طایفه سیاه‌منصور

طایفه سیاه منصور در شمال رودخانه قزل اوزن در منطقه گروس ساکن و تا حوالی انگوران را تحت پوشش قرار داده بودند، و مرکز اصلی آن‌ها جعفرآباد مرکز دهستان سیاه منصور امروزی از توابع شهرستان بیجار بوده‌است.
طایفه سیاه منصور از طوایف مهم دوران صفویه بوده‌است که در ابتدای دوران صفویه حکومت گروس و آذربایجان و سیستان و مناطقی از کشور را بر عهده داشته‌اند.[3]

• خلیل خان سیاه منصور - حاکم نحاس و سیورلق
• امام قلی سیاه منصور - حاکم اسفراین.
• رضا قلی سیاه منصور - حاکم قلعهٔ بُست، زمین‌داور در قندهار.
• میرزا قلی سلطان - حاکم کرشک.
• دولتیار خان سیاه‌منصور - حاکم آذربایجان، و گروس و بالاج خان حاکم سیستان و مناطقی دیگر از شمال غرب ایران.

در ذکر امراء کرد ایران آمده‌است: عمدهٔ اکراد ایرانی سه طبقه‌اند: سیاه منصور، چگنی و زنگنه و حکایت مشهور است در السنه و افواه مذکور که در اصل ایشان سه برادر بوده‌اند که از ولایت لرستان آمده و به روایتی از گوران و اردلان، معزم ملازمت سلاطین ایران از وطن بیرون آمده‌اند. ایشان ترقیات کلی روا داده، هر سه برادر به مرتبهٔ امارت رسیده و مردمانی که از طرف و جوانب بر سر رعیت آن‌ها جمع شده، ملقب به اسم ایشان گشته‌اند.[4]

در دوران صفویه، دولتیار خان سیاه منصور، در آذربایجان و گروس حکومتی را ایجاد و عشایر را متحد کرده بود و توانست چندین بار سپاهیان شاه عباس را با شکست مواجه سازد، اما بعد از دستگیر شدن وی توسط شاه عباس، شاه به منظور جلوگیری از اتحاد دوباره یا احتمال شورشی دیگر از سوی آن‌ها بدین منظور آن‌ها را از یکدیگر جدا کرده و تعداد کمی را در وطن اصلی خود یعنی در سیاه منصور گروس باقی گذاشته، و بقیه را به ورامین[سیاه منصوری‌های ساکن ورامین به زبان ترکی آذربایجانی حرف می‌زنند]، خوار و خراسان و لرستان و سیستان وو بلوچستان و قندهار انتقال داده و یکی از مکان‌هایی که سیاه منصور در خراسان در آن‌جا ساکن شدند، محلی معر وف به چشمهٔ سیاه منصور بوده که محل دامداری کّردهای سیاه منصوری خراسان بود، که پس از جدا شدن فیروزه از ایران، جزو خاک شوروری سابق شده‌است. طایفه سیامنصور که روزگاری از بزرگترین ایلات ایران بودند و در برابر صفوی کودتا کردند امروز در سرتاسر ایران زمین و بخش‌هایی از افغانستان و پاکستان پراکنده شده‌اند.[5]

• گروس
• بیجار
• زنگنه
• سیستان