روبنده

روبنده در دوران امویان، خلافت عبّاسی و عثمانی هم چنان اهمیت داشت و در ایران پیش از قاجار نیز زنان با روبنده در اجتماع ظاهر می‌شدند و ولی بعد از قاجار فقط در استان هرمزگان و استان سیستان و بلوچستان از روبنده استفاده می‌شود. با قدرت گرفتن طالبان در افغانستان، زدن برقع و پوشاندن صورت در آن کشور برای زنان اجباری گردید. در عربستان سعودی نیز پوشاندن صورت برای زنان معمول است. در کشورهای عربی مانند کویت، امارات متحده عربی، یمن، بحرین، مصر، عراق -در کشورهای آسیایی چون اندونزی و کشورهای آفریقایی چون الجزایر، لیبی، غنا و نیجریه نیز استفاده از روبنده در بین زنان مسلمان رایج است. در انتخابات مجلس فلسطین در سال ۲۰۰۶، نمایندگان زن حزب حماس همگی روبنده داشتند. در کشورهای اسلامی تونس و ترکیه استفاده از روبنده ممنوع است. در مصر و امارات متحده عربی رانندگی برای زنان با روبنده ممنوع گشته‌است.

در بین کتب زردشتی، ارداویراف‌نامه پوشش صورت زنان را پسندیده دانسته‌است و چهره‌نمایی زنان را علّت گمراهی مردان می‌داند. در شاهنامه فردوسی چندین بار لغت پوشیده‌رخ یا پوشیده‌روی مترادف واژهٔ دختر به کار رفته‌است. شاهنامه‌شناس معاصر، پورخالقی چترودی، این علّت را بیانگر این واقعیت می‌داند که از نظر فردوسی زنان در دورهٔ کیانیان، اشکانیان، و ساسانیان از روبنده استفاده می‌کردند.

با استناد به تورات و تنخ یهودی، می‌توان دریافت که پوشانیدن چهره در میان زنان عبرانی و دیگر زنان یهودی رایج بوده‌است. ساره و قطوره همسر ابراهیم،[2] ربه کا زن اسحاق،[3] راحیل و لیه همسران یعقوب،[4] صپوراه همسر موسی[5] و استر همسر خشایارشا با چهرهٔ پوشیده در میان مردم حاضر می‌شدند. بر اساس کتاب روت، همسر بوعز نیز چهره خود را می‌پوشانیده‌است.[6] در کتاب اشعیا، به فرستاده شدن عذاب بر دختران صهیون به دلیل چهره‌آرایی در برابر بیگانگان اشاره رفته‌است.[7] در تورات برای اشاره به روبنده، واژه‌هایی چون صفه و مسّکه به کار رفته‌است.[8]

با این حال شواهدی از تورات نیز وجود دارد که نشان می‌دهد رسم پوشیدن چهره، در بین عبرانیان فراگیر نبوده‌است.[9] در شولحان عاروخ، پوشانیدن چهره لازم دانسته نشده‌است، هرچند این کار سنت زنان پاک‌دامن دانسته شده‌است.[10]

در قرآن، هیچ اشاره صریحی به پوشش صورت نشده‌است.

زنان افغان با برقع

در میانِ علمایِ اهل‌سنت دربارهٔ پوشانیدن چهره اختلاف‌نظر وجود دارد. آراء مذاهب اربعه به اختصار چنین است:

• مالکی: در مذهب مالکی، چهره و کفین از عورت زن استثناء شده‌ست و در نتیجه پوشانیدن چهره در این مذهب واجب نیست.
• حنفی: در مذهب حنفی نیز چهره و کفین عورت دانسته نمی‌شود؛ امّا بسیاری از فقهای این مذهب، پوشاندن چهره را بر زنان و به ویژه بر زنان جوان واجب دانسته‌اند، از آنجهت که ممکن است آشکار کردن چهره سبب فتنه شود.
• شافعی: در مذهبِ شافعی، دو قول وجود دارد؛ بنا به قولی، پوشاندن چهره در همه احوال واجب است و بنا به قول دیگر تنها مستحب است و در زمان فتنه واجب می‌شود.
• حنبلی: در مذهب حنبلی، چهره و کفین نیز عورت شمرده می‌شود و پوشاندن آن برای زن واجب است.
• سلفی: علمای سلفی، به استثناء شیخ ناصرالدین الآلبانی، پوشاندن چهره را واجب می‌دانند.[11]

در برخی کتب حدیث اهل تسنن، احادیثی آمده‌است که بر اساس آن صحابیات و از آن جمله فاطمه زهرا، فاطمه بنت مره، عاتکه، عایشه، اسماء بنت عمیس، حفصه و ام‌خالد چهره خود را می‌پوشانیده‌اند.[12] از صحابه و تابعین از جمله از ابن‌جریر،[13] عبدالله بن مسعود،[14] ابوعبیده السلمانی[15] و محمد بن سیرین[16] نیز احادیثی نقل شده‌است که برخی از آن به وجوب نقاب استدلال کرده‌اند.

در برخی روایت اهل‌سنت مواردی نیز معین شده‌است که جایز است زن چهره را آشکار کند؛ از آن جمله خواستگاری،[17] معالجه توسط نامحرم[18] شهادت در دادگاه،[19] و حالت احرام در حج و عمره‌است.

عبدالعزیز بن باز،[20] ابن تیمیه،[21] محمّد صالح المنجّد، رشید احمد لوضیانوی، ابن المعزّ، ابن المنذر، ابن حجر عسقلانی،[22] محمود الصیّاح، ابوبکر جصاص،[23] محمد قاضی بیدوی،[24] ابوبکر مختار الزین، ابن عثیمین، جمال ضرابزی، عبدالعزیز آل‌الشیخ، صالح الفوزانی و عثمان الهیاجی از علمای اهل سنت هستند که پوشانیدن چهره زنان را واجب می‌دانند. جمعیت علمای کشورهای آفریقایی، جمعیت علمای پاکستان، دانشگاه اسلامی ام‌القری نیز پوشاندن چهره را لازم و گشودن آن را حرام دانسته‌اند.

در مقابل ایسنا (انجمن اسلامی آمریکای شمالی)، جمعیت علمای دانشگاه اسلامی الازهر در قاهره مصر پوشاندن صورت زنان را مستحب دانسته‌اند. شیخ یوسف القرضاوی و عبید عاطف الزین نیز پوشاندن چهره را برای زنان مستحب می‌دانند. برخی از علمایِ اهل سنت نیز نقاب را مسئله‌ای فرهنگی و مربوط به آداب و رسوم (و نه لزوماً شرعی و دینی) می‌دانند؛ محمد سید طنطاووی رئیسِ پیشین الأزهر چنین رأئی را اظهار کرده‌است.

در روایات و احادیث شیعه، بازگذاشتن چهره زن و نمایاندن آن به مرد نامحرم جایز دانسته شده‌است؛ مگر در شرایط خاصی که بیم فتنه برود.

در بین علمای شیعه معاصر، آیت‌الله روح‌الله خمینی، آیت‌الله علی خامنه‌ای، آیت‌الله علی حسینی سیستانی، پوشاندن چهره را مستحب می‌دانند، هر چند ایشان در شرایط خاصی که بیم فتنه‌است، پوشاندن صورت را لازم شمرده‌اند. مرتضی مطهری، پس از انقلاب اسلامی ایران، روبنده را از حجاب‌های غیر اسلامی دانست و این که به عقیدهٔ او آیهٔ پوشش، هرگز پوشاندن صورت را لازم نشمرده‌است. آیت‌الله فاضل لنکرانی، زنجانی و بهجت زدن روبنده را جایز شمرده‌اند. اما اخباریان و اهل حدیث روبنده را لازم بلکه واجب دانستند. مانند آیت‌الله سید حسین عرب باغی رساله در این باره دارند که نام رساله ایشان رساله اساس الایمان در وجوب حجاب بر زنان که مطبوع گشته است. ناصر مکارم شیرازی، مرجع تقلید شیعه در پاسخ به استفتائی دربارهٔ استفاده از روبنده می‌گوید :

در جاهایی که معمول نیست و باعث ایجاد مشکل یا انگشت نما شدن فرد می شود، احتیاط آن است که از نقاب استفاده نکنند ولی در مناطقی که معمول است اشکال ندارد[25]

آیت الله خامنه ای در این باره معتقد است :

پوشیه زدن در محیطی که کمتر مورد استفاده قرار می‌گیرد، مصداق لباس شهرت نیست و از لحاظ شرعی اشکالی ندارد [ 1 ]

1: آیت‌الله خامنه ای، جزوه پوشش و نگاه جامعه الزهرا(سلام الله علیها)،ص 95