پرهیزگاری

پرهیزکاری یا تقوا به فضیلتی در زندگی مذهبی و معنوی گفته می‌شود که دربرگیرندهٔ حالت‌هایی مانند «وقف خدا بودن»، «خداترس بودن» و «تواضع» می‌شود.

وَرَعْ یا پرهیزکاری و پارسایی را به نگه‌داشتن خود از محرمات، دوری از گناه،[1] پرهیزکاری و پارسایی،[2] و اجتناب از شبهات از ترس ارتکاب محرمات[3] معنا کرده‌اند. یکی از ویژگی‌های پرهیزگاران، راستگویی است.

در آیاتی از قرآن پرهیزکاری و رو راستی در کنار هم آورده شده‌است. مانند آیهٔ ۱۷۷ سورهٔ بقره؛ «این‌ها کسانی هستند که راست می‌گویند و گفتارشان با اعتقادشان هماهنگ است و این‌ها هستند پرهیزکاران!»[4]

پرهیزکاری، هم بر حالت درونی و هم رفتار ظاهری تأثیر می‌گذارد.[5] با وجود مفهوم مبهم پارسایی، مرزهای آن مشخص شده‌اند: پارسایی بیشتر به نحوهٔ زندگی مذهبی مربوط می‌شود تا الاهیات یک مذهب خاص.[6]

در قرآن، تقوا مؤلفهٔ بسیار مهمی از ایمان است و اهل تقوا اهل بهشت توصیف شده‌اند.[7] اصل کلمهٔ تقوا از «وقایة» است به معنی پوشش و حفاظت از آزار و ضرر. در توصیف علی ابن ابی‌طالب از این واژه، تقوا حفاظت و حمایتی الهی برای بندگانش است که آن‌ها را از هلاکت‌ها مصون می‌دارد.[8]

پانویس

  1. ابن منظور، لسان العرب (جلد هشتم) داربیروت(1375ش)، ص388.
  2. دهخدا، علی اکبر، لغتنامه دهخدا (جلد پانزدهم) مؤسسه انتشارات و چاپ دانشگاه تهران(1377ش)، ص373.
  3. انوری، حسن، فرهنگ بزرگ سخن (جلد هشتم)انتشارات سخن(1381ش)، ص633.
  4. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه (جلد یکم) دارالکتب الاسلامیه، ص601.
  5. Fahlbusch, Erwin. "Piety." Encyclopedia of Christianity Online. Brill Online, 2014.
  6. "Piety." Religion Past and Present. Brill Online, 2014.
  7. Kinberg, Leah. "Piety." Encyclopaedia of the Qurʾān. General Editor: Jane Dammen McAuliffe, Georgetown University, Washington DC. Brill Online, 2014.
  8. شریفی، مهین (۱۳۹۰). «در ژرفای تقوا، تأملی دیگر در واژه تقوا». بینات (۷۱): ۱۹–۲۶. دریافت‌شده در ۲۰۱۴-۱۲-۲۰.

پیوند به بیرون

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.