سید اشرف جهانگیر سمنانی

پدر محمداشرف جهانگیر سمنانی، سلطان ابراهیم، حاکم سمنان بود و پس از وفات‌اش محمداشرف جانشین وی شد، ولی پس از چند سال تارک دنیا شد و به فقرا پیوست. او در هفت سالگی، قرآن را به طور کامل از حفظ کرد.[3]

وی در جوانی در سمنان نزد شیخ علاءالدوله سمنانی آموزش دید.[4] وی اندکی قبل از درگذشت شیخ علاءالدوله به همراه میر سید علی همدانی، سمنان را ترک کرد. او در سن ۲۳ سالگی به هندوستان رفت و در نزد شیخ علاءالدین بنگالی به شاگردی پرداخت.[3] جهانگیر سمنانی یک کبروی بود که پس از سکونت در کچهوچه (Kichawcha) در شرق سلطان‌نشین جوانپور در هند، شاخهٔ اشرفیه از سلسلهٔ کبرویه را بنیاد نهاد.[5]

وی در سال ۸۰۸ هجری قمری درگذشت. در برخی منابع تاریخ درگذشت وی ۸۲۹ هجری قمری مصادف با ۱۴۲۵ میلادی ذکر شده‌است.

وی یکی از مریدان خاص مخدوم سیدجلال جهانیان جهانگشت بود.[6] بدیع‌الدّین قطب‌المَدار (معروف به شاه مدار، یکی از برجسته‌ترین مشایخ هند) در یکی از سفرهای زیارتی به مکه همسفر سمنانی بود.[7] سمنانی هنگام مسافرت خود به شیراز با حافظ دیدار کرد و هر دو با همدیگر راز و نیاز داشتند. در لطایف اشرفی که مجموعه سخنان سمنانی است، چندین جا از این ملاقات صحبت شده است.[8]

لطایف اشرفی او به دستیاری مریدش، نظام حاجی یمنی، گرد آورده شد.[4] همچنین از جهانگیر سمنانی ۷۵ نامه به جای مانده‌است که حاجی نام مہشور پسر و جانشین او در ۸۶۹ هجری آنها را گرد آورد که به‌نام «مکتوبات اشرفی» خوانده می‌شود.[9] دیگر آثار او از این قرارند:[3]

• بشارت‌المریدین (در تصوف)
• سلوة العاشقین
• سکینة المشتاقین