خلکی

خلکی یکی از تیره‌های بسیار قدیمی ایل مکری بود[1] که بوکان یکی از مراکز حکومت روستایی آن‌ها محسوب می‌شد.[2] این ایل در سده سیزدهم قمری از بین رفت. ایل خلکی به همراه دام‌های فراوان خود در مرزهای عراق و ایران به ییلاق و قشلاق مشغول بودند و در طی زمان به تدریج رو به یکجانشنی آورده و سه مرکز مهم و ملکی را به وجود آوردند و در نهایت به سه دسته تقسیم شدند. دسته اول به ییلاق و قشلاق پرداخته، دسته دوم در روستای اینگیجه (یکی از روستاهای شهرستان بوکان) مستقر شد. این دو دسته با فشار مظفرالدوله و حکم او در روستای سردارآباد ساکن شدند. دسته سوم به رهبری علی‌مردان بیگ در بوکان ساکن شدند.[3] این دسته برخوردها و درگیری‌هایی بر سر سکونت در بوکان و اطراف آن با عزیزخان مکری داشتند که به همین دلیل رفته رفته اموال و املاک خود را از دست داده و متلاشی شدند.[4] قدمت وجود این ایل و طایفه به زمان امیر سیف الدین رئیس ایل مکری‌ها می‌رسید.[5]

ایل خَلکی از نسل بِهرام بیگ فرزند بُداق سلطان حاکم وقت ساوجبلاغ مُکری بود که به واسطه قدرت و سیاست و کاردانی «بهرام بیگ» امارت و فرمانروائی بزرگی را از نظر دیانت و فرهنگ و ملّیّت و زندگی آبرومندانه‌ای در میان مردم و با مردم بودن را بنام ایل خَلکی برپا کرد و ابتدا منطقه ایل تیمور را برای مرکز حکومت نشینی روستایی انتخاب نمود.[6]

امروزه تنها سی خانوار که پیشینه یشان به دستهٔ سوم این ایل بازمی‌گردد باقی‌مانده‌اند که عبارتند از خانوادهٔ‌های: مردان بیگی، بهرام بیگی، علی‌زاده، عطری، خلکی، کشاورزی، خاکی، مرادی و بوکانی[7]