قوالی

موسیقی قوالی یکی از شاخه‌های موسیقی عرفانی است که بیشتر در کشور پاکستان رواج دارد. قوالی که آمیخته با عبادت است، همواره مورد اعتراض گروه‌های افراط‌گرای اسلامی بوده‌است.[1]

ریشهٔ موسیقی قوالی به سدهٔ هفتم هجری بازمی‌گردد.[2] زمانی‌که نوادگان تیمور لنگ بنا به وصیت پدربزرگان‌شان سعی به گردهمایی هنرمندان و اهل ادب در دهلی، آگرا و لاهور نموده و دوران طلایی شکوفایی ادبیات، معماری و موسیقی را از بهترین عوامل فرهنگی ایران و هند پایه‌گذاری کردند.

علی بن عثمان هجویری پایه‌گذار صوفی‌گری در هندوستان، معین‌الدین چشتی و پیروان او به هنگام همایش، اشعار مولایانِ خود را به صورت سروده‌هایی اجرا می‌نمودند که به قوال شهرت یافت. قوال که به عواملِ ادبی و موسیقی غنی شده بود در نهایت گسترده‌ترین سبک موسیقی سنتی در هندوستان و پاکستان گردید.

درخشان‌ترین ستاره در موسیقی قوالی نصرت فاتح علی خان بود.

فاتح علی در تمام ترانه‌های عرفانی‌اش روی دو موضوع مذهب و خدا تمرکز می‌کرد او خدا، پیامبر اسلام و همهٔ پرهیزگاران را می‌ستود و از آن‌ها الهام می‌گرفت[3] همزمان با نصرت، عزیز میا چهرهٔ شاخص دیگر قوالی بود؛ و با داشتن فوق لیسانس در فارسی، اردو و عربی شعر هم می‌سرود و بهترین اشعار را استفاده می‌کرد.