امپراتوری مراتا

امپراتوری مارات‌ها یا کنفدراسیون مارات‌ها، امپراتوری نیرومند در هند از ۱۶۷۴ تا ۱۸۲۰ میلادی بود. در بیش‌ترین وسعت، امپراتوری مارات‌ها منطقه وسیعی به مساحت ۲٫۵ میلیون کیلومتر مربع را در بر می‌گرفت. قدرت بیش از حد مارات‌ها عملاً به فرمانروایی مغولان بر هند خاتمه داد؛ در واقع مارات‌ها دولتی مستقل را با جنگ‌های متعدد تشکیل دادند.

Marāṭhā Sāmrājya
امپراتوری ماراتا
۱۶۷۴–۱۸۲۰
پرچم
امپراتوری ماراتها در ۱۷۶۰ (زرد)، بدون واسال‌های آن.
پایتخترایگاد؛ پون
زبان(های) رایجمراتی، زبان سانسکریت[1]
دین(ها)
هندوئیسم
حکومتپادشاهی
چاتراپاتی 
 ۱۶۷۴–۱۶۸۰
شیواجی
 ۱۶۸۱–۱۶۸۹
سامباجی
 ۱۶۸۹–۱۷۰۰
راجارام
 ۱۷۰۰–۱۷۰۷
تارابای
 ۱۷۰۷–۱۷۴۹
شاهو
 ۱۷۴۹–۱۷۷۷
راجام دوم
پشوا 
تاریخ 
 بنیان‌گذاری
۶ ژوئن ۱۶۷۴
 سقوط
۲۱ سپتامبر ۱۸۲۰
مساحت
۱۷۶۰ م.۲٬۵۰۰٬۰۰۰ کیلومترمربع (۹۷۰۰۰۰مایل‌مربع)
جمعیت
 ۱۷۰۰
۱۵۰۰۰۰۰۰۰
واحد پولروپیه، پایسا، موهور، شیورای، هون
پیشین
پسین
امپراتوری گورکانی
کمپانی هند شرقی بریتانیا
امروز بخشی از هند
 پاکستان
 بنگلادش

در ابتدا مارات‌ها گروهی کشاورز جنگاور بودند که در ناحیه دکن می‌زیستند و به مرور زمان به داخل قلمرو عادلشاهیان و نظام‌شاهیان احمدنگر وارد شده و در آنجا سکونت گزیدند. امپراتوری ماراتها توسط فردی به نام شیواجی تأسیس شد. او با انتخاب دژ رایگاد به عنوان پایتخت خویش، رسماً پادشاهی ماراتها را مستقل اعلام کرد و به‌طور موفقیت‌آمیز بر ضد گورکانیان جنگید تا پادشاهی خود را حفظ کند. همچنین، ماراتها طی طولانی‌ترین جنگ تاریخ هند که به جنگ ۲۷ ساله معروف شد، گورکانیان را از ۱۶۸۱ تا ۱۷۰۷ شکست دادند.

نقشه‌های تاریخی امپراتوری مارات‌ها

جستارهای وابسته

پانویس

منابع

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.