معماری فاشیستی

سبک معماری فاشیست بازتاب ارزش‌های سیاسی فاشیست بود که در ابتدای قرن بیستم و پس از جنگ جهانی اول ظهور پیدا کرد.

فلسفه ی آن به وسیلهٔ ملت بسیار ناسیونالیستی که توسط حکومت دیکتاتوری اداره می‌شوند تعریف شد.

با نگرشی به معنویت، جامعه فاشیست به ملت نگاه برتری دارد و ملت را از فردیت بالاتر می‌داند.

جامعه فاشیست همه فرهنگ‌ها و عقیده‌هایی را که از تاریخ و فرهنگ گذشته این ملت نیامده باشد، نادیده می‌گیرد.

بعد از ویرانی‌های فیزیکی و اقتصادی جنگ جهانی اول، چشم‌انداز روشن اروپای غربی، به سمت جامعه با ثبات اقتصادی متحد و قوی سوق پیدا کرد که این مهم فضای مناسبی را برای ظهور فاشیسم و بنگاه‌مداری فراهم کرد.[1]

معماری فاشیسم تحت قوانین بنیتو موسولینی در ایتالیا از سال ۱۹۲۲ تا ۱۹۴۳ محبوب شد.

در این دوره او(Mussolini) سیستم اجرایی حکومت ایتالیا را از نخست وزیری به دیکتاتوری تغییر داد.

چند سال بعد از بدست گرفتن حکومت، خود را به رهبر ایتالیا تبدیل کرد.

به محض رسیدن به حکومت، فاشیسم و ایده‌آلیست را جایگزین دمکراسی در ایتالیا کرد.

او از همه شکل‌های رسانه، من جمله هویت معماری ایتالیا استفاده کرد.

سبک جدید معماران مدرن، یکی از راههایی بود که به او کمک کرد که ایتالیای واحد فاشیست را بسازد.

وقتی که او از معماران خواست که یک سبک معماری فاشیست بسازند، آن‌ها از سبک‌های گذشته معماری رم تقلید کردند که غرور تاریخی و حس میهن پرستی ایتالیایی در آن وجود داشته باشد.

معماری فاشیست یکی از شیوه‌های متعدد Mussolini برای قدرت بخشیدن به فرهنگ تازه به وجود آمدهٔ فاشیست، به عنوان یک دوره جدید و خاص در ایتالیا بود.

درست مشابه آن، در زمانی که هیتلر در سال۱۹۳۳ به حکومت رسید و شیوه حکومت آلمان را به دیکتاتوری تبدیل کرد، از معماری فاشیست به عنوان یکی از ابزارهای متعدد خود برای یکپارچه کردن آلمان تحت حکومتش بهره گرفت.

نقشهٔ هیتلر این بود که برلین را پس از پیروزی نیروهای نازی در جنگ دوم جهانی با نام Germania یاWelthauptstadt بازسازی کند و برای این کار از معمار مورد علاقه خود، آلبرت اشپر خواسته بود که این ابر شهر جدید را با معماری فاشیست طراحی کند.[1]

برجسته‌ترین معماران سبک فاشیست ایتالیایی و آلمانی در این دوره Giuseppe terragni, مارچلو پیاسنتینی وآلبرت اشپیر بودند.