عورت
عورت (به عربی: عورة) به هر چیز آسیبپذیر که مورد نگرانی است اطلاق میشود. در فرهنگ اسلامی، به نقاطی از بدن انسان که پوشش آن در برابر نامحرم ضروری است، عورت میگویند. حدود عورت، در مذاهب مختلف اسلامی متفاوت است.
در یهودیت
اولین نشانهها از شرم ساری از برهنگی در دین یهودیت قابل مشاهده است. آدم و حوا پس از خوردن میوه ممنوعه، متوجه برهنگی خودشان شدند و خودشان را از خدا پنهان کردند.[1]
در اسلام
عورت مرد، بنا به اعتقاد علمای اهل سنت، از ناف تا زانو را در بر میگیردو به اعتقاد شیعیان تنها شامل بخش خصوصی بدن میشود.
بنا به اعتقاد مالک بن انس، سفیان ثوری، جعفر صادق، تمام بدن زن جز چهره و کف دستها عورت محسوب میشود. ابوحنیفه معتقد است که پای زن نیز تا مچ عورت محسوب نمیشود. احمد بن حنبل معتقد است که تمام بدن زن بدون استثناء عورت است و باید در برابر نامحرم پوشیده بشود. بعضی از علمای سلفی معاصر چون شیخ ابن عثیمین، شیخ عبدالعزیز بن باز، یوسف بن حکیم، عبدالکریم قلعاد، صدای زن را نیز عورت میدانند و معتقدند که شنیدن صدای زن توسط نامحرم حرام است.
در هنر
در هنر، برگ نمادی برای پوشش نیز بوده است. پوششی برای عورت انسان ها. در نقاشیها و مجسمههای بسیاری دیده شده است که آلت انسان با برگ پوشانده شده است.
جستارهای وابسته
منابع
- "برهنه شدن آدم و حوّا!، پس از خوردن از شجره ممنوعه". پایگاه اطلاع رسانی دفتر مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی. 2014-02-13. Retrieved 2021-05-05.
معین، محمد، فرهنگ فارسی، انتشارات امیرکبیر جلد پنجم