معماری پست‌مدرن

معماری پست مدرن در دهه 1960 به عنوان واكنشی در برابر نقایص درك شده معماری مدرن ، به ویژه آموزه های سخت ، یكنواختی ، نداشتن زینت و عادت نادیده گرفتن تاریخ و فرهنگ شهرهایی كه ظاهر شده است ، ظهور كرد. در سال 1966 ، ونتوری جنبش را در کتاب خود ، پیچیدگی و تناقض در معماری رسمیت داد. ونتوری به طور خلاصه نوعی از معماری را که می خواست جای مدرنیسم ببیند ، بیان کرد:

من در مورد معماری پیچیده و متناقضی بر اساس غنای و ابهام تجربه مدرن صحبت می کنم ، از جمله آن تجربه ذاتی هنر ... من از مشکلات استقبال می کنم و از عدم قطعیت ها بهره برداری می کنم ... من عناصری را دوست دارم که ترکیبی هستند تا "ناب" "، به خطر انداختن به جای" پاک "، ... انطباق به جای به جز ... من برای نشاط کثیف بیش از وحدت آشکار هستم ... من ترجیح می دهم" هر دو و "به" دو گزینه "، سیاه و سفید، و گاهی اوقات خاکستری ، سیاه یا سفید ... معماری پیچیدگی و تضاد باید به جای وحدت آسان حذف ، مجسم وحدت دشوار باشد.[2]

به جای آموزه های کاربردی مدرنیسم ، ونتوری پیشنهاد کرد تأکید اساسی بر نما ، ترکیب عناصر تاریخی ، استفاده ظریف از مواد غیرمعمول و کنایات تاریخی ، و استفاده از تکه تکه شدن و تعدیلات برای جالب توجه ساختن ساختمان باشد.[3]

همسر ونتوری ، دنیز اسکات براون ، معمار و شهرساز برجسته ، و ونتوری کتاب "یادگیری از لاس وگاس" (1972) را با همکاری استیون ایزنور نوشتند و در آن آنها استدلال مشترک خود را علیه مدرنیسم توسعه دادند. آنها از معماران خواستند تا معماری موجود را به جای تلاش برای تحمیل مدینه فاضله بینایی از تخیلات خود ، مورد توجه قرار دهند و از آن تجلیل كنند. این با اعتقاد اسکات براون بود که ساختمانها باید برای مردم ساخته شوند و معماری باید به آنها گوش دهد. اسکات براون و ونتوری استدلال کردند که عناصر زینتی و تزئینی "نیازهای موجود برای تنوع و ارتباطات را برآورده می کنند". این کتاب در گشودن چشمان خوانندگان به شیوه های جدید تفکر در مورد ساختمان بسیار مؤثر بود ، زیرا این کتاب از کل تاریخ معماری - هم با سبک بالا و هم بومی ، چه تاریخی و چه مدرن - گرفته شده بود و در پاسخ به گفته مشهور میس ون روهه " ونتوری پاسخ داد ، "کمتر بیشتر است" ، "کمتر حوصله ندارد." ونتوری نمونه هایی از همسر و ساختمانهای شخصی خود ، خانه صنفی ، در فیلادلفیا را به عنوان نمونه هایی از سبک جدیدی ذکر کرد که از تنوع و ارجاعات تاریخی استقبال می کند ، بدون بازگشت به احیای دانشگاهی سبک های قدیمی.[2]

در ایتالیا تقریباً در همان زمان ، شورشی مشابه مدرنیسم سخت توسط معمار آلدو روسی آغاز شد ، که از بازسازی شهرها و ساختمانهای ایتالیایی تخریب شده در طول جنگ به سبک مدرنیست ، که هیچ ارتباطی با تاریخ معماری نداشت انتقاد کرد. ، نقشه های اصلی خیابان ، یا فرهنگ شهرها. روسی اصرار داشت که شهرها به روشی بازسازی شوند که بافت تاریخی و سنتهای محلی آنها را حفظ کند. ایده های مشابهی وجود داشت و پروژه هایی در دوسالانه ونیز در سال 1980 ارائه شد. دعوت به سبک پست مدرن با پیوستن کریستین دو پورتزامپارک در فرانسه و ریکاردو بوفیل در اسپانیا و در ژاپن توسط آراتا ایزوزاکی همراه شد.[4]