امپراتوری خمر

امپراتوری خِمِر یکی از حکومت‌هایی است که بین سده‌های ۹ تا ۱۵ میلادی در جنوب شرقی آسیا وجود داشت. امپراتوری قدرتمند خمر اساساً از سرزمین کامبوج کار خود را آغاز کرد اما با گسترش، بخش‌های زیادی از جنوب شرقی آسیا شامل تایلند، ویتنام، لائوس، میانمار و مالزی کنونی را نیز در برگرفت.

امپراتوری خمر ចក្រភពខ្មែរ چاکرفوپ خمر ख्मेर साम्राज्य کامبوجادسا امپراتوری خمر
۸۰۲–۱۴۳۱
پرچم
نقشۀ آسیای جنوب‌شرقی در ابتدای سده ۹ میلادی: امپراتوری خمر به رنگ قرمز چامپا به رنگ زرد هاریفونچای به رنگ سبز روشن امپراتوری سریویجایا به رنگ سبز لجنی دودمان تانگ به رنگ نارنجی
وضعیت	امپراتوری
پایتخت	ماهندراپارواتا (اوایل سده ۹) هاریهارالایا (سده ۹) کوه‌کر (۹۲۸–۹۴۴ میلادی) یاسودهاراپورا (آنگکور) (اواخر سده ۹ تا اوایل سده ۱۵)
زبان(های) رایج	خمر باستان سانسکریت
دین(ها)	هندوئیسم مهایانه ترواده
حکومت	پادشاهی مطلقه
پادشاه
• ۸۰۲–۸۵۰	جیوارمان دوم
• ۱۱۱۳–۱۱۵۰	سوریوارمان دوم
• ۱۱۸۱–۱۲۱۸	جیوارمان هفتم
• ۱۳۹۳–۱۴۶۳	پونهی یات
دوره تاریخی	سده‌های میانه
• بر تخت نشستن جیوارمان دوم	۸۰۲
• تهاجم تایلندی‌ها	۱۴۳۱
مساحت
۱۲۹۰[1][2]	خطای عبارت: نویسه نقطه‌گذاری شناخته نشده «،»خطای عبارت: نویسه نقطه‌گذاری شناخته نشده «،»خطای عبارت: نویسه نقطه‌گذاری شناخته نشده «،» (خطای عبارت: عملگر < دور از انتظارخطای عبارت: نویسه نقطه‌گذاری شناخته نشده «،»مایل‌مربع)
جمعیت
• ۱۱۵۰	۲،۰۰۰،۰۰۰
پیشین پسین چنلا دوران تاریکی کامبوج پادشاهی آیوتایا لان شانگ

شهر آنگکور در کامبوج مهمترین شهر به جای مانده از این امپراتوری است.

تمدن خمر که زمانی یکی از بزرگترین امپراتوری‌های جنوب شرق آسیا محسوب می‌شده، منطقه‌ای شامل کامبوج امروزی تا لائوس، ویتنام، میانمار و مالزی را دربر می‌گرفته است و امروزه این امپراتوری را با نام پایتختش یعنی شهر آنکگور می‌شناسند. تاریخ امپراتوری خمر به سال ۸۰۲ پس از میلاد بازمی‌گردد و به جز تعدادی سنگ نوشته، هیچ اثر نوشتاری از آن به جای نمانده، به همین دلیل دانش ما از این تمدن از تحقیقات باستان‌شناسی، حجاری‌های روی دیوارهای معابد و گزارش خارجیانی همچون چینیان برگرفته شده است. خمرها به آیین هندو و بودیسم معتقد بودند و معابد، برج‌ها، ساختارهای پیچیدهٔ دیگری از جمله آنکگور وات را س به عنوان پیشکشی برای خدای ویشنو ساخته بودند. احتمال می‌رود حملات بیگانگان، مرگ در اثر طاعون، بحران‌های مدیریت آب که بر محصول برنج تأثیر می‌گذاشت، و نزاع بر سر قدرت میان خانواده‌های سلطنتی باعث از میان رفتن این امپراتوری و در نهایت تسلیم شدن آنان در برابر تایلندیان در سال ۱۴۳۱ پس از میلاد شده باشد.[3]