احمد علوی
احمد بن مصطفی علاوی، شاعر و صوفی نامدار قرن بیستم بود. وی در سال ۱۸۶۹، در مستغانم کشور الجزایر زاده شد، او تحصیلات ابتدایی را نیز پدرش تمام کرد. پس از مرگ پدرش در سال ۱۸۶۶ او تا ۱۸۹۴، در مستغانم کار می‌کرد. او نخست پیرو طریقه عیساویه بود. در سال ۱۸۹۴، احمد علاوی به مراکش سفر کرد، و پیروی محمد بوزیدی را نمود. پس از وفات شیخ بوزیدی در سال 1909، شیخ علوی به مستغانم بازگشت و شاخه‌ای از طریقه شاذلیه به نام علاویه را بنیان نهاد. این طریقه به سبب انتسابش به علی بن ابی طالب (که به گفته شیخ علاوی، در رویای صادقه به او ظاهر شد) علاویه یا علویه خوانده می‌شود. طریقه علویه نخست در الجزائر و سپس در دیگر ممالک شمال آفریقا و بخصوص مراکش گسترش یافت.احمد العلاوی، در سراسر جهان اسلام، تا نواحی مالایی و اندونزیایی‌زبان نیز شاگردان و مقدّمانی داشت. شیخ علاوی خود در سال 1926 به کشور فرانسه مسافرت کرد و نخستین نماز جماعت در مسجد پاریس را امامت نمود. همچنین، شاخه‌ای از طریقت او در اروپا گسترش یافت؛ و برایِ نخستین بار تصوف را به نحوی پایدار در اروپا مستقر ساخت. احمد علاوی در ژوئیه ۱۹۳۴ درگذشت.
