آنگکور

در سال ۱۸۵۰ (میلادی) یک مأمور فرانسوی به قصد میانبر هنگام سفر به این منطقه راه خود را از میان جنگل متراکم و گرمسیری کامبوج کوتاه کرد.[3] او در کمال حیرت با ویرانه‌های یک شهر با شکوه روبرو شد؛ طولی نکشید که باستان شناسان برای جستجو و بازسازی این شهر که به شهر معبدها مشهور است از راه رسیدند. بیش از صد معبد در طول بیش از چهار قرن در این جنگل از بین رفته است.[1]

شهر انگکور در نقشه

پادشاهان خِمِر از قرن هشتم تا سیزدهم بر یک تمدن قدرتمند در جنوب شرقی آسیا حکم روایی می‌کردند. قلمرو این پادشاهی هنگامی که جایاوارمان دوم در سال ۸۰۲ میلادی به پادشاهی رسید وسعت بیشتری یافت. او مدّت ۶۰ سال حکومت کرد و در این مدّت بارها پایتخت را تغییر داد.[3] سرانجام او منطقهٔ انگکور را انتخاب و در مقیاس وسیعی شروع به احداث بناهای متعدد کرد.[4]

نقشه شهر انگکور

انگکور که در زبان خِمِر به معنی شهر است نزدیک ساحل شمالی دریاچه‌تانِل سَپ (یعنی دریاچهٔ بزرگ) ساخته شده است. این دریاچهٔ بزرگ و کم عمق که رودخانهٔ فرعی مکونگ را تغذیه می‌کند زمانی مملو از ماهی و زمین‌های اطراف آن حاصل خیز بود.[1]

آب دریاچه به ثروتمند شدن شهر انگکور کمک کرد. کشاورزان خمر با استفادهٔ از کانال‌های آبیاری هر سال سه بار محصول برداشت می‌کردند.[5] این بدان معنی است که غذای کافی و فراوان برای افزایش جمعیت این ناحیه وجود داشته است.[6]

معبد انگکور وات در اوایل سدهٔ دوازدهم برای شاه سوریاوارمان دوم ساخته شد و سپس به ویشنو خدای هندو اهدا شد. معبد آنگکور وات بزرگترین معبد تک مذهبی در جهان است. متن صفحه. این ساختمان سه طبقه دارای یک ردیف حصارهای راست گوشه و مستطیلی است. برج‌های آن مانند غنچه‌های نیلوفر آبی و ارتفاعشان ۶۰ متر است.[6]

در راهروهای معبد، ردیفی از مجسمه‌ها و نقوش کنده کاری شده وجود دارند که نشان دهندهٔ صحنه‌هایی از اسطوره‌های کهن هستند. این ساختمان با دو ردیف دیوار احاطه شده است. یک خندق بزرگ نیز وجود داشت که به وسیلهٔ یکی از دو مخزن بزرگ شهر تغذیه می‌شده است. کاربرد این دو مخزن صرفاً برای آبیاری محصولات در فصل بی آبی بوده است.[5] زمانی که سوریاوارمان در گذشت، معبد او به مقبره اش تبدیل شد.[6]

در سال ۱۴۳۱ میلادی سربازان تایلندی به شهر انگکور هجوم آوردند و آن را ویران کردند. ویرانهٔ شهر به حال خود رها شد. به تدریج گیاهان و درختان در اطراف شهر روییدند و آن را در خود پنهان ساختند تا این که ۱۵۰ سال پیش دوباره کشف شد.[6]

• کتاب شگفتی‌های جهان مجموعه چهار جلدی