوشتاریرمانتیسم

زندگی

ژرار دو نروال در ۲۲ می ۱۸۰۸ در پاریس زاده شد.[2] کودکی خود را در نواحی والوا گذراند زیرا پدرش طبیب ارتش ناپلئون بود و همواره به ماموریت میرفت[3]. پس از مرگ مادرش در خردسالی در دبیرستان شارلمانی پاریس به تحصیل پرداخت و در آنجا بود که با تئوفیل گوتیه آشنا شد. بزودی به سوی شعر رهسپار شد و نخست به تقلید شاعران نامدار زمان خود پرداخت و سپس به ویکتور هوگو معرفی شد. نروال رفته‌رفته جوانی محبوب و سرشناس شد و با تئوفیل گوتیه و چند تن دیگر انجمن ادبی بنیاد نهاد که برنامه‌اش آزادی و شبگردی بود. اعضای انجمن مجالس رقص ترتیب می دادند و به شبگردی می‌پرداختند و از این رهگذر خشم اعیان و اشراف را بر می انگیختند و به این شیوه در پی تسخیر زندگی برمی آمدند اما از همان زمان روحیه نروال با دیگران تفاوتی آشکار داشت: او از بیماری عصبی و اختلالات روحی در تعب بود؛ گاه بشیرینی و دلپذیری ساعاتی چند لب به سخن می گشود و همه به او گوش فرا می دادند و گاه نیز پا بگریز می نهاد و خاموشی بر می گزید. در این احوال به ترجمهء آثار شاعران آلمانی پرداخت و داستان هائی چند به تقلید نوشت. سپس در اروپا به سیاحت پرداخت و پس از سیر و سلوک فراوان، خود را شاعری ظریف و قصه پردازی لطیف طبع یافت.[1][4]

نروال در یکی از شب گردی های خود بازداشت شد. او را به بیمارستان خصوصی اعصاب فرستادند و ۸ ماه در آنجا بستری شد همین که از بیمارستان رها شد، آرزوی دیرینهء خود را صورت واقعیت بخشید. از راه مالت به قاهره و بیروت و قسطنطنیه شتافت و زیارت شاعرانهء شرق را به جای آورد. در بازگشت توهم بر زندگی اش چیره گشت و در بیمارستانی خصوصی بستری گردید. کارش به جنون کشیده بود و در همین زمان شاهکارهای ادبی خود را پدید می آورد. شبها در خیابان های پاریس تهیدستانه پرسه میزد و رفتاری غریب داشت.[1][4]

حیوان خانگی اش خرچنگی بنام "تیبو" بود که روبانی نیلگون به آن آویخته بود و به پیاده روی میرفت.[5]

در نامه ای به دوست دیرینه اش نوشته است: "لارا جان، به محض رسیدنم به میدان اصلی،شهردار برای دزدیدن خرچنگ از تور ماهیگیری،خواستار عذرخواهی صریح و تام از طرف من شد.با ادامه داستان سرت را درد نمی آورم همین را بگویم که با پرداخت غرامت، اکنون "تیبو کوچولو" همراه من در شهر است"[5]

بنا به گفنه ی تئوفیل گوتیه از جانب نروال : " چرا باید موجودی چون خرچنگ مضحک تر از یک سگ باشد؟ حتی از یک گربه، یک آهو، یک شیر ،یا اصلا هر جانور دیگری که کسی برا پیاده روی می گزیند؟ خرچنگ ها را می پسندم آنها مسالمت آمیز و فکور اند و بیش از هرکسی راز دریا را می دانند، پارس کردن در کار نیست و چو سگ تعرض به حریم شخصی کسی نمی کنند. گوته نیز نسبت به سگان بیزار بود، و نمی توان دیوانه خطاب اش کرد"[6]

سرانجام فزونی فقر و سردرگمی،خود را از پنجره ی سردابی در خیابان "فانوس" Vieille-Lanterne به طناب دار آویخت. بامداد ۲۶ ژانویه ۱۸۵۶،دوستانش پیکر بی جان او را مرده یافتند. هنوز کلاه به سر داشت و نسخه خطی "اورلیا" در جیبش به چشم می خورد.

و در جیب دیگرش نامه ای خطاب به عمه اش با مضمون ،"سحر در پی من به پا نخیزید، زیرا که شب سیاه و سپید خواهد بود"رؤیت شد.[1] بودلر در باره این واقعه نوشت: نروال "روحش اش را به ظلمانی ترین خیابان ممکنه اعطا کرد."

نروال و ایران

نروال در حیات گوته تحت تأثیر دیوان غربی-شرقی، به شرق و از جمله ایران دلبستگی پیدا کرد. او حتی در کتاب سفر به شرق فصلی را به یادآوری تاریخ برمکیان در دورهء هارون اختصاص داده است.[7]

در نوزده سالگی ترجمه جاه طلبانه ای از "فاوست" Faust شاهکار گوته ارائه داد که شهرتی زودهنگام برای او رقم زد.[8] نوشته اند گوته با مطالعه ترجمهء او گفته است: "پس هنوز در فرانسه نوابغی وجود دارند!." حتی مدعی شد که این ترجمهء، نسبت به متن اصلی کتاب فضیلت دارد.[9]

نروال از نگاه دیگران

نقل است هدایت پس از خواندن "اورلیا" Aurélia از نروال، به یکی از دوستان فرانسوی اش گفته بود: "اگر این کتاب را پیشتر خوانده بودم بوف کور را نمی نوشتم"[1]

کارل گوستاو یونگ نیز در نطقی در زوریخ "اورلیا" را اثری خارق العاده خواند.[10]

نروال بر طیف وسیعی از مکاتب اثر گذاشت؛ چنانکه آندره برتون او را طلایه دار سوررئالیسم نامید.

آنتون آرتو بینش شهودی شعر او را همتراز افرادی چون هولدرلین، نیچه و ون گوگ قلمداد کرد.[11]

اومبرتو اوکو در کتاب شش گشت‌وگذار در جنگل‌های روایت، داستان "سیلوی" را شاهکار نامید و از تفسیر آن برای تشریح کاربرد دوپهلویی استفاده کرد. پروست نیز ضمن ستایش داستان "سیلوی"،از ویژگی کاوش و بازیابی زمانی آن،در شاهکار خود بهره برد.

همچنین گیوم آپولینر نقل می کند که : نروال هنگام ترقیم داستان "سیلوی"، مدتی چند در شانتیئی گذراند تا غروب آفتاب منحصر داستانش را بیابد.[12] این داستان محبوب شماری از ادیبانی چون جوزف کورنل، اومبرتو اوکو و آندره برتون بود. [13]

نمونه‌ ی اشعار

"بر سنگ لحد " Epitaphe

گاه همچون سار، سرخوش می زیست

و پیاپی، گاه عاشقی بود لاابالی و نازکدل

و گاه همچون "کلیتاندر" در غمناک، پریشانحال

روزی شنید که حلقه بر درش می کوبند:

مرگ آمده بود !

از مرگ درخواست کرد لحظه‌ای درنگ کند

تا وی نقطه‌ای بر پایان آخرین چامهء خویش گذارد،

و سپس بی آنکه اضطرابی بدو دست دهد

رفت و در ته صندوقچه سردی که بدنش در آن می لرزید آرمید.

بنا بگفته تاریخ، وی مردی تنبل بود.

مرکب را زیاد در دوات نگه میداشت تا خشک می‌شد

می‌خواست همه چیز بداند اما به راز چیزی پی نبرد.

سرانجام، در یکی از شبهای زمستان،

لحظه‌ای رسید که دل آزرده از این زندگی،

اما با جانی سرخوش، رخت از این جهان بر می بست و می گفت چرا آمده بودم!

ترجمهء حسن هنرمندی[1]

آثار

سفر به شرق (۱۸۵۱)

اشراق‌شدگان (۱۸۵۲)

سیلوی (۱۸۵۳)

دختران آتش (۱۸۵۴)
پاندورا (۱۸۵۴)
اورلیا (۱۸۵۵)

جستارهای وابسته
  • فهرست نویسندگان قرن نوزدهم فرانسه
  • فهرست نویسندگان فرانسه

منابع
  1. Sieburth, Richard (1999). Gérard de Nerval: Selected Writings. London: Penguin Group. p. xxxi. ISBN 9780140446012.
  2. Gérard Cogez, Gérard de Nerval 11.
  3. Pierre Petitfils, Nerval p. 15.
  4. «بنیاد شعر نو در فرانسه» حسن هنرمندی.
  5. «Nerval: A Man and His Lobster». ۲۰۰۸.
  6. Ni Cheallaigh, Gillian (2014). Quand la folie parle: The Dialectic Effect of Madness in French Literature since the Nineteenth Century. Cambridge Scholars Publishing. pp. 17–19.
  7. Voyage en Orient (1851) – an account of the author's voyages to Germany, Switzerland and Vienna in 1839 and 1840, and to Egypt and Turkey in 1843. Includes several pieces.
  8. Gérard Cogez, Gérard de Nerval 24.
  9. Conversations of Goethe with Eckermann, Trans. John Oxenford, 1906.
  10. Jung (1945/2015).
  11. Richard Sieburth, introduction to Selected Writings, by Gérard de Nerval, trans. Richard Sieburth (New York: Penguin, 2006), Apple Books edition.
  12. Christopher John Murray (2004). Encyclopedia of the romantic era, 1760–1850: Volume 2, Page 797-798.
  13. Richard Sieburth, introduction to Selected Writings, by Gérard de Nerval, trans. Richard Sieburth (New York: Penguin, 2006), Apple Books edition.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.