فنا

فنا ( عربی: فناء‎ ) در تصوف عبارت است از "درگذشت" یا "نابودی" (از خود ). [1] فنا به معنای "مردن قبل از مرگ است" ، مفهومی که توسط مقدسین مشهور مسلمان مانند مولوی و بعداً توسط سلطان باهو برجسته شده است . [2] فانا نشان دهنده شکسته شدن نفس فردی و شناختن وحدت اساسی خدا ، خلقت و خود فرد است. اشخاصی که وارد این وضع روشنفکر شده اند از وحدت ذاتی ( توحید ) بین خدا و هر آنچه که وجود دارد ، از جمله ذهن فرد ، آگاهی می گیرند. این مفهوم با بقاع ، معیشت همراه است ، که این وضعیت آگاهی خالص و ربوبیت در خداوند است. [3]

منابع اولیه

دانشمندان مسلمان تأکید می‌کنند که مانند سایر آموزه‌های صوفیانه، فنا نیز صرفاً بر آموزه های اسلامی استوار است.

جستارهای وابسته
  • بقا
  • یقین

منابع
  1. Harmless, William. Mystics. New York: Oxford University Press, 2008
  2. Sult̤ān Bāhū (1998). Death Before Dying: The Sufi Poems of Sultan Bahu. University of California Press. ISBN 978-0-520-92046-0.
  3. "Fana in Sufism". Britannica.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.